O fado do comediante

Aturuxo

n3aturuxofadodocomediante.htm

Flores de faíscas
ponlles entre os dentes,

soles miudiños
nos seus corazóns,

cóxegas que axitan
os fondos das almas...

E, tra-lo trebón,
esa doce calma...

Flores de faíscas
ponlles entre os dentes:

ditoso é aquel que posúe o don
de arrincar con dozura un sorriso da xente.

E logo rirse ata de sí mesmo, e paiaso ser
diante dos poucos que fagan caso
(ser paiaso é o máis serio deber
de quen sabe que é un deber ser paiaso).

                 * * *

Os meus propios beizos,
desobedentes,

facendo ó revés
do que deles se espera,

sacando proveito
de excusa calquera,

xa os teño dispostos
en curva ascendente;

son rebelde bastión
espetado na cara,

cousa rara,
rebelión,

foco de resistencia
ante Ti

nesta boca miña
que ri e ri, que ri e ri...

E a Ti, Fado Duro; a Ti, Fado Frío;
Fado Gris que retorce todo o que toca;
a Ti, Fado Privado, eu desafío
a que endereites estes beizos meus:

Momo é acaso o meu único Deus,
contra Ti un sorriso prégalle esta boca.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega