BVG     Voltar atrás

Capítulo 10      Pasaba xa da media tarde cando entraron, viñan bastante contentos, igual xa conseguiran o que andaban buscando, ou quen sabe, ca epidemia de "entregas voluntarias" que había igual viñera Domínguez confesar.      — Berta — dixo Campos achegándose — imos a túa casa      — ¿Agora? — eu      — Si — Santi — ¿non querías coller roupa?      — Si; pero supoñía que non podería ir eu mesma por ela — eu      — En realidade non imos para facerche un favor — Campos, tan agradable el — explícocho polo camiño      — Chámame en canto o teñas — Santi mirando para Campos      — De inmediato — Campos — xa vimos o dereito      — ¿Podereime fiar de ti? — Santi mirándome — ¿non terás unha bomba de man agachada no desodorizante?      — Non, podes comprobalo ti mesmo — eu      — Síntoo de corazón — Santi — pero non eu vou; fagas o que fagas non o ataques cun bolígrafo — dime — faime caso      Home non era precisamente o que tiña pensado      — Séntalle moi mal — Santi que sigue na súa onda      Saímos, facía sol. Subimos a un coche e fomos cara a miña casa, xa sabía o enderezo, e non o ía saber      — Bonito día, ¿verdade? — Campos      — Si, precioso — sorprendida polo comentario      — Gústache a praia — Campos todo amable, non te fíes      — Si, bastante — eu      — Pois — xa o vía vir — a min tamén — ¡coño!      — ¿Non me digas? — dixen sorprendida      — Si, ¿por que te estrañas? — Campos      — Non, por nada. O que me estraña e que non dixeses un "pois telo jodido" — eu      — Para unha vez que trato de ser agradable — Campos      — A verdade é que estás mellor de agradable — eu soltándoas con sutileza, máis ou menos — sigue nesa liña      — Ti tamén estás mellor de agradable — Cris — así que mellor sigamo-los dous nesa liña, ¿paréceche?      — Si — eu      — ¿Non irás a Riazor? — Campos      — Ó Orzán — eu      — Xa decía que non te me facías coñecida — Campos      — Ti a min tampouco, ¿es de aquí? — eu      — Si; pero andiven por fóra moito tempo — Campos      — ¿Prefires estar aquí? — eu, sorprendida      — Coma na casa en ningures — Campos      — Dependerá da casa — eu      — ¿Non che gusta? — Campos      — Ás veces non — eu      — Pois o que hai por aí non é mellor — Campos      — Eso dilo ti porque o xa viches, a min gustaríame comproba-lo por min mesma. Cando sexa rica hei andar de viaxe seguido — eu      — E cando vai ser eso — Campos      — Cando escriba as miñas memorias, e saia do cárcere, supoño — eu      — É bo ter sentido do humor — Cris — din que vives máis      — Éche todo un consolo — eu      — ¿Que tal se vai no tranvía? — Campos      — ¿Por que mo preguntas coma se o tivese que saber? Nunca me dou por montar nel — eu      — Tesme pinta de que che gustan estas cousas — Campos      — ¿Que cousas? — eu      — Xa sabes, viaxes en tranvía, o solpor, ceas románticas á luz das velas — Campos      — ¿Si? ¿e eso dedúcelo por? — eu      — Por nada cousas miñas ¿a que acertei? — Campos      — A min gústame case todo — eu tratando de manterme baixo control e non decirlle contigo si — o solpor, o amencer, o mediodía, cear, comer, o tranvía, pasear      — Que non se diga que non das facilidades — Campos      — Eso — eu      — ¿Haberá alguén na túa casa? — Campos      — A estas horas non creo, igual meu irmán — eu      — Ben, se atopamos a algún veciño e che pregunta son un amigo, ¿entendido? — Campos      — Home, non creo que me vaian preguntar — eu estrañada, "un amigo", quen me dera      — Por se se dá o caso — el — teus pais non lle contarían a moita xente a túa situación      — Supoño, igual á familia, a meu tío Antonio para pedirlle consello, ou non sei — eu      — ¿E teu irmán? — Campos      — Eu que sei, a min se lle pasara a un amigo seu diríamo, aféctanlle moito as situacións críticas, igual á moza ou a algún amigo si llo dixo; pero tampouco creo que o fose pregoando, sobre todo porque sabe perfectamente que me cabrearía, e que son capaz de non ir ó carcere só por fastidialo — eu      — A ti, no fondo esto paréceche un xogo — Cris      — Non; pero podo falar, ¿non? — eu — de momento podo falar      — Si, muller, o que queiras; pero xa sabes que eu escoito, despois non protestes se o — Campos      — ¡Vai a merda! — xa me estaba enchendo, có ben que íamos      Non volviu decir nada      — Lembra — Cris — un amigo — mentres aparcaba      Saímos do coche entramos no edificio, todo moi natural, había pouca xente pola rúa      — ¡Ola Berta! — o neno da veciña      — ¡Ola bandido! — eu      — Vou á praia, ca miña tía Fina — o neno      — Moi ben, ¿e vaste bañar? — eu      — Siii — o neno      — A auga vai estar moi fría — eu      — ¡Non!, porque lle dou o sol todo o día e agora está máis quente — mira que resabido      — ¡Que lercho es! ¡pásao ben! — eu      — ¡Vou estar máis moreno ca ti! — o neno      — Ha, ha — eu      — ¡Xa verás! — o neno      — ¡Pablo! — a tía Fina — ¡apura!      — Veña, que se non non te leva — eu      — Adeus — o neno      — Ola, Berta — Fina — este rapaz para con todo o mundo, non imos chegar nunca, apura      A tía Fina si que se fixou en Cris, e tanto, doulle un repaso      — É o mozo de Berta — a criatura      — Pasa — Fina — anda, que xa case era hora de volver      Si pero ben que controlaba a colega      — Bueno, xa non fai falta que diga que es "un amigo", é obvio que é-lo meu mozo — eu      — Débeseme notar que estou namorado — que serio o di o moi cabrón — síntoo non puiden disimular      — ¿Tes moza? — eu      — Non — el      — Menos mal — beeeen — porque mira que se che pon as pilas pola miña culpa — rindo      — Xa vexo o moito que o ías sentir — Campos rindo, tamén      — En serio — dixen tratando de conte-la alegría — non hai porque fastidiar a ninguén      — A non ser que lle guste o fútbol — Campos      — ¡Exactamente! — eu      — ¡Ola! — eu por ver se tiña campo libre      — ¿Que fas aquí? — meu irmán      — Schiiiiiis — eu — escapei      — Pois, disimula porque creo que te ven seguindo un poli — Marcos, mentres me dá un bico e me abraza      — ¡Non, jodas! — eu — ¿xa vos coñecedes?      — Vino cando esperaba por papá e mamá — Marcos      — Pasa, pasa — a anfitriona perfecta — Marcos, meu irmán, este é Cris Campos      — ¿Criscampos? — meu irmán — soa a nome de cervexa      — Cristian Campos, así igual ten menos coña. Vexo que é de familia — Campos      — ¿O que? — eu      — O do cachondeo — Cris      — Pegueillo eu, de pequeno pasou moito tempo conmigo — eu      — A teus pais había que denuncialos por malos tratos — Campos      — ¿Que? ¿a ti tamén se che está pegando? — eu      — Non, é que teño que fala-la mesma linguaxe cas persoas que trato, está no manual — Campos      — Xa, podes quedar non salón mentres me ducho e recollo as cousas — eu      — Non, vou contigo — Campos      — ¿Como?— meu irmán escandalizado      — ¡Que vou con ela! — Cris — tranquilo nin ver nin tocar      — Non vou fuxir polo canalón da auga, asegúrocho, teño vertixe — eu      — Quero ve-la túa habitación, para eso viñemos, ademáis vouche conta-lo plan, e teu irmán non ten porque enterarse — mirando a Marcos — ¿ti vas quedar aquí?      — Na miña habitación, se non vai contra a lei, claro — Marcos      — Ben, ¿onde está ? — Campos      — É aquela — meu irmán      — Pois, andando — Cris      — ¿Sabes? — meu irmán a Cris — fas ben aproveitar mentres podes, porque en canto non teñas ningún poder sobre ela, párteche as pernas por falar así      — Non me digas — Campos      — Que non te engane a súa pinta, ten moi mal xenio — Marcos      — Tereino en conta — Campos      — Andando — dime      Entramos na habitación, supoñía que estaría todo patas arriba; pero estaba como a deixara, igual a ordenara miña nai      — ¿Está todo ben? — Campos      — Si — eu      — Somos moi curiosos — Campos      — A verdade é que non o esperaba — eu      — Senta — sinalado á cama — explícoche — sentándose no escritorio — cambíaste e imos á túa oficina, cun micrófono, que ti vas colocar no despacho de Domínguez      — ¿Eso é legal? — eu      — Témo-la orde xudicial — sigue — mira — sacando unha caixiña do bolsillo do pantalón — é moi sinxelo, só o tes que presionar un pouco e xa queda pegado e conectado. Telo que poñer un sitio onde creas que pode capta-la maioría das cousas que pasen no despacho      — Se queres, poño outro na mesa de Sofía — eu de coña      — Non, só temos un — moi serio — ven, faino ti      Non tiña moita complicación, a tecnoloxía é unha maravilla      — Moi ben — Campos      — ¿Non se acoplará cós móviles? — eu      — Estes non — Campos      — Mira que se lle fai interferencias — eu      — Non — Campos taxante      — Daquela pégoo a mesa ¿e que escusa poño para entrar alí? — eu      — Mentres te duchas, vaino pensando; ti e-la artista — el con sorna      Collín a roupa e fun para a ducha, ó baño non me seguiu; pero analizou cada movemento que facía na habitación, doume corte colle-la roupa interior. ¡Joder!, non andarían ca roupa interior ¡que noxo!. Fun mirar se había algunha no tendal, tiven sorte, botei aquela para lavar e collín a outra, pareceume moito máis prudente. A ver se me lembraba de decirlle a miña nai que a lavase toda, medio mundo metendo as mans nas miñas intimidades. Rematei moi pronto, non quería quedar mal, así que me empreguei a fondo. Volvín á habitación a modo esperando pillalo cas mans na masa.      — ¡Xa rematei! — eu toda chea      — O de "xa" será un decir — seguía sentado no mesmo sitio; pero prendera o ordenador — vinas máis rápidas      — Non te deixarían tan contento coma min — eu      — Seguro — el rindo — ¿Pensaches algo?      — En algo si — eu — pero non nunha escusa, tranquilo xa se me ocorrerá algo polo camiño      — Máis che vale — Campos      — ¿Vas vir conmigo? — eu      — Só ata a porta — Campos      — ¿E se me chivo e lle digo que o escoitades? — eu      — Berta — di erguéndose e achegándose a min — esto pódeche salva-lo pescozo ¡aplícate!      — Así de fácil — eu — poño o chirimbolo e salvada      — Así de fácil, non — el — pero vaiche axudar moito      — E a vós — eu      — A nos se cadra si e se cadra non — Campos      — E dese non depende a miña vida — eu      — Máis ou menos — Campos      — Supoñedes que vai — eu      — Non supoñemos nada, imos intentalo, ¿vale? — el — sentouche ben a ducha, quitaches cincuenta anos de enriba      — ¿Só cincuenta? — eu — vou ter que ducharme outra vez, normalmente quito cen      Pero este.... se el os trinta nin os lembra, ademáis tenme pinta de aparentar máis dos que ten, a mala vida...      — En serio, que che sentou ben — Campos sincero      — Pois igual te tes que duchar ti tamén — eu — a ver se obra o milagre, ¿cantos anos tes?      — Esa é unha pregunta moi impertinente, eu a ti non cho preguntei — Campos      — Porque mo preguntou Andrea, simpático — eu      — Pero eu non, que é do que estamos falando, que estivese diante — Campos      — Non remates esa frase — eu ameazando      — ¿Es cinturón negro ou algo así? — Campos      — ¿Cinturón? non; non uso, ¿por que? — eu      — Porque mido bastante máis ca ti, e nin que decir que son máis forte — Campos      — Nunca oiches o de máis vale maña ca forza — eu      — Si; pero eu tamén teño moita maña — Campos      — Vaia, que completo — eu      — Muller, claro — el — ¿imos?      — Hai que apaga-lo ordenador — eu — ¿atopaches algo interesante?      — A verdade é que non, quitando certos detalles es bastante aburrida — Campos      — ¡Gracias!— eu ofendida — ¿e que detalles son eses se se pode saber?      — Pois — di, achegándose máis — a túa mente perversa, o teu sentido do humor e      — ¿E? — eu contra o roupeiro, babeando      — E que teñas a foto dun tío que se parece a min — di el mentres pon a man no roupeiro e a súa cara á altura da miña — ¿non cres que é bastante interesante que che guste alguén coma min?      — Non se che parece tanto — eu cabreada, este é un creído      — Vin a foto e si que se me parece — Campos      — Creo — eu saíndo de alí e collendo a foto do escritorio — que lle pos demasiada imaxinación — ¡joder! se eran cravados...      — Si — el quitándome a foto — eu son máis guapo; pero polo demáis somos coma irmáns      — Xa che gustaría — eu      — ¿Así que che gusta o tipo este? — el — ¿e como é que non o tes aí — sinalando á parede — a tamaño natural?      — Intenteino; pero non se deixou — eu      — ¡Ha! — el — referíame a un póster ou algo así, ¡ai! perdoa, ti xa non estás na idade      — ¡Que gracioso!, non o teño porque é moi difícil conseguir fotos deste — eu      — Daquela non tes de que preocuparte — Campos      — ¿Non?, ¿e por que non? — eu      — Saco eu unha e xa tes en que recrearte — pero será así de verdade ou só me putea      — ¿Ó natural? — eu      — Como faga falta, polas miñas fans o que sexa — Campos      — Case non — dixen eu dándolle unha palmadiña na panza      — Él tamén ten barriga — picouse — pero como é rico dache igual      — E eu que sei se é rico ou non, non o coñezo de nada — eu      — Razón de máis, a min si — ¿falaría en serio?      — Moito tampoco — eu — ademáis ti tamén prefirás a unha modelo antes que min      Díxome un "non esteas tan segura" que aínda me dá voltas a cabeza; parecía decilo en serio. Os tíos son así, despois irá contándolle todo ós compañeiros e xuntos rirán de min. Homes. Despedinme de meu irmán, noteino moi triste e tratei de animalo decíndolle que non se preocupase que non sería nada, e que esperaba que chegado o caso me trouxese o pan ca lima dentro. Non lle fixo ningunha gracia. Nin se ergueu para virnos pecha-la porta. Destrozoume o corazón. Baixamo-las escaleiras calados, debíaseme notar que non tiña ganas de contos. Collémo-lo coche e aló fomos. Só abriu a boca para confirma-lo enderezo da axencia, eu non podía esquence-la cara do meu irmán, pensei que o tomaría a coña, tal como o tomaran meus pais, era de supoñer que el lle poñería o toque de gracia e resultou que foi o único da familia que o tomou en serio. Sentía remosos porque sempre lle estaba decindo que tiña que madurar e ser máis serio. Vaia momento elixiu para darme a razón.      — Berta — Campos devolvéndome á realidade — xa chegamos — moi doce      — Si — eu      — ¿Estás ben? — Campos      — Si, xa vou — mentres quitaba o cinto de seguridade      — Vai sair ben — agarrándome do brazo — todo vai sair ben      Non dixen nada e abrín a porta      — ¡Joder! — sen soltarme o brazo — que delgada estás, xa pareces unha modelo      Sorrín e saín do coche. Era boa xente. Collín o ascensor e cheguei á oficina, aínda non tiña nada pensado; pero non había problema, en canto o vise xa me inspiraría, é o bo de Domínguez. Estaban todos traballando; Fran que está a todas viume entrar.      — Tía, ¿que tal? ¿e ti por aquí? — Fran      — Vin facervos unha visita — eu      — ¿Non me digas? — Fran desconfiando — non me estraña que nos botes de menos; pero non hai tanto que nos vimos      — A ti non; pero aquí hai máis xente — eu      — Pero o único importante — Fran — terás que recoñecer que son eu      — ¿Que tal?— Ánxela dándome un abrazo      Pronto se achegaron os demáis e fixemos un pouco de barullo, a supersecretaria chamounos a atención e daquela díxenlles que viña falar con Domínguez, dixéronme que tivera sorte de pillalo porque ultimamente non pasaba moito tempo alí. O fillo disque non se enteraba de nada e que lles retrasaba moito o traballo, tratei de desculpalo decindo que era normal porque levaba pouco tempo; pero, no fondo, alegreime de que fose un inútil. Crearan un novo departamento creativo, do que era xefa, como non, Sofía, e que en realidade non sabían moi ben a que se adicaba; pero traballaban moito. Simón fora con ela, decía Ánxela, vaia, pola cara que puxo as cousas non resultaran entre eles. Subíranlle o soldo, e aínda que en principio, se Fran non o sabía é que non sería, non estaban enrollados, non había tardar en caer, porque a outra non prescindía del nin un momento. Ánxela pasaba de todo xa, decía que mellor así, polo menos aínda non estaba colgada de todo, e perde-lo tempo cun trepa non era a súa idea de relación. Eles nin se achegaron, saudaron desde o seu despacho. Como engana a xente. Fran díxome que xa lle tiña un pretendente buscado a Ánxela e ela doulle un toque cariñoso. Disque era un executivo do piso de arriba, un bollazo, e que el almorzaba todo-los días con el para irllo poñendo en bandexa. Este Fran é moito. A pesar de todo noteina aliviada, igual Simón non era tan encantador como parecía, bueno xa demostrou que non. Tino díxome que se sabía doutra axencia que os avisase porque naquela tiñan os días contados. El sempre está á última nos cotilleos da dirección, disque estaban contratando xente nova e calquera día dábanlles vía. Fran fixo un comentario de igual que hai cinco anos que os demáis non entenderon. Cando a petarda da secretaria nos chamou a atención por non sei canta vez despedímonos e eu fun cara o despacho do monstruo. A dona perfecta non quería deixarme entrar; pero púxenme seria e pasei.      — Boas tardes, Berta — Domínguez — ¿e ti por aquí?, ¿precisas algunha carta de recomendación? que, ¿xa atopaches traballo? ¿está difícil a cousa non?      Non me resultou nada difícil falar, como decía, este home é certamente inspirador      — Boas tardes — eu toda chea — só viña porque neste tempo pensei moito na tremenda putada que me fixo vostede, no cabrón que é — achegueime á mesa — pensei tamén que estaría ben decirllo, porque, ó fin, vostede igual non o sabía — micro colocado — e dábame pena que vivise pensando que é boa persoa sendo o fillo de puta que é      — Sae do meu despacho de inmediato — Domínguez — ¿quen te cres que es?, niñata; xa procurarei dá-las referencias precisas de ti. Vas por mal camiño, nunca te tiven por unha profesional seria, e agora vexo que non me enganaba. Tes que madurar moito, aprender moito, e baixar eses fumes. ¡Fóra!      — Vexo que non lle resulta grata a miña presencia — eu — ¿moléstalle a verdade?      — ¡Fóra!      Entrou a secretaria toda asustada, eu collín e marchei moi a gusto, debo decir; que ben senta facerlle a puñeta a un merda coma Domínguez. Espero que á señora da limpeza non lle dea por limpala por debaixo ou imos mal. Marchei correndo. Campos estaba fóra agardando, falando polo móvil. Vexo que me mira raro.      — ¿Que pasou? — sinto unha voz detrás — ¿a que viñeches?      — Non pasou nada, vin desafogarme, xa me cansei de non deci-lo que penso, solteille o primeiro que se me pasou pola cabeza — eu      — A ti o non ter que facer aféctache — Fran — aínda che vou ter que encarga-la declaración cómo terapia      Campos achégase      — Aínda que igual, xa tes abondo que facer — Fran mirando a Campos con curiosidade      — Cristian — di Campos extendéndolle a man      — Fran — mirándome de esguello      — É un amigo — eu      — Encantado Cristian — Fran sorrindo — esta rapaza é sorprendente, ¿non cres?      — ¿Por?— Campos      — De súpeto saca un amigo da manga — Fran      — ¿Da manga? — eu — ¿ti cres que me cabería?      — Xa me contarás — Fran con picardía      — É un amigo, xa cho dixen — eu      — Así que ti é-lo famoso Fran — Campos, ¿que pretendía?      — Debo ser si — Fran      — Encantado — Cris — xa nos veremos, agora temos un pouco de présa — ¿Si?, ¿que estades facendo unha ruta de vinganza ou algo así? — Fran — este tío ¿é de fiar?, nótote rara, ¿non será por el?      — Fran, xa falaremos, ¿vale? — eu      — ¿Non te terá secuestrada? — Fran en voz baixa — ¿non será dunha secta, estás ben?      — ¡Fran!! — xa che contarei      — ¡Mételle man, que ten ben onde agarrar! — Fran      — ¡Fran! vaite esoitar — eu      E tanto, como que lle escoitou; pero non dixo nada, metiuse no coche, eu despedinme de Fran e marchamos. Que estraña manía tiña Fran de correr detrás de min, faime sentir mal porque parece que sempre o deixo colgado e el ten que vir suplicando. Nada máis lonxe da realidade, o que pasa é que é un cotilla e quere enterarse de todo. Xa o vexo chamándome coma un poseso para saber quen é o tipo este.      — ¿Non lle contarías nada? — Campos      — Non, claro que non — eu      Parecía enfadado.      — O micro funciona — Campos — confirmouno Santi, ben feito      — Gracias — eu      — ¿Resultouche difícil? — Campos      — Non, cheguei e comecei a chamarlle fillo de non sei quen, puxen o micro e marchei. Bueno máis ben botoume — eu      — Vamos, que mataches dous paxaros dun tiro — di sorrindo      — Non vexas o a gusto que queda unha — eu      — Imaxino. Algo me dixo Santi de que había bronca, debeches rebotalo de mala maneira — Campos      — O máis que puiden, xúrocho; ¿que imos para — eu      — ¿Ti que cres? — Campos, serio      — Por intentalo — eu      — ¿Por que non queres un avogado? — esa pregunta escama      — Non quero que me digan o que teño que facer, non agora — eu cabreada — estou chea de que a xente pense que sabe vivi-la miña vida mellor ca min — Pódenche axudar, igual che conseguen un trato mellor — Campos — ¿Mellor? ¿mellor ca cal? — eu      — Ca ningún, un trato bo quería decir — Campos rectificando      Quedei mirando para el, sen arreda-la mirada, estudiándoo. De súpeto para o coche e vólvese, pensei, de veras que o pensei, que me ía decir que parase de miralo.      — Non che vou pedir que confíes en min, porque eu non son quen, nin mando nada, non che podo garantizar nada; pero — di moi moi serio — igual se poñemos un pouco cada un podemos facer algo. Estámolo facendo... estámolo facendo ben — decía para si      Seguiu conducindo, eu calada coma unha tumba, nin me atrevía a miralo, de súpeto comecei a sentir frío e ganas de chorar. Puxo un cd sen saca-la vista da estrada, automáticamente, con movementos precisos, sabendo de memoria onde gardaba cada cousa. Soaron os Rolling Stones, "Sympathy for the Devil". Fíxome gracia, non o puiden evitar. O camiño estábase facendo longo, moi longo. E pensei, que se alguén me decía algunha vez que me quería tiña que ter aquela mirada que tiña el. Tiña que falar con aquela voz ca que me falou el. E tiña que facer para-lo mundo como fixo el.      Nin palabra, saímo-los dous do coche e entramos, eu ía diante. Fun directa á sala, non vía a ninguén, nin era capaz de escoitar nada. Dábame a impresión de que me miraba todo o mundo. Entrei e senteime no meu sitio, xa case o botaba de menos. Esperei.      — Debiu ser duro volver xunta o malvado xefe — Santi      — Non, non creas — eu      — Pois traes unha cara que é un poema — Santi      — Estou cansa — eu      — ¿Un día aquí sen facer nada e xa non estás afeita a andar? — Santi      — Debe ser — eu      — Oes — di achegándose — ¿non abusaría de ti?      —¿ Quen? — eu sen entender      — El — falaba de Campos      — ¿Estás de coña? — eu, seria      — ¿Non? — Santi      — Non ¿de que vas? — eu, seria      — Vaia, xa o temos controlado — Santi      — ¿Por que? — eu — vaille atacando a toda-las que pasan por aquí      Íame responder cando entrou Campos pola porta e o pillou. Mirouno adiviñando o que estaba decindo.      — Nin lle toquei — Campos      — Non foi o que me dixo ela — Santi, eu case o mato      — ¿Que lle dixeches? — Campos, serio      — ¡Nada! — eu      — ¿Por que te alteras? ¿hai algo que decir? — Santi      — Non, nada — Campos      — ¿Seguro? — Santi, rindo      — Pregúntalle a ela — Campos      — Non sei, creo que me enganades. ¿Que lle pasou?, nin ri, nin fala — Santi      — Viu o mundo que vai perder — Campos      — Bueno — Santi animándome — a miña delincuente favorita non se vai vir abaixo agora      ¡Joder! case me poño a chorar alí, sentín asomar bágoas.      — ¿Que tal vai o micro? — Campos      — Ben, están Andrea e máis Oso con el — falaban como se eu non estivese      — Berta — Campos — o tipo aquel da oficina, o tal Fran, ¿que tal é?      — Boa xente, creo — eu      — ¿Cres? — Campos — hai unhas horas era pouco menos que o home perfecto      — Si — eu — tamén o era Simón e resulta que anda ca Sofía      — ¿Sofía? — Santi — ¿a lurpia?      — Os santiños sonche os peores — Campos      — Daquela ti debes ser un anxo — Santi      — Home, deixei as ás no maleteiro — Campos      — Si, e a aureola — eu      — Resucitou — Santi      — ¿Así que te traumatizou o de Simón? — Campos — ¡os homes somos uns porcos! — di rindo      — Nin que o digas; pero non é eso o que me preocupa — eu      Campos desviou a mirada      — Non están enrollados, que se saiba; pero deixou a Ánxela e é a estrela do departamento que dirixe a outra. Por certo é de nova creación e ninguén sabe moi ben para que sirve — eu      — Para ter entretida á querida — Santi      — Entretida xa a tería antes — Campos — a tía xa traballaba alí      — Pero non era xefa — eu — e agora si      — Precisamos alguén dentro que nos informe — Campos      — Non creo que haxa ninguén que sexa capaz de non irse da lingua, erámos ... compartíamos toda a información — eu      — Que sutil — Campos — un monte de marujas      — Así que temos que desbotar esa idea polo momento — Santi      — ¿Non te fías de Fran? — Campos insistía      — Ánxela é máis seria — eu — de ter que ser alguén sería ela      — Para que te fies das mulleres — dille a Santi — en cuestión de horas cambiaches totalmente de opinión sobre el, ¿pasou algo que debamos saber?      — Non, simplemente teño a sensación de descubir algo que levaba moito tempo diante de min e non vía — eu      — ¿O que? — Cris, doce, moi doce      — Nin idea, dame moi mala espiña — eu      — ¿Fran? — Campos      — Non sei — eu      — Repíteme aquelo de que pensabas que se prestaban servicios que non se podían facturar — Campos      Solteille todo o rollo outra vez, supoño que cada vez que se repite unha historia engádense máis detalles. Pouco a pouco funme animando e a conservación volveuse fluida. Conteilles todo o que se me pasaba pola cabeza dos meus anos na axencia, persoa a persoa. En momentos así decátome do pechada en min que estou, só lle presto atención ós detalles superfluos da xente; pero nunca chego a coñecer ben a ninguén. Mira que me saiu ran Simón, un trepa. Supoño que foi eso o que me fixo desconfiar de Fran, simplemente un efecto residual, a imaxinación.      — Rapaces — Santi — eu marcho, xa me vai sendo hora de ir para a casa; ¿ti que fas?      — Eu vou esperar un pouco máis a ver que se saca da axencia — Campos — temos que darlle forma a esto canto antes      — Non lle deas moitas voltas que o vas liar máis — Santi — toma un respiro      — Veña — Campos      — Ata mañán, moza — Santi despedíndose — durme algo — a Campos      — Ata mañán — eu      — Adeus — Campos — e dille a Oso ou a Andrea que traian o que teñan cando rematen      — Feito — Santi      — É igual — Campos — deixa, xa vou eu, vou traer algo de comer      — ¿Cea romántica? — Santi      — Vas levar — Campos saíndo pola porta detrás de Santi      — ¿Ti que vas querer? — Campos entrando de novo — xa se me esquencía      — Calquera cousa — eu      — ¿De beber? — Campos      — Auga —eu      — ¿E non terás auga dabondo ca que chove? — Campos — ¿daquela tamén quererás unha ensalada?      — ¿Hai? — eu      — Sabíao, a ver que fago agora — Campos      — Era broma, calquera cousa, patacas fritas ou croquetas, dá igual — eu      — Xa, despois venme rosmando que non che gusta — di con aires de muller excravizada na cociña      E sae. Ó pouco entra Andrea, e deixa un montón de papeis enriba da mesa      — ¿Que tal che vai?— Andrea — que non se diga que non das traballo      — Son pequena pero... — eu      — Si, non sería precisamente esta a túa intención, ¿verdade? — di comprensiva      — Non, en realidade, nunca pensara nesta opción — eu      — Soe pasar — ela — ninguén o fai      — É certo, a min non me quedan ganas — eu      — Pois véxote moi animada — Andrea      — Teño os meus momentos — eu      — Coma todos — Andrea — oes, entre nós, ¿o tal Domínguez está liado cunha tía da oficina?      — ¿Sae na cinta? — eu      — Non; pero escoitei unha conversa telefónica que me fixo pensar que — Andrea      — O certo é que si — eu      — Sabíao, son todos iguais — Andrea      — A este se o ves cáeseche a alma ós pes — eu      — ¿É feo? — Andrea      — É noxento — eu      — Un vello verde; ten unha voz de cabrón... — Andrea      Eu rin, deixou todo o que traía e marchou. Estiven a piques de erguerme para ver que poñían todos aqueles papeis e de non ser polas cámaras xa o tería feito. Era unha sorte poder decir que aínda me quedaba algo de vergoña.      Trouxo el a comida, ceamos mentres falábamos do que se nos ocorría. Fixo un montón de preguntas sobre a miña vida, sobre meus pais, meu irmán, os estudios. Gústaríame poder decir que a súa curiosidade ía máis aló do profesional; pero non. Sempre mantiña unha certa distancia, e seriedade. Sentinme coma se me estivesen entrevistando na tele. Falei, falei todo o que me deixou tanto que pola noite doíame a gorxa, falta de costume supoño.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega