Laxes de Irlanda

Brais González

n4braisgonzalezlaxesdeirlanda.html

... o único mariñeiro das letras, Bernardino Graña




A vela escoa o silenzo dos ollos náufragos
que entalan o perpetuo cofín de peñascos,
secándose nas faíscas da néboa
coma nun labrado querpúsculo de anos.

Ao lonxe as praias destelaron ¹,
o faro díxolle adeus con espellos
que mollados debuxaban o derradeiro retrato
do outeiro dunha nazón que conspira miúda,
aboida no atlántico.

A bordo, a chuva esnaquizou a imaxe
dun con sen nome,
e perdeuse a vixía no adentro,
perforando como o pálido peteiro da aigue.

Capitán, bágoa, tormenta, balances, naufraxio.

O mariñeiro perdeulle a direizón ao navío
borrándose do interior son de gaivotas,
de compases a traizón
elevados nas lonxevas badaladas de silenzo.

Arrincou o salgado corazón mártir
pra borda de esquenzo,
perfiláronse nas pupilas os ríos de prata
e as ruallas últimas do porto.

Capitán, bágoa, tormenta, balances, naufraxio.




¹ Referencia textual ao verso "cantou e no lonxe as Illas arderon" de Xosé Luís Méndez Ferrín en "Escrito na pedra" (Estirpe)


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega