Elsa, ó espertar, sentiu a man lene do amante sobre a súa pel, coma un
laio no vento esvaído: realmente, o xemido da sombra aérea reflectida
na terra; un salouco na nada; un estremecemento no centro da terra, no
centro do corpo. Elsa ergueuse lentamente da cama e mirouse no espello:
viu a cara dunha muller nova encerrada nun corpo de vella, agochada nun
corpo de vella, como a superficie en calma da lagoa sen vento. Os anos
pasaran, Elsa resistíndose ás visitas da morte senlleira, cada vez
máis numerosas; agora mirábase alí, nun espello alleo de sinceridade
tan profunda, tan mortificante, tan delatora. Elsa non é Elsa; Elsa é
Elsa ós poucos; Elsa non quere ser Elsa. Afirmación na escuridade de
si mesma. Ó seu carón viu aparecer unha cara nova, dun rapaz moito
máis xove ca ela: semellaba nada máis un neno, un rapaz ben neno de
ollos e sorriso agradable. E ela era a visita da morte para aquel rapaz,
a confirmación de que tódalas cousas pasan nesta terra rumbo ó máis
aló descoñecido. A descoñecida Elsa deu un chimpo e meteuse no cuarto
de baño pasando o ferrollo. Sentada no chan botou a chorar. Do outro
lado da porta unha voz doce dun doce Emilio: "E logo ... ¿pásache
algo, Elsa? ¿Atópaste ben?". Elsa adelgazouse coma un silbido do
vento para botar fóra un "si" con forma de oco no chan. Abriu
o grifo da ducha —"¡Voume
duchar!", berrou— para que Emilio non a oíse chorar, pero Emilio
ten oído de músico —toca o violín— e percibe harmonías estridentes
por fóra da música da auga. Emilio achégase á porta cerrada, e
acaricia a madeira, máis fría que o corpo de Elsa, menos querida que o
corpo de Elsa, menos receptora que o corpo de Elsa; e, sen embargo, tan
semellante a Elsa en si mesma, a Elsa como esencia de bágoas. Emilio
agarima a porta que é Elsa e non é Elsa ós poucos, e susúrralle
palabras doces de amor. E Elsa, que ten oído, non de músico, senón de
quen ten fuxido das cóxegas da morte, oe os susurros, e sae da ducha, e
descorrendo o ferrollo emerxe de detrás da porta, ou mesmo a través da
porta que é ela mesma, envolta nunha toalla verde escuro. Elsa colle
unha roupa limpa do armario e vístese, e, sen falar máis, marchan da
casa. Hai xa moito tempo que a vella nena Elsa e o neno vello Emilio son
amantes. Pero Emilio non recibe as visitas asiduas e puntuais da morte,
e Elsa si. Por iso, cando á mañá seguinte, ou quizáis esa mesma
mañá, Elsa non emerxe da porta, Emilio intúe que Elsa, na súa
metamorfose, é xa idéntica a porta de fría madeira. E derrubando a
porta, descobre a Elsa morta en paz dentro da bañeira. E a corda do
amor, feita de fíos que non rompen, turra de Emilio cara a bañeira, e
Emilio métese alí abrazando a Elsa, e fica alí até que sinte o frío
da morte no sangue das veas, e morre, e entón coñece a Elsa
verdadeiramente e por vez primeira, máis dentro de si do que nunca
antes estivera.
|
BVG
Voltar atrás
