Ó día seguinte
non subín á sala, viñeron Sonia e máis outra para acompañarme ó
baño e devolvéronme á xaula. Máis tarde baixou Campos có montón de
papeis cós que andaban sempre, doumos sen abri-la porta e díxome que
os estudiase con moita atención. Sen máis marchou. Quedei
desconcertada a verdade, non lle debía gustar aquel sitio, era a
primeira vez que baixaba, eu seguía sen ter compañía. Entre os papeis
estaban as trancripcións do disquete verde e algunha das nosas
conversas resumidas, anotacións de Campos. Despois había tamén un
montón de información sobre o caso antigo. Estudieina con moito
coidado, a curiosidade fixo que non quitase ollo dos papeis ata que
rematei. Tiñan un mundo de información, nomes de directivos da
central. Algún deles aínda traballaba, ou mellor dito con algún deles
falara eu nalgún momento, os económicos. Tiñan unha foto de
Domínguez, da época, non somos nada, envelleceu en pouco tempo, novo
era igual de feo. A don Tomás mencionábano de pasada; pero tamén
tiñan unha fichiña súa. Había unha lista de todo o persoal da
empresa a nivel nacional, que pasada, era un montón de xente. Xa
daquela as investigacións se centraran en Domínguez, e seguía sen
entendelo. Precisaba algo có que escribir e onde facelo, por alí non
pasaba ninguén e eu facendo as contas de memoria. Pensei en que sería
boa idea agrupar ó persoal por departamentos, os directivos estaban
todos marcados, os económicos coñecíaos, polo menos a unha parte
deles e o resto ía supoñer que eran creativos. Pensaba que así podía
orientarme mellor; pero tratar de facelo de memoria era imposible así
que me limitei a ler unha e outra vez os nomes. A cada nome ía
revisando se tiñan algo de información. Deso si que non había moito.
Centráronse nos directivos e poco máis. Debéronse pasa-la pelota uns
a outros ata que chegaron a Domínguez, o último mono, o eslavón
perdido, que non podía descargar en ninguén e apandou có que lle
botaron, sen embargo debía ter máis recursos dos que eu lle calculo e
ó final librouse. Pareceume ver a alguén no pasillo e púxenme a
berrar.
—
¡EEEEEEiiiiiiiiiiii!— eu — ¡sexas quen sexas ven aquí, preciso axuda!
— dramatizando
— ¿Que
pasa? — Campos, rindo — ¿precisas maquillaxe? ¿ou é hai algo máis
importante para unha muller?
— Home — eu
— non exactamente; pero o que si preciso é algo para pintar
— ¿Seica
sentiche-la chamada da arte? — Campos
— Quero un
boli e unha libreta para — eu
— Para as
memorias — Campos, que simpático estaba
— Quería
tomar unhas notas —eu
— Non podes
escribir neses papeis — el
— Xa, por
eso che pido que me traias unha libreta, para non ter que escribir
"neses papeis" — eu
— ¿Tanto o
precisas? — Campos
— Morrer,
non vou morrer; pero axudaríame bastante — eu
— Ben,
traíocho agora; pero nin se che ocorra, ¿escoitas?, nin se che ocorra
escribir neses informes, matereite cas miñas propias mans, ¿estamos? —
Campos
— Xúrocho
por snoopi — eu
— Sendo
así.... — Campos, serio
En poucos
minutos tróuxome un boli, verde, e uns folios. Supoño que sería para
asegurarse de que non escribía nada ou que o notarían se o facía. Nos
papeis había anotacións en azul e vermello, o verde destacaría
bastante. Tampouco se me pasara pola cabeza fedellar naquela
información, xa case tiña superado o vicio da manipulación. Quedou
alí un pouco, observando, e despois marchou sen decir nada. Fixen
aquelo da organización por departamentos, era un aburrimento e non
saquei moito en limpo. En realidade nin sequera sabía se os agrupaba
ben, tamén habería secretarias ou secretarios, xente no económico que
non coñecía e non estaba segura de que todo-los directivos estivesen
marcados, de feito don Tomás non o estaba. Vaia merda, ó final ía ter
razón Campos. Ou non, escribindo os nomes de novo, cousas que pasan,
dei con nomes coñecidos, mellor dito con apelidos coñecidos.
Coincidían os de Sofía, Ánxela e Tino. Tampouco era un descubrimento,
se te apelidas Rodríguez López ou Martínez González, coma quen di,
tes un cento de irmáns. Sofía era a máis probable porque tiña
apelidos de categoría, deses que levan un "de" polo medio;
ademáis eso explicaría o ben informada que estaba. Repasando decidín
que habería que descartar a Tino, o seu querido irmán era de Teruel e
se era difícil que coincidisen aquí, alí ca de xente que debe haber
non che digo nada. Daquela, supoñendo que Sofía, dispoñendo de
información de primeira man do que realmente pasara naquel tempo, chega
a axencia e consigue o emprego, utiliza a Domínguez para completa-la
información ou para acceder a onde ela non chega, busca un cómplice e
retoman algún vello proxecto. Non se podía decir que fora unha
deducción brillante, máis ben era bastante simple, de máis para o meu
gusto.
— ¡Berta! —
Santi
— ¡Que
susto! — eu
— Bos días,
perdoa non pensei que viñera tan a modo — Santi
— Estaba na
berza, ¿xa é hora de comer? — eu
— Non,
aínda non — Santi, mentres abría — tes visita
— ¿Visita?
non sabía que podía ter, ¿meus pais? ¿meu irmán? — eu
— Non sei,
non vin quen era; pero disque insistiu moito e como nos tes de boas... —
Santi
— Pois
gracias — eu
— Espera a
ver quen é, igual non che gusta — Santi
— ¿Por? —
eu
— Por decir
algo — el — de verdade que non sei quen é
Subía as
escaleiras toda emocionada, igual era David que me viña toma-lo pelo,
estaría ben. Santi abriume a porta da sala e deixoume entrar primeiro,
dentro estaba Campos.
— Ola Berta
— ¿Simón?
— Ola —
dixen estrañada mirando a Campos
— ¿Que tal
estás princesa? — di Simón achegándose e dándome unha aperta —
¿estás ben? ¿que fixeches tunanta?
Non o podía
crer.
Estou ben,
moi ben, ¿e ti que fas aquí? — eu
— Tiña que
falar contigo — Simón, Campos non nos quitaba ollo
— Bueno
déixoos sós uns minutos — Campos — despois terá que marchar — a
Simón
— ¿Pero?—
dixen sen entender
Campos
pechou a porta e nós sentamos.
— Berta,
conta ¿que pasou? en canto mo dixo Fran vin correndo ¿se te podo
axudar en algo? — Simón
— Non en
nada — ¿Fran? — estou moi ben, de veras
— Pero
muller, ¿que fixeches para rematar aquí? — Simón
— Nada,
rasqueille o coche a un tío con pouco sentido do humor — eu
— ¡Como
es!, ¿sabes? alegroume verte onte na oficina — disimulaches de carallo,
tío — o de Ánxela non foi como esperaba, non resultou tan idílico
como vós pensábades. Ela non ... non había maxia — ¿con Sofía si? —
non é coma contigo — ¿como? — ti si que es especial — ¿que????? —
sempre o souben; pero doume medo decircho e que me rexeitases — menos
mal que estaba sentada — agora, non sei, unha situación extrema sempre
che fai ser máis sincero contigo mesmo. Estiven toda a noite dando
voltas na cama e hoxe xa non puiden máis
— Déixasme
de pedra — rosa porriño, xúrocho — non sei que decir, sempre
pensara... non sei
— Eu tamén
me sinto raro — colléndome a man — non tes que decir nada, eu tiña que
desafogar, se non morría
— Xa — a min
matoume
— ¿Pódoche
axudar en algo? — Simón
— Non,
volvóche decir que estou ben — eu
— Tesme moi
preocupado — Simón — ¿pódese saber que fixeches? — matei a un
imbécil entrometido
¿Por que de
súpeto me parecía o ser máis odioso da Terra?, ca súa cariña de
anxo, os seus rizos dourados e eses ollos maravillosos. ¿Que eu que?,
¡anda! Hai que fastidiarse aquí sen ve-la luz do día e aguantar estas
mamonadas. Imos ver, se Campos me corta o alento cando me di que non lle
escriba nos informes, como lle vou crer que este está namorado de min
se me mira coma se tivese a tiña, cando me colleu a man faltoulle pouco
para ir correndo lavala súa. Home, non só hai que deci-las cousas,
para que chas crean hai que sentilas. Eu seguinlle o rollo, este non
marchaba sen que me enterase do que viñera buscar, ¿Fran?, aposto a
cabeza que non sabía nada, se non xa o tiña alí meténdose comigo por
non lle decir nada do disco. O mal presentimento que tivera sobre el de
súpeto esvaeceu, ser cotilla tampouco é tan grave.
— Xa cho
dixen, aquel tío pasou o semáforo có peatón en verde e cabreeime, o
que pasa é que o coche é moi caro, e non me da a gana de pagarlle o
taller, ¡que se joda! — eu
— ¿E por
eso te teñen aquí? — Simón sobándome a man e achegándose máis —
non me mintas — paternalista
— Non minto
— eu
— Vamos, que
se che nota á legua — Simón — ademáis Fran — e volta con Fran —
contoume o que pasa
— Bueno,
¿pois daquela que máis queres que che diga eu? — eu
— Coñezo un
avogado — Simón
— Avogados
tamén os coñezo eu — eu
— Pero el
poderíate axudar moito — Simón
— ¿Perry
Mason? — eu
— Falo en
serio, ti só tes que contarme todo o que fixeches e xa está — Simón
— Non hai
máis que o que che contou Fran — eu
— Pois non
é moito, que roubaches uns disquetes da contabilidade e outro de non
sei que — Simón
— ¿Que? —
paralizada — eu non roubei nada, ¿oiches?, debécheslle entender mal
— Non, eso
foi o que me dixo — Simón, tranquilo
— Pois
daquela tomouche o pelo, porque eso non é certo — eu
— Berta —
Simón paternalista — veña — apertándome a man — só me tes que decir
onde os gardaches e
— ¿Onde
gardei o que? — que mosqueo — vólvoche decir que non teño nada
—
¿Entregáchesllos? — Simón
— Simón,
¿para que van querer estes uns disquetes de contabilidade? ¿e para que
ían querer que llos dese?, só raiei un coche ¿píllalo? — púxenme
seria
— O que ti
digas — Simón, comprensivo — pero lembra que estou da túa parte
Non me
gustaba como me falaba, nin como me miraba; paracía un deses seductores
de mulleres maduras. Eu era máis nova ca el, que quede claro. Entrou
Campos, vaia cara traía, o que me faltaba, que este tamén se me
revolucionase.
— Rematou o
tempo — Campos
— Ben — di
erguéndose sen soltarme a man — téñome que ir cariño — esto hai uns
meses faríame dar saltos
Tira de min,
eu érgome e abrázame moi apaixoadamente, Campos dou un golpe na porta;
sentíame como se lle estivese poñendo os cornos, e eso que non me
tragaba. E para remata-la xogada dame un bico moi preto da boca, fixo
como se mo fose dar na meixela e desviouse, pilloume desprevida. Cando
saia mátoo. Sentíame mal. El seguía alí de pé mirando como marchaba
Simón, coma se fose o seu peor enemigo e eu a súa cómplice. Comezou a
faltarme o aire, a ansiedade supoño, non podía respirar e quixen sair
de alí. Campos puxo o brazo na porta para cortarme o paso, pasei por
debaixo e comecei a correr cara onde puiden, baixei as escaleiras e
metinme nos baños. Alí había desas ventanas pequeniñas, apoieime na
parede debaixo delas e comecei a vivir de novo.
— Por moi
delgada que sexas non vas poder fuxir por aí — Campos
— Desculpa
¿este non é o de mulleres? — eu
— É que
estou explorando o meu lado femenino — con voz afeminada
— Pois
escolleches moi mal momento — eu
— Imos
repasar algunhas cousas, porque creo que se che esquenceron — Campos
outra vez serio — estás detida, non podes ir e vir a onde queiras, nin
cando queiras, nin con quen queiras
— ¿Que
facía ese aquí? — eu
— Ti
saberás, é amigo teu, cariño — Campos de mala uva
— Eu non lle
dixen que estaba aquí — eu
— Pois eu
tampouco, e entrou preguntando por ti, sabe de que vai esto e ademáis
acompañábao un avogado moi, moi influínte — Campos
— ¿Para
sacarme? — eu — non creo, eso nin o mencionou
— Para
verte, debe estar namorado de verdade o colega — eu
— É Simón
— Campos
— ¿O da
axencia? — Campos reviviu
— O mesmo —
eu
— ¿Seguro
que non lle contaches nada a ninguén? — Campos
— A ninguén
— eu
— Puido
chamar á túa casa e que llo contasen — Campos
— Si, e
tamén nos puido seguir despois de estar na oficina; pero non creo — eu
— Fas ben,
porque non nos seguiu ninguén — Campos para — ¿que quería?
— Nin que
non escoitaras a conversa — eu
—
Asegúroche que non, tíñanme vixiado — Campos — o avogado é un
elemento de coidado
— Quería
saber que fixera — eu
Conteille a
conversa alí mesmo, nos servicios
— ¿Fran?
¿saberao? — Campos
— Non,
aposto algo, estaría aquí sacando fotos para a posteridade ... eu que
sei, igual te coñece de algo; pero estráñame que non dixese nada, que
non se metese conmigo có dos cacheos — eu
— Eu non te
cacheei — Campos
— É igual,
non me refería a eso — eu
— ¿Vaia
temos reunión de amiguiñas? — Sonia — ¿non hai outro sitio para
falar?
— Desculpa —
Campos — xa marchamos, ela metiuse aquí e seguina, síntoo
— Nin un
sitio no que non se metan — Sonia falando conmigo — é que non se pode
estar tranquila miña filla, meten o nariz en todo
— Verdade
que si — eu solidaria, facéndonos as ofendidas
Campos
colleume do brazo e subimos para a sala.
— Puido ser
que o tal Fran te coñecese — Santi — que soubese que es poli
— ¿Díxoche
algo ó respecto? — Campos
— A min, non
— eu
— Pero ti
dixéchesme que se che quedou mirando — Santi a Campos
— Si —
Campos
— Tíñate
diante, claro que te miraba — eu — ¡joder! eso non é un pecado.
¿Tamén te miro eu e que?
— Pero que o
mires ti non lle molesta, muller — Santi
— Dígoche —
Campos serio — que me revisou de arriba a baixo
—
Curiosidade, falara con el había uns días e non lle comentara nada de
ningún amigo novo, somos, coñéceme desde hai tempo e coñece ós meus
amigos, pensaría que eras un ligue de fin de semana e chamaríalle a
atención — eu
— Ti tamén
desconfiaches del — Campos — ¿por que o defendes agora?
— Porque o
mal rollo viña de Simón — eu
— ¿E
descubriche-lo hoxe? — Campos
— Mira, que
alguén veña a un sitio onde se supón que non estou, que me veña
contando que son o amor da súa vida cunha voz máis falsa ca un billete
de tres mil, e insistindo en que lle diga onde teño uns disquetes que
desapareceron da oficina e — eu
— E que só
Fran e máis ti sabíades que desapareceran — Campos
— E a persoa
que o roubou — Santi
—
Recapitulemos, temos un xefe liado cunha empregada, un empregado que lle
tira os trastos a empregada e que dispón de información que só
debería ter outro empregado, que obviamente se foi da lingua e te
deixou ó descuberto — Campos
— En
realidade é ela a que lle tira os trastos a Simón; pero creo que lle
sigue o xogo por que lle interesa por algunha razón que descoñezo,
dubido moito que Fran lle contase nada, teríalle que decir que só
collín o disquete verde non os outros, sabía que desapareceran antes,
supoñíamos que fora Sofía e non llo vai decir ó seu amigo da alma.
Ademais está o de cómo soubo que eu estaba aquí — eu
— Todo eso
está moi ben; pero o do disquete verde é certo e só o sabíades Fran
e máis ti — Campos, sentenciando
— Eu — sen
saber que decir porque tiña razón; pero non o quería crer — eu que
sei, igual nos escoitou, igual andaba asexando detrás da porta
— Vamos que
lle colleches unha pia... — Santi
— É que o
tiñas que ver, "quérote"; pero que pensaba, que estaba aquí
esperando a que chegase el para rescatarme
—
¿Gustábache? — Campos
— ¿Cando? —
eu
— ¿Se che
gustou algunha vez, se tiveches algo con el, xa sabes? — Campos
— Non, era
un compañeiro máis — eu
— Xa — Santi
— Vale,
está como un tren; pero muñecos hai moitos polo mundo adiante — eu
— ¿Si? —
Campos
— Ademáis
está o dos outros empregados — eu
— ¡Ah! —
Campos — ti saberás de que fala — a Santi — ¿ou tampouco che cadra?
— Nin zorra
— Santi
— Nas notas
— eu — vin cousas que coinciden, nos listados que tedes daqueles tempos
aparecen apelidos que aínda hai hoxe
— O de
Domínguez, non me digas máis — Campos
Mireino mal,
moi mal.
— Coinciden
os de Sofía e os de Ánxela — eu
— Pode ser
eso, unha coincidencia — Santi
— Ou non —
Campos — ¿son apelidos comúns?
— Normales,
pero tampouco hai tanta xente coma para que sexan outros — eu
— ¿Nunca
che falaron de que tiveran familiares alí, nunca oiches nada? — Campos
— En
realidade non, ninguén fixo comentarios nunca sobre esa época, coma
quen di éramos todos novos — eu — Fran decía que os que había antes
marcharan ou largáranos e que eles comezaran cando a empresa estaba
practicamente a cero
— ¿Que pasa
— Campos rindo — ti só podes oidar a unha persoa á vez?
— ¿ Eh??? —
este toleou
— Agora
volves falar de Fran con cariño — Campos
—
¿Moléstache? — eu
— ¡Nooon —
Campos — desoriéntame!
— Parece
mentira que vaia decir esto — Santi — querédesvos concentrar no que
estamos e deixarvos de caralladiñas; deixa os numeriños de celos para
cando a pilles nos baños outra vez — di rematándoa porque non era
capaz
— Xa falerei
contigo moi seriamente despois — Campos a Santi
— Moi ben
forasteiro — Santi — a ver muller, sigue có que estabas
— Non xa non
se me ocorre nada máis — eu — perdín o fío
— Póñote
eu ó corrente — Campos, servicial — oidabas a Fran; pero como agora
odias a Simón, volvéslle tomar cariño a Fran, a Domínguez sigues sen
respectalo e cres que Sofía, a lurpia, e Ánxela, a muller perfecta,
tiñan contactos ca axencia nos tempos turbulentos
— Mándame o
xefe, para ver se comiu — o que estaba sempre con Andrea sinalándome
— Non, non
comiu — Campos — ¿só querías eso?
— Creo que
mentres ela come quere falar con vós — o compañeiro de Andrea
— E non
había querer — Santi — có entretidos que somos ¿verdade Berta?
— Ímoste
deixar comer tranquila — Campos — despois xa che daremos máis guerra
— Esto non
é unha ameaza, muñeca — Santi — é unha promesa — cada tolo
Efectivamente
comín tranquila, naquela sala non se escoitaba nin un ruido
— Espero
sinceramente que vise-la luz neste tempo — di Campos entrando de súpeto
— estou ata os mesmísimos de aguantar a esa banda de soplapollas
Eu calada,
facendo a dixestión.
— Tío,
tranquilízate — Santi entrando detrás del — xa sabes como son, sempre
fan o mesmo
— Eso,
sempre fan o mesmo — Campos — ¿e que queren que fagamos nos?,
¿pegámoslle un tiro?, decimos que toda a culpa é dela e tan a gusto
coma os cabróns que a joderon da outra vez
— O de
pegarche un tiro é un falar — Santi mirándome
— Menos mal
— eu
— ¿Que?
¿lembraches algo máis? — Campos, borde
— Tendo en
conta que todo o que podía consultar está aló en baixo, incluida-las
miñas notas... — eu
— Nada —
Campos a punto de soltar unha impertinencia
— Pensei que
xa era moita coincidencia que Simón andivese rondando xusto ás dúas
persoas que tiñan apelidos coincidentes có persoal antigo, e máis
aínda tendo en conta que a seguinte na lista fun eu, a posuidora dos
famosos disquetes — por ver se o amañaba
— Pero, a
ver se me aclaro — Campos — ¿os apelidos de Simón coinciden?
— Non — eu
— ¿E el
entrou ou non entrou, mes arriba mes abaixo, ó mesmo tempo que o resto?
— Campos
— Si — eu
— ¿Daquela
de onde sacou a información privilexiada? — Campos cravándome a mirada
— ¿quéresmo explicar?
— Eu que sei
— eu
— Ti que
sabes, non — Campos cabreado non sei porque — ¡ti que sabes non! ¡eso
si que non!
— Veña —
Santi — suponse que somos nos os que o temos que averiguar
— Xa —
Campos — e o pescozo dela o que periga
— Home —
Santi — o noso non é que ande en moi boa posición
— Pero non
imos ir ó cárcere ¿non si?— Campos — así que ¡espabila!
— Perdoa —
eu — e que se me esquenceu a bola de cristal, non sabía que a ía
precisar
— ¡Joder! —
Campos — esta sigue de cachondeo — pegándo a cara na miña — pois se
che esquenceu vai por ela, porque acabamos de chupar unha bronca de
carallo pola túa culpa así que — fixo unha pausa, mirou a Santi — así
que — dixo cunha voz moi, pero que moi malvada — vas ir falar con
Simón, vaslle face-las beiras, e unha mamada se fai falta; pero valo
averiguar, ¿está claro?
— O da
mamada — eu que canto máis serio estaba el máis gracia me facía —
¿é obrigatorio?— e miroume un pouco obsceno — dígoo porque igual o
mato de gusto
— Como non
avisas, tía — Santi rindo — podías esperar a que o agarrase, que valor
lle botas téndoo tan preto
— Non a vou
matar — Campos — non ves que a precisamos viva — de novo mirándome —
tes algo abaixo
— Os papeis
— eu
— Eso non é
teu — Campos, interompéndome
— Pois
daquela nada — eu, seria
— Ben —
Campos — daquela vas para casa
— ¿Toleas?
— Santi — ¿estás mal ou que? ¿como que marcha?
— Si, marcha
— Campos — é o único xeito de averiguar algo, a nós non nos van
contar nada, que necesidade teñen de facer nada se ela vai pringar por
eles
— Home — eu
— non é que non me guste o papel de mártir; pero creo que o busquei eu
soiña
— Berta —
Campos — do conto só sabes a metade, así que cala e fai o che decimos
— Vaia —
Santi — seica falei sen decatarme, ti queres que me dea algo; e se lle
dá por marchar e deixarnos colgados
— Veña — eu
sen saber que decir
Campos e
Santi foron para unha esquina e discutían, despois saíron. Ó pouco
entrou Campos e díxome que me erguera, que marchaba.
— ¿E que
digo na casa? — eu
— O que
queiras — Campos, evasivo
— Algo terei
que decir, e a Simón nin che conto, seguro que se entera antes de que
eu chegue á casa
— Pois
dilles que me fixeches unha mamada desas que fas ti e que quedei tan
contento que te deixei marchar — Campos, sen mirarme, falando
automáticamente
— Xa che
vale — eu
Colleume
polo brazo, púxome contra a parede e agarroume a cara cas dúas mans
facendo que o mirase; el mirábame, ¡joder! como aquela vez, achegouse
— Esto —
Campos — por se te fugas ás Bahamas
E bicoume,
bicoume, e así foi como me robou o corazón, latía, latía e
debéuseme escapar, tíñao el, puiden sentir como me deixaba sen el. As
súas mans agarándome docemente, os seus labios nos meus e eu sen
alento. Quen sabe o tempo que pasou, eu quixera que nunca rematara.
Aquelo non se parecía á felicidade, era a felicidade.
|
BVG
Voltar atrás
