Síntome mar

Graciela Buendía

n2gracielabuendiasintomemar.html

Me siento mar...
Alberti.

 

          Tarde tras tarde, ti atópaste na praia. As túas mans curtidas agarran con firmeza a varanda. Estás mollado. Podo ver o mar reflectido nos teus ollos, e as túas vivas pupilas enterrados na cara engurrada, que é para min como o mapa da túa experiencia. Na superficie do mar, intúo o reflexo do teu corpo, da túa cabeza erguida e da túa mirada perdida na liña do horizonte. Miras con nostalxia o inabarcable océano que se estende baixo a luz da túa mirada, e sentes o orgullo do vello capitán que só ten como patria a inmensidade húmida do azul. Estás orgulloso, si, esa e a palabra. Orgulloso por cada golpe de vento. Orgulloso por cada ola que estala en mil anacos ó chocar contra as rochas máis seductoras e perigosas. Orgulloso por cada burbulla de espuma. E orgulloso por cada matiz de luz na auga.

          Eu voaba baixiño ese día. Voaba baixiño nunha tarde azul, nunha desas tardes frías e cortantes, como unha labazada, que frecuentemente nos regala o inverno. A angustia dos traballadores era escura, escura como un berro que se estendía polo teu adorado mar, arrasándoo todo, desgarrando o que atopaba ó seu paso e rabuñando os corazóns e as esperanzas de tódolos homes que, coma ti, non teñen outra patria que as ondas.

          Ese día, nesa tarde azul, ti non estabas alí. As túas mans xa non agarraban a varanda. Os teus ollos seguían mirando ó mar, pero esta vez dende a praia. Pisaches a area por primeira vez en moito tempo nun acto de valentía e desesperación. Pedícheslle explicacións ó vento, á tarde, ó sol. Liberaches outra vez a claridade das túas pupilas inquietas e só viches o único que había: olas negras. Xa non hai espuma branca e o ceo, solidario, vestiuse de gris, como se se vise obrigado a ofrecerche unha resposta, como se tivese que asumir responsabilidades que ninguén pode darche, que ninguén quere darche.

          De súpeto, sobes outra vez. Volves a agarrar a varanda. Miras ó fronte. Segue habendo nostalxia na túa mirada e non sabes que sentir. Amas o mar, sempre e para sempre o mar. Aínda con olas negras, máis aínda con ceos grises e olas negras. Dentro da túa alma, a indignación mestúrase co medo. A nostalxia mestúrase coa pena. E eu sigo voando nesta tarde xa gris, e descendo ata a leve area da praia...

          Dos seus ollos de vello e de sabio emanou unha bágoa salgada. Caeu ó mar e esvaeuse entre un montón de olas negras. Aparecía o pranto. Un pranto intenso e silencioso. Un pranto tan calado como profundo que só rompeu o seu silencio unha vez. Só unha.

          As toneladas de chapapote que asediaban a súa praia e a súa nostalxia, non deixaban ver a espuma branca, non deixaban ver as rochas, nin os matices infinitos da luz na superficie da auga . Tampouco se podía ver, nin se viu nunca, esa única bágoa vertida ó mar polo vello mariñeiro. E el, que sempre vivira no mar e do mar ; el, que fora sempre mar, percatouse de que estaba morrendo con el, deitouse na praia e pechou as pálpebras paseniño, mentres unha gaivota petroleada acariciaba con suavidade os seus cabelos sucios. Ela tamén sabía por que el estaba morrendo...


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega