— ¡Berta!, é
unha amiga túa díxenlle que subise — miña nai
— ¿Que amiga? — eu pensando quen sería, non
sei, igual era Sofía decindo que era a miña mellor amiga, tal como se
estaba poñendo todo
— Cristina — miña nai
— ¿Cristina? ¿a de Cee? pero se está en
Madrid — eu
— Eu non che sei, a min díxome que era Cris e
non lle pedín máis explicacións, a rapaza non se vai poñer a
conta-la súa vida no medio da rúa, deixa que suba polo menos — miña
nai
— ¿Cris aquí? que raro — eu
Soou o
timbre e abrín, quedei de pedra era "Cris", cáse me desmaio,
vaia sorpresa. Era el, Deus non podía nin falar, tiña unhas ganas
de...
— Ola — el,
e eu sen anestesia, que voz tan doce, que mirada tan doce...
— Ola — eu —
pasa
—
¿Sorprendida? — Campos
— Si, a
verdade é que si — eu — miña nai díxome que era Cristina
— De momento
aínda non, ou polo menos que eu saiba sigo sendo Cris, o de sempre — el
Pasou e
pechou a porta, quedamos na entrada un mirando para o outro sen saber
que facer.
— A ver
Cristina seica non vas pasar a saudar — miña nai saíndo da sala
— ¿Mamá e
ti non lle notache-la voz un pouco ronca? — eu
— Perdón —
miña nai, cortada ó ver a Cris — ¿non terá que volver?
— Non — Cris
— só pasaba a saudar
— Bueno,
bueno — miña nai desconfiada, volviu para a sala
— ¿Baixamos
e tomamos algo por aí? — el
— ¿Cres que
será boa idea? — eu
— Si — el
sen concesións
— Pois
daquela imos — eu, abrindo a porta
El foi
saíndo e eu díxenlles a meus pais que saía un momento. Pechei a porta
e baixamos.
— Xa
podíades poñer un ascensor — el
— Ningunha
das casas de por aquí o ten, ademáis o exercicio é moi san — eu
— Claro,
así se explica ese tipiño que tes — Campos, parecía que o decía en
serio
— ¿A túa
casa ten ascensor? — eu
— Si —
Campos
— Claro,
así se explica o tipazo que tes — eu
Parou e dou
a volta cara min.
— ¿Que pasa
có meu tipo? — Campos, picado
— O mesmo
que có meu, que está moi ben — modesta eu
Agarroume
pola cintura como tomándome as medidas, miroume de arriba a baixo.
— Pois si —
el — si que está ben
E mirándome
fixamente sentín que as súas mans ían costas a arriba, a modo,
suavemente. Unha delas chegou ó pescozo e metiuse entre o cabelo.
Apertoume contra el e bicámonos. Eu abraceino con toda-las miñas
forzas. Apartouse para mirarme de novo, doume unha aperta e bicoume no
pescozo, pareceume escoitar un "quérote"; pero supoño que
foi o meu propio pensamento, de calquera xeito sentino cando me tiña
entre os seus brazos. Baixamos sen decir máis nada.
— ¿A onde
imos? — eu
— Mellor
damos un paseo — el — así podemos falar máis tranquilos — esa era unha
típica frase miña
— Daquela
imos cara a Torre que hai menos barullo de xente — eu
— ¿Dache
vergoña que te vexan conmigo? — el pasándome o brazo por enriba do
ombro
— Non, ¿por
que o dis? — eu, que non sabía a que viña eso
— Porque
parece que si, que te sintes un pouco incómoda, ¿a que se che planto
un morreo aquí mesmo, morres ca vergoña? — el, vacilando
— Proba —
eu, desafiando
— ¿Estás
segura? — el
— ¿Por que
sempre que digo algo me preguntas se estou segura? — eu, mosqueada —
claro que o estou
— ¿Si?— el
ríndo — vaia debe ser un acto reflexo, porque cho ía volver preguntar
E bícame.
— ¿Que?
¿que tal cómoda me ves? — dixen cando recuperei o alento
— Moi
cómoda, a verdade, de feito á miña lingua non lle importaría pasa-lo
resto da vida na túa boca — el desvergoñado — moi confortable si
— Suponse
que non deberíamos — eu
— ¿Que non
deberíamos que? — Campos, interrompéndome
— Santi dixo
que ti podías ter problemas — eu
— Eso era
antes — el, serio — agora témoste que ter vixiada sen esperta-las
sospeitas de Simón nin de ninguén máis que poida estar implicado e
enrollarnos é unha boa escusa ¿non cres?
— Si, moi
boa — decepcionada, era unha escusa, xa me parecía
— Pero
enténdeme ben — fixando a mirada — gústame o meu traballo e procuro
facelo o mellor que podo, esfórzome moito,e aínda que non cho pareza,
traballo moi duro; pero non creas que faría calquera cousa para obter
resultados — cada vez máis serio — que esta situación me sexa útil
non quere decir que a provocase precisamente para eso ¿entendes?
— Si — eu,
por decir algo
— Gústasme
— colléndome polos brazos — ¿mellor así?
— Si, moito
mellor — cun sorriso
— As cousas
claras, ¿non? — el, sorrindo tamén
— Si — eu
— Pois ti
tamén podías falar claro para variar — el
— Ti tamén
me gustas — eu toda natural, mirándoo ós ollos
— Ben — e
bicoume — moi ben — sorrindo
E seguimos
andando, sen falar, disfrutando da felicidade que invadía o meu
corazón, xa case o esquencera, é coma se de súpeto tivera todo o que
se pode ter, todo o que quería ter.
— Mira aquí
ven o teu can favorito — el, ¿como o sabía????
— ¿Por que
dis que é o meu can favorito? — eu
— Non, por
nada — coma se acabase de mete-lo zoco
— Xa — eu
— Vinte un
día facéndolle gracias — el medio avergoñado
—
¿Coñecíasme de antes? — ¿que me dis rapaz? hoxe é o meu día, non
hai dúbida
— Andamos
moito por aí, e — Campos, facendo unha pausa — ti tamén
— Agora es
ti o que se sinte incómodo — eu, vacilando
— Non, ¿por
que o ía estar? — Campos, disimulando — o meu traballo é observar
— A todo o
mundo — eu
— Claro,
nunca se sabe — Campos
— Xa — eu
— Que non se
che suba á cabeza, que tamén recoñecín ó can — di Campos esquivando
— Eu non
dixen nada — eu, mi madriña como estaba disfrutando
— Pero
pénsalo, que é peor — el
— Pois
daquela dime a verdade e así non imaxino cousas que non son — eu
— ¡Joder! —
parecía enfadado — está ben, un día tiveches unha reacción estraña
ó cruzarte con nós e escamámonos; controlámoste a ver se eran
imaxinacións nosas; e, en certo sentido — dixo con sorna — non o foron;
pero nada que ver có que pensábamos. Outro día que estaba correndo
por aquí vinte e case chocas có can ese, adicácheslle un sorriso que,
a verdade, aínda non tiven ocasión de volver ver — sentenciando
— É que ti
non es un can — eu
— Xa; pero
sorrícheslle como se che salvara a vida — Campos
— Igual si —
eu
— E claro
como contei que te vira, os compañeiros e as compañeiras, que tamén
son boas pezas, comezaron a putearme con que me gustabas e tal, e mira
ti o que son as cousas... — Campos
Tiña a
impresión de que a cousa non era exactamente así; pero non estaba mal
a explicación.
— ¿Ese
día... levabas unha camiseta de Silvestre? — unha imaxe que se me veu
á mente
— Si, ¿que
pasa? ¿ti tamén te fixaches en min? — el, que subía á parra
— Non sei,
acábome de lembrar, pasaches correndo ó meu lado en plan — eu
— Como
volvas deci-lo de chulo de discoteca imos acabar mal — Campos
— Ía decir
en plan campión; pero non te recoñecín, nin me lembraba — eu
— Muller
tampouco me tes que facer tanto de menos — el
— É que só
me fixei en que tiñas moi boas pernas — era certo, que lle vou facer
— E na
camiseta — di el, un pouco cortado
— Si; pero
de refilón — eu
— ¿Estás
falando en serio? — asustado
— Si, se
é-lo mesmo tes unhas pernas ben feitas de verdade — eu
— Gracias —
desconcertado
— ¿Sabes?
polo menos agora encaixan certas reaccións dos teus compañeiros,
pensei que se rían de min — eu
— Non — el —
era de min máis ben
— Síntoo —
sentíame culpable, mira que rirse del pola miña culpa, tal como son os
tíos
— Non tes
por que — colléndome da man — se non fose por eso habíanse rir por
outra cousa, ademais — parou — ríanse porque sabían que me gustabas
non polo comentario aquel do can — rompiume o corazón
Solteille a
man e abraceino.
—
¿Mercache-lo vestido? — el
— ¿Que
vestido? — eu
— O do
escaparate que mirabas, alí xa non está — el
— Non, era
moi caro — eu
— Si, eso me
pareceu; pero gustábache, ¿non? — el
— Era unha
obra de arte — eu
— Xa será
menos, unha obra de arte son as miñas pernas, por certo a ver cando me
ensina-las túas — el
— Non creo
que estean á altura — eu
— Á altura
seguro que non; pero o tamaño non importa ..... A todo esto — cambiando
de tema sen máis — ¿Simón díxoche algo máis do que me contaches?
— Creo que
non — aínda seguíamos abrazados e custábame mirarlle a cara, estaba
demasiado arriba
— Bueno,
mañán a ver que che conta, supoño que te terá vixiada, así que
igual está un pouco mosca. Non deixes que se meta contigo — ¿en que
sentido? — se non nos dá comba polas boas xa veremo-lo que facemos
— ¿Que dis?
— eu — só quedamos para falar
—
Non...bueno — indeciso, umm — aquelo da mamada, non cho decía en serio,
nin se che ocorra...
— ¡Homes! —
eu, ¿estaba celoso???, disimula — non se me ocorrería nin aínda que o
dixeses en serio ¿pero de que vas?
— Nada,
nada, só quería que quedase claro que non o decía en serio — el
— Aclarado,
tranquilo — enfadada
— Estou algo
celoso ¿sabes? — serio — e que ti non tes nin idea do que é que che
guste alguén tan distinto ó que che gusta habitualmente
— Si, si que
a teño — interrompendo
— ¿Tes?— el
— si, supoño que eu non son precisamente un ideal — agobiado
— Si, si que
o es — eu — para min si
— Pois ti
metes medo, sempre tan segura, parece que se te tiveses que tirar dun
edifico o farías sen dubidar, e non quería que pensases que tiñas que
tontear con Simón por obrigación, e se pode ser non o fagas por
ningún motivo — el
— Anda, que
— eu
— ¿Que? —
el
— Que me tes
pinta de se-lo típico que tontea con todas — eu
— Moito te
queimas conmigo — el
—
¿Engánome? — eu
— Non; pero
dun tempo a esta parte non son o mesmo, en ningún sentido — el
— Eu
tampouco, e ademáis, os meus nervios son así, o da seguridade é unha
fachada — eu
— O meu de
chulo de discoteca tamén — meu rei...
Seguimos
abrazados un anaco alí plantados, eu escoitaba o seu corazón de
música de fondo, e a súa cara apoiada na miña cabeza e o seu respirar
acompasado; soaba unha gaita desafinada, se chega a tocar ben aquelo
sería de infarto.
Era moi
tarde e o gaiteiro xa parara cos ensaios, había moi pouca xente e
supoño que foi o resío o que nos fixo reaccionar. Comezamos a andar
cara a casa, co seu brazo polo meu ombro e a miña man na súa cintura,
sen falar, coma se o fixéramos toda a vida. Despedímonos no portal cun
bico, e outro, bueno cuns cuantos. Repetiume que estivese tranquilla e
que non fixese nada que non quixese e que non me preocupase... e a cada
cousa que decía sentía eses picadiñas no corazón, e dabánme ganas
de achuchalo coma se fora un osiño de peluche, e de novo pareceume
escoita-lo "quérote" aquel, ¿serían realmente imaxinacións
miñas? eu tiña medo de decilo, era moi cedo para decilo, igual só era
un capricho, non, non o era, imposible.
Aquela noite
durmín de maravilla, nas nubes nada menos, era maravilloso aquela
sensación de ter algo tan especial. O día amenzeu nublado, xa non me
lembraba de durmir na miña cama e eso que só pasara dúas noites
fóra, ¡ai esa morriña!, pasei unha hora na bañeira e outra debaixo
da ducha, non era que me estivese preparando para o xantar, non era unha
ceremonia nin nada, era máis ben coma se pasara meses sen ducharme e
apetecíame estar alí. Quedáramos ás dúas, tiña máis que tempo, na
casa non había ninguén, claro que xa eran as once.
— Ola —
Cris, ó teléfono — ¿estás preparada?
— Si — eu,
vaia saúdo máis emotivo, deixoume un tanto fría — xa estou lista
— Ben —
Campos, non o podía crer — xa falamos despois — os tíos son todos uns
cabróns
— Moi ben —
eu, nada, nada se hai que ser fríos somos e xa está, que cabreo — chao
— Ei,
falamos despois, ¿vale? — el, cun ton un pouco máis persoal
— Si, xa
falamos — eu seguía picada
— Veña —
Cris, moi doce
— Chao — eu
derretíndome pero facéndome a dura
Comportábase
coma se o estivesen escoitando, igual estaban os compañeiros diante; ó
fin el está traballando e tampouco se vai poñer có cariño que tal
durmiches diante de todos; pero puido ir chamar a onde non houbese
xente. Que raro, cando o chamei onte para decirlle o de Simón
comportouse igual, non sei, ó mellor aquelo do micro non era tan de
película como el me quería facer crer. Tiña tempo de sobra e a
curiosidade puido conmigo, comecei a buscar algo que se parecese ó que
levara ó despacho; pero non se vía nada fóra do seu sitio, o pó é o
mellor anti—intrusos que hai, nótase todo, non había sinal de que
moveran nada, si, todo tiña a súa marca de sempre. Un día destes
teño que limpar, xa o farei mañán, se sigo aquí. Ben, pensemos, Cris
dixérame que colocase o micro nun lugar próximo a onde supostamente se
cocía o asunto, porque eran de moita precisión e na distancia só
collían de todo, así que tiña que estar preto do teléfono. ¿Na
habitación?, non alí nin se escoita o timbre, pois igual está dentro
do teléfono. E abrino, coma se soubese o que estaba facendo, mira que
se me daba por tirar dun cable e o escarallaba, mellor non tocar nada.
Si alí estaba, era moi parecido ó que me deran; pero máis pequeno.
¡Que cabrón! el está facendo o seu traballo Berta, ¿puido confiar en
min, non?. Decidín deixalo alí, porque se el non confiaba en min os
seus motivos tería, eu si confiaba nel así que decidín facer coma se
nada, igual eu que sei, estábame autoconvencendo de que era un tío
legal, no fondo xa o sabía; pero aquelo sentoume coma un tiro, sobre
todo porque o tivo que colocar cando veu conmigo, tanto conto e tanta
historia e mira ti saiume matahari o tío. Claro que poideron se-los que
viñeron rexistra-la casa; sen embargo estou segura de que o fixo el,
polo menos púxoo no teléfono e non na habitación, como alí xa da por
suposto que nunca pasa nada. Será cabrón. É o seu traballo Berta, non
te enfades; xa non, se estou coladiña por el, aínda que sexa un
cabronazo. Mira ti o Simón que listo me saiu.
Cando
cheguei ó restaurante Simón xa estaba dentro, sentado e con todo o seu
encanto preparado, resultábame repulsivo, ¿como se podía ser tan
falso?. Moito me alegrei de que non seguise con Ánxela, ela merece un
home de verdade, non este impresentable.
— Ola raiña
— esa son eu — ¿que tal estás? — vindo cara min para darme dous bicos
— Ola — eu,
superando a incomodidade con cinismo — moi ben
Sorprendeume
que me dese dous bicos despois de saltarme ó morro na comisaría,
homes, tampouco é que preferise esto último, nin moito menos.
— Que estás
moi ben salta á vista — Simón e agora venme con estas — polo menos
para algúns
— ¿Ai, si?
— eu, toda chea — ¿non me digas que teño algún admirador, a parte de
ti?
— Muller,
admirar non sei se te admira; pero sobar, soboute un pouco, de máis
para o meu gusto — este tío é un psicópata, eu acojonada
— ¿Perdoa?—
eu tranquila
— Onte
vinvos, de casualidade — si, home, si — a ti e máis ó tipo aquel no
paseo
— ¡Ah!!! —
mira ti — refíreste a Cris
— ¿Cris? —
el, de coña — o nome non lle pega moito ¿ non?
— Pois a min
gústame — que si
— Que che
gusta xa se nota — el, con retranca — como sode-las mulleres, fasme crer
que che importo — ¿que???? mátooo — e despois enróllaste có primeiro
poli que se che pon diante
— Home, o
primeiro primeiro, xa teño visto máis — eu
Pedimos.
— Non te
fies del — mira quen vai falar — dame moi mala espiña, para min que
anda buscando algo
— ¿O que?
¿sexo? — estou inspirada
— ¡Non! —
Simón
— Home
gracias ¿que pasa que só te podo excitar a ti? — anda que
— Joder,
tía que non me refería a eso, lembra-los disquetes dos que che falei
onte, pois creo que tamén os andan buscando eles — Simón
— E a min
que, eu non teño nada que ver con eso — eu
— Xa, e eu
teño que crelo — desconfiando — o que ese poli ande detrás túa
confirma a miña teoría — para — que conste que só cho digo para que
non te desilusiones cando pase de ti — Simón
— Vaia, que
a min só me queredes polo interese — eu
— Eu non, xa
o sabes — Simón, voulle espeta-lo coitelo, decidido
— Mira, ó
mellor tes razón e el tamén anda ca paranoia esa que che dou a ti,
será un andazo; pero conmigo non falou nada deso — eu
— Claro, o
voso é a típica historia de muller ó borde dun ataque de nervios
detida por unha salida de ton cun mercedes e o poli que se apiada da
inocente víctima da sociedade, que romántico — Simón
— ¿A que
si? — eu, seguíndolle o rollo — a verdade é que se parece bastante a
eso; pero non se apiedou de min, ben que me tivo alí pechada
— ¿Pero,
gústache de verdade? non me pegades nada — Simón
—
Esquencéuseme o látigo, Simón — eu
— Sigues
sendo a mesma, sempre alegre — Simón
— Pensaba
que eso era o que che gustaba de min — eu
— Si, claro
— que pouco convencemento, tiña certo parecido noxento có meu ex —
pero como che pode gustar se é un gordo apestoso — mira ti anoréxico
este
— E que a
min gústame a carne, os flacos non me motivades — eu
— Nunca mo
dixeras — Simón
— ¿Como que
non? — eu
— Bueno
igual si; pero sempre te imaxinei con alguén máis , como decilo, máis
coma ti — Simón
— Mira
Simón — xa me estaba mareando — non vou discuti-los meus gustos en
homes contigo, gústame Cris e xa está; se me dá a gana de enrollarme
con el enróllome e punto e ti non es quen de opinar; así que dime
dunha vez o que queiras decirme e non me marees máis
— Tranquila,
tranquila — Simón, de víctima — xa debes ir en serio, nunca te vira
así
— Pois se
non queres volverme ver así non te metas na miña vida — eu
— Vale,
tía; perdoa, só estaba de coña ¿vale? — Simón, reconciliador —
veña un sorriso — este tío é gilipollas
— A ver —
comprensiva — dime que che preocupa tanto que non mo querías decir por
teléfono
— Esta si é
a miña Berta — quen che dera — mira había dous disquetes na oficina
que tiñan información moi valiosa e que desapareceron
—Volta con
eso, xa che dixen — eu
— Non, xa
sei que non os tes ti — interrompéndome — falei onte con Fran e díxome
que o debera entender mal, que xa me dixera que non os tiñas; o caso é
que desapareceron e para min é de vital importancia recuperalos, porque
me daría un empurrón profesional
— Vaia morro
lle botas — interrompendo — tío, traballa coma os demáis
— Mira Berta
— agarrándome do brazo — imos falar en serio, escóitame ben —
acojonante — quero eses disquetes e se sabes onde están máis che vale
que mo digas
— Eso soa a
amenaza — eu
— Eu non
estou xogando, teño un plan e non mo vas joder ti nin o fillo de puta
ese que te tiras, e o conto ese do coche cóntasllo a outro, aínda non
sei que carallo facías ti alí; pero xa estou traballando neso, non
creas que tardarei moito — cunha mirada inquedante — os teus xoguiños
vanse acabar
— Pero imos
ver — ¡ai que paciencia hai que ter! — se xa sabes que eu non teño os
disquetes ¿a que ven esto?
— ¿Se só
lle rascache-lo coche a un gilipollas porque andas poñendo micros por
aí ? — Simón, quedei branca
— ¿Que ando
facendo que? — eu, disimulando
— ¿A el
tamén lle mintes? — Simón, apretando máis forte o brazo — seguro que
si, sempre pensei que agachabas algo. Fran cre que non; pero el non te
coñece
— ¿E ti si?
— intentando que me soltase
— Si —
Simón, acojonante de veras — es unha putiña moi lista
— ¡Xa está
ben! — solteime e erguinme
— Non te
metas conmigo — Simón, cortándome o paso — se che dá a gana ponlle
cen micros a Domínguez; pero
— ¡Que te
follen! — xa un pouco cargada — ¿pero que cres que tes de interesante
para andar detrás de ti?, se non es máis ca un trepa de merda.
¿Sabes? o que me fastida é que pensaba que eras boa xente e que che
gustaba Ánxela en serio
— Ánxela
non ten nada que ver con esto — Simón
— Eso xa o
supoño — eu
— Ti non tes
nin idea de nada — Simón
— Xa, eso é
o que trato de decirche — eu
— Non tes
nin idea do alcance que ten esto, a ti paréceche un xogo — Simón
— Si, a min
paréceme que só estás xogando — e marchei por fin
Saín toda
acelerada pensando en que o fixera moi ben; non sabía o que, porque non
conseguira nada, se polo menos non o interrompese cando parecía que se
ía sincerar, aínda que me contase mentiras algo máis sacaría.
Fastidiáraa, e porriba case non comera. ¡Que desastre! vaia espía de
merda. Non quería nin pensar en ver a Campos, mataríame. Agora xa non
estaba tan segura de non querer fugarme. Sempre a tiña que joder. E o
outro desgraciado seguíndome "por casualidade" cínico.
Sería mellor chamalo canto antes.
— Boas
tardes, ¿podería falar có axente Campos? — eu
— Un momento
— unha voz coñecida
— Vale — eu
— Mire —
despois duns minutos — neste momento non está, ¿quere deixarlle algún
recado?
— Non, xa
volvo chamar despois — eu
— Como
queira — a voz
— Adeus — eu
Puiden
preguntar por Santi pero non sabía o seu apelido, e preguntar por
"Santi" non me pareciu serio.
— Esta
escena fáiseme familiar — Campos
— ¡Deus,
que susto!!— eu
— Muller,
tampouco son tan feo — Cris — ¿a quen chamabas?, se se pode saber,
claro
— A ti — eu
— Pois case
seguro que non estaba — Cris
— ¿Non me
digas? — que guapo, e verás o sexi que se pon cando lle conte que a
fastidiei, algo tiña que haber de bo en que se enfadase
— Si, si que
che digo; ¿e que me querías? ¿contarme o habilidosa que es
interrogando á xente? — estaba rindo, menos mal — ¿o monte de
información que lle sacaches ó elemento ese?
— Vaites,
tamén tiñas orellas no restaurante — eu
— ¿Tamén?
— el
— Vin o do
teléfono — eu
— ¿O que de
que teléfono? — facéndose o tolo
— Humm — eu,
rosmando
— ¿Seica
che dou por facer limpeza? — el
— Pse — eu
— Igual fun
cortante demáis esta mañán — el
— Pse — eu
— Doume
vergoña, síntoo — dándome un bico
— Pero...
¡vannos ver! — eu
— Estamos
disimulando, ¿lembras? — el
— ¿Esto non
che dá vergoña, logo? — eu
— ¡Como es!
— el
— É igual,
ti mesmo, ó final trátase do teu traballo. Así que xa sabes que a
fastidiei — eu
— E tanto,
agora non só me vacilan porque me gustas, senón que tamén o fan
porque che gusto, e por se non fose dabondo o micro do despacho de
Domínguez non serve para nada, o do teu teléfono tampouco e
seguramente que a cagaches nalgunha cousa máis que se me escapa,
compréndeo son tantas — el
— ¡Bo! — eu
— Era broma;
tampouco foi tan mal, polo menos para ti, digamos que te fas menos
sospeitosa — el
— Eso parece
alegrarche — eu
— ¿A ti que
che parece? — Cris, serio, porque poñerá esa voz
— Que a min
tamén — eu
— Vamos — el
— ¿A onde?
— eu
— A seguir a
Simón — el — ¿a onde senón?. Apura que aínda se nos vai escapar.
— Para que o
imos seguir, ten que ir á oficina — eu
— Pois nos
imos detrás del ata a oficina, que deso se trata o de seguir á xente —
el
— A eso
tamén chego ou soa; pero paréceme unha perda de tempo — eu
— Eso tamén
mo dixo alguén de confiar en ti, e sinceramente espero que se engane, e
que ti tamén, así que andando — Cris serio, tranquilo sarxento
Fomos ó seu
coche, bueno non sei se era o seu; pero era o mesmo da outra vez, non
puiden evitar un certo excitamento o pensar na abatibilidade dos
asentos, vaia cousas que se me ocurren nos peores momentos, centreime de
seguido ó velo tan serio, en algo si tiña razón, ¡está tan sexi
cando se pon serio!. Non te perdas, Berta. Simón aínda tardou en sair,
nos estábamos sentados no coche sen falar, el puxo a radio.
— ¿Comeches
algo? — Cris
— Si, algo
si — eu
— ¿Seguro?
— xa estamos
— Si — eu
— Pois moito
tempo non che dou, puideches pedir algo caro e que pagase el, que lle
había joder máis ca que marchases — Cris
— De
momento, eh, non teño que aguantar a ningún fillo de puta para poder
comer, para comer aínda teño ¿sabes? — eu, cabreada, ca mirada
perdida
Notaba que
me estaba mirando fixamente, e esbozou un sorriso perverso que se
convertiu nunha risiña odiosa, non sei de que se ría , nin que lle
facía gracia, eso aínda me enfadou máis, nin que tivese tanta
necesidade de comer marisco para ter que lle choscar un ollo a un
imbécil
— Aí sae —
Campos, devolveume á realidade — pon o cinto
Simón saiu,
non levaba moi boa cara, e aínda que a levase a min pareceríame un
monstruo, o que son as cousas, agora resultábame máis interesante, xa
deixara de se-lo muñequiño guapo da oficina mágoa que se pasase ó
lado escuro. E meteuse no seu coche fantástico de prepotente, cada vez
caíame peor. Agora que o penso o coche de Cris non é nada pretencioso,
seguro que non é del. Este é dos que adoran ó seu coche.
— ¿Por que
me miras así? — el
— Por nada —
humm
— Pois
estasme asasesinando, por se non te decatas — Cris
— ¿Que? — eu
— Que tes unha mirada despiadada, pagaría por saber en que estás
pensando — Cris
— ¿Este coche é teu? — eu, ó gran
— Si — Cris
— ¿Traballas có teu coche? ¿e se lle pasa algo? — eu
— Páganmo — Cris
— Ah — eu
— ¿Que pasa có coche? — el, divertido — ¿non che gusta?
— Si, está ben — eu
— Moi espacioso — di con segundas — ¿non cres?
— Si — eu
— ¿E daquela? — Cris
— Non era o coche — eu
— Ai si, o coche de chulo, verás — di rindo de min — aí había un
calendario do play boy, aquí — sinalando ó espello — levaba un
rosario, e as fundas de leopardo están na tinturería, é que esta
semana tocoume limpeza, xa sabes como por aquí pasa "moita
xente", de vez en cando haino que limpar; pero non te preocupes,
teño un montón de fotos de tías en bolas aí na guanteira
— ¿A ver? — eu, seguíndolle o rollo — pero se aquí non hai nada
— Vaia, quedáronme os do lavado con elas, non me estraña estaban
cachondísimas, terei que pasar por alí a poñerllas cousas claras,
roubarlle as fotos porno a un macho coma min — este tío é a hostia —
¿por que ris?, ¿non me cres? pois si que vou ir. Imos aparcar por
aquí, ¿Simón aparca no subterráneo, non?
— Supoño — eu, vaia cousas que me pregunta — aquí hai ora
— ¿E? — Cris
— ¿Ti non pagas? — eu
— Non, eu bótolle moita cara — Cris
— Xa — moito me vacila este mamón — ¿e?
— ¿E que? — Cris
— E se Simón ten alguén seguíndonos e lle din que o seguimos, sería
unha situación un pouco ridícula — eu
— Non hai ninguén seguíndonos — Cris
— ¿Seguro? — miroume como experimentando por primeira vez o que
fastidiaba a preguntiña
— Si — Cris
— Pois onte seguiunos — eu
— Seguiu, e moi mal por certo, estaba aparcado na túa casa e veu
andando detrás de nos un anaco, ¿non o viches? — Cris
— Non — eu, este xa o vira, e daquela
— Moito vexo hoxe esa miradiña túa de noxo, ¿pódese saber que che
pasa? — Cris
— Nada — eu, será ...¿estaría montando o numeriño ou todo o que me
dixo sería en serio?... humm
— ¿Esa é da oficina? — Cris
— Si, é Sofía — eu
— Non me estraña nada — Cris
— ¿O que? — eu
— Que consiga todo o que queira, está moi ben; pero que moi ben — di
cunha voz de salido que ata me dou pena non ter un tenedor a man, porque
verías ti onde llo ía espetar, mira que gustarlle Sofía — ¿non
cres?, non me dixeras que estaba tan boa — mátoo
— Perdoa, é que pensei que era máis importante para o caso as súas
maniobras que o seu físico — eu
— ¿E esa? — interrompéndome — aínda está máis boa ca outra — este
comiu algo en mal estado
— Esa é Ánxela — eu, polo menos esta era legal, soportaría que lle
gustase
— Humm — dixo poñéndome a man na rodilla, e mirándome con aqueles
ollos de salido — notáseche moito
— ¿Que?¿que se me nota tanto? — eu, mentres a súa man se andaba pola
miña perna
— Quen che cae mal e quen che cae ben — Cris, anda que a ti non — tiñas
que ve-la cara que me puxeches cando dixen que Sofía estaba boa, ata me
pareceu ver como che medraban os colmillos — que simpático
— ¡Mira! — dixen, finxindo alegría cun sorriso cristalino — aí vai
Fran
— ¡Joder! — cravándome os dedos na perna, agora era el o que me miraba
mal
— A ti tamén se che nota moito — eu victoriosa, sofre, por fastidiar —
e que saibas que non me fai falla una liposupción
— ¿Eh? — Cris
— ¡Que me estás cravando as unllas na perna! — dixen alterada
— Perdoa — Cris, arrepentido, cun riso nervioso — ¿fíxenche dano?,
síntoo, non me decatara. Es unha bruxa — cun sorriso de derrota
encantador
— Non me provoques e portareime ben — eu, el quedóuseme mirando coma
cando nos vimos por primeira vez, subíame as cores — aí vai Simón —
el que me seguía mirando — que aí vai Simón
— ¿Eh? — resucitando — si Simón, ¿dixeches Simón?
— Si, dixen Simón, se chego a saber que a visión de Sofía te altera
tanto enséñoche algunha foto antes — eu
— Xa a vira, e ás outras tamén — serio de novo — non son elas as que
me alteran — ¿por que mira para min...?
— Claro, xa o vexo — eu, saíndo pola tanxente — vinte moi moi no teu
sitio
— Non me gusta que non confíes en min — serio — non me gustou como me
miraches antes, non confías en min e creo que non o merezo, estou
poñendo o pescozo por ti
— Estou facendo todo o que me decides, non me veñas con que non confio
en ti — eu
— Non me refería a eso — el, torcendo a cara
¿Tanto se me notará cando penso mal
del?
— ¿Imos quedar aquí toda a tarde? — eu
— ¿Tes moito que facer? — el, estaba enfadado
— Resúltame difícil confiar na xente — falando soa — sempre pensei que
era o suficentemente insignificante para que ninguén me quixera polo
interese; pero supoño que nunca se é insignificante dabondo. O que me
molesta é que me veñan facendo a rosca
— ¿Canto mides? — el, ¿canto mido? ¿canto mido???? eu abríndolle o
meu corazón e este desgraciado pregúntame canto mido
— 1,58 — eu, el mírame de arriba a baixo indiferente
— ¿E pesas? — el, aínda me vai pedir unha análise de sangue
— De 50 a 52 quilos — xa me estaba enchendo — e calquera parecido có
90—60—90 é pura coincidencia — el ri
— Eu mido 1,88 e do que peso xa hai que perdín a conta — el
— E de 90—60—90 nada — eu
— Non miña filla — di el — nin có wonder ese...
— Que lle vas facer — eu
— Vou facer que me mires moito — el
— ¿Por que?, ¿a ver se te gasto e aforra-la dieta? — eu
— Non, porque me miras coma se fose un tío tremendo — el, hai que
joderse — si, non poñas esa cara que non estou decindo que babees por
min, senón que me fas sentir especial cando me miras — sempre acaba
decindo algo así, mátame o corazón — e espero que eu a ti tamén,
porque eso é o que penso de ti — ala xa está, morto, en anacos polo
chan
Eu alí derretida, incapaz de falar,
contendo as bágoas de emoción.
— ¿Si? — Campos ó móvil — vale, xa
imos
— ¿A onde imos? — eu
— A un hotel — el, ¿eh??? — si, a darlle renda solta ós nosos
sentimentos — ¿estarame vacilando? que serio o di — ¿a onde imos ir?
traballar — vaia por Deus — temos un despacho alquilado naquel edificio,
o do lado do tío que se enrollaba ca Sofía, ¿lembras?; tomámolo
prestado uns días
— ¡Ah!, non é mala idea — eu
— ¿Decepcionada? — Cris
— Non, ¿por que? — eu, disimulando
— Por nada — Cris, e foi colle-lo recibo da ora
— Pensei que ti non pagabas, estaría ben que cho levase a grúa — eu
— Estaría de máis, es medio meiga como cando volva non estea vas ir ti
por el — Cris
— Ti conta con eso, ponlle o tempo que precisas e non protestes — eu
Cruzamos e entramos no edificio, estaba de medo, era moito máis bonito
que o da nosa oficina, de máis poderío. No ascesor, situación ben
propicia para recupera-la falta do hotel, vai e sóanme as tripas, o de
querer desaparecer quedábaseme curto.
— ¿Así que comeras? — el — xa vexo xa —
rindo — mellor dito, xa escoito. Agora entendo a túa decepción por non
ir a un hotel, e eu que pensaba
— Non me vaciles — eu
— Pois non creo que teñan nada de comer arriba; e se o teñen, mellor
non o comas, non vaia ser que te intoxiquen, xa sabes como somo-los
tíos, uns porcalláns — Cris
— Tranquilo que ben aguanto — eu
— Menos mal — el, partíndose — que non che puxemos un micro para falar
con Simón...mira que se che sae un alien
— Vas levar — seria
— Pasa — Cris, entrando no despacho — procura toca-las menos cousas
posibles, esquencéuseme traerche uns guantes, de todo-los xeitos
despois van vir os da limpeza
— ¿Non podemos estar aquí? — eu
— ¡Non estamos aquí! — en voz baixa — creo que xa os coñeces a todos
— Xusto a tempo — Santi — Simón estalle contando a Sofía a conversa
que tivo contigo, estalle botando un pouco de imaxinación
— ¿Que di? — eu
— Tranquila — Santi mirando para Cris — nada interesante. Séntate por
aí e cóntanos todo o que non resulte normal, o que cambiou des que
marchaches, actitudes, mobles, xente, o que se che ocorra
Fun xunta Andrea, a verdade é que as
vistas que tiña eran alucinantes, víase todo menos o meu e os
servicios, menos mal, xa me daba algo. Todo o mundo estaba con algo, era
coma un minicentro de operacións.
— Toma — díxome Andrea, pasándome un
paquete de Donuts — non comeches moito hoxe
— Gracias — eu, sorprendida
— Dallas aí a Oso — sinalándo ó compañeiro — que é un pai as
vintacatro horas do día
— Gracias — eu
— De nada; pero que conste que eu falei dun bocadillo — Oso
— ¿Ves algo? — Andrea
— Non, de momento está ben, eses son Simón e Sofía. Domínguez non
está no despacho; pero eso tampouco é raro. Fran e Ánxela có café,
Tino na mesa ó seu, todo igual. Ese que entra é o fillo de Domínguez.
— Si, agora está no despacho do pai — Andrea
— Non o envidio nadiña — eu
— Pon os cascos — dime Santi desde atrás
Collinos e ó escoita-las voces
familiares dos meus antigos compañeiros esquencinme de todo e volvín
ós vellos tempos, coma se estivese alí con eles, non era morriña era
un debiu sair ben. O son principal viña do despacho de Sofía,
escoitábase de fondo a Fran de cotilleo con Ánxela, estaban poñendo a
parir a Junior polo de sempre. Tino non falaba, estaba concentrado no
seu; Xan entrou no despacho para falar con Junior sobre non sei que
campaña e parecían levarse ben. Despois cada un foise sentando, chegou
a supersecretaria e levoulle os recados a Junior, non o podía crer eran
todos do tipo "chamou fulanita para quedar para cear",
"menganita di que hoxe non pode ir ó cine". Ó sair do
despacho de Junior, Xan foi falar con Ánxela, non se escoitaba moi ben,
algo de que temos un pouco máis de non sei que. Sofía comezou a falar
con Simón dun traxe, ensináballe fotos, e fixo un chiste sobre min,
algo de que estaría morrendo de envexa e Simón riu.
— ¿De que imaxinación falabas? —
mirando a Santi
— Nada importante — Santi, si, home, si
— Dimo — eu, ameazante
— Cóntallo — Cris — así tamén me entero eu
— Andrea — dille Santi — faime o favor e agárra para que non rompa
nada, que as figuriñas estas valen unha pasta, ou mellor cóntallo ti
que hai certas cousas que as contas ti mellor
— Non vales para nada — di Andrea rindo — tranquila, nada importante, xa
sabes como son os tíos, díxolle á tipa que o chamaras ti, e que andas
pouco menos que lambendo o chan que pisa
— ¿Queeee? — comezou a inchárseme a vea — supoñíase que Sofía e
máis el tiñan un plan para sacarme os famosos disquetes ¿por que
tería que invertar esa estupidez?
— Porque ó mellor pasa demasiado tempo detrás de ti e a outra célase
— Santi
— Non creo — eu — Sofía non se cela de min nin que faga a ciruxía e me
volva guapa
— Pois algunha razón terá — Cris — non quererá repartir
— Oxalá — eu — síguelle o rollo para conseguir información; pero non
van a medias, estaría ben
— ¿Disfrutas? — Cris
— Xa che digo — eu
— Vaia sorriso máis perverso — Andrea
— Así que eu acoso ó cretino ese — eu — pois mira si, para que negalo.
Xa temo-la escusa perfecta
— ¿Perfecta para que? — Campos intrigado
— Para que nos conte todo o que sabe, vouno chamar e quedar con el e
voulle decir que se non me di todo o que queira saber cóntolle a Sofía
que lle mentiu, que a utilizou — eu
— Non soa moi ameazante — Cris
— Igual esquences que Sofía se deita con Domínguez, e que — eu
— ¿Pero non decías que non se celaba de ti? — Andrea
— De min non; pero se lle digo que a Simón aínda lle gusta Ánxela
arríncalle o corazón — eu
— ¿E se non é certo? — Oso
— Na comida — eu — terédelo gravado, ¿non si? díxome un "Ánxela
non ten que ver con esto" moi sentido; aínda lle gusta, que volo
digo eu
— ¿Ti que pensas? — Santi a Campos — merece a pena intentalo
— Ben — Cris — chámao desde a túa casa
— Si, si — Santi — para que vexa un número coñecido
— Déixao Santi, xa sabe o do micro — Campos
— ¿Dixéchesllo? — Santi
— Non, doume por mirar dentro do auricular — eu
— ¿Así sen máis? — Andrea
— Sospeitei — eu
— Claro — Santi, cachondeándose de Cris — aquí o fenómeno tanto quixo
disimular...
— ¿Non o escarallarías? — Cris
— Nin o toquei — eu — pero se tal, chamo desde outro sitio
— Facemos unha chamada de proba — Oso que nos facía caso para a miña
sorpresa — e xa está
O teléfono estaba perfecto
— ¿Non te picarás coma no restaurante?
— Cris
— E que máis dá, agora quen vai ter que arar por onde lle mandamos vai
ser el — eu maquinadora
— Metes medo con esa frialdade — Andrea
— ¡Escoitade esto! — Oso
—"Así que Bertiña dixo que non sabía nada — Fran — os discos non
os ten ela, xa cho dixen
— ¿Daquela quen os ten? — Simón — porque ti dis que non os tes, e
Sofía se os tivera xa non estaría aquí
— Igual tes razón e tenos ela — Fran — de calquera xeito non nolos vai
dar por moito que lle insistamos, xa sabes como é, e agora que se
enrollou có fulano ese non hai nada que facer
— Aínda o podes intentar ti — Simón — ó final a ti si que che gusta,
non mentirías
— Paso — Fran — se mos quixese dar, xa o tería feito; ademáis como me
solte o tigre, tiñas que ver como me mirou, o tío marcaba o territorio
— Crese moita cousa o fillo puta ese — Simón — ¿pensas que están
enrollados de verdade?
— Se é certo que os viches, si — Fran
— ¿E que faría Berta na comisaría? — Simón
— Se non foses alí a fastidia-lo todo — Fran — habíamo contar todo,
confíaba en min; pero agora andará ca mosca detrás da orella e se lle
saco o tema, armámola
— Vamos — Simón — de ti non desconfía nin de coña
— Non sei — Fran — ela igual non; pero o colega non me traga
— Pois bota man deso de hai tempo que non falamos, que tal che vai có
teu mozo — Simón
— Ti non a coñeces coma min, se lle saco eu o tema veme vir, e ela non
o vai sacar — Fran — jodéchela o ir alí, xa che dixen que non era boa
idea
— ¿E que querías que fixese? — Simón — preciso os disquetes
— E quen non — Fran
— ¿E o micro de Domínguez? — Simón
— Que sospeiten del vennos de perlas — Fran
— Fran — Sofía entrando — vaite ó teu despacho que aquí temos moito
que facer"
Cando saquei os cascos non quixen mirar a
Campos, non quería ver un "xa cho dixen" na súa cara.
— Veña — Cris, poñéndome a man no
ombro — vai facer esa chamada
— Toma — Santi, lanzándolle algo a Cris — que o leve
— Váiselle notar — Cris, mirándome
— Pois que poña algo menos axustado — Santi — que xa está ben de andar
por aí provocando — de coña
— É un micro — Cris, sen moito entusiasmo — tes que poñe-lo
— Si — Andrea, rindo — dille onde, ou mellor que llo coloques ti para
asegurarnos de que está ben
— Deixade tranquilo ó rapaz — Oso — tes que poñelo no empece das
costelas — sinalándome ca man por debaixo do peito — para evita-los
ruidos do corazón e os estomacais
— Xa sabes — Cris, vacilando — come algo antes
— Tío, eres un augafestas — Santi a Oso — eu quería ver como llo
poñía
— E eu — Andrea
— Vas ter que poñer algo máis frouxo — Cris — se non váiseche notar
— Non hai problema — eu, coma se fose un delito levar camisetas
axustadas — teño máis roupa ca esta camiseta
— Só lle tes que dar a este botón — Cris, ensinándome o trebello —
probarémolo antes de que saias da casa e chamámoste para confirmalo.
Pégao ben, non sea que che caia
— O espaladrapo é o mellor — Andrea — de todo-los xeitos tampouco pesa
tanto
— ¿Que lle vas decir? — Cris — ¿ non se che ocorrerá decirlle que os
estamos vixiando? ¿que o vas chamar á oficina?
— Si, é o único teléfono que teño del, ademáis se me collese Sofía
sería xenial — eu
— Podemos agardar a que estea ela soa no despacho para chamar — Andrea
— Boa idea — Cris — ¿e?
— E direille que ó medio día estaba moi nerviosa, que o sinto e que
estou moi tensa ultimamente — eu, escusa tipo futbolista — calquera
cousa polo estilo, e quedarei para tomar algo e retoma-la conversa,
porque é unha mágoa tirar ó lixo unha amizade...
— Vaia rollo que se marca a tía — Santi a Andrea
— ¿E? — Cris
— E unha vez quedemos direille que me conte o dos discos, e se non quere
sacarei sutilmente o tema Ánxela versus Sofía — eu
— ¿Como de sutilmente? — Cris
— Un ¿que tal o leva Sofía?, por exemplo — eu
— ¿Que tal leva o que? dirá el — Andrea, seguíndome o xogo
— O de que aínda che guste Ánxela, direi eu — eu
— ¿E?
— E se teño razón, entenderá o que quero decir, e se non dará igual
o que lle diga — eu — é decir cero, de novo
— Bueno — Cris, sen confianza — como non hai nada mellor, imos intentalo
— Veña, home — Santi — tranquilo, que se non funciona soltámoslle o
tigre e todo resolto
— É certo — Oso, por primeira vez de coña — telos á túa mercede
— Vaite — dime Cris — antes de que te contaxien a ti tamén, ves o que
fixeron con Oso, todo un señor serio e formal.
Chámanos en canto teña-lo micro listo e
facemos unha proba, despois nos decímosche cando tes que chamar e que
sexa o que Deus queira.
— Bueno — eu — chao a todos, a ver que
sae desto
— Chao — todos — sorte
— Lembra, tes que poñelo aquí — poñendo a súa man nas miñas
costelas — se ocorre algún imprevisto, o que sexa chámame ó móvil,
toma o número, non o perdas — parecía que me daba consellos para a
batalla — e sorte
— Gracias — eu — vai sair ben
— Seguro que si — el, agora con máis confianza — non te preocupes
— Ei, menos confianzas ca sospeitosa — Santi, a berros — xa te ías
¿non Berta?
— Si, xa marcho — eu
Cris abriume a porta e saiu detrás de
min, parou e díxome que non podía vir, que tiña que seguir a Simón e
que Santi se encargaría de Fran así que tería que ir soa, como
sentíndose culpable por deixarme soa ante o perigo.
— ¿Non te perderás, non? — Cris
— Creo que non, chao — digo marchando
— Como que chao, ven aquí — serio — ven
— ¡Que! — pensando en que por fin me diría algo de Fran
— Sorte — e dame un bico
— Gracias — eu — pensei que me ías falar de Fran
— Para que, habendo cousas mellores das que falar — el, sensible — se é
tonto que se joda — quéroo, moito
— Gracias — sen poder decir moito máis pola emoción, tiña as bágoas
a punto — eu...
— Ti ¿que? — serio, moi serio mirándome fixamente
Eu quérote tiña que decir; pero non me
saiu, demasiado covarde supoño. Non podía máis que miralo, esperando
que me abrazase ou que dixese algo.
— Vaia, e eu que traía os rombos —
Santi, rindo — ¿que lle fixeches agora? ten a mesma cara có día que a
levaches á casa
— Só me estaba despedindo — Cris
— ¡Coño, que tampouco vai á guerra! — Santi — alegra esa cara, que os
imos poñer a andar a todos
— Si — eu — bueno mellor marcho
— Ben — Cris, serio — chama en canto o teñas
Entrei no ascensor, a Santi xa lle
valía, andaba de carabina seguido; era igual, non me ía atrever a
decirllo. Cústabame pensar nel tendo sentimentos, non era só por
aquelo de chulo, senón porque era tan grande, a min dábame por pensar
que non lle facía falta, eu que sei, coma se eu fose demasiado pouco
para el, se non lle chegase a ración, nunca me daría por pensar que se
poidese fixar en min. Pero si. E mirou con cara de malo a Fran
"marcando territorio" eso encantoume; un pouco machista, moi
machista; pero a idea de que tratase de manter a Fran a distancia
afagábame moito.
Apurei o paso de volta, e nun cuarto de
hora xa estaba na casa, non había ninguén así que collín algo de
comer e fun para a habitación, puxen un chándal, ¿onde quedaría con
Simón?, que máis daba, que elexise el. Comín dabondo, vaia corte cas
miñas tripas. Puxen o micro, esperaba que ó quita-lo espaladrapo non
se notase a marca da depilación, nin que os peliños medrasen máis da
conta despois, ás veces dame por pensar en cada tontería; en
realidade, con que non me caese o chisme en plena faena xa me
contentaba, que pensamento tan masculino...desvariaba. Non caias por
Deus. Deille ó botonciño e aló fun.
— Ola — eu — xa está
— Bueno imos ver que tal funciona — Cris — colga e fala, pon música,
calquera cousa; pero a volume normal
— Vale — eu
E así foi, puxen un cd no ordenador e
comecei a dar voltas pola casa. Acendín a tele, e fun a cociña
poñe-la radio, andiven cas portas armarios e tal.
— Berta — Cris, ó teléfono — tes que
falar
— Pensei que chegaba có ruido ambiente — eu — ¿non se escoita ben?
— Escóitase perfectamente — Cris, vacilón — pero eu non son nada se
non escoito a túa voz, así que fálame, por favor
— ¿E que digo? — eu, o ridículo subíaseme
— Cóntalles aquí ós meus colegas o bonitas que son as miñas pernas —
Cris que seguía
— Si, home, si — eu — ¿por certo non se me escoita agora?
— Si, moi ben ademáis — Cris
— ¿Pois, xa está non?— eu
— ¡Colga e fala! — Campos, o sarxento — que non che imos cobrar
— Vale — eu, con vergoña para parar un tren
— Estamos esperando — Campos
— O día que lle vin as pernas a Campos — eu, evocadora — ¡que día
aquel!, lémbroo coma se fose hoxe, o máis emocionante da miña vida.
Aquel día marcou un antes e un despois, nunca tal vira
— Vai parando — Cris, que me chama — xa chega. Está perfecto
— Agrora que lle collera o gusto — eu
— Xa — Cris
— ¿Pícaste? — eu
— Non — el — ¿por que? Comprendo perfectamente que ese momento se che
quedara grabado, pásalle a todas
— As que non morren de gusto, claro — eu
— Claro — el — espera — cambiando o ton — colga e chama agora á
oficina, está Sofía soa
— Vale — eu
Colguei e marquei o número da oficina,
automáticamente, se o pensaba non me lembraba. Colliume a secretaria
perfecta, e cando me preguntou con quen desexaba falar quedei
paralizada, se preguntaba por Simón e a cretina esta mo localizaba sen
pasar por Sofía á merda có plan, e se preguntaba por Sofía e llo
decían, Simón íase escamar. Pensándoo ben, a tipa esta non se
molesta casi nin en colle-lo teléfono, así que supoñendo que pregunto
por Simón hai manda-la chamada ó seu despacho, e alí que se busquen a
vida, despois de todo non é o seu traballo. E así foi, preguntei por
Simón, e nin sequera dixo o de parte de quen, nin un momento por favor
nin nada, a espera e despois a voz de Sofía.
— ¿Si? — Sofía, có seu toniño de eu
son perfecta
— ¿Está Simón? — eu seria
— ¿Berta? — Sofía — ¿que tal? — a encantadora — ¿como che vai a
vida?
— Moi ben, gracias — se ti souberas — ¿e a ti?
— Non me podo queixar — ela sobrada — ¿así que queres falar con
Simón?
— Pois si, ¿está por aí? — eu
— Agora mesmo non ¿pero se queres deixarlle un recado? — Sofía
— ¿Non está na oficina?— eu, en plan de vai vacilar a outra
— Na oficina si, pensei que te referías ó despacho ¿queres que o
avise? — ela
— Si — eu sen concesións
— ¡Ai mira! aquí chega — ela — Simón é Berta, que quere falar
contigo — con retranca
— Ola — entre serio e sorprendido — ¿que pasa?
— Nada, que creo que me alterei de máis ó mediodía — eu
"arrepentida"— e quería que quedásemos para falar
tranquilamente, é que me sinto mal
— Non é para menos — Simón, perdoavidas — alégrome de escoitalo,
pensei que che lavaran o cerebro
— É que últimamente estou alterada, xa sabes o paro e entre que me
detiveron e todo o rollo ese dos disquetes
— Tranquila muller — Simón — enténdoo perfectamente, eu tamén son moi
insistente e non tiven en conta
— ¿Podes quedar hoxe? — eu, interrompéndoo
— Si, ¿a que hora? — Simón
— A que queiras, eu non teño nada que facer — eu
— Pois quedamos ás nove, ¿paréceche? — Simón
— Si, perfecto — eu
— Podemos quedar no Contertulia, ¿sabes cal é? — Simón
— Si, si — eu — quedamos alí ás nove daquela
— E deixa a tensión na casa — Simón
— Vale — eu, sorrindo falsamente
— E a ese mozo teu tamén, se pode ser — Simón, despectivo
— Xa, eu pretendía falar contigo a soas ¿vai ir máis xente? — eu
— ¡Non ! — Simón esaxerando — só no-los dous prométocho
— Chao — eu
— Adeus — Simón
Esperaba que me chamase Cris, non sei
para decirme calquera cousa; pero non. Nin unha soa chamada, pois boa
falta que me facía. Tireime na cama, por durmir un anaco. Pero
fastidiábame que non me chamase, non creo que Simón saira da oficina e
había alí catro persoas para controlar, e unha chamadiña de sorte
tampouco levaba tanto tempo. Comezaba a pensar que me inventara un Cris
á miña medida e que ó final non era máis que un cabronazo coma outro
calquera, que moito ía presumir de que ligara cunha sospeitosa, de que
me tiña no bote. O de sempre. Pasábame por fantasear, non conseguiría
atopar a un home que me gustase porque nunca era capaz de velos como
realmente eran, sempre imaxinando príncipes azuis que fan a mínima
cousa por compracerme. E despois de todo eu tampouco era tanta cousa,
unha petarda medio tola.
— Si, eso é o que son, unha tola
descerebrada — dixen en voz alta sen decatarme — como te vai querer
ninguén Berta
E doume por chorar, chorei coma se me
estivesen arrancando un brazo. Dábame ás veces, cando me sentía soa
ou sentía que fixera algo mal, ou... despois quedaba coma nova; pero
tiña que pasar por aquel DRAMA.
— ¿Estás ben? — Cris ó teléfono,
preocupado
— Si — intentando que non se me notase que estaba chorando e sorprendida
pola pregunta
— ¿Que pasou? ¿por que choras? — el
— ¿Que? — ¡hostia! o micro, esquencéraseme, que desastre
— ¿Estás ben? — el, de novo
— Si, si perfectamente — eu, que espabilei e de que maneira, o micro
Berta — non pasa nada
— ¿Seguro? — Cris, era raro tamén
Calei
— Volvino facer — el rindo — se non
queres non vaias, xa cho dixen, xa atoparemos outro xeito
— Non, estou ben, non ten nada que ver con Simón — eu cansa da
insitencia
— ¿Daquela? — Cris
— ¿Daquela que? — eu
— ¿Con que ten que ver? — el — estás triste e quero saber porque,
vasmo decir
— Non é nada, xa está, xa me pasou — eu
— Non me gusta que chores — Cris, hai que fastidiarse có mamón este
— ¡Pois se non che gusta jodeste! — e colgueille
Mira que me pareciu mal, coma se con
decir que non lle gustaba eu fose a poñerme contenta, pois non, estaba
triste e moito, e pola túa culpa, mamón. Tiña traballo claro, que
distante estaba hoxe, non me gustou nada, nin alí fóra nas escaleiras.
Tratei de controlarme e pensar
racionalmente, pensar no que me dixera Santi; pero sempre se me ía a
mente cara a noite anterior no paseo, porque cando el quere dá igual o
traballo e cando a min me fai falta hai que mante-las distancias. Tamén
pensaba, por pensar mal, máis que nada, que aquelo non tiña que ver
có distanciamento profesional. Igual lle gustaba Sofía, ¿e como non?,
case se lle saen os ollos ó vela, ou Ánxela; a todos lles gustaban, el
non ía ser menos. Estaba diante do espello tratando de pensar en cousas
máis alegres, pensando do micro e en que me estaban escoitando.
Tratando de non volver chorar. Pero resultábame bastante difícil,
sentíame tonta, como diaño se ía fixar en min, por moito que me
metese ca súa pinta seguro que ligaba o que quería. E eu... mírate
Berta. Deixando de lado o físico, o do meu cerebro si que non tiña
remedio, e por fin doume a risa.
|
BVG
Voltar atrás
