¿Coida que non sei o que anda a pensar, meu? Mira a morea de engurras e
cirrose que move a boca xunta vostede e non é capaz de agocha-lo seu
desprezo embaixo dese falso sorriso piadoso. E séntese diferente a min,
¿non si? Máis alto, máis novo, máis home. Nin se lle pasa pola
cachola rematar un día coma min, bebéndome o espírito a grolos longos
como se fose atopar un amigo da infancia no fondo desta botella. Pois
déixeme dicirlle que un nunca pode estar tan seguro de si mesmo. A vida
é esa puta que lle chisca o ollo aí no fondo: meteráselle nos
pantalóns para seducilo, pero teña certo que lle arrincará a pixa se
non lle paga o seu prezo. Vostede ríase se quere, tanto me ten.
Invíteme a unha copa e ríase.
Agradecido,
xefe. Como lle estaba a dicir, un sempre pensa que é tan deusiño que
pode controla-lo seu fado. Non, non, non, esquézao. Se mo permite, Deus
só hai un, e élle todo un cabronazo. Míreme ben, mire máis aló
destes ollos de humanidade dubidosa. Se cadra, descobre que non somos
tan distintos. Tamén teño un pasado, ¿sabe? Ou... tíñao denantes de
me esquecer onde o deixei. Ogallá me dese visto entón, cando aínda
rañaba pelo e o sangue non pelexaba co alcohol nas miñas veas por
atopar un sitio. ¡Ah, patrón! O máis rumboso do pobo, créao.
Arrolaba ás mozas no bíceps do meu brazo, camiñaba tan lixeiro que os
zapatos nunca se me emporcaban co po do chan. Ata as paredes namoraba
coa miña sombra e os espellos choraban por ter que se desprenderen do
meu reflexo cando marchaba. Agora, a miña conta corrente máis que
números vermellos ten números bolxeviques, e de non mirar moeda xa me
esquecín da cara do Rei, pero por aquel entón a carteira avultábame
dentro do gabán como se levase o corazón fóra do peito.
É vostede
mozo de máis e apóstolle... Non... non aposto. Imaxino que anda de
paso e non é de por aquí. Así que mencionarlle a don Xenaro Moreira
non lle dirá nada. Pois asegúrolle que naqueles tempos, só escoita-lo
seu nome teríalle posto do revés ese sorriso que exhibe de galo
requintado.
Don Xenaro
controlaba o contrabando de toda a ría. Tabaco, nada desas merdas que
se meten agora os señoritos coma vostede. E eu era o seu home de
confianza, ai non. Calquera problema, alí estaba para solucionarllo.
Ós de Aduanas sobábaos eu con billetes que alfombrarían un campo de
golf, eu decidía qué noites se facían as descargas e eu organizaba os
camións, que ata alén dos Pireneos ían algúns. E, vaites, que se era
preciso ensinar respecto (inevitable ás veces, xa entende), non me
importaba encabeza-la cuadrilla. Dende a primeira, nunca me deu noxo iso
de facer sorrir gorxas, era parte do oficio, qué quere que lle diga. Se
non te impuñas podíansete subir ás orellas. Ademais, recoñezo que
era dos que lle buscan o pelo ó ovo, e xa non falo da tarefa mandada.
Pobre do que me soprase, que nesas os meus puños podían afundir
bateas. Porque iso si, tiña que cumprir para co negocio, pero nunca
tirei de navalla ó me divertir. Unha cousa é ser algo buscabullas e
outra mala persoa; e ademais, que tampouco é que me fixera moita falta
o ferro. Non é mentir se digo que a máis dun infarteino só con
miralo, que se esquecía de respirar pola impresión e morría alí
mesmiño. Houbo quen me quixo aguantar tanto a mirada que os ollos se
lle caeron como pelouros. Nós marchamos e alí quedou de pé, teimudo,
ollando cara ó ar coas cuncas baleiras. Era un tipo duro; paspán pero
duro.
Vostede
segue a rir, e é unha mágoa que non quede ninguén dos que daquela
andabamos, para que lle dixeran. Ou morreron, ou botáronse a perder
coma min. Cada un pola súa debilidade. A miña foi Rosiña...
Xa non saen
mulleres coma ela. O ritmo dos seus cadrís era unha sinfonía, a súa
boca a serpe reencarnada. Se te miraba ó sesgo, tremíanche as canelas;
se de fronte, o que abrandaba érache a alma. Ben lucida, as carnes
gozosas, os peitos como dúas nais acolledoras. A súa pel tiña o roibo
natural do san e novo, tan suave como un murmurio.
A primeira
vez que ma atopei foi na fervenza de Caldas. Non vexa que competición:
o río musicando entre as rochas contra as súas bágoas de fado. Porque
os Da Silva éranlle de Valença de toda a vida, na raia, aínda que ela
nacera aquí en Carril cos pais xa emigrados. Oírlle a voz era como
imaxinar á Virxe de moza solteira, que é de supoñer que tamén
cantaría cando levase o xerro á fonte, digo eu. Así de pedra fiquei
detrás dun carballo, escoitándoa, tal que un pasmón e que xa podía
aparecer un encanto que nin me ía decatar. Dous meses andei a roldala
sen me atrever nin ó saúdo, e que ata as ganas doutras mulleres se me
foron. Dicíanme os amigos que andaba apapostiado, mire, que o amor
cría a bobada e o meu era para traer trillizas. E vaites, ó final
tomeina de noiva na verbena por Santiago Apóstolo, pero ás escondidas,
que o pai era bruto como a chepa dun boi e non era cousa de mo
enfrentar, que a Rosiña era muller de costumes, apegada á familia como
carracho ó can. Lembro que me valeu mil quérotes, xa de noivos,
conseguir que abaixara á herba, alá no monte Xiabre foi. ¡Carallo!,
como para esquecelo. Algo de forza houbo que facer, non llo nego, pero
iso foi só da primeira vez. Logo ben que me buscaba para irmos á
Tomada de atrás da casa do cura. Unha fera a miña neniña, agarroulle
o gusto e non vexa que ledicia.
Os problemas
comezaron, claro, cando o señor Da Silva rematou por se decatar, que
como a besta que era tiña bo instinto e ulía as vergoñas como unha
raposa ás pitas. Resultou, ¡sorte a miña!, que o malnacido era unlla
e carne con don Xenaro Moreira, polo que imaxine como foi a cousa.
Chamou por min o patrón e díxome (ordenoume) que esquecese á Rosiña.
Contoume tamén que seu pai a ía mandar de volta a Portugal cuns
parentes, en remata-lo mes. Xa lle dixen que a palabra de don Xenaro
Moreira era misa e comuñón por estes lares, así que me propuxen
desenconacharme. Pero Rosiña era moita muller que esquecer. ¡Vaia se o
era!
Coa lúa
nova fuximos no Simca para a casa dos Guixáns, uns curmáns que teño
eu polo Bierzo. Pero, ¡ai, arroutada xuventude!, ocorréuseme de paso
levar uns feixes que o patrón me dera para subornar á Benemérita.
Mire vostede, estes tres que me faltan na man cun fouciño
arrincáronmos o Tucho e mailo Cachopo cando nos atoparon. E porque eran
amigos, que outra cousa tiñan mandado cortarme. Levaron á miña
Rosiña e xa non a volvín ver, compañeiro, ¿e quen ergue cabeza cando
se perde a unha raíña? Un corpo co corazón rompido é como unha
gamela sen remos; como unha noite sen grilos, se me permite a parvada.
Daquela foi
que empecei a deixar de ser home, a enchoupar de alcohol os buratos
baleiros que me quedaron por dentro. En canto puiden embarquei para o
Gran Sol a tentar de que o mar me trouxera ou a morte ou o esquecemento.
Pero nin unha nin outra, oia, rematei máis podre que o tronco dun
piñeiro morto. Pero vivo. Lamentablemente... vivo. Aínda que vaia,
segundo a que chamemos vida. ¿Vostede diría que este que lle fala
está vivo? Eu xa o empezo a dubidar. Quizais o certo é que xa morrín,
ó mellor vostede que non di palabra nin sequera me escoita, e eu aquí
falando comigo mesmo, estaría bo, ¿eh?
Vaites,
tiña que contestar agora que me fixera ilusións. Se me invita á
última igual me fai un favor e estoupo dunha vez... ¿Como? ¿Que
cantas levo? Pois non llo sei, meu, pero xa dicía meu avó que hai tres
tipos de homes: os que non beben e saben contar, e os que beben e non
saben contar. |
BVG
Voltar atrás
