10 minutos na parada do autobús

Raquel Uzal

n2raqueluzal10minutosnaparadadoautobus.html

     Chego tarde. O autobús pasa sobre as cinco e cuarto e xa son e vinte pasadas. Non sei por qué ando ás carreiras se total xa o perdín. De todos modos, agora que collín velocidade o mellor é aproveitala, e ademais, xa estou chegando.
     A parada está case baleira, sinal de que o bus xa pasou. So hai un home dando curtos paseos de un lado a outro. Agora séntase. Mira o reloxo. Érguese. Volve pasear e mirar o reloxo. Parece que ten présa. Pobre home, é o que pasa sempre: basta con que teñas que chegar puntual a unha cita importante para que o mundo se volva na túa contra e perdas o bus, quedes durmido ou calquera outra cousa que che faga chegar tarde. É coma cando, xusto o día que teño que chegar cedo á casa, o bedel se esquece de abrir o portal pequeno e teño que dar unha volta inmensa para chegar á casa máis tarde ca nunca. Trátase da lei de Murphy: se algo pode saír mal, sairá mal. Canta razón tiña este home, non sei como non lle deron o Nobel.
Chega unha señora cun anel de ouro en cada dedo e séntase na parada. Saca unha revista do seu bolso de pel e ponse a lela sosténdoa de maneira que lle tapa a cara, como agochándose detrás da revista por medo a que a vexan intentando usar o transporte público. Podería comprar algo para ler no quiosco que está aquí ao lado. Non. Mellor non. Tería que cargar co que mercase durante toda a tarde e ademais, polo que podo ver dende aquí, non hai nada que me interese.
     Achégase unha moza ao quiosco e merca unha revista. Ten unhas marcas de dentes no dorso da man. Gustaríame crer que levou un golpe pero pola revista que merca todo me fai pensar que ten algún tipo de trastorno da alimentación. Na portada pon: "adelgaza sen esforzo coa dieta da mazá". Imaxino como será esta dieta: "Almorzo: zume de mazá. Xantar: mazá asada. Cena: compota de mazá. Os domingos, en sinal de recompensa polo esforzo que estás a facer, poderás comer tamén a pel, a semente, o rabo da mazá e os restos que queden no prato e nas unllas". Despois dunha semana facendo este sacrificio é posible que perdas peso e dou por seguro que non volverás a comer unha mazá na vida. Din que estudiando e facendo traballar a mente tamén se perde peso. Claro, iso explicaría por qué son os estadounidenses tan gordos. Se isto fose certo, publicaríase a dieta da raíz cadrada en lugar da dieta doutras raíces coma a cenoria? Sería unha dieta que consistiría en comer todo o que a un se lle antollase e dedicar un par de horas ao día a facer raíces cadradas de números de máis de 4 cifras ( a man, por suposto, xa que pulsar unha secuencia de teclas non require moito esforzo mental para a maioría da xente). Sería moi útil para que vaian practicando aqueles que terán que facer o selectivo sen poder usar calculadora. A todos nos aprenderon de pequenos a realizar esta operación a man pero, quen se acorda de como se facía? Despois ensináronnos que era moito máis cómodo utilizar a calculadora. Primeiro móstrannos o camiño longo e perigoso e despois o atallo.
     Achégase un autobús. O home dos nervios érguese. Mala sorte, é o autocar que trae aos rapaces dun colexio privado e do que só se baixa un neno. O home pon cara de desesperación e parece estar a punto de se botar diante dun coche para rematar coa súa desgracia. Se o chofer soubese tódalas voltas que este home deu ao longo da parada e tódalas veces que mirou o reloxo, seguro que botaba fóra a tódolos rapaces do autobús e levaba a este home tan impaciente a onde fose. Pero isto sería buscarlle tres pés ao gato. Hai que ver o curiosas que son as linguas, usamos a expresión "buscarlle tres pés ao gato" para dicir que algo é imposible pero na realidade isto é doado. Ata se poden facer varias combinacións: dúas patas dianteiras máis unha traseira ou dúas traseiras con unha dianteira. Pero en ningún caso sería imposible atoparlle tres pés. O máis lóxico para dicir que algo é imposible sería buscarlle polo menos cinco pés porque iso si que iría en contra da natureza.
     O neno que baixou do autobús escolar non é quen de sentar no banco porque lle queda moi alto. Cantos anos terá? Cinco? Ou tal vez menos? Non sei, sempre fun un desastre intentando adiviñar idades. Debe de ter que esperar a que a súa nai o veña buscar. Mentres tanto, senta no chan e ponse a contar co dedo índice cantos cadrados hai en cada unha das lousas da beirarrúa. Vai murmurando os números en voz baixa e ceceando. A partir do número quince perde a conta por non saber o que vén despois e volve a empezar dende o un. A señora dos aneis estao a mirar coma quen mira para un animal salvaxe e fíxase sen ningún disimulo no nome do colexio no que estuda bordado en ouro no xersei de pico. Torce o fociño como preguntándose "como é posible que un neno de un colexio tan bo se comporte así?" O cativo segue tocando cada cadradiño das lousas e, entretido na súa empresa, vaise achegando cada vez máis aos pés da señora, quen os aparta coidadosamente da traxectoria dos sucios dedos do neno. Suspira. Xa está farta, quere marchar de aquí canto antes e pregúntalle ao home inquedo se pasan taxis por aquí. "!Oxalá", contéstalle o home, "se pasaran...chegaría a tempo, pero isto non lle é a Coruña". Claro, señora, vese que non é de aquí. Isto non lle é a cidade...pero tampouco o campo. A xente sempre tende a clasificar as persoas segundo o lugar de onde proceden. "Dime de onde ves e direiche....". Non era así o dito. O caso é que nós (o cu de mal asento, o cativo e eu) non encaixamos en ningún dos dous grupos. Campo ou cidade?. Pois, nin un, nin outro. Un aldeán diría que somos uns "señoritos da Coruña" e un coruñés consideraríanos "do monte". O home trata de calmar os nervios contando á vez que o neno os cadrados das lousas mentres balancea o corpo adiante e atrás coma un paranoico. Ningún dos dous pensa no problema existencial que lles estou a expoñer.
     Aparece a nai do cativo correndo cun bocadillo na man. O rapaz deixa que o home siga contando por el e corre coas mans abertas e negras cara a merenda. A conmovedora escena de reencontro da nai co fillo correndo para abrazarse é brutalmente interrompida polo son da labazada que a nai lle dá ao neno ao ver como quedaron os pantalóns de pinzas despois de arrastralos por toda a beirarrúa. A felicidade do reencontro acabou en drama.
     Xa son as cinco e vinte cinco. Está próxima a chegada do autobús e vaise xuntando cada vez máis xente na parada. Preséntase un grupiño de rapazas de 14 ou 15 anos que rin estrondosamente e falan de todo o que van mercar hoxe. Visten todas a mesma roupa e levan o pelo recollido do mesmo xeito, será porque teñen os mesmos gustos ou será porque non teñen imaxinación nin personalidade e cópianse unhas a outras? Unha delas intenta desesperadamente ver se está ben peiteada mirando o seu reflexo no cristal da parada, pero o vidro esta cheo de restos de cola de pegar carteis e é imposible ver nada. Busca entón dentro do seu bolso un espello pero non o atopa e vénlle á cabeza a xenial idea de sacarse a si mesma unha foto co móbil e comprobar así o estado do seu peiteado. Mira ti para que valen as novas tecnoloxías. Mira que non hai cousas onde ver a túa imaxe reflectida: unha poza, un papel brillante, unha culler..... É curioso o da culler. Nunha culler lustrosa vémonos ao revés, cabeza abaixo. É curioso, por que non porán culleres xigantes nas festas, nesas atraccións onde hai espellos onde te podes ver deformado? O de verse máis gordo ou máis delgado nun deses espellos xa non ten gracia, sería máis chistoso verse cabeza abaixo.
     Un mozo cunha camiseta de Iron Maiden e uns auriculares senta na outra punta da parada. A pesar do lonxe que está e do ruído do tráfico podo oír o que está a escoitar e mesmo creo recoñecer a canción.
     Unha moza apoia a cabeza nun dos vidros da parada e seca unha bágoa cun pano que xa está empapado. Ten un ollo morado, ou son olleiras? Non o sei, está lonxe de máis para vela ben. Quizais, simplemente se deitou tarde ou se ergueu cedo, non hai que ser agoireiros. Si, é mellor pensar que se deitou ás catro da mañá que pensar que foi o seu mozo quen lle puxo o ollo morado. Ás catro da mañá non se sabe se é moi tarde ou moi cedo. Se son as tres, é moi tarde pola noite e se son as cinco, é pola mañá cedo. E ás catro?
     Chegan tamén unha avoa co seu neto. O neno vai saltando sobre unha soa perna intentando non pisar as xuntas das lousas da beirarrúa á vez que canta unha mestura de dúas cancións infantís. A que será debida esta obsesión que teñen hoxe os cativos polas lousas?. Un escritor francés (non lembro exactamente quen) dixo que o primeiro que aprende o home na vida é a andar e a falar, e despois a sentarse tranquilo e manter a boca pechada. É evidente que o neto aínda non domina esta segunda parte. Pola contra, a súa avoa, que aprendeu ben a lección, senta ao meu carón e observa sen inmutarse o espectáculo circense que o neto nos está a ofrecer.
     Están sendo as cinco e media. O home apresurado ve como as nubes que cubrían o ceo se separan para deixar pasar un raio de sol divino que ilumina ao autobús chegando rodeado dun coro de anxos cantando o aleluia. Ponse de primeiro na fila. Sube ao autocar dun salto, tíralle unha moeda ao condutor e arríncalle o billete das mans. A señora dos aneis de ouro pregúntalle timidamente ao chofer polo prezo da viaxe. Xa sabía eu que esta muller de aspecto luxoso non usara o transporte público na vida. Busca a paso de boi os cartos no seu moedeiro e remata enchendo o mostrador do chofer de furricallos. Para o home impaciente cada moeda de 2 céntimos que a muller saca debe ser coma unha coitelada no corazón. Mirará o billete buscando o lugar onde se ten que sentar? Non, non o mirou. A fin de contas, non era tan novata coma eu cría. Soben as raparigas e ocupan todos os asentos do final. Sube o mozo dos cascos. Sube a moza das olleiras. Vaia, xa se encheu. Soben a avoa co seu neto teñen que permanecer de pé, xa non hai cabaleiros deses que ceden o seu asento aos vellos e aos nenos. Por último subo eu. Non me gusta subir no último lugar porque o condutor sempre arrinca o coche antes de que eu teña tempo de me agarrar a algo. Algún día heime esnafrar, hei perder o equilibrio e hei "bicar o chan" como o Papa ...ou como Fidel Castro.
     En efecto, aínda ben non lle collín o billete el xa arrincou.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega