Visualizar colaboración

     Cando falei de mercar piso, miña avoa pensou en marchar para a aldea cá bisavoa e deixarme a min o baixo; pero eu vin demasiado encantados a meus pais e aquel sacrificio escomenzou a cheirarme máis a control que a amor fraternal. Moi sutilmente, eso si, moi sutilmente escomenzei a facer comparacións tipo paseo marítimo-corredoiras, praia a dous minutos-ter que coller sempre o coche, amigas-bisavoa. E pronto se lle esvaeceu a imaxe bucólica do campo en fin de semana e xurdiu a da recollida das patacas ás catro da tarde da sua mocidade.. despois de todo miña bisavoa xa estaba moi afeita a gobernar. A min non me gustaba a aldea, non era pola bisavoa, nin pola herba, nin polas vacas, aínda que unha me turrara unha vez; tampouco era polas galiñas nin polo misterioso raposo que sempre viña cando eu non estaba a espreita. Era, era, era polo mesmo que non me gustaban as clases de lingua galega do colexio, era porque... porque me chamo Leire. Non, se o nome é moi bonito, eso me contaba miña nai cando me enfadaba; pero en canto poñía un pe fóra da porta e viñan os outros nenos có de Leira ¿ves xogar ou tes vacas pacendo? a min medrábanme os morros cousa fina; miña prima Elena viña por min e decíame que non lles fixese caso, daquela eu deixaba de chorar e xa pasaba todo, ata que non quería apandar nas agachadas e volvía a sai-lo tema agrario e por se fose pouco a avoa á minima chamábame Leiriña. Afortunadamente a bisavoa nunca criu que ese fose o meu nome, o día do bautizo pensou que meu padriño a vacilaba e non lle preguntou máis para que non rise á sua conta, así que para ela son Nena, algunha vez téñoa cachado estudiando o meu nome escrito nalgún libro da escola.
     Si, o responsable do meu nome é o irmán de miña avoa, meu padriño. El non vive aquí, emigrara de moi novo traballar ós Altos Hornos, e aló viviu sempre, viña no Nadal e polo vran; e, claro, como non, polo meu bautismo, claro. Aquel home era o causante de todo-los meus males, lembro perfectamente o día que a voz me dixo "dille ola ó teu padriño". Non lle dixen ola, ¡e unha merda lle ía decir ola! ¿ola? ¿ó cabrón que se lle ocorriu chamarme Leire? porque o nome remataba nun "e" pero a fonética non era o forte daquela xente. Andaba cabeza baixa, có fuciño ata o chan e mirando cara arriba. Era moi grande, moi alto, erguín algo a cabeza, pero non lle daba visto a cara, tiña un parecido perigoso con aquel xigante de cor verde que viña nos botes do millo que me facía comer miña nai cá ensalada, coñecíalle os zapatos, controlábaos, parecían apisonadoras. Ademáis traballaba nos Altos Hornos, que me dixeran os nenos que era onde o demo queimaba as nenas que choraban. Eu volvín baixa-la cabeza, todos insistían en que lle dixese ola, vaia antollo que tiñan. Era Nadal e ós nenos sentábamos xuntos nun lado da mesa, despisteime e mireino á cara, pois non parecía tan malo, el viume e sorriu, daquela eu cá vergoña baixei a vista e dei un lazo negro que levaba onde meu avó poñía un caravel branco, aquelo non podía ser boa cousa. De regalo trouxérame unha caixa de madeira, coma as dos debuxos de piratas; non, se todo cadraba, e traía un fecho pequeniño e díxome "cando sexas grande heiche da-la chave" a min tanto me tiña, si ho que ía abrir eu aquelo para que me saíse un dragón ou aínda peor un home gordo e calvo e me convertise en sabe Deus que. Ó marchares fixen coma quen que se me esquencía
     — ¡Nena! —a bisavoa— esquénceche a caixa che trouxo teu padriño —¡que se lle ía facer!

     A avoa que decíalles ós meus irmáns que non meteran có meu nome e menos cando estivese o meu padriño. Poñíase moi seria, os nenos calados e moi formais decían sempre que sí. Pero tan pronto como quedábamos sos cá bisavoa soa as cousas volvían ó de sempre. Un día que xogábamos a songoku, eu lancei unha onda vital para deixar k.o a Pedro, todos se volveron na miña contra porque decían que eu era moi pequena para lanzar ondas vitais, aleguei que songoku tamén era moi pequeno, ¡a que se armou!, escomenzaron có da leira, campo con xurro e comida de vacas, púxenme a chorar e botei a correr a casa, sentado no patín estaba o meu padriño
     —Ola, Leire —el, sorrindo— ¿que che pasa?¿por que choras?
     Eu calada, moi enfuciñada
     —¿Non mo vas decir? —pasándome a man pola cabeza, eu miráballe o lazo negro da camiseta e aqueles zapatóns— ¿que che fixeron teus irmáns? cóntame
     —Nada —eu, enfuciñada
     —¿Daquela choras por nada? —el— non creo
     —Campo de esterco, campo de esterco —Pedro, que para en seco, frío
     —¿Que dis que, Pedro? —meu padriño, serio
     —Nada —Pedro
     Meu irmán marcha correndo a ver se se esquencía todo antes de que viñese a avoa e o castigase.
     —Leira, leiriñaaaa... —María— ¿xa estás chorando outra vez? —paralizada, busca a Pedro cá mirada e corre detrás del— podías avisar, mamón, cando te pilleeee, ¡Oscar ven! como me castiguen pola tua culpa mátote
     —Así que era eso —dime meu Padriño— métense có teu nome
     —Si —eu, enfuciñada
     —Pois éche un nome ben bonito —el
     —Non —eu, enfuciñada
     —¿Non che gusta? —el
     —Non —eu, enfuciñada —e ti tampouco
     —¿E eso? —el
     —Miña nai díxome que ti me puxeche-lo nome —eu, enfuciñada
     —Ai si, eso é certo —el— pero púxencho porque me parece un nome moi bonito
     —Todos me chaman leira —eu, enfuciñada— aquí, no cole, todos
     —E eles que saben —el— Leire chamábase a miña moza
     —¿Si? —eu, algo menos enfuciñada
     —Era moi guapa ¿sabes? —el— e moi ridora, e non se enfadaba nunca
     —¿Nin cando lle chamaban leira? —eu, menos enfuciñada
     —Non —el, sorrindo— onde ela vive non hai leiras
     —¿¿Non?? —eu, maravillada, ¡joder, vaia sitio máis chulo! ¡sen leiras!
     —Non, alí non se chaman leiras —el, sorrindo
     —Así calquera —eu
     —Un día heite levar —el
     —¿E vou coñece-la tua moza? —eu— ¿vai vir hoxe?
     —Non —el— non pode, está no ceo —el, ó ver que me poñía triste —imos facer unha cousa, ímoslle decir que vixíe a todos estes, e que se volven meter contigo lles poña un gran na punta do narís ¿vale?
     —¡Vale! —eu, que xa vía a media aldea coma a bruxa da sorte, cun nariz moi grande, feo e cun gran horrible na punta
     —E agora vas sorrir ¿eh? —el
     —Si —eu— ¿e era moi guapa?
     —Si, moito —el— e moi ridora
     Por suposto, seguíronse metendo conmigo, e por suposto que non lles saiu ningún gran; pero a min púxerame o nome da sua moza, que era moi guapa e moi ridora e xa me daba igual que se metesen conmigo ou non. Tiña un nome moi chulo. Xa me caia moito mellor e aínda que nunca me levou ve-los famosos Altos Hornos, escribíame postais con fotos de sitios moi bonitos e exóticos, coma Muskiz . Así cambiei a sua imaxe de xigante das legumes pola do gatiño grande de Mounstruos, sa. E xa desque conseguiu superar aquela perversa manía de queimar cousas na casa vella tenme no bote. O vran seguinte veu con Margot, aMargó para nós, empaticei con ela desde o primeiro momento. Tiña o falar doce dos debuxos animados e sempre decía cousas agradables e moi interesantes, unha vez contounos un conto e nin sequera nos lembramos de ve-la tele.

     Admito que tiña unha idea errada do que era mercar piso, claro que supoñía que era cousa de moitos cartos, por suposto non pensaba que tantos, os números nunca foran o meu forte. A miña opción máis firme era a urbanización que estaban facendo no Mesón do Vento, namoreime deseguido, a construcción era de primeira e os edificios non pasaban dos tres pisos, podía mercar un dos dúplex do último bloque, quedaba un pouco máis afastado da xeneral pero estaba moi ben de prezo porque estaban construídos nos terreos da antiga central térmica e a xente non se fíaba. De calquera xeito, mercar un piso alí era unha inversión dirixida a descreídos, amantes do risco e desesperados sen cartos... coma min.
     O que se di nestes casos é que foi o destino. Lémbroo perfectamente, un martes tres de Xuño, estaba na miña segunda semana de vacacións e estivéralle dando voltas á cabeza toda a fin de semana có duplex das aforas, os do banco confirmáranme que contaba cá hipoteca e o único que me freaba era aquelo dos trinta anos, xa me vía mendigando para que non me embargasen. Case non comín, todo nervios, todo emoción, todo medo, chamei a Pedro, díxome que non o pensase máis, que non me ía arrepentir, que o vivir lonxe da familia tamén tiña as suas avantaxas e o de poder convidar a "alguén" a tua propia casa tamén... meu irmán que sempre confiaba nas miñas posibilades. Collín o oito, facía moi bo día pero tiña présa, na parada de San Andrés tívenlle que cede-lo sitio a unha vella que me estaba espetando o bolso no nariz a modo de indirecta. Era hora punta e deixeime arrastrar inconscientemente pola masa, cando saín da estación e a luz do día me fixo reaccionar non me dou a gana de volver baixar; tomeino coma un sinal e volvín sentir pánico. No semáforo remateina, de frente, na outra acera, agardando coma min, estaba Bruno. Estudiara con Oscar, un día que o fun buscar pilloume mirándolle o cú,
     —Leire, leiriña —Oscar— como lle sigas mirando así o cú vouvos ter que presentar
     Tardei en volver por alí. Cadroume de velo algunha vez pola cidade paseando todo namorado cunha tía, con razón non se achegaba a min, pensei. Tanto me tiña, non era que me gustase, só me daba un pouco de morbo porque me parecía un estreito, e poñíame moito cando me miraba ó biés; pero se tiña moza peor para el, ela era rubia e guapa, coma toda-las mozas dos cerebriños. Mal paseino aquela temporada que facía un traballo a medias con Oscar, non paraba de falar del e miña nai, non sei porque, sempre decía aquelo de "¿Bruno? coma o de fama" cun sorriso doce, meu irmán e máis eu mirábamonos sen entender, sería algún rollo místico da vella. Fastidieina por completo unha das veces que carguei Romano, estaba de moi mala hostia, toda tirada; meu irmán metido no seu cuarto, miña irmá na tele; soou o timbre varias veces e ninguén facía caso, eu saín do cuarto desexando que o timbre lle dese unha descarga a quen fose tocapelotas que non paraba de da-la vara. Abrín a porta,
     —Ola, Leire —Bruno— ¿está teu irmán?
     —Si —eu, estancando a porta
     —Quería falar con el —Bruno, todo como era el —se non che importa, claro
     —Non, non me importa —pero non me arredaba
     —Case o podías ir avisar, se non che é moita molestia —el, despectivo
     —Non ho, como vai ser molestia —eu, a berros— ¡Oscar! aquí pregunta por ti o cú máis feito de Camiños
     El quedou blanco, meu irmán saiu disparado da sua habitación e miña irmán da tele
     —Así me gusta rapás —eu, tirándolle da barba— que non se diga
     Chisqueille un ollo e marchei

     A punto estiven de pasar de todo e seguir acera abaixo, pero vin un cartel de "véndese" nun edificio do outro lado e sentinme atraída, seguro que era o meu piso. Cando o semáforo se puxo en verde ía máis concentrada en anota-lo número de teléfono do letreiro que no dilema saudar-non saudar e saiume un saudo demasiado natural e demasiado efusivo para ser quen era, el tardou pero ó final tamén me saudou, sen moitas ganas. Doume igual, cheguei á esquina. Dei voltas buscando unha cabina, vino plantado mirándome, cá cara de noxo de sempre, púxome de malas e marchei. Fun durmir. Erguinme máis tranquila e chamei ó número do piso, atendiume unha señora moi agradable que me citou para aquela mesma mañán. Cheguei puntual, a señora esperábame no portal. Subimos, o piso era pequeno, pero moi ben aproveitado e moi luminoso. A señora non paraba de falar das excelencias da propiedade e cada vez que eu sacaba o tema do prezo ela desviaba a conversa cara outra virtude, despois dun anaco, por fin pillou as indirectas,
     —Eu non sei canto pedir —ela, mirando á rua— era de miña nai, morreu hai tres meses e non somos capaces de vivir aquí sen lembrarnos dela, meus fillos xa teñen a sua vida, eu coidei moito dela, pasei aquí moitas noites e xa non quero volver; foi moi feliz e ti tamén o has ser; ¿canto me podes dar?
     Non pareceu importarlle que fora menos do que podía conseguir; eu escomencei a sospeitar que me vacilaba. Díxome que a chamase para asina-las escrituras e parecía que o decía en serio. Por se era de verdade fun ó banco, fixeron as comprobacións catastrais nuns minutos, dixéronme que me concedían a hipoteca por ser eu, porque a casa xa tiña os seus anos, cousa que me feriu bastante porque ós trinta aínda estábamos de moi bo ver; chamei á dona e pola tarde xa tiña o título de propiedade e as chaves nas miñas mans. Senón, nin eu mesma o creería, cando llo contei ós meus pais insistiron tanto en se toleara que tiven que ensinarllas.
     Ó día seguinte o primeiro que fixen foi ir ve-lo meu piso para crelo dunha vez. Parecíame moito ter un piso de meu; dei de alta todo-los servicios e merquei o mobiliario xusto, despois xa mercaría o resto, se me apetecía. Fun cear á casa, non só para aforrar. Escomencei a empaquetar todo, quería deixar listo o da mudanza axiña porque o venres tiña pensado ir á praia. De súpeto tirada na cama, a avoa discutindo con miña nai, e meu pai con Ana, tiven medo, medo a non saber vivir soa, medo á vergoña de ter que volver; non, sabía que non, ademáis igual ligaba e como decía meu irmán, o do piso propio tiña as suas avantaxes ¿e se ligaba cun psicópata e non o daba botado do piso?¿como me desfaría del? Aquela noite tiven un pesadelo, Bruno non facía máis que intentar entrar no meu piso, e eu non daba feito a termar da porta, corrín pecha-las fiestras, sentía o ruído dos seus pasos polo corredor, non sei como conseguiu entrar, eu pecheime na cociña acurruncheime debaixo do vertedeiro; el, cun lápiz-láser partiu a porta pola metade e entrou triunfal, mirou a un lado e ó outro, dou uns pasos, non me viu. Xa ía cara a porta e un ruido delatoume, veu cara o meu agocho, abriu a porta violentamente e agarroume por un brazo obrigándome a sair, eu ameazeino cunha sartén, pobre defensa frente ó seu lápiz laser, el achegouse máis e, e bueno aí o soño xa cambiou de xénero; xa pouco tiña eu có que tiña coma por enriba volver a ter soños eróticos có neno, aínda que non sei porque a sua actitude distante resultaba moito máis sensual nos soños.

     Espertei cá calor, é que subiran as temperaturas, toda-las temperaturas, non só a miña quero decir. Era cedo e non conseguín pegar ollo de novo, así que fun esperar ós dos mobles ó meu piso, ó meu piso, que raro se me facía. Metinme no ascensor e cá música ambiente entroume a morriña, abríronse as portas e saín automáticamente para dar de narices con ¡Bruno!
     —¿Non te deberías erguer sen espertar? —el
     —Perdoa —eu, espabilando de súpeto
     —Si que debes estar durmida, tanta amabilidade sen anestesia ¡imposible! —el, esaxerando
     —Cala un pouco, ho —eu
     —Hai que espertar con enerxía coma min —el— agora mesmo vou correr uns cuantos quilómetros
     —Tranquilo que eu veño de andar uns cuantos tamén —eu
     —Xa se che nota —el
     —¿E vas colle-lo ascensor? —eu
     —Si —el
     —Vaia deportista —eu
     —¿Moléstache? —el
     —Non —eu— pero é que me parece incríble
     —¿O que? —el, desorientado— ¿que vaia correr e que baixe en ascensor?
     —Non —eu— que che vexa as pernas antes que os brazos —porque moito pantalón curto pero manga longa
     —Muller non cho vou ensinar todo de golpe —el, seguíndome a coña, sería porque aínda era cedo— ¿e que? ¿que tal? —mirandóse as pernas— ¿que che parecen?
     —Ben, polo menos non as tes tan tortas como parece cando vas vestido, deberías cambiar de sastre a non ser que sexa moi, moi barato, claro —eu
     Asasinoume e metiuse no ascensor sen máis
     Os dos mobles viñeron a eso das dez, o piso xa collera máis pinta de casa, agora só faltaban as cortinas, e as sabas e o peor trae-los meus trastos. Contaba con que Ana me botase unha man, porque María seguro que se escaqueaba.
     —Leire, ceo —Ana— non podo, mañán temos unha boda e a noiva aínda non decidiu o peinado, estamos a ver se a convencemos hoxe, porque xa nos vemos mañán todo o día atendendo á consentida esta, vou acabar por decirlle a túa irmán que a rape a carón
     —Estaría ben —eu
     —Ven polo coche, total nós imos ter que comer aquí e pola noite pillamos un taxi porque non habemos ter moitas ganas de conducir —Ana, sabía que non me ía deixar na estacada, esta si que é unha cuñada
Antes de marchar falei con miña avoa, díxenlle que tiña que vir ve-lo piso, non era que me apetecese moito, porque non sei por que todo o mundo sabe decora-los pisos dos demáis. Afortunadamente díxome que iría para a seguinte semana, aínda tiña un respiro para colocalo todo decentemente. Marchei antes de que escomenzase a comerme o tarro para ir pasa-la fin de semana á aldea, díxenlle que nos víamos o domingo e non lle dei tempo para que me chamase descastada. Estaba meu padriño e por eso ía i-lo domingo, que se non xa me escaqueaba de todo, estaba rematando a segunda semana de vacacións e a terceira era a última có que tiña que aproveita-lo tempo ó máximo e ir ó monte non era o que máis me apetecía; porque a nosa aldea, pese a todo, seguía sendo monte, alí o tempo estancárase e a única evolución que se coñecía era a calidade das vivendas porque o resto non sei se levaría sendo así toda a vida, corredoira pura.
     Todo listo, xa podía decir que tiña casa propia, deixara de ter ese cheiro a piso abandoado, xa ulía a min. O armario ordenado, mañán praia, mirei pola fiestra, a xente ía e viña paseniño, o ruido do tráfego dáballe harmonía; despois fun ver polo patio, estaban todos, coma na casa, o que tiña a tele alta, o neno que non quería comer, a parella que discutía, a que miraba detrás da cortina, o que fumaba ás agachadas e... ¡Bruno! ¡no piso de enfrente! ¡na cociña! ¡cociñando!, non... se aínda ía ter un lápiz láser.

     A primeira mañán no meu piso, erguinme cun sorriso e fun directa á ducha, a prepararme para ir ó tostadeiro. Embadurneime en protección total e saín toda decidida cara a praia. Despois dun anaco paseando pegueime un chapuzón e volvín para a toalla. Ou eso pensaba eu
     —Concéntrate Leire —falando conmigo mesma— deixáchela aquí, entre as duas papeleiras, coma sempre
     Pero a toalla non estaba, nin a bolsa; tamén era ben raro que ma roubasen porque aínda non era temporada alta, e ademáis quen ía querer unha toalla e unha bolsa vella, ¡Deus as chaves do piso!, ben pouco me durou se aínda non rematara de instalarme e xa mo roubaron, e o peor era que na casa tiña as chaves do coche de Ana; pero o peor, peor era que me levasen a roupa, porque non era que o vestido fose moi longo, nin moi decente, pero a ir en bikini pola rúa aínda non me atrevía. Veña a dar voltas, disimulando, sen que se notase moito, veña a revisar toda-las toallas non fose que dera por poñerme noutro sitio e eu alí facendo o rídiculo, porque a primeira vez non sería, pero nada, ¿que toalla trouxera? xa nin me lembraba
     —¡Leire! —Oscar, detrás de min— un simple corte de pelo e xa non recoñeces ó teu irmán
     —Serás cabrón —eu, toda alterada— moi gracioso, home, moi gracioso
     —Veña, ho —Oscar— unha bromiña de benvida, tampouco é para tanto
     —Ai non será —eu— ¿como che dou por corta-lo pelo?
     —Quédame fatal ¿verdade? —el, sofrendo— é que o tiña todo reseco e, a todo esto, vístete que temos que ir ó hospital— dándome a bolsa
     —¿O hospital? —eu— ¿que pasou?¿e ti aquí? —eu que estaba facendo una asociación de ideas rápidas, hospital— meu irmá viñera de Tenerife —xa case ó borde do colapso
     —Tranquila, nada grave —el— teu padriño, que pensa que ten vinte anos e subiu a unha viga da casa vella
     —¡Caiu! —eu, asustada
     —Caiu, pero dun metro de altura, que a viga estaba no faiado —el— que non foi nada, pero de noite escomenzoulle a doe-lo ombreiro e ingresárono, disque o ten dislocado; chamáronnos pola mañá cedo, Margot non quería porque tampouco era para tanto, pero teu padriño debiu ve-la sua hora moi preto que dis que non fai máis cá preguntar por ti
     —¿Seguro que non lle pasou nada? —eu
     —Muller, non sei, pero Margot estábase cachondeando del, supoño que se fora serio non o faría —el
     —Digo eu —eu, a lóxica de meu irmán era aplastante —dame a bolsa
Vestinme, puxen as chanclas e marchamos.
     —Menos mal que me dou por baixa-lo coche—Oscar— María díxome que tiñas ti o de Ana, pensamos que o trouxeras
     —Non, nin se me ocorreu, de feito non me lembrei del ata que notei que me faltaba a bolsa —eu —¿cómo me atopaches?
     —De vacacións, con sol, ti ... ? Oscar —¿para que trouxeche-las chaves?
     —Non as trouxen, deixeinas no piso, pero —eu
     —É certo, agora vives soa —Oscar, insinuando que debía levar unha vida moi interesante —¿que tal???
     —Esta foi a primeira noite —eu
     —Si, xa me dixo mamá
     —En frente vive Bruno —eu
     —¿Bruno? ¿coma o de fama? —Oscar, imitando a mamá— ¿sigue coma sempre, cós seus pantalonciños de marca e as suas camisiñas pranchadas?
     —Si, bo, non sei, corre polas mañáns e vai en pantalón curto —eu
     —¿Xa lle viche-las pernas? poucos hai que o poidan decir sen mentir —Oscar— ¿así que che sigue gustando, eh?
     —Non, non me sigue gustando porque non me gustou nunca? eu
     —Claro —el, có sorriso comprensivo de quen sabe que nego o evidente
     —É moi serio —eu
     —É reservado, non lle gusta moito a xente, que lle vas facer —Oscar
     —Nada, polo visto nada —eu, na miña onda

     Chegamos, meu irmán controlaba a situación, xa pasara máis dunha borracheira na sala de urxencias, era o xefe. Subimos, na habitación estaba Margot e unha enfermeira que lle estaba cambiando a vendaxe.
     —Non foi nada —di Margot tan pronto nos viu— pero este arma cada escándalo, xa sabes como son —falando conmigo— moi bravos, moi bravos e despois unha rabuñadura e xa ves. Case o mato —sorrindo— eu estaba na lareira e escoito un golpe, este que se pon a berrar, mira, non sei que pensei, non o sei porque se pensara algo xa sabía que se berraba era porque non morrera —ela, có seu acento doce —é que
     —Padriño —eu, cara el— tanto corpo e tan pouco aguante
     —Si, vos rídevos, rídevos, pero mirade como estou —cá enfermeira— dígallo, dígallo, que é moi fácil rirse
     —Non é nada —a enfermeira— ten que estar na cama uns días ata que cure e listo
     —Aínda che imos ter que enmoqueta-lo faiado —Oscar
     —Toleádesme —meu padriño— aínda é peor aguantarvos a vós que á miña lesión
     —Ai, lesión —eu, con recochineo— coma os futbolistas
     —Ti mira como me trata —con Margot— se o sei non digo nada, xa non me ves ver nunca e cando ves
     —Parece-la bisavoa —eu
     —Esa non cha perdoo —meu padriño, rindo— en canto a enfermeira acabe vaste enterar
     —A ver, en serio, ¿que tal estás? do ombreiro, porque xa vexo que de lingua ben —eu
     —Hummm —meu padriño, mirándome mal— ¡cría corvos!
     —Veña, ho —Margot— se babeas pola nena
     —E eu polo padriño —eu— non creas, pero se lle damos mimos vai quedar aí queixándose toda a vida
     —Nin que non tivese motivos —meu padriño esaxerando— ven aquí, o que che quería decir é que perdín a chave
     —¿A chave? —eu, mirando a Margot— ¿a da casa? —sen entender
     —Non —meu padriño, intentando explicarse sen falar, facendo acenos— non
     Botou a man ó pescozo e caín da burra, a chave da miña caixa
     —Non sei onde, Margot di que foi no faiado pero eu traíaa, traíaa —mirando para a enfermeira
     —Xa lle dixen que non traia cadea ningunha —a enfermeira— que non, que se a trouxera non lla íamos quitar, que non facía falta, ademáis non quedamos con nada , xa llo dixen
     —Está histérico —Margot— e non acouga e non da cicatrizado, é que esperta de súpeto dando un bote, e ten que estar quieto e non está; non sei que facer
     —Bueno, padriño —eu— non pasa nada, eu gardo a caixa ata que apareza, non te preocupes
     —¿E se non aparece? —meu padriño, afectadísimo —xa cha tiña que ter dado, non sei porque pero aínda e-la miña pequena, se a tiveras ti non se había perder, ¿e agora?—o desacougo do padriño emocionábame
     —Tranquilícese —a enfermeira —non fale tanto —nun ton estraño— tranquilícese
     —¿Cando che dan a alta? —eu
     —Mañá —meu padriño
     —Bueno, pois mañá vou contigo á aldea e Margot e máis eu revisamos todo, ó milímetro, xa sabes como son ¿vale?
     —¿E se non esta? —meu padriño
     —Xa verás como si, e se non xa buscaremos outra forma de abri-la —eu
     —¿Forzala? —meu padriño, vaia dramón estaba montando —imposible, eso non é posible, non se pode forzar, non se pode
     —Veña
     Despois fomos cambiando de tema, rímonos un pouco do corte de pelo de Oscar, do meu veciño, do piso, dalgún mozo meu, dalgunha moza de Oscar, Margot contounos esas cousas que contaba ela sempre tan interesantes; e aínda que por veces se lle notaba o desacougo foise tranquilizando e quedou durmido. Nunca me pareciu tan acertada a expresión de "non somos nada" coma naquel momento, un xigante abatido. Pobre, o que lle quedaba, en canto curase íamonos partir á sua conta.

     Subimos, ensineille o piso e meu irmán emperrouse en que tiña que saudar ó seu, de repente, amigo da alma Eu deixeino, aproveitei e funlle devolve-lo coche á miña cuñada. Volvín a modo, non vin o coche de meu irmán onde o deixáramos, có que supuxen que foran tomar algo, ben. Subín toda confiada e aínda que escoitei voces familiares ó abri-la porta preferín pensar que eran os veciños e entrei toda ancha. As voces soaban demasiado preto e demasiado familiares para ser dos veciños. Mátoo.
     —¿Que facedes aí? —eu, có nervio cambiado —pensei que marcharas, o teu coche non está abaixo —e sen dar tempo —e ti— cara Bruno, que estaba sentado no mármore, na miña cociña —baixa de aí
     —Ei, fiera —Oscar— ¿a que ven esto? xa che dixen que ía saudar a Bruno
     —Exactamente, que o ías saudar —eu— non traelo aquí
     —E fun, pero en canto me enterei de que non lle ensinara-lo piso ó teu querídisimo veciño díxenme, seguro que non o fixo por que lle da vergoña non telo amoblado de todo, éche así —falando con Bruno
     —Xa está amoblado de todo —eu— a min chégame así
     —Está ben —Bruno— así é máis espacioso— con certa sorna
     —Pois si —eu, facendo que ma suaban os seus comentarios —¿onde está o teu coche?
     —Si, que cho vou decir, para que lle vaias redecora-la chapa —Oscar
     —¿Onde está? —eu, a Bruno
     Bruno mirou a Oscar, case a punto de responder
     —E el que sabe onde teño eu o meu coche —Oscar— ¿que nos vas facer de comer?
     —Se me dis onde ten este o coche invítote a xantar —eu, a Bruno
     —¿De verdade? —Bruno, eu diría que insinuándose, pero xa era ser moi optimista
     —Si —eu
     —Pero non cho vai decir —Oscar, agora era el o alterado
     —¿Que lle fixo? —eu, mirando a Bruno, que case sorría
     —Nada, que lle ía facer —Oscar, alterado
     —¿Eh, Bruno? —eu, que si que me insinuaba— ¿vasmo decir?
     —Non, non cho vai decir —Oscar, Bruno sorría
     —¿Levoullo o gindastre? —eu, a Bruno
     —Non —Oscar
     —Así que llo volviu a leva-lo gindastre —eu, tratando de non rir, suxerente
     —Non —Oscar
     Bruno sorría, a min poñíame mala
     —Baixei cambialo de sitio, nada máis —Oscar
     —Daquela non che importa levarme á casa ¿verdade? —eu— é que tiña que traer unhas cousas
     —Vale, vale, xa , tes razón —Oscar, Bruno partíase— levoumo a grua, ¿contenta? tiñas razón, tiña que paga-la ora, ¿vale? ¿contenta?
     —¿Ai, tiñas que pagar? —eu, vencedora
     —Si, si... ¿e que nos vas facer de comer? —Oscar, cortando
     —Nada —eu— por suposto que nada, a ti non che fago de comer nin de coña e este non me dixo o que quería, así que vía, andando, cada un para a sua casa
     —Non lle fagas caso —Oscar a Bruno— tranquila que nós non che imos rouba-la caixa do tesouro
     —¿Ten un cofre do tesouro?—Bruno
     —É unha caixa, máis ben, pero aínda che é grande —Oscar, abrindo os brazos para tomar medidas— ¿onde a tes agachada? estívena buscando para ensinarlla a Bruno e non dei con ela
     —¡Que fixeches que! —eu
     —Era broma —Oscar— está moi alterada, o seu padriño meteulle a paranoia na cabeza e agora anda obsesionada con que a enfermeira lla quere roubar —explicándolle a Bruno— total non creo que teña moita cousa
     —Non será moita cousa para ti, insensible —eu— pero para min si que o é
     —¿E ti que sabes o que ten? —Oscar— non farías aquelo do escáner —finxindo que se escandalizaba
     —Bo —eu— non, como o ía facer, pero estou segura de que vai ser algo importante
     —Quen sabe, igual metiu algo que daquela non tiña importancia —Bruno— e agora si ¿canto hai que cha dou?¿trinta anos?
Mireino mal
     —Xa marchábades ¿non?—eu

     Ben lle cadra que é miña avoa se non matábaa de vez, ¡non me veu chamar ás oito da mañá!. Escoitei o timbre, erguinme pensando que era máis tarde, de camiño á porta mirei para o reloxo, e volvín mirar, abrín ben os ollos. Para matala, a punto estiven de volver para a cama e deixala alí có dedo pegado no timbre pero coñecéndoa botaba toda a mañán, queimaba o timbre e despois aínda era peor. Díxenlle que baixaba, non a invitei a subir, porque se por enriba do madrugón, en sábado, teño que aguantala pasando revista, toleo. Obviamente durmín todo o camiño á aldea, case automaticamente espertei un par de quilómetros antes, tempo dabondo para despexarme, é que a mato, ás oito da mañán, xa sei a quen saiu miña irmá. Meu padriño durmía, como tiña que ser; Margot xa se erguera, a chimenea da casa vella botaba fume. Miña bisavoa tamén se erguera, a chimenea da casa nova botaba fume. Fóra facía un día incríble, o ceo azul, o sol que escomenzaba a derrete-la xeada, porque na aldea aínda xeaba. O can escomenzou a ladrar, reafirmando a miña teoría de que só lle ladra á xente que coñece, á sua maneira ten razón, porque para que vai saudar a que non coñece, é tímido o rapás. Saudei á bisavoa e fun a que Margot me dese algo de almorzar, porque miña bisavoa só entendía de mandarme recolle-la leña, darlle de comer ás galiñas... Margot, xa me tiña preparada a cunca de leite, escoitara o coche.
     —Cando escoitei o coche pensei que non viñeras —Margot— vaia madrugón
     —¿Que non? ti se ves que a media tarde desaparezo non digas nada, vou ir durmi-la siesta —eu— ¿que tal está?
     —Máis tranquilo, do ombreiro recupérase ben, tampouco é que fose moito golpe pero cando chegamos a unha idade hai que cuidarse —Margot
     —Que dúbida teredes vós —eu— pero a culpa foi del, que tiña que andar nas vigas, a bisavoa xa quitou todo cando marchou
     —Leire, mira que es —Margot, sorrindo— o pobre por enriba do golpe sen un can
     —Calaredes —meu padriño— non respectades nada
     —¡Vaia, ho!, eu pensaba que a taza era para min —eu
     —E é —Margot— porque teu padriño non está aí, está descansando na cama que é onde lle mandou o médico estar —nun ton ameazante
     —Esta miña muller —dándolle un bico— moito se preocupa
     Meu padriño resistíase, pero ó final volviuse deitar. Eu so esperaba que a chave estivera no faiado. Dei unha e mil voltas, subín a toda-las vigas, non sei moi ben para que, non creo que a cadea rebotase e subise a unha delas, pero por comprobalo tampouco pasaba nada. Mirei entre as rendixas da madeira do chan, a carón das tellas, nada, non a atopei. Imposible, tiña que ter razón el e levala posta, ou xa desaparecera, quen sabe, algún paxaro, ou o elemento ladrador, se fose el polo menos saberíamos que tarde ou cedo o devolvería; estiven por decirllo ó padriño para telo entretido, pero xa o vía dándolle laxante ó cadelo, pobre. Pola tarde viñeron meus pais, Oscar e uns parentes lonxanos, e quedamos ata as tantas; os máis vellos contáronnos contos que xa se me facían coñecidos, pero que me gustaban porque mantiñan vivo o espíritu da aldea, non sei que historias da Santa Compaña e rollos máis raros cá dios, despois ía para a cama cagadiña de medo. Non sei como, a noite dos contos para non durmir derivou na noite de convencer a Leire para que pasase a sua última semana de vacacións na aldea, ó primeiro seguíalles o fio con sorna, pero despois fóiseme facendo máis e máis agradable a historia e sen decatarme dixen que si. Á bis case lle da, que conste que non era esa a miña intención.

Volvín o venres, trouxéronme os meus padriños, xa case me parecía boa idea a de vivir na aldea, se non fose porque o meu soldo non me permitía tanto gasto en transporte, e porque acababa de mercar un piso igual o facía. Ensinéille-lo piso, ulía a pechado, tiña a cama sen facer e o cuarto de baño sen airear despois da miña última e acelerada ducha; pero a eles non lles importou o máis mínimo, ata me atrevería a decir que nin se fixaron, gustoulles. Pillei varias veces ó meu padriño mirando pola fiestra da cociña para o piso de Bruno
     —Teu padriño toleou —Margot
     —¿Por? —eu
     —Acaba de sair disparado para o salón —Margot, estrañada
     —Que eu aínda non teño deso —eu
     —Imos ver que fai —Margot— ven
Interrompeunos o timbre, abrín sen mirar, un mal costume que teño
     —Ola —Bruno, serio, vaia novidade
     —Ola veciño —eu
     Margot e meu padriño sairon ó corredor
     —¿Sabes? ti sempre tes este efecto na miña familia —eu— ¿querías algo ou só viñas saudar?
     —Viña saber que coño fas espreitándome detrás da cortina —Bruno
     Miro de reollo ó meu padriño, Margot que se parte
     —Non é cortina que é persiana, e non era eu era meu padriño —digo delatando ó culpable
     —Ola —meu padriño cunha candidez asombrosa
     —Ola —Bruno que entra coma na sua casa e exténdelle a man —¿que tal, son Bruno?
     —Perdoa eh, eu non —meu padriño escusándose malamente, mentras lle choca os cinco
     —Nada, non é nada Bruno sorrindo
     —Pois para non ser nada ben alterado que viñas —que xa me escamaba tanta empatía
     —Pensei que eras ti —Bruno
     —Ah ¿e? —eu— ¿que diferencia hai?
     —A diferencia salta á vista —meu padriño— a Deus gracias ti es un pouco máis guapa ¿non si Bruno?
     —Dependerá dos gustos —Bruno, mirándome, serio
     —Dependerá —eu, ofendida
     —Bueno nós íamos baixar a comer algo antes de marchar ¿queres vir? —Margot a Bruno
     —Non, non, moitas gracias, teño o xantar a medio facer —Bruno, encantador
     —Bueno raiña, a ver se nos vemos antes de marcharmos para Bilbao —meu padriño, dándome un bico— se atopa-la chave chámame
     —Que si, de verdade que hei seguir buscando —eu— non penses máis neso
     —Cando se lle mete algo na cabeza —Margot a Bruno —non hai que llo quite, a pobre pasou a semana na aldea rexistrando —todo de arriba a baixo buscando un colgante minúsculo
     —¿Estiveches toda a semán na aldea? —Bruno estrañado
     —Si ¿non me dirás que non se me nota? traio os pulmós dun revitalizado que como che bote un berro desencéroche os oidos —eu
     —Trata ben ó veciño —Margot— é así con todo o mundo, non penses que che ten manía nin nada —a Bruno
     —Ei, que é el o que me ten manía a min —eu, afectada
     —Se cadra si —meu padriño— bueno, nos imos indo que queríamos mercar unhas cousas
     Mentras Margot se despide de min, meu padriño fai outro tanto con Bruno, a el sorrille o moi cabrón. Eu espero na porta a que eles entren no ascensor para darlles un último bico de despedia, porque os quero moito. Bruno estaba abrindo a sua porta, fixo tempo, digo eu que faría tempo porque éche unha cousa ben fácil de facer. Xa se pecharan as portas do ascensor e eu ía para adentro. El aínda estaba na porta.
     —¿Queres vir comer? —Bruno
     —Non —eu, sen da-la volta para miralo
     —Como queiras —el
     Colliu e metiuse dentro, asombrábame a facilidade que tiña para caerlle ben a todo cristo, coma sempre eu era a mala e el o partido ideal; que non digo que non fose así pero a ninguén parecía importarlle que el se metese conmigo, sen embargo calquera cousa que eu lle decía convertíana nun ataque despiadado.

     Abrín os ollos coma se un berro silencioso me fixese reaccionar. O corazón ía a cen, espertara de súpeto, estaba un pouco desorientada, todo en silencio. Todo non, fóra había un ruido de pasos, pensei que Bruno; agardei a que abrise a porta e se metese na sua casa; pero non, silencio de novo, unha pisada que da na porta, na miña porta; o meu corazón bate dentro; silencio de novo; silencio; pechei os ollos e tratei de tranquilizarme, sería o gato dalgún veciño, sería a corrente, sería a miña imaxinación; silencio. Pero o meu corazón non acougaba, e có andar menos firme da historia erguinme, a modo, paso a paso, sen facer ruido; quería ver, igual era Bruno borracho tirado no descansiño, igual aquela era a miña noite. Achegueime á porta, non moito, o medo non me deixaba, quedei de pé, agardando, cás luces apagadas. Silencio. Seguín agardando porque o corazón non acougaba. De súpeto un ruido fino e metálico na porta, un escarabellar na pechadura e un ataque no meu corazón. Non consigo lembrar con claridade se a policía veu pola miña chamada de teléfono ou polo son ensordecedor do meu latir. Supoño que foi automático, pasará así nos momentos críticos, prémese o piloto e actuas por implusos electromagnéticos preprogramados. Lembro colga-lo teléfono, pero non ir cara el, nin falar con ninguén, nin o que dixen, nin o que me preguntaron. Depois todo foi mellor, vin a luz das escaleiras por debaixo da porta, no teléfono a policía para indicarme que lle abrise ó axente que estaba do outro lado, o balbordo tranquilizoume
     —Non se preocupe señora —o axente— poidemos alcanza-lo indiviudo no portal, o meu compañeiro está con el
     —Que susto mi madriña —eu
     —Tranquila, non se preocupe —o axente— cónteme o que escoitou exactamente
     Mentras, el miraba a pechadura
     —Estas portas de antes son moi boas, pero teñen os seus puntos fracos, as anclaxes sóltanse ó preme-lo punto axeitado —o axente— claro que o ruido sería bastante máis que o que vostede me conta, na fechadura hai uns rascazos ¿ve? —sinalando unhas raiñas
     —Si —eu
     —¿Sabe se xa estaban antes? —o axente
     —Admito que non teño nin idea —eu— pero o tipo andivo no fecho seguro
     Case morro alí mesmo ó escoita-lo fecho da porta de Bruno ás nosas costas
     —¿Que pasou? —Bruno
     —Alguén estaba fedellando na porta —eu
     —¿Na tua porta? —Buno, que non tiña pinta de vir de durmir
     —Si —eu
     —¿Estás ben? —el
     —Desculpe señora —o segundo axente— comprobamos toda-las referencias, o suxeito é un ciruxán de urxencias do Hospital, esta noite foi cear cuns compañeiros, comprobámo-lo restaurante e a hora da cea, todo concorda, e pasouse un pouco cá bebida; se ben a vostede non lle quita o susto, o cabaleiro introduciu mal as coordenadas no ordeador do seu vehículo e entrou no primeiro portal que viu ó sair; debía estar aberto, teñen que ter coidado con estas cousas.
     —Moi ben, moitas gracias axente —eu— é que non teño práctica neste tipo de incidentes e púxenme moi nerviosa
     —É normal —Bruno— normal que te puxeses así, a xente debería andar con máis coidado, sobre todo a certas horas
     —Si —o primeiro axente, o segundo xa baixara —e fagan o favor de pechar ben o portal, poñan unha nota advertindo ós veciños para evitar sorpresas desagradables coma esta
     —Farémolo —eu, cortada polo meu ataque de histeria —gracias de novo axente
     —Para eso estamos —o axente— chámennos cando o precisen, e non se preocupen esto foi unha desafortunada confusión, só eso. Boas noites

     Bruno pechou a sua porta e veu para o meu piso.
     —Queria falarche dun par de cousas —Bruno— ¿por que non lle contaches ó poli o da chave da tua caixa?
     —¿Estás de coña? —eu
     —Non vexo porque —Bruno todo serio —ten a sua lóxica, teu padriño sempre dixo que lle quitaran a chave no Hospital ¿non?, o tío este era médico, de urxencias, e ti sospeitas dunha enfermeira
     —Veña —eu—é unha chave dunha caixa de madeira
     —Tiña na idea que pensabas que lla quitaran porque teu padriño dixera que era o seu maior tesouro, ou algo parecido? el, falaba en serio, sincero e agradable, sen o ton de ofensa de sempre —cando tua madriña dixo que estiveras toda a semana na aldea estrañoume moito
     —Si, xa me decatei —eu— non me ves pinta de vaqueira, seica
     —Non —sorrí— non é eso, é que en tres ou catro ocasións escoitei, ás tantas da noite, alguén na tua porta
     —¡Que!!!! —eu, acojonada
     —Si, alguén que andaba na porta, pensei que eras ti que chegabas de troula e que non acertabas có fecho; a primeira vez non lle dei importancia, a segunda xa me cabreei e fun cara a porta para botarche unha bronca polo escándalo, pero ó abrir xa non había ninguén e supuxen que conseguiras entrar
     —Estráñame que non viñeses detrás chamarme a atención —eu
     —A terceira vez —pasando de min— foi un pouco máis escandalosa, de máis para ser ti, nin borracha creo
     —Eu non bebo —interrompéndoo
     —Non falamos deso agora —el— refírome a que non eran golpes normais dalguén na sua porta
     —Ah —eu
     —Si, joder —el— arrastrará-la chave por toda a porta ou movera-la porta pero non daquel xeito; así que me acheguei e vin unha figura, estaba a escuras, eso tampouco me pareceu moi normal, estaba apalpando a porta, coma se buscase o esqueleto
     —As anclaxes —eu
     —Sería —el—era un home, eso podíase distinguir ben, só lle toquei ó fecho da miña porta e a figura desapareceu, non sentín os pasos, na rua non había niguén, quedei agardando por se subira, tarde ou cedo tiña que baixar. Polo menos en duas horas non o fixo, despois fun durmir, deino por imposible. Debín chamar á poli
     —¿Para que?—eu— para que viñese o borde ese decirche que es un histérico
     —Para que o de hoxe non poidese ser un desafortunado erro —el— para eso
     —Vale, o que ti digas —eu— que alguén tratou de entrar na miña casa, desgraciadamente pasa moito en moitas casas
     —Alguén tratou de entrar varias veces na tua casa, alguén que ten chave do portal, ou que sabe como abrilo, porque os dous sabemos, ou polo menos eu si, que o portal nunca queda aberto
     —Eso de nunca soa moi rotundo —eu, con sorna
     —Non queda aberto pesa de máis —el— ademáis seguro que o volve a intentar
     —Home, eso si que non o creo —eu— agora que a policía ten os seus datos, non pode decir que se engana sempre
     —Cambia a porta —el— esa é moi fácil de abrir
     —Mellor, así non a rompen —eu
     —No fondo estás preocupada ¿verdade? —Bruno pedindo que me rendese
     —Non, xa cho estou decindo, fastídiame pero
     —Pois eu si que estou, así que se non che importa hoxe, polo menos hoxe, vou quedar a durmir contigo —el— imos
     —¿A onde? —eu, alucinada, ¿durmir? quería durmir conmigo e polo que parecía na mesma cama
     —Á cama, ti durmes nunha cama, digo eu —el, serio— se te sintes incómoda por durmir xuntos na mesma cama eu durmo no chan, non me importa —coma se por primeira vez se decatase da natureza da situación— non vai frío —el— en serio
     —Tranquilo, home —eu— non te preocupes tratarei de controla-los meus impulsos
     —E eu os meus —el, raro

     Eu trataba de centrarme, pero pasábame o mesmo que có ciruxán, parecíame surrealista de máis. Quedei no meu lado, tratando de non moverme e de quedar durmida o antes posible. Cando espertei tiña a cabeza apoiada no seu peito e o das pernas era unha maraña; el tiña un dos seus brazos de baixo de min e o outro non llo alcancei a ver. Pareciume soñar e volvín pecha-los ollos, dei media volta cara o meu lado da cama e volvín quedar durmida. Espertei cá luz do día, feliz e contenta, púxenme boca arriba, coma sempre, estriquei os brazos e quedei mirando o teito un momento mentras baixaba os brazos ata a caluga. A preguiza venciume e sabendo que era sábado, o último sábado de vacacións decidín durmir un pouco máis, uns minutiños de nada. Volvín a mete-los brazos debaixo da manta e dei media volta, cós ollos miúdos e un sorriso que me saía da alma e tropezo con Bruno. Estaba de lado, serio, mirándome en fite. Doume moita vergoña, xireime a toda hostia, e tanto, coma que cá velocidade saín voando da cama e acabei no chan.
     —Ei, ¿estás ben? —Bruno desde arriba— con que enerxía despertas, non te dei pillado —estaba serio, non mo explico, pero o tío estaba serio
    —Hrrrrmmm —eu, cá miña elocuencia habitual
     —¿Como debo interpretar eso? —Bruno, que sorría un chisquiño
     —¿Como? —eu poñéndome boca arriba, para tratar de erguerme —pois— dando media volta para o chan —pois que miña nai só tiña razón a medias
     —Ah —Bruno, sen entende— está ben sabelo —sorrindo— ¿e vouche ter que face-lo almorzo para que mo contes?
     —Home, mal non estaría —eu— mal non estaría
     —Érguete, que te vai colle-lo frío —Bruno, mamá
     —¿Ves? a eso me refería —eu
     —Claro —Bruno, convencidísimo
     —Miña nai decía que debía mercar unhas mesiñas de noite e unhas alfombras —eu, razoando— no das mesiñas de noite non tiña razón, en absoluto —facendo tremendo esforzo para falar, non daba xogueado a mandíbula
     —Non, claro —Bruno, que non lle vía a cara pero a voz era de cachondeo
     —Non —eu, era evidente— porque se chego a ter unha mesiña de noite aquí, parto a cabeza
     —Eso é certo —Bruno, sorrindo
     —Pero admito que o da alfombra non estaría mal, polo menos o chan non había estar tan frío
     —Moi frío non debe estar, porque senón non sei que fas aí —Bruno, serio, de novo
     —É que non me podo erguer —eu, era certo, tamén era unha escusa a ver se se animaba, pero algo de verdade había
     E baixou da cama a axudarme
     —¿Sempre espertas de tan bo humor? —Bruno
     —Máis ben non —eu— a non ser que non teña nada que facer, ou durmise moi ben, ou ás duas cousas coma neste caso
     —Ben —Bruno, sorrindo— moi ben, polo menos saber que non estorbei, a tua reacción de hai uns minutos traumatizoume —afectado
     —E que non lembraba que estiveses —eu, avergoñada
     —Pois estaba —el
     —Xa, xa te vin —eu— ¿levabas moito tempo esperto?
     —Non durmín nada —el
     —Veña —eu— ¿como non ías durmir? ¿tan mal durmir dou? a cama é a hostia de cómoda
     —Tiña medo de que volvese o tipo da porta —el
     —Sinceramente, non creo que volva, xa cho dixen onte —eu— e se volve non vai poder entrar mentras eu estea dentro ¿pero ti viche-la cantidade de fechos que ten a porta?
     —Eso xa mo dixeches onte —el— pero a min non me vale
     —¿E que vas facer? ? eu —terás que durmir
     —Na miña casa tampouco durmo, ademáis o teu colchón é máis cómodo có meu —el, todo natural
     —Ah —eu— así que tes pensado quedar a mirar para o teito toda-las noites da tua vida
     —Non estiven toda a noite mirando para o teito — el, serio— estívente mirando a ti

     Pasei todo o día por aí, fun a Santiago ver uns colegas que non vía desde había meses, deixeime convencer para quedar a cear e sair. Santiago tiña aquel encanto da cidade vella coruñesa, pero ó grande; a min asustábanme as ruas de pedra escuras e valeiras, pero cando estaban cheas de xente indo e vindo, bailando e cantando eran máxicas, coma se espertasen toda-las voces que cantaron e todo-los pasos que bailaron ó longo dos anos e se unisen a nós.
     —Así que o teu veciño é o tal Bruno —Carlos
     —O mesmo —eu
     —O que son as cousas —Isa— se o fas a propósito non che sae mellor ¿e que? ¿xa lle atacaques?
     —Non, e eso que —eu, xusto no momento en que lembrei que Bruno quedara en vir durmir á casa
     —¿Que pasa? —Carlos, mirando detrás del
     —Vaime matar —eu— este mátame —marcho
     —¿Pero como vas marchar a estas horas? —Carlos— quedas a durmir con Isa ou conmigo, non tes falta
     —Si, si que teño —eu— é que nin me lembrei del, joder, díxome que quedábamos pola noite e veño tan ancha sen avisalo nin nada
     —Unha falta de consideración pola tua parte —Carlos
     —Gracias polo apoio, home —eu
     —O tema sacache-lo ti —Carlos— ¿lévote?
     —Non —eu— xa collo o metro
     —¿Estás tola? —Isa— ¿a estas horas?
     —Eso —eu , sen escoitar, histérica —que o sinto de veras, é unha emerxencia, paseino de medo, teño que vir máis amiúdo, quérovos— correndo rúa abaixo
     —Adeus —Isa ó lonxe
     Corrín. A parada estaba valeira. En vinte eternos minutos estaba no Parque Europa, saín a fume de carozo da estación. Un par de rúas e xa na casa. Non podía cá sensación de culpa, repasei toda-las faltadas que lle soltara, todo se volviu máis grande e agresivo. Pousei as chaves na mesa da cociña e fun cara a habitación, sabía que non ía durmir; ou si, porque, a verdade é que estaba moi cansa. Ó apaga-la luz da cociña vin a luz na de Bruno, lanceime á fiestra, abrín a cortina e alí estaba el, de pe, sorrindo; fíxome un aceno cara a porta
     —Síntoo —eu— nin me lembrei, pasóuseme por completo
     —Díxenche que me chamaras cando chegases —el, interrompéndome— de verdade que non estaba durmindo
     —¿Que? —eu, que me perdera— non
     —Un momento —el
     Foi ó seu piso, supoño que apaga-las luces e colle-las chaves. Saiu, pechou e veu para o meu, sen importarlle que poidese ter un latinlover na cama, el ó seu e eu xa recuperara o meu estado de ánimo habitual. Pechei a porta, el con toda confianza entrou na cociña e pechou a persiana
     —A veciña de arriba é moi, como decilo sen ofende-lo teu feminismo, maruja —el
     —Carallo cá corrección —eu
     —O mesmo digo —el— deixeiche unha nota por debaixo da porta
     —Non a vin —eu— ¿estás seguro?
     —Si, completamente —el— xusto debaixo do teu pe
     —Ai si —eu, collendo o papel— "non lembraba que era sábado, chámame en canto chegues, non vou durmir, estou cuns informes; se ves soa claro" —doume a risa
     —Nunca se sabe —el— dis que tres son multitude, ¿imos para a cama? —el
     — Ti non saes? —eu, investigando
     —Pensaba que xa sabías que non —el
     —Pois algunha vez xa te teño visto de parranda —eu
     —Si, algunha si —el, serio
     Apaguei a luz, tropecei con el ó baixa-lo brazo, sorriu e torciu a sua cara sobre a miña man buscando cariño. Quedei paralizada e a sensación de se-lo ser máis querido do mundo fíxome caer nun pozo de paz. Despertei, xa de mañán, sobre o seu peito, coma a noite anterior. Erguín a vista e vino mirándome, case sorrindo; eu volvín apoia-la cabeza para escoita-lo seu corazón, tranquilo; no armario os buratos de luz da persiana.

     O luns, erguinme coma unha bala ó primeiro pitido do despertador. Automáticamente a miña vida volviu á normalidade, nin me decatei de que el estaba alí; collín a roupa e metinme na ducha, coma se aquela fose a casa na que vivira sempre e el estivese sempre conmigo. E así pasou toda a semana, de día traballando, de noite durmindo con Bruno. Pensei que ó escomenzar a traballar pararía cá sua teima da protección contra os misteriosos ladróns de caixas de madeira posiblemente cheas de recordos familiares. Pero non.
     Aquel domingo eu fóra á aldea, meus padriños volvían para Bilbao, e tíñame que despedir, non por obrigación, se non porque os quería e tíñallo que decir á cara por última vez nuns meses. Á casa tróuxeronme meus pais, tamén viña miña avoa, a ve-lo piso máis que nada, a idea aterroume, menos mal que mo dixeron de camiño, se non ía estar todo o día amargada. Foi como pensaba, mirou todo desaprobando cada detalle sen o máis mínimo reparo, e despois un "se che gusta a ti"; miña nai apoioume citando as múltiples virtudes do piso. Meu pai axudou tamén, porque levarse ben cá sogra chega a onde escomenza protexe-la nena, a min. Cando cansou de picarme, porque todo o facía con esa intención, marcharon. Casualmente apareciu a veciña do segundo, seino porque así se presentou
     —Querida —a veciña— por fin nos coñecemos, que mundo este, a unhas cuantas escaleiras de distancia e nin nos vemos, que inhumano. Sabía que viñera xente nova para este piso, pero ata agora nin te coñecía, ¿que son, teus pais? — sinaládoos
     —Si— eu, encoméndandome ás forzas divinas —e miña avoa
     —Encantada —a señora, coruñesa de pro —un placer— saudando a todo o mundo —que sorte tivo a sua fílla, mira que atopar este piso xusto enfrente do do seu noivo, un chico majísimo— a petarda, que ó ver que meus pais non sabían de que lles falaba se animou —mátoa, a esta mátoa— bueno, xa nos veremos, se precisas algo chámasme, vivo xusto enriba de Bruno, un bico cariño
     E a moi zorra baixou as escaleiras sen tropezar pese ó moito que a animei mentalmente; nótase que non tiña moito poder
     Meus pais partíndose, miña avoa marchou toda escandalizada, pensando "xa sabía que esto de vivir soa...", á do segundo funcionárelle a estratexia ás mil maravillas. Eu quedei esperando a Bruno. Tardou, pensei que por fin lle viñera o sentido e decidira durmir na sua cama.
     —Perdoa —Bruno— entretívenme cuns informes, non te espertaría
     —Non —eu— acabo de deitarme, aínda é cedo, ¿a que hora te ergues mañán?
     —Ás sete —el— coma ti ¿non?
     —Si —eu— hoxe durmirás digo eu
     —Si, creo que si —el— precísoo
     —Xa o supoño —eu— vamos
     E tanto que durmiu, foi meterse na cama e quedar fóra de combate. Eu tardei un pouco máis, non por falta de sono se non porque quería velo durmir, como el decía que facía conmigo. Parecía máis relaxado, dábanme ganas de acariñarlle a cara agora que non se enteraba, de tocarlle o cabelo; pero non o fixen, non quería espertalo. Despois durmín. Feliz
     O espertador soou puntual, Bruno xa estaba erguido esperando, cun sorriso. Un sorriso nada menos, aquel ía ser un bo día. Pola noite veu durmir, e a noite seguinte e a outra máis. Chegamos ó mes de Agosto e se non fose por certos detalles éramos unha parella do máis feliz, eu xa me afixera á sua presencia e el tamén parecía afeito á miña. Pero non ese afecerse de resignación senón ese afacerse de falta se non o tes. Seguía pensando que aquelo non era normal, pero cada vez menos. A min gustábame aquela situación.

     E foi nese estado de felicidade inconsciente cando todo escomenzou a correr. Quedáramos as do traballo para cear e sair por aí, na nosa habitual cea de vran, levaba varios días intentando lembrarme de decirllo a Bruno e aquel día, o día da cea, fun todo o camiño repasando a lección para que non se me esquencese. Chamei.
     —Ola —Bruno, serio
     —Ola —eu, na miña onda— viña decirche
     —Pasa, pasa —el, convidándome a pasar
     Eu quedei de pedra
     —Esta é Sandra —el, sinalando á sua moza, á moza que tiña na facultade —non sei se vos coñecíades, ela é Leire
     —Non —ela, toda encantadora —é un placer
     —O mesmo digo —eu, sorrindo para disimula-las ganas de irlle ó pescozo— bueno eu teño que marchar
     —¿Que querías? —el, serio
     —Nada — eu— non creo que este sexa o momento
     —Proba —el, serio
     —Non, nada, en serio —eu, desfacéndome— marcho
     —Por min podes falar con total tranquilidade —ela, con retranca— non son celosa
     El vólvese cara ela nun acto reflexo, e non lle debiu poñer moi boa cara porque a ela borróuselle o sorriso cínico
     —Vémonos á noite e falamos —el, serio
     Desde a cociña vinos xuntos, el facía a cea e ela falaba moi sorrinte. A min case me da algo, escomencei a sentirme peor e fun chorar á habitación. Tirada na cama, no seu lado, no que ulía a el chorei. Claro como ela era rubia e guapa. Erguinme, aínda tiña tempo. Desinfectei todo. Fun ó armario, collín as sabas e a funda nova. Despois collín un bote de colonia e perfumei toda a casa. Con todo saín e paseino de medo. Cheguei á casa, soa. Abrín a porta, o primeiro que fixen foi mirar para o chan, había unha nota de Bruno "avísame cando chegues, estou esperto". Non o avisei, non me apetecía velo, conseguira pasar toda a noite sen senti-los pinchazos no corazón; pero ó ve-la sua nota escomenzaban de novo. Non me apetecía descubrir que el era coma todos e ver caer ó meu heroi de perfección. Quitei a roupa e deixeina tirada por toda a habitación, unha peza en cada esquina e o suxeitador colgado na manilla da porta. ¿Ves, Leire? se el estivese aquí non poderías facer tal, ¿merece a pena semellante sacrificio por alguén que te usa de peluche?¡pervertido! ¡bígamo! De metida na cama durmín axiña.
     Á mañán seguinte espertei cansa, abafada pola colonia. Alí estaba eu, tan ricamente, estirada ó máximo. Había meses que non durmía soa, en realidade pasara moi poucas noites soa no piso. Tamén era certo que Bruno me daba mellor espertar, pero aquelo deberíase probablemente máis ó axetreo da noite de marcha que á falta de compaña nos soños. Pechei os ollos e durmín. Non debiu ser moito. De súpeto un pinchazo no corazón, unha coitelada asasina
     —¡A caixa! —eu, en alto— ¡a caixa!
     Non estaba, Deus, non estaba. O tempo parou en seco e na miña cabeza tan só unha cousa, a imaxe véndome abri-la porta do armario, collendo a funda nórdica, e un vacío. Alí tiña que esta-la caixa, alí mesmo; debaixo da funda.
     —Tranquila —eu— tranquila, seguro que son alucinacións da esencia de violetas esta, tanto aforrar, merco perfumes de imitación e despois pasa o que pasa
     O corazón foi recobrando o seu ritmo normal e conseguín sair da cama, fun cara o armario, a modo, pechando os ollos e rezando para que todo fose froito da miña imaxinación. Abrín a porta, baixei a vista ó estante da caixa, e ¡noooooooon! Non sei que forza me mantivo ergueita, nin que enerxía me alimentou cando se me foi o aire dos pulmóns e o sangue parou de circular. Volvín mirar, e outra vez, unha máis. Pero a condenada caixa non aparecía.

     Tratei de tranquilizarme, seguro que fora el, máis que seguro, fóra el. Daba igual que estivese a rubia petarda, dábame igual todo. Pasei do timbre, pegueille uns cuantos golpes á porta.
     —¿Que pasa?—el, estrañado, a min con esa cara de "inocente"
     —¿Como que que pasa? —eu, cabreada— ¿onde está a caixa? —eu, a berros
     Escoitouse a porta da veciña,
     —Entra —Bruno, agarrándome do brazo— ¿a que ven esto?¿que che pasa?
     —Que me roubache-la caixa —eu— eso é o que me pasa
     —Eu non a teño —el
     —Mira tío —eu, xa dos nervios — dame igual que a teñas ti ou mariasantísima, quero a caixa e quéroa agora, non me cabrees
     —¿Vasme pegar? — el, sorrindo
     —Voute matar —eu, agarrándoo polo pescozo— como non ma devolvas, mátote
     —Pois xa podes ir escomenzando porque eu non a teño —el, sorrindo sen tomarme en serio, cousa que me desquiciou
     —Eso xa o veremos —eu
     Escomencei a abrir todo-los caixóns que vin, a tirar todo no chan, sen complexos. Rompín algo, un cuadro cunha foto creo. Eu non volvía en min, a reacción violenta non me fixo acougar, só me quedaba o dormitorio. Abrín o armario, era inmenso
     —Por favor Leire —el, desde a porta— con cariño, sinalando ás camisas
     Foi decirmo, collelas por lotes e tiralas na cama, no chan ou onde me cadrou. El non fixo nada, só quedou mirándome, poñéndome máis nerviosa aínda. A patadas arriconei o que había no chan para poder mirar debaixo da cama, se fose un pouco racional escomenzaría por aí, pero que se lle vai facer.
     —Aínda che falta algo por mirar —el, serio
     —¿O que? —eu, indo cara el— ¿a ala norte?
     —Non —el, sorrindo —eu —toca, toca— el tocando os abdominais, ha, ha, para min que o da cociña non era fariña
     E tiven que lle facer caso, metinlle un puñetazo con toda-las miñas forzas e con toda a miña mala idea, as forzas non son moitas pero a mala idea... El doblouse
     —Se tiveras unha caixa de madeira aí metida non te podías doblar así —eu, seria
     —Xa che vale —el, partíndose
     —Durmiches ben, seica —eu, a ver se me enteraba dalgo
     —Non durmín —el— aínda levo a mesma roupa ¿ves?
     —Daquela a cousa foi ben —eu, que xa me arrepentía de non tirarlle algo á cabeza —a tipa debe ser fenómena, eu nunca te deixo tan contento
     —Estiven só, esperándote —el, serio, menos mal, xa estaba escomenzando a pensar que mo cambiaran —¿non viche-la nota?
     —Si —eu— pero non me apetecía estar contigo
     —Mellor soa que mal acompañada —el, serio, como ten que ser —porque viñeches soa, ben me puideches avisar de que
     —¿Que queres que che diga?—eu— ¿que o sinto? non o sinto, gracias por todo, pero non me fas falta —veña, todo de golpe
     —¿Quedamos hoxe? —el, que nin se inmutou
     —Non, Bruno, non imos quedar máis —u, Deus como me mirou, partiume en duas
     —Pensei que ti o entendías —el, cá voz cortada
     —Eu tamén o pensei —eu— pero o único entendía era o que eu pensaba que estaba pasando entre os dous, vinte con ela e decateime de que só quería-la caixa
     —Non creo que penses eso de min —el, volvendo ó seu
     —E eu non creo que ti saibas o que eu estou pensando —eu— ó mellor non me coñeces, só cres que me coñeces, pero da igual
     —Non, non da igual —el
     —O que ti queiras, eu marcho ¿vasme devolve-la caixa? —eu
     —Eu non a teño —el
     Saín, abrín a miña porta
     —Leire, por favor —el, cá voz quebrada de antes
     Á veciña caiulle algo, eu dei volta para miralo pero el xa se metera dentro. Quedei esperando, sen ser capar de ir cara el. Pechei a porta, despois a veciña entrou no seu piso. Fun correndo á cociña pero el xa baixara a persiana.

     En todo o mes non coincidimos máis, mellor pensaba eu. O luns cando saín do traballo, pola tarde, o de seguridade
     —Hoxe non veu o teu admirador —o garda
     —¿Que? —eu, emocionada
     —Non poñas esa cara que non é guapo, é un arrastrado, fraco e ten unha barba que lle chega á rodilla —el, esaxerando, para facerme sentir ridícula
     —¿Con barba? —eu, Bruno
     —Si xa cho dixen —el— parece un deses executivos que se viñeron abaixo cá crise do once ¿sabes como che digo? sen ilusión
     —Sei, sei —eu— ¿e dis que hoxe non veu?
     —Non —el— eu non o vin, e a compañeira da mañán tampouco, para que vexas que nos preocupamos
     —Moitas gracias —eu— se o volves ver avísame ¿vale?
     —¿Non irás falar con el? —o garda — mira que se está tolo de verdade
     —Non, non te preocupes, creo que xa sei quen é —eu
     No fondo non me parecía posible que fose el, pero todo encaixaba. Cando cheguei á casa a veciña estaba nas escaleiras falando con outra, nin me molestei en escoitar a quen estaban esfolando. Ó pouco soou o timbre.
     —Ola —eu
     —Ola —unha señora cun sorriso— perdoa que te moleste, son a nai de Bruno, se non che importa quería falar un momento contigo
     —Pase —eu
     —Éche ben máis bonito o teu piso có do meu fillo —ela, toda natural— é máis alegre, claro que eso igual non é culpa do piso —con sorna
     —Igual —eu— venme reñir
     —¿Eu? —ela, sorprendida—¿e por que ía facer tal cousa?
     —Se ven recomendada pola veciña ... —eu
     —Eu chámome Fina —ela, sen facer caso do meu comentario
     —Encantada, eu Leire —eu
     —Algo xa sabía, si —Fina— vin porque me chamaron do traballo de meu fillo, dis que hai un mes que non vai por alí, a min estrañame porque aínda falei con el antonte e non me dixo nada
     —Pois eu pouco lle podo aclarar —eu— hai bastante que non falamos
     —¿Enfadáchesvos? —Fina— noteino algo triste, pero como o pobre é como é tampouco lle dei importancia
     —Tivemos unha discusión algo acalorada —eu
     —A veciña díxome que había tempo que non viña pola casa — ela— e se Piluca o di, debe ser certo — esta tía é moito— traio unha chave do piso e víñache pedir que me acompañases, porque eu non sei como localizalo e min dame medo ir soa.
     —Muller —eu — é a casa do seu fillo
     Fomos, ela abriu a porta, e a min case me da, o moi cabrón non recollera nada; deixárao todo estrado.
     —¡Ai que mo secuestraron! —Fina, asustada— ¡o meu fillo! xa se me facía
     —Fina, tranquila —eu—esto non é o que parece, esto fíxeno eu; pensei que o recollera
     —Debiute picar ben —Fina, mirándome algo mal— porque
     —Si, a verdade é que me cabreou bastante— eu
     —Pero filla —ela, decíndome que me pasara— ti tamén
     Entramos na habitación, víase o sitio de durmir enriba das camisas e as mantas do chan. Desfíxome o corazón. Fun ó seu estudio, ela quedou mirando no dormitorio. Só había planos e estudios e canais e camiños e gráficos e nada máis. Na parede había unha foto dun túnel do metro, un que se fixera de proba para comproba-la resistencia da construcción á acción do mar, explicáramo meu irmán, coñecíao ben, tivera que ir un día con el, porque tiña que facer non sei que e dáballe medo, estaba deserto, non o empregaran para ningunha liña e ás veces os morcegos da Casa dos peixes coábanse. Gustábame aquel sitio.
    —¡Leire ven! —Fina, a berros
    —¿Que? —eu, a fume de carozo
    —¿Ves? —ela, ensinándome unha foto— meu fillo tamén sabe rir, ás veces parece que se lle esquence pero saber sabe
     Era unha foto de neno, parecía un trasniño simpático
    —Era un neno feliz —Fina— pero non soubo facerlle frente á xente

     Deille voltas e máis voltas, e cando me cansei, erguinme e funo buscar. ¿A onde? el tiña a foto do túnel xusto diante da mesa, por probar. Camiñei, baixei as escaleiras mecánicas apagadas xa, tiña medo de perderme, mira que se había máis túneles abadoados, mira que se había máis xente vagando por alí, como chocase con alguén morría no acto. Ulía a mar, ás veces negábase a ceder terreo e saltaba polas bocas de entrada, polo mesmo sitio que os morcegos, o mesmo sitio polo que esperaba que non entrase ninguén máis. Vino de lonxe, deitado un banco. Pareciume un ser inocente e indefenso e as picadiñas do corazón volveron. Achegueime a modo, el ergueuse de súpeto. Miroume coma se non me coñecese
     —Ti —el, coma se lle dese vergoña que o vise naquel estado —ti, ¿como me atopaches? —tratando de limparse un pouco— ¿quen che dixo que estaba aquí? —el
     —¿A quen lle dixeches que estabas aquí? —eu
     —A ninguén —el
     —Daquela será que non mo dixo ninguén, veu tua nai e entramos no teu piso, vin a foto no teu despacho e —eu
     —¿A foto? — el, cun sorriso encantador— así que miña nai viu o piso
     Expliqueille todo e el falou
     —O día que te enfadaches cás tuas compañeiras... —el, sen máis— sei perfectamente o que vos estaba contando Alonso, eu só che quería decir que ese día, cando te ergueches e lles fixeches frente, namoreime de ti. Aferreime a aquela mirada de cando pasaches ó meu carón, sentín que me coñecías. Tratei de achegarme a ti, pero sempre poñías esa barreira, para min insalvable. Pensei que tivera moita sorte ó vires vivir xunta min e non quería fastidiala, fago o que podo, o da caixa veu despois e non ten nada que ver con nada, só é pola tua seguridade
     —Pola miña seguridade —eu— claro, ¿sabes? cando ma dou meu padriño, de pequena sempre pensei que tiña un demo agachado dentro, lera unha historia sobre unha caixa así, non había quen mo quitase da cabeza
     —Hmmm —el, mirándome mal— ¿en que viñeches?
     —¿A onde? ¿aquí? —eu, sorprendida— en metro
     —Daquela se alguén te seguiu vería-lo —el
     —Si, cá de veces que mirei atrás, pero quen me ía seguir —eu— ¿durmiches algo?
     —Non —el
     —¿E comeches? —eu
     —Estou ben —el
     —Seguro —eu
     —Non te seguiu ninguén —el
     —Non creo, ademáis, có anaco que levamos dándolle ó pico estará morto de asco por algures —eu
     —Esperemos que sexa así —el— o inxeñeiro que deseñou este
     —Ó que lle chamades spiderman porque fixo un trazado que semellaba a tea dunha araña e ademáis a presentación do proxecto coincidiu có estreno da segunda entrega dunha superproducción do mesmo nome, conseguiu nun trazado atende-las necesidades comunica
     —Vexo que sabes a lección —el, sorrindo
     —Algo me quedou das duascentas cincuentamil veces que mo contou meu irmán —eu
     —Si e tamén fixo o do trasvase da auga, que case se converte nunha cesión involuntaria de auga a unha determinada zona xeográfica, que por estas casualidades da vida coincidía cá residencia de vran do presidente do pais naquel momento —el— o enxeñeiro e algún máis, ó se decataren, fixeron desaparece-los planos desas estructuras, que polo que se comenta, están feitas. O malo ou o bo do proxecto é que a sua estructura de tea non permite o funcionamento illado dunha sección e sen os planos non se pode desvia-la auga eficientemente, podes abrir comportas e máis comportas sen éxito
     —¿E quen proxectou eses canais adicionais? ¿porque ós obreiros non lles daría por facer buracos sen máis? —eu
     —O axudante de spider —el

     El seguía falando
     —Teu padriño era, por aquela época, mozo da inxeneira da fundición onde traballaba, a encargada de deseña-la maquinaria para o proxecto. Ela máis spider foron os que tiraron da manta. Estaba ameazada de morte, en realidade moitos dos directivos da fundición, por un grupo armado que se opoñía á colaboración no proxecto e cando morreu nunha explosión foi este grupo o que asumiu a responsabilidade. Os planos non aparecían e pediuse unha interveción xudicial, o que lles jodía era non te-los planos para poder desfacerse tamén de spider. A teu padriño tivérono baixo vixiancia moito tempo, a el dixéronlle que para protexelo, rexistraron todo, a sua casa, as suas pertenzas e incluso, xa ó final do proceso, estivo retido baixo a acusación de espionaxe industrial. Soltárono, penso que non sabía nada, ou se o sabía tiña unha forza extraordinaria que lle fixo aguanta-la presión, sabes que cando te deteñen queda na tua ficha persoal
     —Si, sei —eu
     —Cando se teclea o teu número de identificación
     —Si, sae toda a información —eu— pero supoñía que só certos organismos tiñan acceso a esa información
     —Exactamente —el— as forzas da orde, "os hospitais"
     —E ti —eu
     —Eso ven despois —el— cando ingresaron ó teu padriño, saltou na ficha, e cando botou as mans ó pescozo agarrando a chave decindo que era o tesouro máis grande do mundo gardado para a sua afillada preferida, un médico avispado, asociou a espionaxe có tesouro e pensou en que igual podía sacar algo
     —Vamos —eu— esto que é a décimo quinta parte de Spiderman ¿ou que?
     —Hai unha recompensa, aínda sen prescribir de preto de mil millóns de euros —el— así que non é pura fantasía, tes que andar con coidado
     —Ben, razoemos, supós que o médico este mai-la enfermera llo van contar a alguén máis, quererán eles a recompensa, e sinceramente con dous atracadores desas características ben podo —eu— non hai que poñerse así
     —Hai varias empresas, non é de todo legal pero hai varias empresas denominadas de carácter estratéxico que teñen acceso a estes ficheiros, refírome a acceso directo, a que cando salta unha alarma deste tipo eles entéranse —el— ¿séguesme? unha desas empresas é a miña
     —Bueno —eu— un misterio menos, agora xa sabemos como ti sabes todo o que sabes
     —O problema é que —como comprenderás a unha empresa coma a miña, que se encarga da distribución de auga e canalización de recursos ó longo do país e parte do estranxeiro interésalle sobremaneira certo tipo de informacións. Sandra está casada cun alto directivo da miña empresa vel, mirándome para que lle lese o pensamento —veu sen avisar, pretendendo tomar un café coma se nada. Cando consultas determinados arquivos tes que deixa-lo teu número de clave, eu consultei os arquivos o día que agachei a caixa, mentras o sr. directivo e esposa estaban de vacacións, non supoñía que tivese que facelo ás agachadas, de saber que o asunto tiña tal repercusión pódoche asegurar que o faría. Ó que ía, o mesmo día que volven de vacacións preséntaseme a tipa na casa. Ó decatarme das suas intencións, aproveitei a túa visita para deixar caer certas cousas, coma que te facía rabear agachándoche recordos familiares. Ó día seguinte, baixei polo xornal, cedo, antes de almorzar, antes de me duchar sequera. Nun cadriño pequeno, coma un suceso máis falto de importancia, falaban dun accidente de circulación, o home faleceu a muller está en coma —mirábame, eu acojanada— el era médico de urxencias no Hospital, ela enfermeira. Escapei sen avisar

     —Se mo dixeras antes —eu— poderíamo-lo facer mellor, e ti non estarías medio morto de fame e , oes , se tes insomnio porque non vas a un psiquiatra para que che recete algo, estás horrible
     —Deixei a medicación —el— parecíame mellor terapia durmir contigo
     —Decátaste de que se te matan mentras durmes conmigo...—eu— dous, xa case é unha pauta —de coña
     El sorrí
     —En serio —eu
     —Veña —el— non me vaciles
     —Tes que lle botar un pouco de sentido do humor —eu— ó final a peor parte levouna tua nai e está coma unha rosa
     —¿Ti cres que miña nai? —el
     —¿Que queres que che diga? eu firmaba por morrer así —eu
     —Estás de coña —el
     —Non, facendo o amor cá persoa que queres, que máis se pode pedir —eu— para tua nai debiu ser un trago, e supoño que debido ás rexoubas débelle ser bastante difícil ligar, pero teu pai debiu quedar na gloria
     —¿Pensas que non sufriu? —el— ¿realmente o pensas?
     —Si —eu— non creo que pensase que o que sentía se debía a un fallo cardíaco
     —Pode ser, de calquera xeito non me gustaría comproba-lo —el
     —¿Tes un corazón artificial? —eu
     —Non —el
     —Daquela non creo que haxa motivo para que chegues a comprobalo —eu
     —¿Como sabías o do corazón de meu pai? —el
     —Có que lle gusta falar á xente estráñache —eu— ademáis, razoando un pouco, tampouco fai falta dispoñer do historial clínico
     —El tíñao desde pequeno, nunca tivo problemas, cando lle puxeron o definitivo tiña que levar unha dieta moi estricta para non excede-la capacidade do corazón —el— xa sabes como son estas cousas, un día pasouse nunha cousa e tan campante, despois o día da festa noutra, e despois xa eran máis as veces que saltaba a dieta que as que a facía, pero el non o notaba porque distribuía moi ben o esforzo, un día de festa doulle un aviso e tivo que ingresar, advertíronlle moi seriamente que tiña que adelgazar ou someterse a un novo transplante para poñerlle un corazón máis grande. Por un tempo portouse ben, pero —emocionándose
     —Ei, tranquilo —eu, pasándolle a man polo ombreiro —é difícil que un pai faga caso do que lle di a xente, pensan que son inmortais, o importante é que disfrutou o que viviu, e ti tamén, espero
     —Ás veces aínda o boto de menos —el— tamén puido morrer dunha forma máis discreta
     —Si, e meu padriño poñerme outro nome —eu— pero o que nos axudaron a madurar nunca llo imos poder pagar —eu de coña
     —Non creas, eu estou aforrando —el, seguíndome a coña
     —¿Imos para a casa? —eu
     —Non —el, escandalizado— pensei que o entendías, non podo
     —Mira claro que o entendín, pero A Coruña é unha cidade pequena, tarde ou cedo vannos atopar, para que nos imos molestar en fuxir —eu, cá miña lóxica
     —Para ganar tempo, Leire; para ganar tempo —el
     —¿Tempo para que? —eu, cansa, sen paixón
     —Para averiguar cousas —el
     —¿Que averiguaches neste tempo? —eu
     —Nada, só te ía ver ó traballo e volvía, o importante era que estiveses ben —el, eu mátoo
     —Si, xa vexo, non importaba que me matasen a cuchilladas pola noite, o importante é que fose ó traballo —eu
     —Eu, non sei —el, desorientado
     —Pois eu teño que ir traballar mañán, porque se non o de seguridade aínda vai pensar que me secuestraches, así que vou durmir —eu—¿vale? ti podes vir conmigo se queres, non vexo que fagas aquí agachado
     —Igual tes razón —el— para que fuxir
     Custoume arrancalo do banco, só esperaba que non tivese razón no do accidente do médico, que non fosen os mesmos. Da parada do metro á casa andivo a modo, no fondo non lle parecía nada boa idea. No semáforo escomencei a pensar coma el.

    —¡Deus! —eu— mirando a fiestra da miña habitación
    —¿Deixaches xente na tua casa? —el
    —Non —eu, paralizada, vendo as sombras de persoas andando dun lado para outro— ¿imos ver quen son?
    —Si —el, con seguridade— se facemos coma a veciña igual non nos pillan
    —Nós a ela sempre a cazamos —eu, baixándolle os fumes
    —Tamén é certo —el
    Cruzamos, eu có piloto automático porque tiña un medo que non podía con el, Bruno, ó mellor, tamén tiña medo, pero cada vez estaba máis seguro, non era o meniño indefenso de antes, tornárase nun cachimán gardacostas, psicolóxicamente falando, claro está. O portal quedara aberto, mirei a Bruno para recriminarlle aquel nunca, el sinaloume unha cuña. Subimos polas escaleiras, a min saíame o corazón pola boca, chegados á porta do meu piso estaba paralizada, e no momento de cruzar por diante para seguir subindo morrín. Quedamos no seguinte descanso. Non se escoitaban voces, só pasos dun lado para outro, tampouco movían cousas nin abrían caixóns, claro que ben o podían ter feito antes, quen sabe o tempo que levaban alí. De súpeto o ascensor. Pasos que entran.
    —¡Que coño facedes! —o que entrou— levo media hora dándovos o aviso, a tía entrou
    —¿Como que entrou? —alguén dentro— nos non a vimos
    —Pois eu si, viña entrar, non viña soa —o primeiro— vamos
    —¿Non sería ela? —outro— nos non a vimos
    —Si que era ela, era a mesma que marchou antes, asustaríase ó ve-la porta aberta e marcharía correndo —o primeiro
    —¿Víche-la sair? —o terceiro
    —Non, poidémonos cruzar no camiño —o primeiro— puido baixar polas escaleiras
    —Si —o terceiro, con voz de moi malo— ou pode estar por aquí
    Cando escoitou semellante cousa Bruno arrastroume escaleiras abaixo e, non sei como, estábamos no portal, có aire da noite dándonos na cara.     Escomenzamos a correr, el parecía ter un sitio a onde ir, eu corría sen saber. Paramos.
    —Eu non podo conducir —Bruno— non estou en condicións ¿ti que tal?
    —Algo mellor cá ti, creo —eu— pero dime polo que máis queiras que ten cambio automático
    —Muller, si —el, coma se acabara de decir unha burrada, pois o de miña avoa non o ten e é máis moderno có del
    O pique devolveume a tranquilidade. Dubidei ó prendelo, nas pelis con ese simple xesto pasábase a mellor vida
    —Non saben onde está a caixa ¿lembras? —el— non te van matar
    —De momento —eu— ¿cres que nos viron? —eu
    —Seguramente —el—xa o saberemos, de momento conduce
    —¿A onde imos? —eu
    —A Santiago, á central da miña empresa —el— teño que saber se os da tua casa viñan dalí
    —Non creo que os teñan en nómina —eu
    —Eu tampouco, pero sei onde buscar —el
    —O que ti digas —eu— pero a min sóame máis a meternos na boca do lobo
    —Se sabemos quen nos busca, sabemos con quen negociar —el— ti vai pensando na estratexia
    —¿Estratexia? —eu— como non lles digamos que cós planos viña unha lista de nomes
    Seguro que o cren —el— a certos niveis andan todos un pouco paranoicos
    —¿Sabes o que creo eu? —sen deixarlle tempo— que os canais eses do axudante non funcionaban, ¿a que estaría de coña?
    —Si de moita coña —el, serio— sobretodo para os que se molestaron en matalo, porque tamén morreu, antes de que poidese declarar
    —Mírao polo lado bo, polo menos se non funcionan non lle montan bronca —eu
    —Si —el—haille servir de moito consolo
    —Mellor que non funcione —eu— ademáis, se cambiasen o mapa hidrolóxico da Península á larga tamén cambiaría o clima ¿non?
    —Si, á larga —el— pero hai un plazo duns centos de anos, calcúlalle as ganancias

    Collémo-lo metro ó polígono; non había case actividade, eran a sua maoiría bloques de oficinas. Bruno entrou con toda naturalidade, sen preocuparse de que a sua imaxe actual distaba da do pase de seguridade, sen preocuparse de que había un mes que no traballo non sabían del; e deixárono pasar, non sei como non hai máis desgracias. Eu impresionábame facilmente cás cámaras e os sensores de infravermellos, os pasos do vixiante facíanme saltar; pero el non, seguía o seu plano mental con precisión, sen inmutarse. Por fin ó fondo un despacho. Doulle ás teclas, clave errada, volviulle dar, clave errada; escomenzou a se poñer nervioso. A terceira non pulsou clave ningunha, sacou unha tarxeta metálica, díxome que presionase a tecla número cero mentras el pasou a tarxeta pola rendixa da porta. E abriuse, nin sequera soou a alarma.
    —Temos uns quince minutos antes de que se active o sistema de emerxencia da porta —el— escomenza a buscar
    —¿Que busque? o tío dime que busque —eu, pensando en alto
    El sorrí
    —Prende o ordenador —el, mentras tecleaba— na clave pon todo ceros, despois sáeche a pantalla de busca e xa está
    —¿E que poño? ¿matóns a soldo? —eu, en voz baixa
    Miroume dun xeito moi raro, veu cara min, medio sorrindo; xa me estaba preparando para a impertinencia de turno, ponse ó meu lado, mira ó ordenador reiniciando, dalle a non sei onde, sae a pantalla da clave, mírame có medio sorriso aquel, escribe a clave mirando para min, sae a pantalla de busca
    —¿Que decías que querías poñer? —el, sorrindo
    —Nada —eu
    Achégase máis, cá sua cara case pegada na miña
    —Nada non —el— ¿non mo vas decir?
    —Non —eu, algo subida
     Sentía a sua respiración, sabía que me estaba mirando, pero dábame vergoña miralo ós ollos. Inclinou a cabeza, púxome os pelos de punta, seguíame mirando. E bicoume. Doce.
    —Pois aquí non está o que ías decir —el, o seu narís acariñando o meu— igual teño que buscar máis fondo —sorrindo
    —Igual si —eu
    E fíxoo. A sua man no meu cabelo, as miñas nas suas costas. Unha eternidade. Igual non me enganara, igual era certo o de que estaba namorado de min, igual si.
    —Señor Balarés —ó fondo
    Nin caso
    —Desculpe señor Balarés —achegándose
    Ó noso
    —Señor Balarés —ó noso carón, serio
    —¿Si? —Bruno, sen soltarme
    —Teñen que acompañarme —a voz
     ¿Xa pasaron quince minutos? —el, sorrindo, mirándome —o tempo pasa voando en boa compaña ¿non si?— cara o garda
    —Veñan por aquí —o garda, marcándonos o camiño
    —¿A onde nos leva? —Bruno— a saída está polo outro lado
    —Estaos esperando o señor Chacín —o garda, mirándoo— entrou vostede nunha área restinxida, vímonos obrigados a chamalo
    —Tranquilo —Bruno— xa coñezo o procedemento, o que non sabía era que tíñan que chamar a Chacín
    —Esa era a orde —o garda
    —¿Se alguén entra no sector catro chamar a Chacín? —el
    —Se vostede aparece chamar ó señor Chacín —o garda
    —É vostede un cabaleiro —Bruno, poñéndolle a man no ombreiro
    O garda torce levemente a cabeza asentindo, con complicidade
    —Bueno, Leire, vas te-lo privilexio de coñecer ó señor Chacín —Bruno pasándome o brazo polo ombreiro— xa imaxinarás quen é
    —O marido de Sandra, supoño —eu, o garda sorrí
    —Ese mesmo, verás que boa parella fan —Bruno, o garda sorrí— case tan boa coma ti e máis eu —bícame
    —Xa será menos —eu
    —Tes razón, xa lles gustaría —el, sorrindo
    Asusteime, non estaba afeita ó Bruno simpático este, doume por pensar que me mandaran un clónico para tenderme unha trampa, a verdade é que xa mo podían mandar máis amiúdo.

    Ó fondo do corredor unha luz, non, non, non é esa luz, a luz do despacho do señor Chacín supoñía. No despacho estaba o tipo de pé, mirándonos cun sorrisiño cínico
    —¿Que pasa Manolo? —Bruno, o outro mirouno mal
    —Que hai —o tal Manolo —eu son Manuel— extendéndome a man —ti debes ser Leire
    Eu non respondín, Bruno mirouno mal, celoso
    —Vaia, vaia —Manolo— seica confundiche-lo horario, e o sector tamén ¿hai algo máis que confundises? déixame ver, ¿que xa non traballas aquí?     —Manolo —¿que buscabas no sector catro?
    —O nome dos tipos que mercaches para roubarlle a caixa —sinalándome
    —Así que ti te-la caixa —Manolo a min
    —Non sei de que me falas —eu, imitando o seu toniño gilipollas
    —El acaba de decir —Manolo
    —Que ti contrataches a uns tipos para roubarme a caixa —eu— pero non dixo que a tivese ¿non si?
    Bruno asentiu
    —¿Daquela quen a ten? —o tío rebotado
    —Os tíos que contrataches para roubala —eu
    —Non —o manoliño taxante
    —¿Non que? ?eu? non a teñen, non os contrataches, contratáchelos pero non a teñen, téñena pero non os contrataches, ¿non que Manolo? ¡aclarate!
    —Déixate de tonterías, dame a caixa, tí non tes idea do valor que ten, dama ou atente ás consecuencias ?Manolo
    —Manolo, meu rei —eu, a Bruno— non te celes cariño, saiume sen pensar —Bruno alucinaba, para min que agora era el o que pensaba que nacera en Marte— por suposto que sabemo-lo que vale, polo que xa suporás que non cha imos dar, e sinceramente non creo que ti nos poidas perxudicar de ningún xeito
    —Déixate de estupideces, dame a caixa —aMnolo
    —¿Non se che fai coñecida esta conversa? —eu a Bruno, el que sorrí— mira Manolo, eu non negocio con intermediarios —Bruno que me mira asustado— así que cando os teus xefes se cansen de escoia-las tuas simplezas, que saian do agocho e veñan falar con nós —erguéndome
    —¿Que xefes? —el— aquí mando eu
    —Non —eu— ti non es ninguén —cruel— e os teus xefes tampouco deben ser moita cousa, ninguén cun mínimo de intelixencia ten de intermediario a un mamón cun tic no entrecello, enrúgaseche cando mintes, ¿non o sabías? ¿será que me pasei toda a carreira xogando ó cabrón na cafetería? —mirando a Bruno— para que despois o decano dixese... —Bruno que se parte— así que, se non che importa, nós marchamos e cando traias un cargamento de euros, igual te trato mellor
    —Leire, esto é algo moi serio —Manolo, sincero, sincero de verdade— eses planos
    —Que planos nin que carallo —eu, mal falada— o que queren os teus xefes non son os planos, non sexas simple —Bruno alucinando— o que queren os teus xefes é a lista de nomes, pero mira que es tonto, de veras cres que andan tan acelerados polos planos dunha estructura que non serve para nada
    —Ese proxecto pode cambiar —Manolo
    —Ese proxecto foi unha fraude —eu, sen lle deixar falar— vénderonlle a moto ás grandes cadeas hosteleiras, pero non funciona, tío, ¿porque cres que lle deron vía ó inxeñeiro que o montou? —Bruno, sorprendido coma se comprendese que tiña razón —se quixeran que funcionase non eliminarían á única persoa no mundo que conseguiu desvirtua-lo proxecto do tal spider ¿canto che prometeron? ¿por canto se pode compra-la tua simpleza? cruel, cruel —¿que tal se marchamos?—a Bruno— ¡ah!, vixía á tua muller porque creo que lle agrada de máis o papel de espía cariñosa, e a min non ¿quedouche claro? —cá miña voz de ultratumba, esa que me sae cando me chaman leiriña
    No ascensor, Bruno quedóuseme mirando un bo anaco, tratando de recoñecerme de novo.

    Fomos cara o centro, botamos a andar polas ruas de pedra, valeiras, escoitábase o eco das nosas pisadas, algún turista ó lonxe. No mesmo centro todo era festa, a xente ceando na rua e grupos de xente cantando e bailando, quedei máis tranquila.
    —¿Que facemos agora? —eu
    —Non sei, non teño nin idea —Bruno
    —¿Cres que atoparían a caixa? —eu
    —Non —el, seguro
    —¿Onde está? —eu
    —Non cho vou decir, non cho tiña pensado decir e despois do desta noite, se tiña algunha dúbida ó respecto despexóuseme —el— vaia cristo lle montaches a Chacín, dous minutos máis e involucras ás mafias do titanio
    —É que unha vez que me meto en situación... —eu— escusamos fuxir, xa o tíñamos acojonado... ós seus xefes non, claro —razoando— ¿de onde sacachela información?
    —Dun expediente xudicial —el— pero agora non teño clave de acceso, estou bloqueado, xa o viches
    —Bueno ho, pero esa tampouco é a fin do mundo —eu, lembrando os meus tempos de estudiante
    —¿Coñeces a alguén con clave? —el— porque Oscar non a ten e ti menos
    —Tranquilo don importante —eu— xa sei que a clave só a tede-los super super estratéxicos, pero hai maneiras de entrar en certos sitios
    —Xa, pero esas maneiras son moi fáciles de localizar —el— seguro que tamén o sabes
    —A min aínda nunca me pillaron —eu
    —Vamos a ver se me entero —el , tratando de non perde-los nervios— ¿entraches algunha vez nos rexistros oficiais sen clave e non te pillaron?
    —Si —eu— cando estudiaba
    —Cando estudiabas —el, con recochineo— ¿e cantos anos hai deso?¿sete? ¿oito? estás tola, o que ti podías saber non che vai valer de nada, agora a situación é ben distinta
    —Tampouco creo que cambiasen tanto o sistema —eu
    —Non, case —el— en canto te conectes á liña témolos enriba
    —Eu nunca o fixen en liña —eu
    —Pois có satélite vaiche pasar outro tanto —el
    —Non ho, cun móvil —eu
    —¿E canto vas tardar en abrir un arquivo?¿tres anos? —el— polo día é un milagre que funcione, pola noite imposible
    —Ti consígueme un móvil e un ordenador e demóstrocho —eu
    —¿E que lle vas facer á contaminación, lista? —el
    —Aproveitala, eu aproveito todo —eu
    —Moi ben xenio da informática — el
    —Sen faltar, chapuciñas aficionada —eu
    Un freazo na paralela. Portas que se abren. Mirámonos. Portas que se pechan. Pasos. Lémonos o pensamento. Escomenzamos a correr coma tolos, sen máis. En nada estábamos na boca do metro, pasamos, collemo-llo primeiro que vimos
    —¿É trasversal ou central? —Bruno
    —Trasversal —eu
    —¿Como o sabes? ¿non da a impresión de que vaia en trasversal? —el, paranoico
    —Que sexa unha liña trasversal tampouco quere decir que haxa que ir de lado —eu, vacilándoo
    —Que graciosa ela —el, picado— ¿como estás tan segura? dime ¿eh?
    —Porque son azuis —eu, sinalando ós agarradeiros
    —Porque son azuis —el, mirándome coma se fose a chorrada máis grande do mundo— claro
    —E porque o pon aí no mapa —indicándolle que fose un pouco máis alto de miras— ¿ves? transversal 15
Puxo unha cara de derrota adorable
    —¿Por que me miras así?—el— xa sei que son un pardillo —sorrín, el mírame de reollo— para
    —É que me sinto como a descubridora dun tesouro —eu
    —Polo da caixa —el
    —Por ti —eu— es alucinante —el sorrí— en serio, pareces un tío plano
    —Non me veñas agora con esas que sempre dixeches que tiña moi boas curvas —el, serio
    —Si, pero tes mellores cousas cá esas —eu
    A el dalle a timidez, tratando de non emocionarse, sorrí
    —Bueno —el— esto, ¿onde enlazamos cunha central? —mirando o mapa— en Paoisaco
    —Si —eu

     Baixamos, collémo-las central, xa escomenzaba o movimento de xente, aínda era cedo
     —¿A onde imos? —eu
     —Á Coruña —el, agora tomándome o pelo
     —O que hai que aguantar —eu
     —Imos a unha tenda de informática que ten un coñecido —el
     —¿Prestaranos un ordenador? —eu— como saiba para que o queremos non creo
     —Non llo imos pedir prestado —el, con voz de macarra— o tipo é un petardo, ímosllo roubar —eu míroo de reollo
     —Contareillo a meu irmán e o moi cretino non o vai crer —eu
     Na superficie non había tanto movemento, aínda era noite
     —Bueno, a ver —el, remangando a camiseta, hem, humm— vou acabar crendo que son guapo, despois non vai haber quen me aguante — mirándome— a ver, si —utilízaa de guante— 23031570
     —¿Cómo sabe-lo contrasinal? —eu
     El chiscame un ollo. Ábrese a porta. Entra e de seguido volve sair có último modelo en portátiles. Postos a roubar quedar a gusto. O amigo tamén ía quedar aliviado. Non era malo ho, estaba experimentando novas sensacións, eso lle decía meu pai a miña nai cando a mestra lle contaba as trasnadas de Oscar, estes inxeñeiros son todos iguais, tarde ou cedo, pasan polo aro.
     Volvemos ó metro.
     —¿Imos ó teu túnel? —eu
     —Non —el, sen concesións— aí non
     —Ti dirás —eu
     —A calquera das submariñas —el
     —Pero —eu
     —A calquera menos a esa —el, rectificando— son as que máis túneles de enlace teñen, polo da evacuación, en caso de
     —Que mal rollo da eso ¿non si? —eu
     —Xa che digo —el— pero non hai de que preocuparse tamén sería mala sorte que se derrubasen hoxe precisamente
     —¿Collemo-la central 8 ata o enlace cá transversal 13? —eu, sinalando as liñas
     —Espera —el, pensando— déixame ver, si, xusto —sorprendido de que acertase— aí hai unha maraña de túneis, moi ben —felicitándome— pateas moito metro ti
     —Teño un irmán pesado —eu
     —E boa memoria —el
     Baixamos no enlace e escomenzamos a andar polos túneis.
     —Non che importa que me agarre ¿non? —eu, había demasiado silencio e xa escomenzaba a escoita-la chamada do alén
     —Agarra, Leiriña agarra —colléndome polo ombreiro, mireino mal— que cara máis simpática pos
     —Vas levar —eu
     —Tes medo —el
     —Si —eu
      A min gústame escoita-lo mar batendo —el— cá música de fondo
     —A min tamén —eu— pero ás veces parece outra cousa
     —Si —el, tétrico— as víctimas dalgún naufraxio clamando xustiza
     —Ti vacila o que queiras, pero nas películas en momentos así, hai un apagón e no teu lugar aparece un esqueleto, advírtocho, nin se che ocorra desaparecer e deixarme soa —eu
     —Es capaz de matarme se o fago ¿a que si? —bicoume— ¿para que facías ti esto? se se pode saber —cambiando de tema
     —Por da-la vara —eu— ensinoume un profesor
     —Si, claro —el
     —En serio —eu, era certo— o único que me puxo unha matrícula de honra
     —Perdóasme se che digo que precisamente esa non era a nota que merecías —el
     —Chamábame avogada de pleitos pobres —eu— porque nos exercicios prácticos sempre atacaba ás multinacionais, ó governo e tal, e como pensaba que nunca ía ter acceso a unha clave, xa sabes, polo meu carácter; e como tamén pensaba que todos tíñamos dereito a unha defensa digna, ensinoume a facer esto para ter acceso á mesma información que os meus posibles rivais
     —Debía confiar moito en ti —el—- podías acabar con el
     —Non, para un profesor guai que había —eu
     —¿Morreu? —el, asustado
     —Non, xubilouse —eu— ese ano, por eso mo ensinou, non era un tolo, nin eu tampouco; sei como se fai, pero non ando metendo o nariz sen máis
     —Tranquila —el— créote —sen moito convencemento, mireino mal

     O portátil era flipante, o móvil do montón, pero ben valía
     —"... ondas mixtas non se pode"
     —Xa cho decía —el— ¿e agora?
     —Agora, pulsamos estas duas teclas —eu, facendo memoria— outra máis e xa
     —Ei —el, alucinado— ¿como fixeches eso?
     —So tes que elimina-lo programa de voz —eu— así elimina-las frecuencias baixas e salta-la barreira, é a única utilidade que lle vexo ós móviles, listo
     O ordenador escomenzou cá conexión. O da clave custoume máis porque cambiaran as pantallas, o resto era igual, simple. Bruno estaba espantado.
     —¿Sabe esto alguén máis? —el
     —Xa che dixen que non estaba tola —eu
     —¿Nin teu irmán? —el
     —Só quen mo ensinou e máis ti —eu— quen mo ensinou, non vai decir nada, e supoño que ti tampouco
     —Non tiña pensado, ademáis quen mo ía crer —el— ¿podes acceder a calquera sector clave?
     —Supoño, non sei, non creas que me interesa moito —eu— aquí está, dime o nome do expediente
     —A ver se o lembro, eran as iniciais —el
     —Como te enganes cápanme —eu
     —As primeiras letras eran EXC/0604 —el
     —Moi ben, e o resto —eu
     —A modo, xa lembrei a metade —el
     —Expediente Xudicial Cifrado xuño 2004 —eu— non é moito
     —¿Escomenzan todos así? —el, rindo
     —Polo menos lembrache-la data, eso é importante —eu
     —Vaia por Deus —el— gracias polo cable, o resto eran DEA, case seguro, son as iniciais do proxecto
     —Probemos sorte —eu— como dixeches ti na oficina, temos quince minutos para escapar
     —Calquera se pode equivocar tecleando —el— a min xa me pasou
     —¿Si? ¿e que pasaba cando che ocorreu? —eu
     —Que me volvían pedi-la clave —el— xusto o que non temos
     —Mira ti —eu— se temos sorte e coincide con outro arquivo non pasa nada —eu — aquí está ¿non terás algo para escribir, verdade?
     —Non terei non —el
     —Esperemos que a memoria do móvil sexa algo grande —eu
     —¿Que queres facer? —el
     —Vou anotar todo-los nomes que aparecen no expediente —eu
     —¿Todos? —el
     Levoulle un anaco, o expediente era grandísimo
     —¿Non pretenderás que os coñeza todos? —el
     —Deberías —eu
     —Se nos dera tempo a copia-las empresas —el— con nomes soltos sen saber que relación teñen, non imos facer nada
     —Ti xa leche-lo informe completo —eu— deberían soarche
     —Deberían, si —el, con retranca— vouche dar eu a ti debería
     Mentras o outro rosmaba ordei todo-los nomes para tacha-los repetidos
     —Este debía ser unha peza de coidado —eu— mira cantas veces sae
     —¿Quen? —el
     —Este tal Román Espiñeira Dopazo —eu— é o máis popular
     —Xa —el, mirándome coma se fose tonta
     —¡Que si! —eu
     —Ese é spider —el— o director do proxecto
     — Manexando información privilexiada calquera pode ir de listo —eu, chamándoo a capítulo, el sorrí
     —Esta canción... —el, nas berzas— é incrible
     —Si —eu— Bálèro
     E calamos para escoitar, Bruno pechou os ollos e quedou durmido apoiado no meu ombreiro. Eu seguín có da lista, trataba de non abanear moito o brazo esquerdo para non despertar ó machomán que me ía protexer dos espíritus mariños. Vin a Leire Uribarrena González, era ela. Ó meu padriño, que tamén andaba preto dos máis nomeados. O Delegado de Política hidrográfica da Unión, o Ministro de turno. Lázaro Santos García, este tamén está en vermello coma Leire, seguro que era o axudante do spider, bueno avanzando na lista había uns cuantos en vermello, coma lles desen mate a todos, aínda habían ter que aumenta-la actividade dos crematorios, non todos tiveron que guiñala polos canalillos de marras, algúns xa lles tocaría por lei de vida, sexamos algo optimistas, ou igual non eran os que morreran.

     Eran pasos, decididamente eran pasos. Ó primeiro non fixen caso porque me coñezo, pero agora máis preto podíaos escoitar con claridade, eran pasos.
     —Bruno —eu, erguéndolle a cabeza — Bruno
     —¿Que? —el, sen ganas
     —Esperta —eu, alterándome— ven alguén
     —Será o mar —el
     —Si agora o mar anda con zapatos —eu— espabila
     Pechei o portátil e erguinme. O outro ó perde-lo apoio volviu en si. Os pasos viñan a modo, camiñaban harmónicamente, cunha tranquilidade terrorífica.
     —Igual son os vixiantes —el, sen moita confianza
     —Eu non vou quedar a comprobalo —escomenzando a andar
     —Espera, vou contigo —el— pero non podemos botar a correr agora, hai moito eco
     —¿E que pasa?¿concéntranse todo-los vixiantes neste mesmo punto a esta mesma hora? —eu— porque por este lado tamén se escoitan pasos
     —É o eco —el, simulando controlar
     —Si, multiplicado —eu— porque destes parecen máis —el sorriu
     —Daquela haberá que correr —el
     —Haberá —eu
     Escomenzamos a correr cara o lado dos pasos máis lonxanos, esperando cruzar por diante do túnel antes de que nos visen. Pasamos, seguimos correndo, despois cara a dereita, recto, despois cara a esquerda. Paramos un momento, non se escoitaba nada, respiramos tranquilos, si, pasos que tamén corrían., monótonos, firmes, rápidos. E veña a correr, eu que tiña unha fame que non vía, Bruno que caia có sono. Ó sair do túnel, choquei de cheo cunha das máquinas barredoras. Tirada no chan, cá máquina desmaiada ó meu carón e Bruno agarrándome para que non cruzase o túnel, este si, o da luz blanca. Daquela escoitei os pasos, acompasados, firmes. Erguinme alterada, mirei a Bruno, mirei para todos lados. Bruno seguiume cá mirada, alterouse un pouco, viu ós vixiantes achegarse, axudoume a erguerme e quedou escoitando, sorriu, mirou á máquina, miroume, volviu sorrir
     —Arriba, fenómeno —el, con sorna
     —Señora ¿está vostede ben? —un dos vixiantes— vaia golpe
     —Si, non se preocupe —Bruno
     —Si, si —eu, que podía estar medio morta, cós cadrís desfeitos, estivesen onde estivesen, cós dentes estrados polo chan, pero non precisaba que ninguén respostase por min, de momento aínda podía falar
     —O botiquín está na nosa cabina —outra vixiante— acompáñenos e botaranlle un ollo
     —Non fai falta —eu, cortándolle o paso a Bruno, que xa o via vir—estou ben
     —Veñan de todo-los xeitos —a vixianta— se queren poñer unha reclamación
     —Vamos —Bruno, axudándome
     Na cabina, senteime un minuto, a vixianta saiu falar có outro que estaba sinalando a zona catastrófica
     —A vixianta non ven —eu— podemos marchar igual
     —Da igual —el— descansa un pouco, ¿estás ben de verdade? —¡coño! é humano— foi un bo golpe, pero non quería enredar alí sen necesidade
     —Porque o golpe non o levaches ti —eu— se non xa sería outro cantar, moito tarda a tipa esta ¿non?
     —Si, non sei que estará falando con aquel —el
     — ¡Mira! —eu, cara a tele— esto non é unha máquina de barrer
     Ó final dun túnel de entrada víanse dous tíos, camiñando a modo, con precisión militar.
     —Espero de veras que esteas ben —Bruno— e poidas correr
     —Podo, creme que podo —eu
     Saimos disparados, de pouco nos valiu, de nada en realidade, estábamos rodeados, no mesmiño sentido literal da palabra.
     —Señorita, cabaleiro —un— fagan o favor de acompañarnos, ¿precisa un médico? —cara min
     —Non, non gracias —Bruno mírame coma se acabase de desbota-la nosa derradeira oportunidade —estou ben— cara el
     —Vale, vale —Bruno
     —Máis ben estou cansa, Bruno —eu— é que xa me da igual
     —Se ti o dis —el, decepcionado

     Metéronnos nun daqueles coches búnquer, Bruno non falaba, estaba enfadado pola miña falta de entusiasmo na fuxida. Eu mirábao buscando un sorriso, el resistíase.
     —Pareces cansa —Bruno, serio— durme algo, se queres
     —Non, non teño sono —eu— ¿que quererán?
     —A famosa lista que lles prometeches —el, serio
     —Si, seguro —eu— ¡hostia! o ordenador
     —Collérono eles —Bruno— caiuche cando o da máquina, a verdade é que non me estraña, ¿estás ben?
     —Hai remorsos —eu
     —Hai —el, sorrindo— só pensaba en escapar, perdoa
     O coche para, ábrennos a porta. Chovía, case me alegrei. Andivemos cara un edificio acristalado que estaba dentro do recinto. Eran as antigas naves da rúa da moda, que estaban sendo deburrubadas para facer unha urbanización. Ningún falaba. Entramos, alí mesmo, mandáronnos sentar a unha mesa. Veu outro, este traia un traxe caro, case que diría que estaba feito á medida, un chulo sobrado.
     —eire, Bruno —coma se nos coñecese de toda a vida — imos falar claro, non teño tempo nin ganas de perdelo— sobrado —son Esteban Suarna, delegado Axencia Europea de Seguridade, din por aí que dispoñedes de información de carácter estratéxico substraída hai anos, ilícitamente, ás forzas de seguridade naquel momento operantes, inoperantes para ti Leire —liume o pensamento, Bruno sorriu— sinceramente dubido que sexa certo, en calquera caso, como comprenderedes páganme para comprobalo e aínda que preferiría estar tomando o sol cunha rubia, teño que facelo; ¡quero a puta caixa agora! —Bruno mírame e sorrí
     —Moi orixinal —eu
     —¿Onde está? —o "poli"
     —Eu que sei, entraron no meu piso, non sei se seríades vós —eu— o do aro fáiseme coñecido
     —Non fomos nós —el— o do aro ten unha cara moi común —si ho— igual cho teño que preguntar mellor a ti, Bruno —mirándoo con complicidade— o Chacín este que era amigo teu —cara Bruno— di que lle dixeches —mirándome a min— non sei que dunha lista, acojonáchelo e eso que el case nin nacera daquela, debes ser moi convincente
     —Son —eu— a ver se me funciona contigo —arqueou a cella e sorriu
     —Proba —el— por probar nada se perde, pero como non me digades onde está a caixa ídelo ter ben fastidiado; eu ben sei que ti non o sabes — cara min
     —¿Sabes? —eu
     —Muller, despois do número que lle montaches ó amigo —sinalando a Bruno— falei cá veciña
     —Xa me parecía demasiada clarividencia para un "poli" —eu, Bruno sorrí, o poli tamén
     —Onde estea unha boa maruja... por enriba aínda me invitou a cafe —el— díxome, e ela non paraba de pedirlle a caixa —imitando a voz de Piluca — e tiroulle todo ó chan, aínda pensei que o mataba —a Bruno— a min ponme a casa como cha puxo e doulle a caixa, vaia se lla dou, sae con ela espetada nos fuciños —a min doume a risa, Bruno no seu mundo— pero agora ela xa está a salvo, ti tamén e eu quero a caixa
     —¿Que estamos a salvo? —Bruno, serio— ¿a salvo de que? cres que —para, pénsao mellor— da igual
     Eu míroo, estaba enfadado
     —Ós do coche liquidounos o tal Chacín —o poli, con complicidade —el non, xa sabedes como vai esto
     —¿Chacín? —Bruno, estrañado
     —Por encarga dun xefazo teu, do que non che interesa sabe-lo nome, de momento —o poli— nin sequera creo que o coñezas
     —¿Qué? ¿imos? —coma un neno ilusionado— xa me tarda ve-la famosa caixa
Nos non nos erguemos, a min xa case me daba igual, pero a Bruno non lle facía ningunha gracia perde-la única baza que tiñamos, sobre todo se despois nos daban vía
     —Andando —o poli, serio— que non teño todo o día

     Chegamos á casa, parecíame que había unha eternidade que estivera alí, subimo-los catro no ascensor, non viñera ninguén máis, que eu me decatase, que visto o visto tampouco era decir moito. Xa no descanso
     —A ver inxeñeiro —o poli a Bruno— ¿en cal dos dous? e que non che teña que volver decir que non me marees
Bruno mírame coma se se lle estivese partindo o corazón
     —Está ben, Bruno —eu, colléndolle a man— está ben
     —No dela —Bruno, por fin
     —Daquela a buscar, meu rei, non te celes —cara min— que o dixen sen pensar —que acojone, Bruno miroume tamén el o pensou Bruno foi cara a habitación valeira
     —Aquí, estaba claro que tiña que ser aquí, ¿ou non? —Bruno, con retranca
     —Claro si que esta, si —o poli— demasiado diría eu, demasiado claro —mirando a Bruno— ¡que non me marees che dixen!
     —Vaia, o señor todo o vexo-todo o escoito-todo o sei réndese—Bruno, sorrindo con dozura— ti o dixeches, onde estea unha boa maruja...
     Da uns pasos cara a fiestra, para nas marcas das macetas, abáixase, rastrexa o chan cá man; o poli escomenza a sorrir. Bruno acariña unha das láminas do parquet e saltan varias lousas a modo de tapa; míranos. Colle a caixa e ven cara min
     —Se xa o decía eu —o poli— onde estean os métodos tradicionais, que cabrón o tío —cara min— toma a chave, fai os honores
     —Non sei se debería chamar antes ó meu padriño —eu— en realidade non me dou permiso para abrila prometé
     —¿Ti a que andas? —o poli, malo— abre a puta caixa e
     —Non o marees, non o marees —Bruno, rindo
     Collín a chave e abrín o fecho, o corazón saíaseme, estaba emocionada por saber que me gardara con tanto cariño meu padriño
     —¡Trae a caixa, coño! —o poli, vaciándoa no chan —tanto requilorio e tanta historia— abaixouse, doulle a volta ás fotos que había, desencartou uns papeis, volviuno tirar todo —nada, xa o sabía
     Eu arrodilleime tratando de recoller todo e volvelo á caixa, facendo que non pasara nada, o poli non me deixaba concentrar
     —Nada xefe —polo móvil— a puta caixa non tiña nada —volvendo ó seu ton de coña— bueno ho, algo sí, fotos e mexericadas desas, estaba visto; xa llo dixera eu, esto é unha perda de tempo, ben que llo dixen. Vamos sebastian, ó chofer, a ver se pillo algunha rubia que me console —ó movil de novo— ¿que di meu xefe? nooon, que va ho, que planos nin que carallo, para min que ten razón a petarda da telefonista esta e nin planos nin hostias, ¿queee? que non ho, que no fixeron canal ningún, que o montaron ben montado para sacarlle a pasta ós das multinacionais dos resorts, estívolles caralludamente xefe, que llo digo eu, a auga para quen a sofre, ¿non somos medio anfibios? pois para nós, que carall
     E saiu pola porta có seu discurso políticamente incorrecto seguido do sebastian das narices. De súpeto da volta e tropeza con Bruno que fora pecha-la porta.
     — .... ñeiro que leva moi... fame —o poli berrando cara dentro.
     Despois marchou e Bruno pechou. Quedou de pe, arrimado á porta, mirándome. Eu estaba recollendo todo, agora que había silencio podíao facer có amor que requería. Non mirei nada, volvino meter na caixa. Pecheina.
     —¿Como sabías? —eu, sinalado ó burato do chan
     —Eu facíalle moitas veces a compra, cando se foi poñendo peor díxome onde gardaba os cartos, ela podía erguerse e colle-los para darmos, en realidade erguíase despois de ir eu, para conta-los, xa sabes, facíao para ver se era de lei —Bruno— a xente maior tenche esas manías

Bilbao, 28 de Xuño do 2005

Querida Leire:

     Por fin me decido a escribirche, non me foi fácil. Pouco antes de naceres, a muller que máis quixen neste mundo foise, e non podes nin imaxina-las veces que desexei ir con ela. Tua avoa chamoume un día coma outro calquera e díxome que naceras, que che fose buscando nome que ía se-lo teu padriño.
     Ó primeiro non fixen caso, despois paseniño foches vindo e quedando no meu corazón, vinte e namoreime de ti, era-lo bebé máis feitiño do mundo. Abría-los ollos e saíache aquel sorriso. Púxenche Leire porque a amaba, porque aínda a amo; porque era unha gran muller, unha persoa maravillosa, intelixente e boa. Porque me gustaría que algún día alguén te quixera coma eu a quixen a ela e que sexades felices para sempre.
     Ela marchou, pero ti, déchesme unha razón para vivir. Dime tua avoa nas suas cartas, que che elexín mal o nome, por se algún día ti o pensas, douche esto, para que vexas que é o nome máis bonito do mundo; para que teñas toda a felicidade e todo o amor que un día tiven.
     Agora pecho con esta carta un capítulo da miña vida. Non sei cando lerás esto, cando eu estea preparado para responde-las tuas preguntas e decirche de palabra o que agora me custa tanto escribir, só quero que saiba-lo importante que fuches e que seguramente esteas sendo na miña vida; como ela o foi.
     Teu padriño que te quere

     Non parei de chorar. Bruno veu ó meu carón, acariñábame o cabelo. Cando rematei a carta, mirei o outro papel, era eu no berce; vaites, que ben debuxa meu padriño. Bruno sorriu. Había tamén un recorte do xornal, cunha reportaxe da morte da nosa Leire. Moitas fotos de meu padriño cá moza, que pintas, ela era guapa de verdade; tiña uns ollos verdes incríbles, meu padriño era, era como Deus o dou, grande, eso si. Que felices parecían.      Había un montón, na praia, no monte, ela soa, el só, nun barco, na fundición, ¡ei! por fin a fundición. Un laciño azul, igual que o negro que leva meu padriño na chaqueta. Outro bloque de fotos, camiño á casa, poñía, eran fotos da aldea, e de varios pobos e cidades, ata chegar á sua casa de Bilbao, este meu padriño. Os veciños, os amigos, de tapas, vaia pintas. Xa escomencei a sorrir. Bruno seguia ó meu lado, mirándome. ¡Un patuco! e un xornal do día que nacín
     —Esta si que é a cara da felicidade —Bruno, mirándome
     —Si —eu— gracias por coidar do meu tesouro
     —Mereceu a pena —el, bicándome
     —Mira —ensinándolle o patuco
     —Que pequeniña eras —el— ¿estás ben?
     —Si —eu— pagou a pena esperar
     De fondo, no patio dos veciños
     —O proceso abriuse no vran do 2004, ó da-la voz de alarma o director do proxecto, o inxeñeiro don Román Espiñeira, tra-la tráxica morte dunha    —Reábrese o caso pechado hai case trinta anos, se ben os datos aportados por esta nova investigación lévannos a falar máis estafa que a crua especulación urbanística sospeitada nun principio polos expertos da época—.
     —Con varias mortes ás suas costas, caeron hoxe, por fin, en mans da xustiza, implicados de modo directo no Escándalo dos Canais. Aínda que as fontes oficiais non informaron sobre os motivos que provocaron a reapertura do caso, nin a detención dos implicados no que xa se pode chamar, sen lugar a dúbida, a gran estafa do século?
     —Nomes coma o de don Manuel Chacín, Director Económico en Auguisa; don Ramón Queizán, membro da Xunta Directiva desta mesma empresa; don Vicente Hernández asesor persoal do Ministro...

Leire e compañía