Esa mañán os
creativos xa estaban reunidos co meu xefe na sala de xuntas, apuraban os
últimos detalles dunha campaña moi importante e a xuzgar pola cara do
meu xefe sobrepasaran o presuposto. Sempre o facían e despois
Domínguez, o meu xefe desesperado tiraba a carpeta con todo o
expediente na miña mesa. "Arréglao ti que para algo che
pago" decía con aire despectivo e marchaba airado. En realidade el
non me pagaba, pagábame a empresa, afortunadamente para min porque eu
non era moito do seu agrado. E tampouco me pagaban por eso, ese era o
seu traballo, pero ser xefe ten estas cousas. A súa secretaria nin me
mirou cando pasei por diante e don Tomás, o director, aínda non
chegara . Eu fun ó meu despacho disposta a comezar un novo día. O meu
despacho era o cuarto de archivos, algo adecentado eso si, pero eu
estaba tranquila porque ía ser provisional como o meu contrato, claro.
Abrín a xanela que da o patio interior e comecei, como desde había
dous anos, a traballar.
A media
mañán o meu xefe entrou sen chamar, cós colmillos afiados en busca de
sangue. Traía un expediente na man, pensei que era o da gran campaña
pero non, a ver que fixen mal agora:
Estiven
revisando este exepediente, o número 2.67509, non sei se o lembras,
aquel que che dixera que revisases con moito cuidado hai un par de
meses, que era dun cliente moi importante e que non nos podíamos
permitir sobrepasa-lo presuposto baixo ningún concepto notábaselle
na voz que buscaba guerra, non era nada novo, facíao sempre para que se
notase quen era o xefe.
¿O
expediente 2.67509? por suposto que me lembro era o do anuncio de sopa,
non hai tanto que o fixemos dixen eu tranquila ¿que problema hai?,
vostede xa o revisara daquela, e xa lle dera o visto bo. É imposible
que xurdira agora algún problema que non vise cando o revisou no seu
día alí estaba eu deixando claro que a culpa era del por non
molestarse en mira-los expedientes antes de asinalos.
Esa era a
miña baza, el nin se molestaba, pensando que despois me podía culpar a
min; e eu sempre lle saía có mesmo conto "vostede xa o
revisou", algo que lonxe de aplaca-la súa ofuscación
multiplicábaa. Ó principio poñíame moi nerviosa, e eso facíao
medrar, él era o xefe. Agora, agora xa non, agora é máis ben un
pasatempo ver como lle sube o sangue á cabeza e se lle estanca todo nos
ollos, como perde os nervios e como ó fin ten que marchar cas mans
valeiras. Esta era unha das maiores satisfaccións que me proporcionaba
o meu traballo.
Xa os
reviso eu, esa é a túa escusa. Sabes perfectamente que non fixeche-lo
traballo como se che indicou Domínguez, esta vez estaba un pouco
máis irritado que de costume
Non é
ningunha escusa, eu fago o traballo según os criterios que me marcan,
hai un presuposto total que non se debe rebasar, e non creo que se
rebase nin nese expediente nin en ningún outro. De todo-los xeitos
proseguín xa lle digo que de haber algún erro púidomo decir en
calquera momento antes de ser presentado, porque, por suposto, vostede
revisouno persoalmente antes de presentarllo ó cliente.
Pois claro que o revisei, eu fago o meu traballo non coma o resto de
incompetentes desta empresa. Non entendo como se me puido escapar este;
pero tranquila que de agora en diante voute ter ben vixiada; porque
parece que che gusta máis estar de leria cós creativos que face-lo teu
traballo, así que non quero máis reunións segredas, nin tertulias en
horas de oficina, quedas avisada dixo Domínguez con ton ameazante e
por certo, a ver se ves a oficina cunha indumentaria máis axeitada,
parece que vas de acampada ó medio do monte; gasta uns pouquiños
cartos en roupa, que xa tes idade para saber estar.
Nunca
parecera darlle importancia nin ó meu xeito de traballar, nin ás
visitas dos meus compañeiros, nin a miña forma de vestir; ¿a que
viña eso agora?, sempre me dixeran que podía vestir como quixera,
ninguén ven traballar de traxe, bueno algúns si; pero por vontade
propia. Estiven toda a tarde dándolle voltas ó incidente e xa decidira
que non tiña máis importancia que a dunha perrencha do meu xefe cando
entra Fran pola porta
¡Que!
¿que tal o levas? pregunta todo afectado
Xa ves,
aquí dándolle ós números dixen eu sen máis, supoñendo que me
preguntaba polo traballo e que o seu estado se debía a algún bloqueo
creativo dos que tiña el
Vexo que
non che afectou moito a noticia ¿ou é que a señorita felicidade
disimula moi ben? dixo Fran nun ton entre serio e divertido ou
mellor ¿sabes de que noticia che estou falando, raiña?
¿De que a
infanta volve estar embarazada? dixen rindo dígoo polo de raiña
Ai que
riquiña ela... non, desgraciadamente non me refería a eso Fran
Estasme
mosqueando eu
Así que non che dixo nada, como vin sair supuxen que viñera darche a
boa nova Fran
¡Oi,
tío! xa me estás preocupando eu
¿Non che
dixo nada de nada? ¡non o podo crer! Fran
Home
largoume un discurso sobre a miña incompetencia, que se o único que
facía era estar de leria con vós e que non sabía face-lo meu
traballo; xa sabes, o de sempre eu
O de
sempre, non Fran
Tes
razón, hoxe estaba un pouco máis prepotente eu
Non me
estraña, como que o nomearon director da sucursal Fran
¿Que
dis???? eu
Como o oes
Fran
¿E don
Tomás? eu
A don
Tomás destinárono a Madrid, van abrir alí unha nova oficina e vaina
levar el; cós correspondentes plus, aumentos, primas e todo eso. Así
que Domínguez queda no seu sitio, e para o posto do teu maravilloso
xefe vai vir un executivo de nivel, acabado de sair da facultade, un
inepto manipulable que casualmente se apelida Domínguez Fran
contábao cun ton tan irónico que en lugar de preocuparme case me
estaba facendo rir será para non causarche un trastorno psicolóxico
¿Pero que
dis?, ti non estás ben, ¿non volverías mete-la cabeza no scaner? eu
Bueno
carallo, para unha vez que o fixen non hai quen volo quite da cabeza
Fran
Xa che
digo, precisamente da cabeza... eu
Bueno, que
non, que mo dixo Tino e xa sabes que el sempre ten información de
primeira Fran
Perdoa, é
que me parece incríble eu
Pois
tiñas que ve-la cara que se nos quedou ó resto cando nolo contou,
pensei que cho contara o moina ese g Fran
Tranquilo,
el non ten nin idea de como funciona esto, adicarase ás relacións
públicas e estará tan entretido de cea en cea que non vai ter tempo
para nós eu
Espero que
teñas razón, a maioría xa nos vemos cun pé fóra, e a min non é que
me veña moi ben quedar no paro agora Fran
¡Que
esaxerado es! se vos bota ¿que vai facer él? ¿poñer a todo-la súa
prole para facer anuncios?, non estaría mal; pero xa se lle adiantaron
os Mendoza; ademáis como decía un compañeiro meu "a garda morre
pero non se rende", haberá que dar un pouco de guerra, ¿ou non?
eu
E
haberá... mira que se o retoño de Domínguez se namora de ti e o tes
de sogro... ¡vaia caña! Fran
¡Ai! xa
tiñas que decila gracia, pois mira que se é guapo eu
Se é
guapo é do butaneiro Fran
¡Que
bo!!!! eu
Se algún
día me fago rico heite contratar para que me administre-los millóns,
dirixas as miñas empresas e fagas todo eso que decides que facede-los
economistas, vivir do conto e tal Fran
Vas levar,
largo... fóra... eu
Xa se che
está subindo o de se-la nora do xefe... mulleres Fran
Espérote
á saída a ver se te atreves a decirmo na rúa eu
Fran marchou
todo tranquilo e feliz e a min deixoume feita unha merda. O desgraciado
ese ía se-lo novo director e o seu fillo, meu xefe. Non había que
perde-la esperanza de que o descendente se parecese a nai, ou a unha
persoa sen máis. Fran tiña que estar enganado, ¿ou non?; despois de
todo a min tamén me parecera un pouco esaxerada aquela saída de
ton...non podía ser.
Saín da
oficina a fume de carozo, sen despedirme, sen falar con ninguén,
buscando aire fresco. Decidín ir á casa polo camiño máis longo, esto
foi algo que aprendín dunha amiga; cando éramos pequenas e o autobús
da escola non viña, aló por Xuño, volvíamos xuntas para casa, ela
sempe quería ir polo camiño máis longo e eu polo máis curto; así
que decidimos que cada día escollía unha o camiño de volta, e ó
final acabou gustándome máis o camiño longo. É unha das poucas
amigas que me quedan, aínda que non nos vemos moito. Cando teño cousas
dando voltas na cabeza e non me apetece ir para casa sempre me lembro
dela e escollo o camiño máis longo. Había néboa, baixara o frío e o
día estaba escuro aínda que non era moi tarde. Era mércores, na tele
daban a serie Pratos Combinados, polo menos algo bo para remata-lo día.
Pero cando cheguei estaba a tele posta, meu pai empoltronado no sofá,
miña nai ó seu carón mirando uns recibos, meu irmán durmindo, e na
tele... na tele o fútbol, e o fútbol na galega...noooooooonnnnnnnn.
Sempre igual, sempre fútbol, a ver cando fan un canle exclusivo para o
fútbol, ¿intrese xeral? ¿de quen? ¿ou é que eu non conto?. Fun
facer algo de cear, a ver se se me pasaba o cabreo. Fame non tiña,
quitáraseme có panorama disque "deportivo". No frigo había
un filete que sobrara do mediodía, esto pode servir; había un pouco
touciño da merenda, ideal; cenorias e pimentos, xamón cocido e, non
sei, un cuchillo ben afiado para desafogarme a gusto. Mentres cortaba en
anacos a cenoria non podía deixar de pensar no ridículo ó que se
estaba levando o fútbol, sano deporte se se practica; pero desde logo
pagar por ver xogar a vintedous homes (máis ou menos) ou mellor por que
fagan acto de presencia vintedous homes, que cobran unhas cen veces
máis ca min, que son licenciada, e que eles (sempre hai excepcións)
só saben intercalar un bueno entre cada dous ou sexa; e o que sofre a
xente, a meu pai o médico prohibiulle ve-la liga des que o ano pasado
case lle dá ó fallares un penalti decisivo en non sei que partido, moi
importante, eso si. ¡Coño!!! nin se disgustou a metade cando meu
irmán partiu a perna ó caer pola escaleira... é moi pequeno, a esta
idade os ósos soldan ben, non hai de que preocuparse... o pobre rapaz
alí medio morto, tirado no chan ca camiseta empapada en bágoas. Claro
que non se pode comparar, un partido pasa e non volve, a meu irmán a
perna curoulle e anda, o pobre, tan ricamente, coma se nada; normal a
reacción de meu pai. O preocupante non é esto, senón que non é el o
único que ten esta orde de prioridades. Aínda me lembro cando polo
partido España non sei quen (polo visto non me lembro tan ben), se
adiantou a sesión do Congreso para que lles dese tempo ás súas
señorías a velo; consecuencia do interese xeral, claro. E coma no caso
de meu pai, cando os terroristas mataron aquel policía local de
Barcelona, as súas señorías non adiantaron sesión ningunha, nin a
aprazaron, e Aznar nin se molestou en ir a Barcelona ata entrada a
noite, tería que cear, criatura; total o pobre home morto xa estaba e
só salvara centos de vida ca súa, cando intentaba axudar ó que el
cría que era un cidadán en apuros.
|