NON LEMBRO EN MOITOS ANOS DÍAS ELÉCTRICOS COMA ESTES. Mastigo na
epiderme da luz refutando faros que se desmaquillan, e médrame a fame
por baixo das unllas.
Qué tardes escuálidas traizoando as horas, furando no osíxeno coma a
fame nos dedos. Síntoa nas mans.
Xamais desta maneira alimentei abortos, con case vinte e seis anos.
Sufro unha crise que abre teimuda as pernas para o espello asmático.
Este estrangulamento de talos de flores. Esta constancia azul.
Que —verifico a latencia de outras cidades lexionarias de perfil en
min—, cando a glote acata esta lei de músculos espidos na sima dos
transformadores, taladrando obstinados na epiderme da luz, hai certas
estacións onde anular un billete perpetuo. FARO. Non me digas ti que
dá medo. Eu xogo á ruleta rusa das plantas de follas efémeras, á
abordaxe verde das pingas quentes, e xa non angustio as táboas daquel
pazo que clausurou todas as linguas. Zume de laranxa que eu non dei
bebido.
Xa non hei baixar da nora, e conservo a mazá de caramelo. Descubrín un
reloxo ou paxaro alucinado onde unha fibra fríxida esgotaba todas as
saídas, todas as portas, e un pórtico respira de plástico, unha
cociña de xoguete transpira na procura da fonte da bondade humana; hai
un pez soluble espreitando lisérxico nos Condados do Abatemento; hai
non este rancor novo e canso. Que eu non tiña aqueles zapatos gastados,
QUE EU NON TIÑA...
Era matarse. Era morrer, esnaquizar cun dente frío o riso do odioso
peter pan. Ti traías aquel medo en pixama; e eu metía na cama un sexo
durmido. Derrubábanse pontes de madeira, Ponte animal. A desfacer a
esquina dun beizo pintado, a lolita perversa, a desfacer as coletas, e
era matarse. Era morrer acelerando unha fellatio no asento de atrás. EU
NON TIÑA aquela fibra, ti traías o cadáver de Els Bri á hora do
xantar. E eu puña na grella aquel sexo soñante, e aínda lambías no
prato.
Que hai non este rancor novo e canso. A meniña xeada do espello, e leme
na noite tan alta. Que en moitos anos non lembro esta constancia azul.
|
BVG
Voltar atrás
