debe ser a tanta altura
nas rochas dunha casa preciosa
entre augas loitando
que cando a luz falta
prende a illa ó corpo en diagonal extenso
sobre as sabas de-leite fóra
do colchón inoxidable
non hai soidade
pero cicatrices efímeras
do algodón no rostro
as coxas abertas respiran temperatura
sangrando algo cremoso
e o liño da cápsula acariña
o embigo ácedo e erecto
desexoso da erupción tersísima
a piques non minte a escuridade
sí a humidosa hora que a estala
e a entrada no mar abundante
mata o terror de atoparse
|
BVG
Voltar atrás
