Visualizar colaboración

     Arrefríame os pés co pantalón vaqueiro de
soños erguidos en aire,
e mentres escribo coa estrela marrón
apegada á meixela,
sei que cravar as unllas non fai precisamente cóxegas.
     A menos dun metro podo escoita-los teus
BERROS;
o meu nome na túa voz soa
fraxil,
sutil,
inutil,
e ao mellor é mentira.
Quen sabe..., aínda sinto o ruído do reloxo violado polo papel.
     Chámame de novo;
até che permito tragar
de golpe
a maiúscula do
meu nome,
pero non me deixes sen escoitar o movemento da
túa lingua.
     Sei o futuro antes ca ninguén,
   ¿verdade?,
sei que teño a mente desteñida, sempre mesturei
círculos laranxas con
raias inundadas de cores violetas e lixivia,
sei que cando canto en espiral
non recordo o son da lavadora (trom trom trom).
     Quero que a fronte se meta
nas túas mans,
así pecharánseme as pálpebras e os
soños líquidos serán a bebida do ceo.
     Cando sexa día, bañarei aos fillos desta lúa
coa saliva
que me quede entre os dentes de miquiña
indefensa e
crúa.

O meu nome na túa voz