BVG     Voltar atrás

Que amor é este que me agarra à noite, aos braços secos da madressilva, à febre da me- mória? Por que insistem em que eu respire? Em que os meus lábios anseiem a humidade vaga de ums dedos cruéis? Oh, por que te ouço, sempre, murmurando-me o nome, com a boca em sangue, sem olhos, com os braços comidos pelos vermes ?Por que te ouço, ainda, pedindo-me que regresse de onde nunca parti? Ouvindo-te, com o vento, com o voo breve de folhas efémeras, no inverno, sufocados noite? ? (Nuno Júdice) Non sinto máis que carne irta porque respiro efluvios quentes que ás veces arrecenden a corazón e están mollados. Choras cordóns umbilicais cando te lañas a pel murcha das meixelas que eran bicos tan moles. — Mãe...! Cáenme dos ollos bicos inermes. — Mãe...! Os tempos veñen como trens de mercancía, e teño fame outra vez. Aqueles paxaros non volven a te ecoa-lo soño pola cidade de crianzas espidas, pero eu ergo a noite con berros sofocados. A auga non nos deixa saír a camiñar, e teño outra vez fame. Naquela hora distinta alongábaseme a nudez pola pel toda, nas mans grandes a me reparti-lo corpo; e souben sereas deslizadas ó longo das pernas, envurullar dentro do peito labaradas horizontais. Choras unha soberanía de amor irreversible e o rostro adhíreseme ós bicos que me caen. — Mãe...? Escribo enchoupada nunha luz polizonte, Nai.

 

© 2006 Biblioteca Virtual Galega