Desperteime
cedo. Non saeu o sol. Creo que de todolos xeitos hoxe non vai saír. Son as 6.45 da mañá.
É domingo.
É o primeiro domingo de febreiro. Tamén é o primeiro domingo da miña vida que desperto a estas
horas. Sinto a respiración de Anna entre a escuridade. Coñeces a Anna?
Non? Ben, Anna é deus, e deus é de Austria. Coñecina un novembro que esperaba fose como
todos. (Mira pola ventá, non che recorda o novembro pasado?). Hai algo intanxible na mente do varón que frena por completo o espíritu donxoanesco cando te atopas cunha loira de un metro
setenta, ollos verdes, pernas infinitas, e que non fala do todo ben a túa
lingua. (Non che gusta cando din "fenomenal" ou "fatal"?).
Non podo vela, mais síntoa. A primeira vez que a
vin, tiven unha parálise física e psíquica, quedeime imbécil. Non atopaba unha puñetera palabra que
dicir. (Isto sonaráche, espero). E alí estaba, a amiga dunha amiga doutra
amiga, que de súpeto convertírase nun placebo de tamaño industrial.
Placebo e parche sentimental xa sabes que o utilizo para as rapazas post-ruptura que van aparecendo na miña
vida).S on as 6.54.
Hai estudios que dín que si queres, e claro que
queres, relacionarte coa máis fermosa tés que ir direitamente por ela,
nada de rodeos, nada. Confianza total. Ánimo, imos aló. (Como casi todos eses
estudios, son unha especie de guía de facelo ridículo nas grandes ocasións).
Pedínlle o número de teléfono. Sorpresa. Deumo!!. Un salto, dous, tres,
que non se che note moito, mais brincas de ledicia. É o momento máis sexual da
noite. (Se puidera pararía a noite, dirixiría tódalas olladas a min e berraría
"si, son eu a quen lle deu o número", berraría tanto, que á forza íasme
escoitar). Respira.
Xa sabes como soen empezar este tipo de relacións:
vas ó cine, tapeas un pouco, falas de política, voltas ó cine, vas de
cervexas, falas de corazóns escarallados, vas por terceira vez ó cine,
xa sabes que non vai pasar nada (é demasiado fermosa e intelixente),
acompáñala á casa, e sen saber por que, quedaste a durmir. Fodes sen condón e non te preocupas nin de
fillos, nin sida, nin de preguntarlle se toma a píldora. Ós tres días,
cando xa estás un pouco máis calmado, insinúaslle algo, ela sorrí e díche que eres un imbécil si crías que se ía á cama contigo sen toma-la píldora.
(Aquí salta un resorte varonil, machista e despreciable, síntoo, que parte de que, si toma a píldora sen parella, e que anda a foder por aí,
e sínteste...mal? non, so é un segundo, sínteste estupendamente. Well done.)
Son as 7.02, adoro, amo, o seu cheiro. A montaña de
Austria. Non sei a que cheiran, mais supoño que será o mesmo. Austria
debe de ser un país estupendo, cheo de montañas, nas que corren semiespidas loiras que están casi no un oitenta de
estatura. (Por qué non se promociona máis e nos deixamos de tanto Salzurgo e tanto
Mozart?). Estas relacións yogur (con data de caducidade) teñen un compoñente básico,
disfrútaas o máis que poidas, non te convirtas en parella, vive unha película de dúas horas de duracción,
créte Andrew McCarthy (ese tipo sempre tivo esa clase de sorte), e
non...., ben, xa o fixeche, non? íache dicir que non te namorases.
Da unha volta na cama ás 7.07. Escapamos de fin de semá á
costa. O son das ondas, do mar e das (fillas de puta) gueivotas sempre me pareceu a mellor combinación sexosonora
posible. Vou a erguerme. Ás 7.09 estou saíndo da habitación cun chandal carrefeur que recorda os anos
80, esos de felpilla, ou algo polo estilo, (dos de capucha, xa sabes os que
digo). Baixo á praia, ahh, qué fría debe estala auga. Teño uns adidas stan smith (estética urbana de principios dos
90) que por primeira vez na súa vida van correr pola beira do mar.
Corro uns 10 minutos. Esto é incríble.
Parezco un anuncio, claro que se nos anuncios se notase o alento,
decataianse de que fumo, e xa non estaría no anuncio. Combato a alento cun
chicle, e sigo no anuncio (de menta, o chicle).
Séntome nunha pena á beira do mar. Pequeno corazón,
estás cansado; usados pulmóns, hoxe estades en forma,eh?. Vexo a ventá da habitación dende a
praia. Levantaríase? Opción a) si, levantouse, mirou pola ventá e sentiu un forte sentimento de amor, e desexo sexual,
ó verme correr. Opción b) durme como un ceporro e está a soñar cun estupendo señor austríaco que combina o esquí e as prácticas de arquitectura en
Harvard (léase, o seu mozo, Justin). Decántome pola opción a), xa sei que a persiana está
baixada, pero como esto estouno escribindo eu, vou facer un pouquiño o que me da a gana.
Son as 7.52 cando volto á casa. Poño café ó
lume, e prégolle a Deus para que esto dure sempre. Debe ser polo cheiro do café que se levanta e aparce,
maxestuosa, e descalza, na cociña. Dame un bico na meixela (na
dereita), sorrí e vai cara a terraza. A verdade e que teño un amigo que ten unha casa
estupenda (gracias por deixarma, eicho pagar). Leva os meus calzoncillos
escoceses, unha camiseta, miña de Hard Rock London, e unha manta encima.
É a perfecta estampa publicitaria. Pellízcome un pouco, doulle gracias a
Deus (gracias, repítocho). Esta a piques de chover. Xa está chovendo e a cafetera está facendo ese ruido previo a apagalo
lume (¡que está subindo o café¡). Son as 8.07 cando estou ó seu carón.
Lévolle unha taza de café.
Está sorrindo, ben, sigue a sorrir, encántame,
non pares nunca. Son as 8.09 cando me di que o sábado seguinte ven
Justin. Uh, merda, cortocircuito escarallado no meu corazón, F4, tocado.
Sigue sorrindo. Son as 8.10 cando me dice que está embarazada. Despois dos rigurosos dez segundos de
silencio, dime que eu son o pai. A iso das 8.12 teño un ataque de pánico
interno, empezo a ver a a un tipo chamado Justin, enorme, apaleándome,
encima de min sin que ninguén me axude. (O anuncio saíume de carallo,
eh). Ah,tamén me di que se vai quedar comigo.
Bah, Justin non era tan grande, ademáis viña a dicirlle que estaba liado cunha
israelita (coño, veu coa israelita. Non entendo a estes austriacos,
final parce que queren pedir perdón á humanidade deitándose con xudías de longo nariz e pernas
tortas). Así que non lle dixo nada. Alugamos a casa da costa (aluguer simbólico,
gracias, amigo), temos unha pequena fermosísima, Liz, e teño unhas Stan smith
novas. Debe ser a primeira vez que coincide a publicidade co resultado do
producto. Ben, a segunda, a primeira foi a de Fairy. Ise si é un gran producto.
(Quero agradecer a Adidas, Fairy, e á oficina de turismo de Austria que me deixasen utilizalo seu nome sen pagar dereitos a cambio de pequena
publicidade. Tamén teño que agradecer a Anna a súa colaboración para ter esa pícara
estupenda; a Justin, por irse ós Estados Unidos; a Liz, por despertarme ás seis da mañá e recordarme aquel día;
a Oasis, pola estupenda Wonderwall, e a Pierce Brosna, que me parece o James Bond máis atractivo.)
|
BVG
Voltar atrás
