Xogaba coas palabras. Convertérame, de
súpeto, nunha nena de ouro, chea de pencas e con ganas de sabelo todo.
Descubrín o mundo sen querelo. Inesperadamente, unha labazada podía
chegar moi lonxe ata confundirse coa nada. E fiquei pensando en todo o
que os anos me amosaran.
(....)
Agora pelexo coas palabras que parecen saír
dun vaso de cervexa fervendo e síntote tan preto...
Acariñas os meus pés mentras suspiro e todo
se tingue de vermello. Son eu, seino. Dende que te coñecín síntome
cada vez máis chea. A auga xa se amansa coas ondas que debuxa o meu
corpo fobíaco. A lúa non di nada, só observa, intentando acocharse
ela tamén nese manto escuro que agora cambia.
Movo un dedo e parece que voas polo ar fundido
nalgo no que ata agora non reparara. Ese cheiro inesperado que me fai
ser túa, ese bafo que, sen saber cómo, me atrae ata ti. E entrégome
dándoche o meu último esforzo.
Pouco a pouco adéntraste en min porque sei que
son unha prolongación túa dende que a túa friaxe abrazou o meu corpo
cor añil. E penetras en min un pouco máis, en cada minuto.
Enches cada rincón do meu corpo con
verdadeiros ríos de vitalidade escura, de firmeza nocturna. Eu só me
derrumbo ante tanto sentimento.
Encántame acocharme contigo tralas pedras,
encántame acariñarte mentras podo, e bicarte tamén, aínda que agora
prefiro non facelo porque alguén cambiou a túa mirada azul. Alguén
che roubou a crisálida que tecían en ti as ondas do máis lonxano
océano. Do océano no que eu me atopo agardando a que volvas.
Sen embargo, a pesar de todo, segues aí.
Inconsistente. Confundido coa escuridade da noite. Pouco a pouco.
Ás veces fas brotar dos meus ollos bágoas de
choiva seca e solaios de trasno engaiolado. Os teus berros de pracer
tamén veñen de moi lonxe e acariñan xunto co ar o meu cabelo
almidonado.
Entre os dous conformamos verdadeiras
praxitelianas sobre a terra. A xente óllanos sen reparar na realidade.
Sei que tamén se queren unir a nós. Todo o mundo precisa, algunha vez,
sentirse membro dunha orxía fobíaca.
Ti eres tan inmenso, tan pleno que o permites.
A min non me importa compartir co resto do mundo este orgasmo prolongado
tras o cambio brusco que sufriu a túa face. Non me importa e invítoos
a que se acheguen, a que perciban o teu bafo preguiceiro e queiran, coas
súas dedas, comprobar esa necesidade que precisas de sentirte querido.
A que, posteriormente, agarimen os enredos que en ti se debuxaron co
tempo, lanzando tódalas alianzas de compromiso ó océano máis
lonxano.
Tés vida, moita vida. Sei que baixo a túa pel
existen miles de espellos que se atormentan coa realidade. O meu corpo
nu non é fermosoo ante os ollos de calquera. Si ante os teus que o
acolles cada día acariñando cada célula morta co afán de revivila.
Co afán de darlle todo o que coñeces de tan lexos. O descoñecido.
Fasme sentir tanto pracer que os ríos
nocturnos que depositaches en min se presentan nos meus ollos.
Son bágoas negras, coma a cor da túa ollada.
Son bágoas escuras, coma a túa pel.
Son bágoas de dor. Non podo verte destruído.
Galicia non é un cavorco escuro. O mar non é un agasallo olvidado. O
mar galego é a natureza viva que nos caracteriza. O mar galego son as
verbas dos poetas, a identidade dunha rexión atormentada.
É sangue identificada.
Son eu.
Es ti.
É poesía.
|
BVG
Voltar atrás
