Ó ver que non
me rexeitaba foise a tensión. Antes de que separase a cara colliume o
pescozo ca súa man.
— Non me vou
fugar — ela
Puiden
senti-la súa man no meu cabelo e poñéndose de puntiñas bicoume,
respondín, vaia se lle respondín; un morreo dos que fan historia;
abraceina, apertándoa cós brazos contra o meu corpo; a miña man
deslízabase pola súa cintura por debaixo da camiseta, incontrolada.
Deus, aquelo si que era calor. A súa man seguia xogando có meu pelo e
era algo que sinceramente me poñía a cen, cando sentín a outra polas
costas biqueina con tal paixón e boteime a ela de tal xeito que
parecía máis un can de presa que un namorado. Certamente non era tan
fráxil como aparentaba, menos mal, vista desde fóra a escena debía
meter medo, ela tan miudiña e eu tan, tan, grande... Descontroleime,
seino, perdín o sentido por completo, nin sequera estou moi seguro do
que fixen, só esa sensación de que ela estaba alí conmigo, de que me
facía caso, ¡joder!, que lle gustaba. Quero decir que tampouco era a
primeira vez que me enrollaba cunha tía, nin que lle gustaba, tampouco
vou decir que as tiña a moreas; pero fame non pasaba, sen embargo
fíxome volver a sensacións que xa tiña esquecidas. Menos mal que
Santi chegou antes de que a miña man baixase do nivel cadeiras porque
creo que ningún dos dous tiñamos intención de rematar. Debía levar
tempo alí de pé espantado pola escena, e o do berro fíxonos
reaccionar. Ver a Santi fóra de si tamén era algo que me remitía á
infancia cando meu pai me poñía as pilas; con Santi era distinto, era
máis terrorífico, sempre estaba de coña e velo desquiciado acojonaba,
incluso a min que paso bastante deses numeriños. A súa mirada baixoume
a temperatura de súpeto, Santi o antídoto contra a luxuria; pero non
quería separarme dela, non me refiro ó aspecto sexual, non quería que
marchase e o mellor de todo foi que ela tampouco me soltou. Santi daba
voltas dun lado a outro sen parar, estaba histérico, creo que lle
faltou moi pouco para darme unha malleira.
— ¡Ti non
estás ben! — Santi a berros — hoxe esquenceche-lo cerebro na casa. Ti
quedas aquí e esta que se vaia
— Haberá
que leva-la á casa — eu, pensando en que igual non había ninguén e
— Polo que
vexo está moi ben de saúde — Santi — que vaia soa, que xa sabe o
camiño. Andando — dixo o xeneral mirándonos
Aproveitando
que Santi daba a volta bicámonos de novo, de pouco valera o
enfriamento, xa me volvía derreter
— ¡Xa está
ben! — Santi — Berta pensei que tiñas máis sentido común — ¿ai si? —
¡por favor!
Ela bicoume
na meixela e marchou, sen decir nada sen mirar atrás. Non estaba nada
mal; pero que nada mal, parecía máis alta. Eu quedei alí mirándoa
mentres ía polo corredor, pensei en ir tras dela, Santi debiu lerme o
pensamento
— Berta —
Santi — non marches, agárdame na entrada, que che teño que decir algo
— seguía cabreado
Volviuse
cara min e soltoume un golpe no ombreiro que me deixou marca.
— ¿Pero ti
de que vas? — Santi
— Joder,
como te pos por un bico de nada — eu
— ¡Mira,
cachondeos non!, có traballo non se xoga, ti e-lo primeiro en decilo —
Santi
— Non pasou
nada — eu
— ¿Ti
cres?, pois eu non, si que pasou, pasou aquí, pasou con ela e pasou
contigo ¿e se eu non chego? ¿e se vos ve alguén? — Santi
—
¡Pérdete! — dixen porque non me apetecía pensar
— Si eso vou
facer, e ti — non ser porque me miraba o paquete — a ti máis che vale
que quedes aquí e te relaxes un poco, e o tío di que non pasou nada,
este está máis salido ca esquina dunha mesa e dí que non pasou nada —
rosmaba mentres marchaba
A medio
camiño dou volta, parecía máis tranquilo.
— Imos ver —
ca súa infinita pacienca — ¿non te decatas? — xa estaba de boas, ata
parecía emocionado — e se se entera alguén de que estades liados
— Home,
liados — eu
— Liados non
aínda, dirás, porque outro camiño non levaba ¿non te decatas do dano
que lle vas facer? — estaba realmente emocionado — ti fixeches un trato
para salvarlle o pescozo, se te retiran do caso, ¿cres que alguén se
vai molestar en confiar nela, en crer, en darlle unha oportunidade? ti
e-la súa garantía, e-lo único que ten — enfadado— ¡pero joder!, ¿é
que non o ves?
— Si, si que
o vexo, síntoo — dixen sentándome no chan — non o puiden controlar,
síntoo, non sei que me pasou pola cabeza
— Se queres
douche ideas; pero supoño que será un xeito de falar — xa volvía
se-lo mesmo — en serio, tes que centrarte, temos que rematar esto canto
antes; pensa — dixo sorrindo — que cando o caso remate terás liberdade
de movemento
Este Santi
é un fenómeno. El marchou, supoño que largarlle un sermón a Berta, e
eu quedei alí sentado intentando sobrepoñerme, xa case o conseguira,
tíñame que centrar, aparcar aquelo na memoria ata un momento mellor,
como dixera Santi; pero só de imaxinar que a volvería a ver... O que
de verdade me facía falta era unha boa ducha fría; pero non era o
momento. Baixei recolle-los papeis que lle deixara a Berta e de paso
revisar que non se lle ocorerra escribir nada neles. Xa lle deixara o
boli verde a modo de indirecta, decatouse, máis que nada pola cara que
me puxo. Pois a min ben que che me gusta, e era o meu boli favorito,
sacoume de moitos apuros ¿non o mordería?, revéntame a xente que
morde os bolígrafos. Tiña todo escangallado por alí, non me estraña
que lle sobrasen papeis daqueles arquivos, non se pode decir que fose
precisamene dona ordenada. ¿Ou si?, ben mirado si que o era, tiña todo
estrado no chan; pero agrupado sabe Deus según que criterio, ó seu
aire coma con todo. Unha chea de montonciños e no banco as notas, que
as entendería ela porque vaia letra que se gasta a colega. Boteille
unha mirada rápida a toda-las follas que escribira por se había algún
Campos por algures, non facía falta que estivese nun corazón nin nada,
só por alí bailando, mala sorte non vin ningún; pero tampouco tiña
moito de que queixarme, estaba no bote; eu tamén, si; pero ela tamén.
O día que a
levei á casa, vaia discursiño nos soltara o xefe, que non tíñamos
nin idea, que non fixéramos nada, que tal; hai que aguantalo porque é
bo tío, e porque non nos queda outra; pero cando lle dá por ir de
superior non hai que lle facer. Nos, bueno máis ben eu, porque Santi
sabe calar moi ben e falar de máis cando quere, decíndolle que ela non
tiña que ver con aquelo, que pasara había anos, e el veña a decirme
que si, que algo tiña que haber, e que me puxese a traballar en serio
para sacar algo en limpo canto antes. O do micro non era mala idea ,
como ó xefe lle corría présa falou cós seus contactos e de seguido
tivémo-lo permiso. Despois viña o tema de quen lle poñía o cascabel
ó gato, pensamos en mandar a alguén facelo; pero Santi que ten unha
mente retorcida e cruel dixo, coma quen non quere a cousa, que o ideal
sería mandarllo facer a Bertiña, porque non só evitábamos que
alguén sospeitase, senón porque así sabíamos dunha vez por todas se
ela estaba involucrada ou non. El falaba de coña, por vacilarme, sabía
que me poñía a cen falar dela e el non desperdiciaba oportunidade. O
jodido foi que o xefe llo tomou en serio, e porriba pareulle unha idea
estupenda. Eu non daba precisamente saltos de alegría, unha porque este
a parte de andar tocándome as narices levaba os parabéns do xefe e
outra porque non me parecía estar preparado para asumir que me enganara
con ela. Realmente só mentiu naquelo da emisión de reposto,
notábaselle á legua, podía ser moi boa actriz; pero unha das poucas
cousas boas que lle vin desde o primeiro día era aquela transparencia
no mirar. Por eso me poñía tan nervioso enfrontarme á verdade, que
unha tía me enganase tampouco me ía destroza-la vida; pero
precisamente ela, xa todos me andaban con que estaba encoñado, recei,
eses días estaba facendo as recuperacións dos anos de abandono.
— ¿Non te
queixarás? — decía Santi mentres a íamos buscar — púxencha a tiro —
el partíase, eu acojonado e el partíase
— ¿A tiro
de que? — eu mosqueado — ti andas a joder e nada máis ¿porque a tes
que meter nesto?
— ¿Por que
estás tan nervioso? — Santi — ¿non quedáramos en que ela estaba á
marxe?
— Si
quedáramos; pero ti debéchelo esquecer — eu
— Mira, xa
che dixen que non pensaba que tivese nada que ver; pero temos que
face-lo noso traballo — Santi, o profesional — que é investigar
toda-las pistas que teñamos. Ela anda polo medio e cando antes a
situemos nun lado ou noutro, con feitos, mellor
— E poñer
un micro vainos dar moitas pistas — eu — ela xa non traballa alí ¿que
van decir dela?
— Se non ten
nada que ver — Santi — tarde ou cedo alguén dirá algo que nos axude a
sair do buraco; se ten algo que ver, nunca escoitaremos nada porque ela
vainos avisar de que hai un micro
— E se non
os avisa e nunca escoitamos nada? — eu
— Alguén
anda ca mosca tras da orella, a Sofía esa dá moito xogo — Santi — e
non me refiro a...
— Xa te
entendín — eu, este tío é moito — non me digas máis; ti o que queres
é escoita-las escenas de sexo postxornada laboral, es un obseso
— ¡Ei! —
Santi, ofendido — se as hai que escoitar escoitoaas, polo ben da
investigación o que sexa; pero ti non é-lo máis indicado para
chamarme obseso, porque un pouco aínda te coñezo e estache costando un
collón controlarte; andas un pouco quente
— ¿Quente?
— eu — quente posme ti, e non vexas como
— Ai cariño
— Santi, a miña querida — que cousas tes
— Ademáis
non me costa "tanto" controlarme — eu — non está tan boa, hai
aquí mulleres ben máis guapas ca ela e traballo decote con elas sen
problemas
— Porque non
che fan nin puto caso — Santi
— ¿E ela
faimo? — eu
— Que máis
quixeras, cabrón — Santi
— Podías
ser un amigo e decir que si — eu
— O amigos
non minten — Santi
— Pois a min
alegrábasme o día — eu
— Pero se
non é para tanto, coma ela un cento — Santi
— ¡Ai que
carallo! non me jodas — eu
— Bueno
alégrome moito de que saibas controlarte e de que sexas ante todo un
profesional, porque haberá que levala á oficina para que poña o micro
e eu vou ter que quedar compobando se funciona — di Santi o pillabán
mirándome cun sorriso de orella a orella
— ¿Si? e
daquela tereina que levar eu, hai que vixiala de preto e como no-los
dous somo-los que mellor a coñecemos — eu — e xa que ti non podes...
— Home, eso
pensaba eu, a rapaza é un perigo e igual lle dá por fuxir, haberá que
vixiala moi ben — Santi, ha, ha
— E terá
que cambiarse de roupa, ducharse e tal — eu
— Siiii, xa
o dixo ela, que así non podía estar — Santi — vai ter que pasar pola
casa
— Igual si —
eu, que case choro ca emoción
— ¿Fióme
de ti, non? — di Santi, debíuseme poñer cara de salido ou algo, porque
o dixo en serio — que non nos veñan jodendo có acoso sexual
— ¡Pero
bueno! non o fago nunha discoteca e vouno vir facer ó traballo —
pensarei en Margaret Thatcher como decía non sei quen nunha peli, que
disque dá resultado...
Ela non daba
nin pío, e a min nin se me ocorría ningún tema de conversación; pero
como nin ca thacher me controlaba saquei o tema da praia, non andaba moi
fino porque imaxinala en biquini tampouco me ía axudar moito. Menos mal
que me chamara Xosé pola noite.
— Non hai
quen te pille — Xosé — aínda vas precisar secretaria, ¿onde te metes?
— No
traballo, non damos feito — eu
— ¿Seica
có bo tempo dalle á xente por delinquir, ou? — Xosé
— Non, non
é eso — eu
— Xa, non
podes falar; deixeiche unha mensaxe no buzón — Xosé
— Xa, xa;
íate chamar mañán, pensei que estabas durmindo — eu
— Bo,
quería quedar para contarche — Xosé
— ¿Quedar?
estes días non vai poder ser — eu
— Home,
tampouco ten tanto apuro, é sobre aquela rapaza — Xosé
— ¿A do
venres? — a ver que me conta
— Bueno
máis ben sobre o mozo — Xosé
— ¿Que
carallo pasa có mozo? — eu, este tocándome as narices có día que
levo
— Xa
falaremos, debes estar canso, ata — Xosé
— ¡Ei!
¡nin se che ocorra colgar! — eu
— Tranquilo
tío, tranquilo, débenche estar dando ben caña — Xosé
— Non o
sabes ti ben, cóntame, e que sexa algo bo— eu
— E tan bo,
como te vin tan sorprendenmente interesado na rapaza — rapaza, rapaza,
xa está para xubilarse — pregunteille a Xesús polo rapaz, non sabes
que che dixera
— Si, si, ó
gran — eu
— ¡Joder!
¡pois si que che interesa! díxome que era moi bo rapaz e que a única
"moza" ou amiga que lle coñecía era unha rubia do seu
instituto — Xosé
— ¡Será
fillo puta! — eu
— Cóntocho
porque che vai dar algo, eu quería facerte sofrer, para que vexas o que
jode que te vacilen por ir en serio cunha tía — Xosé
—
Prométoche que nunca máis na vida, conta — eu
— Seguro que
si — Xosé, descreído — o caso é que lle dixen que o víramos moi
cariñoso cunha tía que non era rubia, e describinlla; el díxome que
polo que lle contaba debía se-la irmá, porque sempre o vai ver ós
partidos e encaixaba na descripción, que estaban moi unidos e que non
sei que máis. Dela non me dixo moito, disque nunca con el falou, que
ía ós partidos e cando remataban marchaba, nin sequera baixaba xunta
do irmán
— ¿Pero non
estaban moi unidos? — eu
— Si pero
debe ser en plan falar e tal, non en ir de copas xuntos, ela debe ser
bastante maior ca el — Xosé
— Xa che
digo — eu, que case se me escapa toda a historia
— Pois non o
aparenta, o que pasa é que ti pensas que o tempo só pasa para os
demáis. ¿Estás máis a gusto agora? — Xosé
— E non vou
estar — devolvéchesme a vida — ti si que es un amigo, facíame falta
escoitar algo así
— Alégrome
— Xosé — a ver se a próxima vez estás de mellor humor, vémonos
— Chámote
en canto teña libre — eu — gracias, tío. Non imaxina-la alegría que
me deches
E tanto,
cando o vin alí sentado, faltoume pouco para morder unha columna. E non
che digo nada como o pillase na casa sen saber esto. Ás veces tiña a
impresión de que lle gustaba; pero sería porque trataba de ser
agradable, có neno aínda se riu. Estaba desexando meterme na súa
habitación, creo que me expresei mal, estaba desexando ve-la súa
habitación, e ve-la famosa foto. Andrea moito me queimara, ata Oso
dixera algo, xa se pode crer
— Si era moi
parecido a ti — Oso — porque parecía máis vello, que se non, digo que
es ti
Ser, era
unha familia ben rara, tomábano todo cunha naturalidade pasmosa. O
rapaz aínda se vía algo nervioso; pero ela, coma se vivise con alguén
seguíndoa toda a vida. Cando quedamos sós na habitación ela seguía
ca súa naturalidade pero observándoa decateime de que non era tal, en
realidade debía estar aterrada, andaba pola habitación con
desenvoltura e nin lle tremaba o pulso nin a voz, simplemente para
coller varias cousas dun mesmo sitio tiña que ir de unha en unha.
Primeiro o neceser, despois foi ó roupeiro e colleu un pantalón,
despois volviu á mesa a colle-la roupa interior, despois ó roupeiro de
novo para coller unha camiseta, despois a toalla. Andivo dando voltas e
voltas aínda bo foi non marearse, a min xa me tiña fóra xogo. Despois
metiuse no cuarto de baño, despois saiu e abriu unha fiestra de non sei
onde, pechouna e volviu ó cuarto de baño. Igual era costume da casa,
sería polos malos espíritus ou para eliminar electricidade estática,
eu que sei; pero aquelo moi normal non me pareceu. Pechou a porta do
cuarto de baño, que non sei se a atrancaría cun roupeiro. Tranquila
muller. Eu tiña moito en que entreterme. En canto vin o caixón da
roupa interior o da foto pasou a un segundo plano, non por nada, só
curiosidade, por coñecela por dentro. Nada emocionante, todo tipo
deportivo, e usaba calcetíns moi bonitos con debuxos e tal, nin
encaixes nin nada... talla 90 ¿está ben, non?. Mirei un par de
caixóns máis non fose que aquel tivese o de diario e a das ocasións
especiais estivese noutro; pero non houbo sorte, dei ca despensa das
compresas e a depiladora, deixeino, porque xa me resultaba excesivamente
feminino. Víase que non era xente de moitos cartos, nin roupa de marca,
nin luxos, eso si non faltaba de nada. Deille ó ordenador, e mentres
busquei a famosa foto, estaba onde me dixeran os outros, que impresión
pois si que nos parecíamos, ata levaba unha camisa branca, ¡coño!,
hai posibilidades, pensei.
Cando baixou
da oficina non traía moi boa cara, igual non conseguira coloca-lo
micro, aínda que Santi dixera que si, eu que sei. De súpeto aquel tipo
detrás dela, saín do coche, non me cheiraba ben. O tío pegoume un
repaso completo, era o tal Fran, vaites; o típico que vai de coleguilla
agardando a oportunidade de ouro, a estes tíñaos ben controlados,
sempre buscándoche as cosquillas para facerche mete-lo zoco. Cando se
despediu non sei que lle dixo, el ría, que rise, téñote ven calado
tío, esta é miña, que che quede claro, díxenlle ca mirada,
entendeume, vaia se me entendeu. Ela estaba incómoda, notábaselle, non
sabía que pasara; pero non era a mesma. Todo fora ben, en teoría.
Tiña a expresión aquela de derrota, a de cando viu ó rapaz da
emisora. Daba a sensación de que ía abri-la porta e tirarse ó vacío.
A min púidome, por moito que me cabrease có moscón aquel, e por moito
que tiña ganas de puteala por calquera cousa que se me ocorrese,
encantábame aquela cara de "odióte" que se lle poñía cando
lle tocabas un pouco as narices...e o único que dei feito fui largarlle
aquel rollo, faltoume un farei todo o que sexa para axudarche por que te
quero, non foi polo que me dixo Santi, non foi polo caso, nin o xefe,
foi porque me faltaron as palabras e porque non poiden ca súa mirada.
Calei, ela tamén. Puxen música, naquel momento gustaríame ter algo
máis romántico; pero era o que tiña . Vin o seu sorriso de esguello e
sentinme ben, acouguei, polo menos deixei de pensar que metera a pata,
ela seguía triste; pero deixara de te-la mirada desauciada. Déronme
ganas de abrazala, de acariñarlle a cara e de bicala; pero ela estaba
no seu mundo, perdida. Preocupábame que estivese tan calada, a Deus
gracias Santi comezou cas súas caralladas, aínda que me putease
mereceu a pena, polo menos rompiu o xeo. Santi marchou e de paso fomos
ve-lo que sacáramos en limpo naqueles poucos minutos de escoita. Nada,
que íamos sacar, que a Andrea lle pareceu sospeitosa unha chamada,
sospeitosa no sentido sentimental, xa o do lío do Domínguez ca Sofía
comezaba a circular.
— ¿Que tal
che foi na casa? — Andrea — ¿atopaches algo interesante?
— Apóstoche
a que o primeiro que fixo foi busca-la foto — Santi
— O primeiro
non — eu
— ¿Non
estaríades sós? — Andrea
— Estaba o
irmán — eu
— ¡Que
mágoa! — Santi con retranca
— Por se o
esquencedes, este é un asunto oficial — eu
— Nós
témo-lo clarísimo, non andamos paseando a sospeitosas, nin indo á
súa casa, nin levándolle a cea — Santi
— ¡Joder!—
eu — sacadeslle punta a todo
— ¡A ver
ho! — Santi — ¡conta!
— Fisguei un
pouco e nada máis — eu — tampouco había moito que ver
— Home, se
che deixara meterte na ducha con ela igual vías máis — Andrea — ¿e
que, gustouche a foto ou non?
— Ter ten un
aire — eu — pero eu son máis guapo ¿non mo negarás?
— Si,
calquera cousa — Andrea — por eso a foto que ten é a del
— E que eu
aínda non saio nas revistas, que se non — eu
— Pero
pódeslle dar unha — Santi — para que compare
— Xa ten o
orixinal — eu — para que quere unha foto
— Porque se
che notan menos os defectos cando estás quietiño e calado — Andrea
— Si, e
cando non está, aínda é mellor — Sonia
— Cando non
me dades por un lado dádesme por outro, o caso é meterse conmigo — eu
— ¿que tal vai eso do micro?
— O micro é
unha maravilla — Oso — pero non hai gran cousa que contar
— Tampouco
ía ser chegar e encher — Andrea
— Andrea
anda toda emocionada porque cre que o xefe está liado con non sei quen
— Oso
— Xa lle
dixen — Santi mirando para min — que nos non estábamos para esa clase
de historias; pero a ela parece que lle vai a vida nos asuntos de cama
da xente
— Si ,home,
si; agora ven ti de puritano — Andrea — ti tamén poñías a orella;
para min que sabedes máis do que contades, estades demasiado
indiferentes có tema, e aquí quen máis quen menos...
— Bueno — eu
— ¿e do demáis nada?
— Nada — di
Santi en serio
— Deixóche
as transcripcións na mesa e xa o ves ti mesmo — Andrea
— Lévamas
á sala, fai o favor — eu — mentres vou por algo de comer, se aínda
queda algo
— ¿Que me
dis?— Andrea — ¿cea romántica?
— Xa volo
dixen — Santi — o rapaz vai a por todas
— Deixádeo
dunha vez — Oso — pensade un pouco na rapaza que está aí dentro a
punto de arruina-la súa vida, e en que nós estamos aquí para
traballar e non para andar de carallada — falou papá
— Non, se
Campos xa pensa, xa — Santi
— ¿E á
rapaza vaille este?— Oso, non o podo crer
— De vez en
cando igual lle ía á cabeza — Santi
— Non creas,
eu creo que si que lle vou — eu — o da foto é moi revelador
— ¡Ha! —
Andrea — vaille o tipo ese, que a foto foi antes que Campos,
¡espabilado!
— O que ti
digas — eu — vou pola comida, ata mañán
—
¿Bótasnos? — Santi
— Ide
descansar un pouco — eu — e mañán non volvades ata que pensedes que eu
son máis guapo co da foto
— ¿E eso? —
Sonia
— Porque
mentres non o pensedes é que non tede-la mente o suficientemente
despexada
— Oi, el —
Andrea — será para que lle deamos tempo a face-la ciruxía
Deixeinos
alí rindo de min, cariñosamente espero, e fun busca-la cea. Cando
volvín á sala Berta estaba alí sentadiña, coma unha nena boa,
anxelical, outra vez aquel aspecto infantil, que noxo, facíame sentir
un pervertido. Consolábame que non era moito máis nova ca min. No
outro lado da mesa un montón de papeis, as transcripcións de Andrea.
— Espero que
che guste — eu — non había moita cousa
— Seguro que
si — ela — ca fame que teño como un elefante se mo poñen diante
— Daquela
igual é mellor que marche — eu
— Eu puxen
un "se", non te estaba chamando elefante — ela
— Dígoo por
se non che chega a comida e che dá polo canibalismo — eu
— Non, non
creo, ademáis fumas — ela
— ¿E? — eu
— As partes
máis nutritivas están danadas — ela
— Para que
despois digan que fumar é malo, ou sexa que para un caníbal un fumador
non sería o mellor plato — eu
— Non,
ademáis seguro que bebes, así xa a rematas — ela
— Pois non,
non bebo — ¿non me vería o día da farola? — case
— Ese case
hai de querer decir, amiudo — ela
— ¡Que
lercha me saiches! en serio, non algunha vez cando saímos en plan de
troula, o que non é precisamente "amiudo" — eu
— ¡Vas
vello! — ela
— ¡Son moi
serio e formal! — eu
— Xa — dixo
mentres comezaba a comer
— ¿Que
pasa? ¿teño pinta de andar sempre de esmorga? — eu
— Si — ela
— E eu que
pensaba que estaba sendo moi serio — eu
— Si eso
tamén; pero a pinta de chulo de discoteca non hai quen cha quite — ela
— Perdoa,
¿que me acabas de chamar? ¿chulo de discoteca? ¡hai que joderse!,
mira imos cambiar de tema porque se non igual te deixo sen cear — eu
— Non era
por ofender... é que... — desculpándose, dixérao sen intención
— Pois a min
eso de chulo de discoteca non me soa precisamente a piropo — dixen
cravándolle a mirada
— Quen se
pica allos come — dixo sentenciando e concentrándose na comida
Tampouco
quería que se volvese demasiado persoal, xa me chegaba cos vaciles dos
colegas para darlles máis motivos; de ser outras as circunstancias
atacaría sen piedade, vin un resquicio de esperanza naquel sorriso do
coche, e ó baixa-la mirada delatouse, a cousa tiña moi boa pinta.
Aquelo podía ser un bo restaurante, haber unhas velas e un violín de
fondo; sen embargo, non o era e decidín que sería mellor manter unha
certa distancia, é decir tratar de averigua-lo mesmo pero finxindo
indiferencia
— Así que
foi unha experiencia agradable — eu
— ¿O que? —
coñecerme, muller
— A
Universidade — eu
— ¿Sabes?
hai quen di que non sirve para nada, que o pouco que che ensinan non ten
aplicación práctica, e que saes sabendo menos que cando entraches;
pero eu creo que realmente te prepara para a vida — ela
— Coma a
mili — eu
— Máis ou
menos, tes que aguantar tantas putadas que xa nada te espanta — ela
— ¿Así que
o peloteo funciona? — eu
— Non vexas
como; e ademáis hai moito cacique prepotente, normalmete son os que
menos idea teñen — ela
— Eso pasa
en todas partes; pero creo que jode un pouco máis, e non te ofendas,
cando pasa na vida real — eu
— Xa o
imaxino, eu xa dixen que era unha preparación, o triste é que sexa
así — ela
— Se che
serve de consolo, ás veces os bos tamén ganamos — eu
— ¿Así que
ti és dos bos? — ela
— ¿Salta á
vista, non? — dixen con intención
— Por grande
polo menos si — dixo pasando de todo
— ¿Na casa
levaralo ben? Santi di que os teus pais son xeniais — eu
—
¡Véndochos! — ela
— Non
gracias, xa teño dabondo cós meus — eu
— ¿Vives
cos teus pais? — di cunha sorpresa certamente ofensiva — ela
— ¿Algo que
obxectar? — eu
— Non,
pensei que estarías casado ou algo — ¡aha! pensou...
— Non, eu
adícome a ligues de fin de semana nas discotecas, xa sabes — dixen con
voz de chulo — e mamá que me coide, que para eso me pariu
— Eso dilo
aquí porque non está aquí — ela
— ¿Cres que
estou tolo? mátame se me escoita falar así — eu
— É unha
vida cómoda, ¿non? — ela
— Lémbroche
que ti tamén vives cós teus pais — eu
— Pero eu
son máis nova — ela
— Ai si,
¿como era? a "nena" — vaia miradiña me lanzou — non es moito
máis nova, non creas
— Pois
daquela terás que coidarte un pouco máis, pareces meu pai — a esta
vaille dar un corte de dixestión
— Agora xa
sei porque non hai espellos na túa habitación; total para o que os
miras — eu
— Non, é
xusto polo contrario, estaría todo o tempo mirándome — ela
— Si,
muller, si; o que ti digas — dixen baixándolle os fumes á Claudia esta
— ¡É
broma! — ela
— Esa
aclaración é innecesaria, é obvio que bromeabas — eu
— Vaia, aló
vai a miña autoestima — ela
— Eu tamén
bromeaba — tampouco había que pasarse
— Agora
arréglao — ela
— Así que
teus pais tomárono ben — cambiando de tema
— Si, eso
parece, a verdade é que actuaron como se o esperasen, a min escamoume
un pouco, menos mal que meu irmán si se afectou algo, se non — ela
—
Levádesmos moi ben — eu
— Si, é un
sol; ademáis faime caso en todo — ela
— ¿En todo?
que o fas en plan vinganza da humanidade, dous iguais — eu
— ¡Na casa,
home! ¿ou que cres que lle ando gobernando a vida? — ela
— ¿Falo? —
eu
— ¡Que va!,
en realidade da súa vida persoal non sei moito, case nin coñezo ós
seus amigos. O papel de irmá maior guai non vai moito comigo — ela
—
¿Gústache estar soa? — eu
— Supoño,
non teño os suficientes amigos como para saber como se está
acompañada — triste
— Xa volves
có dramatismo — eu
— Si, é
certo — ela, recuperando o sorriso
Non o debín
decir, púxose triste, moi triste; tiña que volvela ó seu estado
anterior, non podía deixar que fose durmir así
— Porque
ligar, non ligarás moito con esa pinta — esta se a picas resucita
—
¡Tranquilo mister elegancia! — eu
— Vacila o
que queiras pero ca miña pinta de "chulo de discoteca" seguro
que ligo máis ca ti — eu
— Seguro;
pero a min duranme máis — ela
— Máis ó
meu favor, porriba ter que aguantalas — eu
— Dades
noxo, é que non se salva un — falando soa
— ¿Ti
buscas mozo formal, logo? — eu
— Non,
tampouco me gusta perde-lo tempo en imposibles — ela
— Algún
haberá ¿non? — eu
— Pois se o
hai debe estar ben agochado — ela
— Ou igual o
tes demasiado á vista — non me puiden aguantar sen soltalo
— Igual si —
dixo incrédula
— ¿Tal mal
te tratamos? — eu
— ¿Quen? —
sorprendida
— Os homes —
eu
— Os que non
saen conmigo, non — ela
— Deixoute
por outra — eu
— Creo que
non, máis ben deixeino eu — ela
— ¿E logo
non? sainos rompecorazóns a "nena" — eu de vacile
— Tampouco
foi así a cousa — sacándolle importancia ó meu comentario
— ¿Daquela
como foi?¿por que o deixaches? — eu
— Porque non
me vía cando me miraba — ela
— ¡Coño!
esta é nova, igual era miope, muller — que non a vía, as tías teñen
cada cousa
— Veña,
seguro que ti tamén tiveches esa sensación algunha vez — ela
— ¿Teño
que decir que si? — eu
— É igual,
non me quería, só precisaba alguén que lle fixese compañía e como
era alérxico ós cans — ela
— ¡Pero
mira que es bruta! ¿canto levabades saíndo? — eu
— Case tres
anos — ela
— Daquela
algo debíate querer, ¿non cres? — eu
— Non — ela
— Agora xa
sei porque me pitan os oidos ás veces, ¿e dis que non te enganaba?,
miña nai, a min calquera día danme de hostias pola rúa — eu
— Mellor
deixamo-lo tema, prefiro a felicidade da ignorancia — ela
— ¿Ti? tes
unha pinta de curiosa — eu
— A verdade
é que dou gracias por non ser un gato — ela
— ¿Sabes?
eche unha mágoa que a túa curiosidade non dera froitos na axencia — eu
— Pois non
foi porque non o intentase, mira que tratei de entrar nos condenados
disquetes e non había maneira — ela
— Igual
deberías poñerte ó día na informática — eu
— Non me
sermonees, que xa o sei; pero se chego a saber que eran tan importantes
habíao facer — ela
— ¿Que
querías ser de pequena? — eu
E comezou a
falar das súas moitas vocacións, é estraño ver como quería ser e no
que acabou, eu sempre o tiven moi claro, son o que quería ser. O de
contable estaba bastante lonxe de piloto, actriz, veterinaria e xa
perdín a conta. Daba a impresión de ser unha persoa que se deixara
guiar polos demáis toda a súa vida, aínda que parecía gustarlle o
que facía había detalles que amosaban certa nostalxia, certa
sensación de fracaso ó verse tan lonxe de onde quixera estar. Agora xa
ía tendo máis sentido esa rebeldía perversa que lle saía de vez en
cando. Debía se-lo comezo da liberación. Colleu confianza e comezou a
falar sen parar, a conversa foi moi animada, por momentos ata esquencín
onde estaba e con quen.
— Déranlle
un can a miña avoa, era destes pequenos, do país; era moi feitiño;
pero collera moitas pulgas e non paraba de rascarse; daquela meu primo e
máis eu buscamos algo que poidera matarlle os parásitos, e non
atopamos máis nada que un pouco de insecticida, botámosllo — ela
— E
matáchelo — eu
— Que va,
foille moi ben, de feito pareceunos que se rascaba menos. O caso é que
á semana seguinte o pobre volviu ás mesmas, e como non nos
lembráramos de mercar nada, e miña avoa pasa bastante do tema, xa non
había nin o insecticida. E tíñalo que ver, ca pel toda irritada, e
que non se paraba de rascar. Decidimos bañalo a ver se así lle
matábamos algunha polo menos. Preparamos un balde con auga e despois
tivémolo que cazar, porque ó canciño non lle parecía tan boa idea
eso do baño, como estaba preto da lareira pensaría que o íamos comer
ou algo. David cóllerao e traíao no brazo. E vou eu de lista e dame
por pensar que o alcohol tamén podía mata-las pulgas, e botámosllo —
para, pon cara de trasno — un pouco porque comezou a retorcerse no chan
e a laiar, e case se metiu el só na auga.
— ¿E ti
serás desas que din que lle gustan os animais? — eu
— Eu que
sabía — ela
— Claro,
como a ti non nunca che botaron alcohol nunha ferida non sabes o que é
— eu
— Si que o sei — partíndose de risa — pero non me decatei naquel
momento de que o can tiña a pel irritada, se o viras, pobre
— Pobre si;
pero estaste partindo de risa á súa conta — eu
— Moito nos
rimos, a verdade; pero que conste que nunca volvín facer cousa
semellante — ela
— O can
escaparache cando te ve, digo eu — eu
— ¡Para
nada! son eu a encargada de botarlle o insecticida, o dos cans, que xa
mercamos un, e está todo tranquiliño — ela
— Pola conta
que lle trae, ademáis como non lle doerá tanto como a primeira vez
aínda che estará agradecido e todo — eu
— É máis
boiño — ela
— Se o teu
primo é a metade de elemento ca ti, compadezo ó can — eu
— Non, el
ten máis sentido; ademáis somos máis de familia — ela
— ¿Máis
que lle tocan as narices, queres decir? — eu
— Tratámolo
ben, de veras, despois daquel incidente non lle volvemos facer ningún
experimento máis — ela
— Non te
xustifiques, que a min os cans non me gustan — eu
— ¿Non? —
ela
— Pero non
son alérxico — que quede claro, que ese non sexa un impedimento para a
nosa felicidade — é que xa me parece que se está levando ó extremo o
de ter un can, case parece obrigatorio
— ¿Coma
ve-lo fútbol? — di ela triunfante, esta como avogado non tiña prezo,
sempre espera a pillarte nun renuncio
— Bueno xa
é moi tarde e estarás cansa, non sei se falarías máis hoxe que en
toda a túa vida xunta — eu
— ¿Por? —
ela
— Porque dá
a impresión de que tiñas traballo atrasado — eu
— Non hai
quen vos entenda se falo porque falo, se non porque estou calada — ela
— Ti fala
mentres poidas — eu
— Ou mentres
me escoiten — ela
— Sempre hai
quen escoite, non teñas medo, cando menos che conveña hai de haber
alguén escoitando — eu
— Ca sorte
que teño — ela
Evitou a
despedida, menos mal, metiuse dentro e dixo un simple "atá
mañán" igual lle parecera mal que lle dixera que falara moito.
Tamén puiden estar calado. Eu quedei un momento mirándoa. Fun para a
casa con sentimento de culpa, non sei, tampouco me parecía que os meus
comentarios fosen tan ofensivos, nin que a queimase moito. Ela tamén
era fina de carallo, mira que decir que tiña pinta de chulo de
discoteca, porque era moi tarde que se non xa estaba chamando a Xosé
para ver se era certo, home ás veces voume un pouco de guai; ¿pero
chulo de discoteca?. Igual lle falei moi serio, trataba de que a
situación non se me fose das mans. Xa falara de máis no coche, e
mandei á distancia ó carallo na súa habitación así que era hora de
volve-las cousas ó seu sitio. Creo que o conseguín, falamos de todo un
pouco sen perde-la compostura. Cando marchou conseguín un momento de
concentración para revisa-las transcripcións que me deixara Andrea,
nada interesante, polo menos para min. Como decía Andrea tampouco ía
ser chegar e encher. De camiño para casa puxen ós Rolling e ela
volvía estar alí. Esa noite non durmín nada, non facía máis que
volver á súa habitación, ela contra o armario e eu a piques de
bicala, movíame entre unha grande excitación e a rabia por non facelo.
No fondo sabía que fixera o que debía... mágoa que non fose, tamén,
o que quería.
|
BVG
Voltar atrás
