Festa das linguas

Xefe

n3xefefestadaslinguas.html
TI
     Fuxindo dos males desta terra, cruzaches as augas dos teus versos. Colombia foi destino. Putumaio, Chachauí, casa soñada nun outeiro. As humidades da selva os novos eidos teus. Ela, contigo desde aquela.
Despois a palabra fermosa en forma de poema, a volta, Noia, a tasca, a noite da gadaña, a última fuxida, o tempo necesario, ... e a festa, a festa túa da lingua nosa. A nosa festa das mentiras.

EU
     Tamén eu, hoxe, festexo a miña lingua en eido colombiano que fuxiu de terra esmorecida. Exploro do seu pube a selva desexada, o seu corpo escuro e bonito coma a lingua miña, os dous outeiros mouros coa lingua miña, meus.
Míroa ós ollos e vexo tatuaxes de vampiros na alma, cicatrices que non curan de sexo sen desexo. Ámoa sen que o saiba e soño que a libero de tiranos de neón. Pero non.Todo é falso. Non o neón, nin a noite, nin os amos, nin os cartos necesarios. Iso non.

NÓS
     Todo é falso. Morre a lingua cada día; tamén o día da festa. Ti estás morto e non aniña en ti semente; só vermes, ou nin iso. Ela é serva en selva de neón; puta ―di o vulgo―. E eu, eu... nin nome atopo que me acaia como debe. Ruína certa.

17 de maio de 2003
Día de Avilés de Taramancos.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega