Chego tarde. O autobús pasa sobre as cinco e
cuarto e xa son e vinte pasadas. Non sei por qué ando ás carreiras se
total xa o perdín. De todos modos, agora que collín velocidade o
mellor é aproveitala, e ademais, xa estou chegando.
A parada está case baleira, sinal de que o bus
xa pasou. So hai un home dando curtos paseos de un lado a outro. Agora
séntase. Mira o reloxo. Érguese. Volve pasear e mirar o reloxo. Parece
que ten présa. Pobre home, é o que pasa sempre: basta con que teñas
que chegar puntual a unha cita importante para que o mundo se volva na
túa contra e perdas o bus, quedes durmido ou calquera outra cousa que
che faga chegar tarde. É coma cando, xusto o día que teño que chegar
cedo á casa, o bedel se esquece de abrir o portal pequeno e teño que
dar unha volta inmensa para chegar á casa máis tarde ca nunca.
Trátase da lei de Murphy: se algo pode saír mal, sairá mal. Canta
razón tiña este home, non sei como non lle deron o Nobel.
Chega unha señora cun anel de ouro en cada dedo e séntase na parada.
Saca unha revista do seu bolso de pel e ponse a lela sosténdoa de
maneira que lle tapa a cara, como agochándose detrás da revista por
medo a que a vexan intentando usar o transporte público. Podería
comprar algo para ler no quiosco que está aquí ao lado. Non. Mellor
non. Tería que cargar co que mercase durante toda a tarde e ademais,
polo que podo ver dende aquí, non hai nada que me interese.
Achégase unha moza ao quiosco e merca unha
revista. Ten unhas marcas de dentes no dorso da man. Gustaríame crer
que levou un golpe pero pola revista que merca todo me fai pensar que
ten algún tipo de trastorno da alimentación. Na portada pon: "adelgaza
sen esforzo coa dieta da mazá". Imaxino como será esta dieta:
"Almorzo: zume de mazá. Xantar: mazá asada. Cena: compota de
mazá. Os domingos, en sinal de recompensa polo esforzo que estás a
facer, poderás comer tamén a pel, a semente, o rabo da mazá e os
restos que queden no prato e nas unllas". Despois dunha semana
facendo este sacrificio é posible que perdas peso e dou por seguro que
non volverás a comer unha mazá na vida. Din que estudiando e facendo
traballar a mente tamén se perde peso. Claro, iso explicaría por qué
son os estadounidenses tan gordos. Se isto fose certo, publicaríase a
dieta da raíz cadrada en lugar da dieta doutras raíces coma a cenoria?
Sería unha dieta que consistiría en comer todo o que a un se lle
antollase e dedicar un par de horas ao día a facer raíces cadradas de
números de máis de 4 cifras ( a man, por suposto, xa que pulsar unha
secuencia de teclas non require moito esforzo mental para a maioría da
xente). Sería moi útil para que vaian practicando aqueles que terán
que facer o selectivo sen poder usar calculadora. A todos nos aprenderon
de pequenos a realizar esta operación a man pero, quen se acorda de
como se facía? Despois ensináronnos que era moito máis cómodo
utilizar a calculadora. Primeiro móstrannos o camiño longo e perigoso
e despois o atallo.
Achégase un autobús. O home dos nervios
érguese. Mala sorte, é o autocar que trae aos rapaces dun colexio
privado e do que só se baixa un neno. O home pon cara de desesperación
e parece estar a punto de se botar diante dun coche para rematar coa
súa desgracia. Se o chofer soubese tódalas voltas que este home deu ao
longo da parada e tódalas veces que mirou o reloxo, seguro que botaba
fóra a tódolos rapaces do autobús e levaba a este home tan impaciente
a onde fose. Pero isto sería buscarlle tres pés ao gato. Hai que ver o
curiosas que son as linguas, usamos a expresión "buscarlle tres
pés ao gato" para dicir que algo é imposible pero na realidade
isto é doado. Ata se poden facer varias combinacións: dúas patas
dianteiras máis unha traseira ou dúas traseiras con unha dianteira.
Pero en ningún caso sería imposible atoparlle tres pés. O máis
lóxico para dicir que algo é imposible sería buscarlle polo menos
cinco pés porque iso si que iría en contra da natureza.
O neno que baixou do autobús escolar non é
quen de sentar no banco porque lle queda moi alto. Cantos anos terá?
Cinco? Ou tal vez menos? Non sei, sempre fun un desastre intentando
adiviñar idades. Debe de ter que esperar a que a súa nai o veña
buscar. Mentres tanto, senta no chan e ponse a contar co dedo índice
cantos cadrados hai en cada unha das lousas da beirarrúa. Vai
murmurando os números en voz baixa e ceceando. A partir do número
quince perde a conta por non saber o que vén despois e volve a empezar
dende o un. A señora dos aneis estao a mirar coma quen mira para un
animal salvaxe e fíxase sen ningún disimulo no nome do colexio no que
estuda bordado en ouro no xersei de pico. Torce o fociño como
preguntándose "como é posible que un neno de un colexio tan bo se
comporte así?" O cativo segue tocando cada cadradiño das lousas
e, entretido na súa empresa, vaise achegando cada vez máis aos pés da
señora, quen os aparta coidadosamente da traxectoria dos sucios dedos
do neno. Suspira. Xa está farta, quere marchar de aquí canto antes e
pregúntalle ao home inquedo se pasan taxis por aquí. "!Oxalá",
contéstalle o home, "se pasaran...chegaría a tempo, pero isto non
lle é a Coruña". Claro, señora, vese que non é de aquí. Isto
non lle é a cidade...pero tampouco o campo. A xente sempre tende a
clasificar as persoas segundo o lugar de onde proceden. "Dime de onde
ves e direiche....". Non era así o dito. O caso é que nós (o cu
de mal asento, o cativo e eu) non encaixamos en ningún dos dous grupos.
Campo ou cidade?. Pois, nin un, nin outro. Un aldeán diría que somos
uns "señoritos da Coruña" e un coruñés consideraríanos
"do monte". O home trata de calmar os nervios contando á vez
que o neno os cadrados das lousas mentres balancea o corpo adiante e
atrás coma un paranoico. Ningún dos dous pensa no problema existencial
que lles estou a expoñer.
Aparece a nai do cativo correndo cun bocadillo
na man. O rapaz deixa que o home siga contando por el e corre coas mans
abertas e negras cara a merenda. A conmovedora escena de reencontro da
nai co fillo correndo para abrazarse é brutalmente interrompida polo
son da labazada que a nai lle dá ao neno ao ver como quedaron os
pantalóns de pinzas despois de arrastralos por toda a beirarrúa. A
felicidade do reencontro acabou en drama.
Xa son as cinco e vinte cinco. Está próxima a
chegada do autobús e vaise xuntando cada vez máis xente na parada.
Preséntase un grupiño de rapazas de 14 ou 15 anos que rin
estrondosamente e falan de todo o que van mercar hoxe. Visten todas a
mesma roupa e levan o pelo recollido do mesmo xeito, será porque teñen
os mesmos gustos ou será porque non teñen imaxinación nin
personalidade e cópianse unhas a outras? Unha delas intenta
desesperadamente ver se está ben peiteada mirando o seu reflexo no
cristal da parada, pero o vidro esta cheo de restos de cola de pegar
carteis e é imposible ver nada. Busca entón dentro do seu bolso un
espello pero non o atopa e vénlle á cabeza a xenial idea de sacarse a
si mesma unha foto co móbil e comprobar así o estado do seu peiteado.
Mira ti para que valen as novas tecnoloxías. Mira que non hai cousas
onde ver a túa imaxe reflectida: unha poza, un papel brillante, unha
culler..... É curioso o da culler. Nunha culler lustrosa vémonos ao
revés, cabeza abaixo. É curioso, por que non porán culleres xigantes
nas festas, nesas atraccións onde hai espellos onde te podes ver
deformado? O de verse máis gordo ou máis delgado nun deses espellos xa
non ten gracia, sería máis chistoso verse cabeza abaixo.
Un mozo cunha camiseta de Iron Maiden e uns
auriculares senta na outra punta da parada. A pesar do lonxe que está e
do ruído do tráfico podo oír o que está a escoitar e mesmo creo
recoñecer a canción.
Unha moza apoia a cabeza nun dos vidros da
parada e seca unha bágoa cun pano que xa está empapado. Ten un ollo
morado, ou son olleiras? Non o sei, está lonxe de máis para vela ben.
Quizais, simplemente se deitou tarde ou se ergueu cedo, non hai que ser
agoireiros. Si, é mellor pensar que se deitou ás catro da mañá que
pensar que foi o seu mozo quen lle puxo o ollo morado. Ás catro da
mañá non se sabe se é moi tarde ou moi cedo. Se son as tres, é moi
tarde pola noite e se son as cinco, é pola mañá cedo. E ás catro?
Chegan tamén unha avoa co seu neto. O neno vai
saltando sobre unha soa perna intentando non pisar as xuntas das lousas
da beirarrúa á vez que canta unha mestura de dúas cancións
infantís. A que será debida esta obsesión que teñen hoxe os cativos
polas lousas?. Un escritor francés (non lembro exactamente quen) dixo
que o primeiro que aprende o home na vida é a andar e a falar, e
despois a sentarse tranquilo e manter a boca pechada. É evidente que o
neto aínda non domina esta segunda parte. Pola contra, a súa avoa, que
aprendeu ben a lección, senta ao meu carón e observa sen inmutarse o
espectáculo circense que o neto nos está a ofrecer.
Están sendo as cinco e media. O home
apresurado ve como as nubes que cubrían o ceo se separan para deixar
pasar un raio de sol divino que ilumina ao autobús chegando rodeado dun
coro de anxos cantando o aleluia. Ponse de primeiro na fila. Sube ao
autocar dun salto, tíralle unha moeda ao condutor e arríncalle o
billete das mans. A señora dos aneis de ouro pregúntalle timidamente
ao chofer polo prezo da viaxe. Xa sabía eu que esta muller de aspecto
luxoso non usara o transporte público na vida. Busca a paso de boi os
cartos no seu moedeiro e remata enchendo o mostrador do chofer de
furricallos. Para o home impaciente cada moeda de 2 céntimos que a
muller saca debe ser coma unha coitelada no corazón. Mirará o billete
buscando o lugar onde se ten que sentar? Non, non o mirou. A fin de
contas, non era tan novata coma eu cría. Soben as raparigas e ocupan
todos os asentos do final. Sube o mozo dos cascos. Sube a moza das
olleiras. Vaia, xa se encheu. Soben a avoa co seu neto teñen que
permanecer de pé, xa non hai cabaleiros deses que ceden o seu asento
aos vellos e aos nenos. Por último subo eu. Non me gusta subir no
último lugar porque o condutor sempre arrinca o coche antes de que eu
teña tempo de me agarrar a algo. Algún día heime esnafrar, hei perder
o equilibrio e hei "bicar o chan" como o Papa ...ou como Fidel
Castro.
En efecto, aínda ben non lle collín o billete
el xa arrincou.
|
BVG
Voltar atrás
