Hai un home
iracundo que me sacude agarrándome a gorxa,
polas noites.
Que me arrinca da calor dun fogar calquera
dos que algunha vez quixen, e me
arrastra polas rúas,
zarandeándome baixo as luces rotas
e as miradas ansiosas.
Afasta de min a ese home de peito de lobo,
tan seguro e
descrido, que sorrí coma quen acoitela a un i nimigo,
coma
quen vinga
unha coitelada anterior. É un home terríbel que despreza o
leito que ven de quentar, deixando as
sabas amontoadas ao pé da cama.
Non deixes que se me achegue coa súa guerra
sen final,
coas súas tristes victorias na palma da man.
Pero se non podes, se te ves sen
forzas, fuxe!! ¡Corre!
Non o dubides, nin mires atrás. Non escoites a túa cadeira
compracente
que quere resistir sen esperanza os
embates da desigualdade, os praceres do imposíbel. |
Protexerei
a túa retirada a costa dunha
eternidade de vinganzas, dun monte pelado, dunha noite
co fin do mundo
nas costas. Coidarei de ti dende un
sexo preguiceiro,
parapetado nun muro de horas e ruínas, perdendo
a gran
vida.
Tentarei
expulsalo con
descoidos, usando esas
inxenuidades de parvo que non sabe asimilar, furándolle as
orellas co que queda por facer, co que hai que facer, co que
se debe facer para facelo ben.
Estou certo
que non servirá por moito tempo,
pero
alomenos ti poderás marchar e aprender a odialo, e botarme
de menos sen saber se estou aínda vivo, dubidando
se é
que vivín algunha vez, esquecéndome
Pouco
a
pouco. |
BVG
Voltar atrás
