| Novoa pechou a porta do seu
coche cun ruído seco, meteu a chave no contacto e acendeu o motor. Non
levaba nin catro quilómetros dende que saíra de Coruña cando do ceo
gris plúmbeo comezou a caer unha choiva fina pero incesante que o
obrigou a ir máis a modo, e que non parou ata que chegou ao seu
destino: unha pequena casa de turismo rural nalgún lugar do centro de
Lugo, o Pazo de Romariz. Unha vez alí, un home xove e alto de aspecto
rexo levoulle a maleta á habitación. Os dormitorios non tiñan
número, senón nome; o seu era o cuarto do ciprés. Non resultaba
difícil adiviñar o por qué do nome: dende a fiestra víase unha
enorme árbore desa especie diante dunha fermosa paisaxe montañosa.
Estaba cansado. Cambiouse de roupa e baixou ao comedor. Tras unha cea
abondosa, para coller forzas para a camiñata que o esperaba ao día
seguinte, Novoa retirouse para durmir. Á mañá espertou bastante cedo,
cheo de enerxía. Levantouse dun salto e púxose en actividade.
Duchouse, vestiuse, preparou a mochila e foi almorzar. Cando rematou,
colleu o coche e conduciu ata O Incio, onde toparía a un dos cazadores
para que lle dixese se ían estar no monte. Aparcou o coche e entrou no
banco que lle indicaran. Había un home tralo mostrador. Preguntoulle.
Era o que buscaba. Pero antes de que lle dixese en qué lugar estarían
os seus compañeiros, informouse de por ónde ía camiñar, pois quería
chegar á Táboa dos catro cabaleiros. —"Din que dende alí poden
verse as catro provincias", comentou. Ao oír o nome do lugar, o
sorriso que antes había na cara do home deu paso a unha mueca pálida. —
"Ben...ben, pode ir, nós estaremos por alí... Pero, en
realidade non paga a pena, e o camiño é longo e difícil. Ademais, vai
chover".—"Bah, a min non me importa, adoro o
senderismo".— "Ben, vaia, logo". Novoa saíu do banco e
encamiñouse cara a onde aparcara. Entón notou algo estraño. No ceo
non había nin unha soa nube. Subiu e conduciu o que puido, ata que a
pista se fixo impracticable, para logo seguir a pé. Gustáballe
camiñar só, entre as árbores, ao borde dos precipicios, polos prados,
camiñar durante horas ata chegar ao seu destino: o mellor miradoiro de
Galiza. Novoa andaba mentres o sol xiraba no ceo, acercándose ao
horizonte. O tempo pasaba sen se decatar, e cando por fin se parou,
exhausto, e contemplou abraiado centos de quilómetros de verde e gris
dende aquel incrible lugar, o seu reloxo marcaba xa as seis e media. Non
podería dar un paso máis, pero o seu cansanzo era compensado, sen
dúbida. Quedou extasiado contemplando a fantástica vista e tardou en
se decatar de que cada vez había menos luz. Xa ía emprender o regreso
cando sentiu o ruído dun galope, demasiado cercano para non oílo
antes; estraño. Decidiu quedarse un pouco, agochado entre as árbores.
O ruído achegábase cada vez máis ata que, de súpeto, o viu. Un
cabalo montado por un home extraordinariamente alto, vestido cun enorme
manto con capucha que ocultaba a súa cara detívose moi cerca de onde
el estaba. O home desmontou. Novoa quedou paralizado. Comezou a sentir
unha suor fría. Puido ver claramente que baixo o manto había unha
vella espada oxidada. A misteriosa figura, entón, sentouse nunha rocha.
Pero non ía esperar moito, porque nese intre se escoitou outro galope.
E outro, e outro máis. Tres cabalos acercábanse a gran velocidade. Un
tras outro, os xinetes foron chegando, saltando da montura e saudando os
presentes nunha lingua que Novoa pensou que sería portugués. Cando
chegou o último, déronlle a benvida e os catro, vestidos do mesmo
xeito, e igualmente altos, poderosos e co rostro oculto, tomaron asento
e empezaron a falar. Ao principio Novoa non entendía, pero logo deuse
de conta de que aquel idioma éralle familiar. E tan familiar. Viña
sendo galego antigo. E, de socate, viu todo claro: unha vella lenda
dicía que, de cando en vez, as pantasmas dos catro últimos reis de
Galiza reuníanse alí a falar do estado do reino. E o home do Incio
sabíao. Por iso non quería que fose a aquel lugar. Retrocedeu,
espantado. Pouco máis de cinco pasos separábano das figuras
espectrais. Engorde, calculando cada paso, foise afastando de alí ata
que volveu á senda. Camiñou a paso rápido, con medo de todo o que
vía e do que non vía. Cada pouco xiraba a cabeza tentando descubrir
unha sombra que o seguise, pero non distinguía nada entre as tebras.
Finalmente, chegou ao seu coche. Entrou e conduciu a toda velocidade ata
o pazo. Unha vez alí, cambiouse e baixou cear. Non podían notar nada
ou non estaría seguro, iso sabíao. Así que baixou e, mentres comía
cunha forzada ausencia de présa, o medo que sentía foi lentamente
desaparecendo: ao fin e ao cabo, ninguén o vira, ninguén o seguira.
Ninguén sabería nada. Xa tranquilizado, foise durmir. Pero alguén o
soubo. Isa foi a causa de que non espertase á mañá seguinte. |
BVG
Voltar atrás
