BVG     Voltar atrás

Capítulo 15       Cando chegou á cafetería levaba mellor cara, non era que soubese que cara tiña antes, simplemente parecía máis animada. Deille voltas á súa reacción. ¿Por que estaría chorando? ¿Por que se enfadou cando llo preguntei? fíxome sentir coma un porco e nin sequera sabía porque. Era por Fran, seguro, estaba así por el, non imposible ó despedirme miroume a min, non era Fran era eu. Tiña aquela mirada de novo, ata Santi se decatou, perdida, abandoada. ¿Por que estaría tan triste?       "Esta tía ten cada reacción que che paraliza o corazón" dixo Santi cando a escoitou. Andrea mirábame coma se eu lle fixese algo malo, outra a tocarme as narices. ¿Que esperaba que fixese? ¿que a chamase cun "bos días cariño"?; non, non o creo, tampouco me parece desas; aínda que recoñezo que un pouco frío si que estiven. Santi non deixaba de comerme o tarro có da profesionalidade e agora venme con estas. Na miña vida me miraran así, parecía querer decirme algo e atacoulle a timidez, raro nela. Xa me estaba enchedo tanta atención, para que despois se me vaia có niñato ese da publicidade, coma se o vise.       — ¿Que? ¿atendes ó que estamos? — Santi       — Si — eu       — Pois que se note — Santi — mira con quen ven Simón       — Hostia — eu — ¿non se supoñía que era unha conversa íntima?       — Pois vai ser un trío — Santi vacilando — van acabar con ela       — ¿E esa sensibilidade túa? — eu, escamado       — Home — Santi, case serio — váiselle collendo cariño, que conste que dixen cariño, non me saque-las unllas, trigre — xa lle era moito aguantar       — Cala anda — eu — o que nos faltaba, a ver que quere o Fran este       — Nótase que che cae ben — Santi       — Cando caia dun octavo — eu — de maravilla       — Se non te pilla de baixo — Santi       — Eso — eu       — ¿Por que pensas que lle gusta a Berta? — Santi       — Porque combina ben os calcetíns cas camisas, ¿a ti que che parece? — eu       — Que a ela non lle gusta — Santi, sentenciando       — Escoita, xa están — eu       — Ola, princesa — Fran o capullo — ¿como estás?       — Tíveno que traer, Sofía díxolles que chamaras, e como quedáramos, se non o traio morre — Simón       — Ola — ela sorrindo — está ben, despois de todo o que che tiña que decir máis ou menos xa cho dixen por teléfono       — Non sei que vos traeredes entre mans volos dous, ultimamente non facedes máis que quedar — Fran       — Nada, ademáis polo que di Simón ti estás ó tanto de todo — Berta       — Eu non digo nada — Simón       — Home a min dixéchesme que o dos disquetes cho dixera — Berta, metendo cizaña candidamente       — Si, eso si — Simón       — ¿Pois daquela de que falabas ti? — Berta       — De nada — Simón, en boca pechada non entran moscas       — A ver contádeme, que teñen de importante, porque eu sempre pensei que eran de contabilidade — Berta — e vamos tampouco creo que nos descubran nada que ti e máis eu non falásemos xa — a Fran, eu levaba medio paquete fumando       — E que este e máis eu descubrimos que igual non eran exactamente eso — Fran, rindo       — Home pois se mo dixeras a tempo, agora teríamo-los — Berta, espero que estea finxindo — porque non entendo quen os puido coller. ¿Lembras? cando falamos deles aínda non viñera Junior e, respecto a Domínguez, non creo que de súpeto lles vise o interese       — ¿Domínguez? — Fran — está nas nubes coma sempre       — Pero non nos podemos fiar — Simón, mantendo o interese en Domínguez — sabe máis do que aparenta       — ¿Ti cres? — Berta — bueno, igual tes razón, porque se só soubera o que aparenta teríao ben fastidiado       — Esa foi boa — Fran ríndolle a gracia á "princesiña" — ¿decímosllo? — a Simón       — Ti verás — Simón, desconfiando       — É igual, se non queredes tampouco pasa nada — Berta, que sexa unha estratexia, porque a mato       — Non — Fran, o superman — igual así te animamos a axudarnos ¿por que naquel disquete verde... non había nada?       — Non, polo menos que eu vise, nada interesante — Berta       — ¿Daquela por que non o devolveches? — Simón, agresivo       — Devolvino — será cabrona — púxeno onde estaba, non estaba a situación para que Domínguez me viñese rexistrala casa       — Si, ti es moi lista — Fran, non me gustou nada como dixo ese lista       — Pois alí non está — Simón       — Joder, tío — Berta, sen inmutarse — tampouco será moito supoñer que os colleu a mesma persoa, o que me alivia porque se non chego a devolvelo esa persoa andaría moi mosqueada detrás de min — eso tiña algunha intención — e é o que me falta, que me acose un espía industrial       — ¿Un espía industrial? — Fran — non será para tanto, ademáis tes un gardacostas de primeira, non che ía nin tocar; por certo ¿telo amaestrado?       — Cala Fran — Simón, rindo — que así comecei eu a mediodía e mira como rematou       — Non llo tomes a mal — Fran — é que nos deixou sorprendidos a todos, a min o primeiro       — ¿Por? — Berta       — Muller, porque non me dixeras nada e dun día para outro atópoo agardando por ti diante da oficina — Fran — ademáis, non che pega nada       — É certo ¿ves? xa llo dixera eu — Simón — eu sempre te imaxinei cun tipo coma Fran       — E eu — Fran       — Parade xa de tomarme o pelo — Berta — son che cousas que pasan, o destino, o amor       — Si, que romántico — Fran, con sorna — a delincuente consumada e o policía. Un flechazo na comisaría       — Non foi na comisaría — Berta       — ¿E logo onde?— Fran       — Xa o coñecía de antes — ¿¿¿¿???? Berta       — Pois sigo decindo que non me contaras nada — Fran       — Só o coñecía de vista — Berta       — ¿Que é veciño teu ou algo? — Fran       — Como vai ser, eu nunca o vira diante — Simón, ben el non me coñecía       — Corre polo paseo — Berta       — Ou sexa que cando quedábamos para falar no paseo era para ver ó tipo este — Fran, algo mosca — e eu que pensaba que era para ve-lo solpor...       — Eso tamén, porque cando corre ó solpor está de morte — Berta algo "alterada" e Santi que se emociona       — Aínda imos crer que o do coche o fixeches a propósito para tomar contacto — Simón       — ¿Estás de coña ? — Berta — se chego a saber que era poli nin respiro, non vexas que corte       — Menos mal que falamos antes con ela — Santi — se non haber quen lle cría algo       — E claro, viute, víchelo — Fran — e flechazo       — Si e fixo un pouco a vista gorda — Simón — e soltoute       — Seguro — ¿seguro Berta? — por eso me fixo pasar alí a noite       — É un tipo duro, ¿eh?— Fran, con recochineo — bo truco para impresionar       — Fran, meu rei — Berta, estraña — non lle fan falta trucos para impresionar       — Vostede perdoe — Fran, máis mosqueado — así que non lle fan falta trucos, ¿eh? ¿saberá ler e escribir polo menos?       — Sabe, de maravilla — Berta, presumindo       — E terá unha conversación interesante — Fran       — Non sei, non falamos moito a verdade — Santi mirándome de esguello       — ¡Sscheee! quieto parado — Simón — ¿daquela que facedes?       — ¿A ti que che parece? — ¡¡Berta!! — có corpo que ten       — Eu creo que está un pouco entrado en carnes — Simón       — Máis ben, en graxa — Fran       — Xa vos gustaría a vós — Berta — sexa o que sexa, está moi ben       — Así que ben — Fran       — Un animal salvaxe — Berta, Santi que non me quita ollo       — Eso eche o ímpetu das primeiras veces — Fran — de seguido se lle apaga o lume       — As primeiras veces van boas — Berta       — Pero se non hai máis ca un par de días que... — Simón       — Xa — Berta       — É mentira — Fran, este tío esta ganando unha hostia — non che creo nada       — Cre o que queiras — Berta, indiferente — pero é certo       — Claro, o do salto do tigre seguro que o ten moi dominado — Fran       — Xa che digo — Berta       — Veña Berta — Fran, noxento — non é o teu tipo       — Bueno rapaces — Simón, erguéndose — eu marcho que me é tarde       — Chao — Berta, sorprendida       — Adeus — Fran       Sae, cruza e vai rúa a baixo.       — ¿Que lle pasa? — Berta — pensei que quedara con el, e agora vaise       — Para min que nos quere deixar sós — Fran, que mal me cheira esto       — Tenme acojonada — Berta — primeiro preséntase na comisaría decindo que me quere e non sei cantas trapalladas máis, e o que me escama é que non sei como puido saber que eu estaba alí       — Diríallo alguén — Fran, tanteando — na túa casa, non podemos evitar preocuparnos por ti, era-lo noso bebé       — Xa — Berta — se me animou moito que viñera; pero é que o noto rarísimo; anda seguido a voltas có rollo ese dos disquetes; por certo, a ti xa che vale decirlle que collera o disquete verde, pensei que podía confiar en ti       — Vamos — Fran — que é Simón       — Xa e o que eu fixen é coller prestado; pero se se entera Domínguez esfólame — Berta — ¿non llo dirías a ninguén máis?       — ¡Non te pases! — Fran — ademáis se o devolveches xa non é problema teu       — ¿Como que non?, se me acabades de decir que non está — Berta lista — vós largade e verás como pronto que cargan o morto dese e mái-lo dos outros dous       — Pero que che preocupará a ti — Fran — se tes enchufe ca autoridade       — Falo en serio — Berta — ademáis bo é el, como se entere sequera de que lle toquei a algo que non era meu mándame el mesmo para a Provincial       — Tranquila que non se vai enterar, polo menos non por min — Fran, de colega       — Gracias, en serio — Berta — mólame de veras, a ver se vou tendo algo de sorte       — Sigo sen crer que che guste — Fran       — Ai tío, non volvas con eso — Berta       — Vale, xa o deixo — Fran — ¿e de traballo que tal?       — Máis ou menos igual que cando falamos — Berta — quero decir igual, porque non me volveron chamar de ningures. ¿E na oficina? ben ¿non?       — Si — Fran — despois do rebumbio inicial todo está volvendo ó seu       — E, se se pode saber — Berta — se non, non mo digas ¿a vos que se vos perde nos discos da contabilidade?; porque Simón ó xantar parecía capaz de matar por eles       — Non esaxeres, que tampouco había ser para tanto; o que pasa é que disque conteñen información moi interesante sobre o comportamento humán e ademáis disque teñen certo listado de persoas que todo o mundo debería coñecer, xa me entendes...       — Simón é un pouco trepa e podo entendelo; pero que me digas que a ti che interesa esa estupidez, era o que me faltaba por oir — Berta       — Con eses discos seríamo-los reis do mundo — Fran       — Home si — Berta       — Dígoo en serio — Fran       — E que che fai pensar que non os ten Simón, porque Domínguez non os ten, obviamente, se soubera deles xa os tería collido; Sofía tampouco porque se non non utilizaría a Domínguez, e se non notaches ningunha actitude estraña en ninguén máis da oficina é que non teñen nin idea. Tendo en conta que no meu despacho os máis habituais érades Simón, Ánxela e máis ti, non creo que o resto soubese moito por onde buscar — Berta       — Se queres atopar algo, búscalo con ansia, o teu despacho non é tan grande — Fran       — É certo — Berta — ¿non os terás ti, verdade? — ¡carallo!       — ¡Vamos! — Fran escandalizado       — Era por decir algo — Berta — ademais como cada vez sabes máis cousas deses disquiños       — Se os tivera eu non había estar aquí — Fran — estaría vivindo de rendas       — ¿Que pasa? conteñen información para chantaxes — Berta de coña       — Máis ou menos — Fran, serio       — ¿E, a quen? — Berta       — Moi interesada te vexo — Fran, desconfiando       — Non vexas, morro por saber de que vai todo esto; e polo triángulo Sofía—Simón—Ánxela, non che digo — Berta       — Sigues tan maruja coma sempre — Fran       — Peor, con tanto tempo libre — Berta       — Pensei que o tigre te mantiña ocupada — Fran       — Si, pero tamén ten que traballar — Berta       — Es demáis — Fran       — A ver, ¿e como é que agora entrou en escena o outro disco? — Berta       — ¿O verde? — Fran       — Si — Berta       — Porque resulta que entre outras cousas contén a clave para descifra-los dous anteriores — Fran       — Pois estaban etiquetados de distinta maneira, eu nunca os relacionaría — Berta       — Lembras que decías que debían ser do programa antigo de contabilidade e que por eso non chos deixaba abrir e saían cousas raras — Fran       — Si, e tanto, cas voltas que lle dei — Berta       — Pois unha desas cosas raras é o comando para que inserta-lo outro disco, ou unha clave que está no outro disco — Fran       — Vaia, polo menos algo vai collendo sentido — Berta, seguindo unha inocente conversa — pois mira que son lentiña, síntome un pouco tonta       — ¿Por? — Fran       — Home, eu andiven un cento de veces neses discos e nunca lles vin nada intersante, é coma quen ten unha mina de ouro e vende a leira — Berta       — Xa; pero agora non lle hai que facer; os dous primeiros non serven de nada sen o verde e desapareceu do mapa — Fran       — Igual me engano — Berta — e andivo entrando alguén no meu despacho sen que eu me enterase. Sabe Deus, quen menos esperamos, aínda vai ser Rosa       — Cómo te pasas — Fran       — Si, a pobre si que non debiu facer nada malo na súa vida — Berta       — Ten coidado que se a coñece don cumple as normas igual lle gusta máis ca ti — Fran       — Non me cabe a menor dúbida, para min que lle gusta calquera — Berta, Berta       — ¿E daquela? — Fran       — É que non o podo evitar, para min que tomei tan ben o do traballo porque estaba pensando nel — Berta, ¡non jodas!       — Pero se che anda con outras, non é moita cousa — Fran       — Non, oes, de momento que eu saiba non, tampouco tivo moito tempo, claro — Berta       — ¡Ves!, se ó final era o que eu decía — Fran       — ¿O que? — Berta       — Que non é o teu tipo — Fran       — ¿E cal é o meu tipo? — Berta       — Eu — Fran       — Pois non cambiei de desodorante — ¿¿¿???       — ¿Eh???? — Fran       — Que moito ligo desde que estou no paro, esto de estar medio desauciada debe resultar moi atractivo — Berta       — Era broma — Fran       — Supoño — Berta       — Pero o tío ese non me gusta nada, non te fies del — Fran, mira quen vai falar       — Mira, a min gústame moito e o resto dá igual, se me sae ran mala sorte — Berta       — Dígocho para que non te pille de sorpresa; porque sei como es que te encariñas con calquera — Fran       — Es un encanto — Berta, que noxo, "es un encanto"       — É tarde — Fran — ¿acompáñote á casa?       — Non, non fai falta, xa... — Berta       — ¿Non estará aí fora agardando? — Fran       — ¿Quen? — Berta       — Pensei que ías decir que xa te viña buscar — Fran       — Que xa vou eu soa, que sei o camiño — Berta       — ¡Ah!, bueno, un bico — a este cando o pille — Fran       — Chao — Berta       Saiu primeiro Berta e Fran detrás, como parecía costume nel. Berta dou uns pasos e despois mirou atrás e despediuse. El fíxolle un aceno e ela seguiu. El quedou alí de pé, agardando. Pensei que me andaba buscando. Estaba comezando a pensar que nos vira. Fai unha chamada e ó pouco aparece Simón. Quedan un pouco alí de pé. Fran fai movementos ca cabeza en sentido negativo, Simón leva as mans á cabeza con nerviosismo, e botan a andar por onde viñera Simón.       — Nos rematamos — Santi — xa siguen os outros, vai recolle-lo micro e dille a Berta que se vaia confesar, que lle fai boa falta       — Creo que non é moi devota — eu       — Pois como vaia acumulando así, o xuizo final vai durar unha eternidade — Santi — a ver se nos toca detrás       — A ver se a pillo antes de que chegue á casa — eu — se teño que subir agora esas escaleiras morro       — ¿Ti? pero se es unha besta salvaxe — Santi,de cachondeo       — Líbraste de que estou morto, porque se non habías ver — eu       E púxenme a andar, ela foi cara atrás así que supuxen que se atallaba pola rúa do Sol a pillaría. A verdade, non sei para que dou ese rodeo, si que o sei para non cruzarse con nós. Seguía enfadada, seguro, notábaselle, ía ser unha situación ben embarazosa atoparnos así; pero eu estaba desexando falar con ela, discutir, porque o noso ánimo tiña toda a pinta de discusión. Esperei uns cinco minutos no paseo e como non a vin vir pensei que xa pasara e fun camiño cara a súa casa. Andiven tan axiña como puiden a ver se a pillaba e case chegando ó semáforo dei volta, foi estraño, notei os seus ollos na caluga. Dei a volta e alí estaba ela, de pé observándome, cun sorriso de orella a orella.       — ¿Que fixen ben? — eu       — Ti saberás, eu non levo a conta — ela, que seguía có sorriso       — Dígoo por ese sorriso que traes — eu, sorrindo tamén       — ¡Ah!, é que levabas tanta présa que nin me viches — Berta       — Non fastidies ¿pasei por ti? — eu       — Máis ben pasaches de min, ampliamente — Berta       — Viña todo acelerado a ver se te pillaba antes de chegar á túa casa e nin sequera me fixei — eu, sentíndome ridículo       — Querías o micro, supoño — ela       — Si, a eso viña — eu inconsciente       — ¿E vouno ter que quitar aquí? ¿na rúa? — Berta       — O micro, non a roupa — eu que non entendía a que viña reticencia — ven, imos para o mirador que alí pasa menos xente — díxenlle colléndoa polo brazo       — Tamén podo ir á casa ¿non? — Berta       — Por favor — eu, suplicando — non me fagas subir escaleiras agora, por favor       — Podo subir, sacalo e baixarcho — ela       — ¿Pero que che pasa? só o hai que despegar tampouco é para tanto ¿púxechelo onde che dixemos? — eu       — Si — e erguendo a camiseta — pero tratei de aseguralo un pouco       — ¡Deus! — asustado porque tiña varias tiras de espaladrapo ó redor do corpo formando unha tira ancha — o que che vai doer quitar eso, bueno ben che cadra que non tes pelos ¿pero que pensabas que ías facer? ¿alpinismo?       — O de que non teño pelos diralo ti — ela       — Bo, terás peliños deses que nin se notan, deixa de queixarte e apaga o micro para sacalo       — ¿Non terás unhas tixeiras? — Berta       — Pois non, non forman parte do meu equipo; pero se queres pegámoslle un tiro — eu       — Que gracioso — ela dalle ó interruptor e busca os cabos do espaladrapo para despegalo — mellor quito o micro e o resto xa o quitarei na casa       — Ben — eu, coñón — como queiras       Con moito cuidado sacou unha a unha as tiras, e por fin deixou o micro solto.       — Toma, creo que está enteiriño— ela       — Está quente, non te queimaría — eu       — Non, debe ser "calor corporal" — ela, tímida       — ¿Seguro? — eu       — Xa me tardaba — ela, marchando, sen mirarme — atá mañán       — Tes présa, seica — eu, cazándoa ca miña zarpa salvaxe, e poñéndolla polo ombro — non che apetece estirar un pouco as pernas — sinalándolle ó paseo       — Estás canso — ela, cortante — dixéchelo antes       — Decir dixen que non quería subir escaleiras — eu arreglándoo como podía — que é distinto       — ¿Ai si? — ela saíndo de debaixo do meu brazo       — Si — agarrándoa para que non escapase — ¿que che pasa?       — Que non me apetece estar contigo — ela — e non porque me dea vergoña, precisamente       — ¿Daquela por que? — eu       — Porque hai tempo decidín pasar da xente que só viña ás comencias — ela       — Berta, eu creo que che dixen que unha cousa non tiña nada que ver ca outra — que triste estaba       — Si, eso foi o que dixeches — ela       — Temos que ter coidado — eu, adiviñando ó que se refería — non nos convén       — Daquela — ela, interrompendo — igual é mellor deixalo ata que remate esto — mellor si que era       — Se o meu xefe se entera de que esto vai en serio lárgame do caso, e sendo moi optimista xa sabes onde vas acabar ti — eu       — Prefiro acabar na cadea que pensar que — ela       — Non será que como tes a Fran en bandexa non che interesa terme preto, sabía que che gustaba, merda — eu       — Fran ten os disquetes — ela       — ¿Que? — eu       — ¿Non estabas escoitando? estás moi pouco "centrado" hoxe — seria, case violenta       — Si; pero non lle escoitei decir que tivese nada — eu       — Daquela como sabía o que contiñan, eu nunca lle ensinei eses arquivos, nin a el nin a ninguén — odiaba a Fran, ben — debo parecer ben desesperada para que todos me veñan có rollo de gústasme — con desencanto       — Fran decíacho en serio — non podía cre-lo que acababa de decir; pero estaba tan triste — escoitáchelo tan ben coma min cando estaban na oficina       — E ti tamén ¿non? — ela       — ¡Mira! — colléndolle a cabeza cas dúas mans, firmemente — non volvas decir, nin de coña, que estou finxindo que me gustas, escóitasme ben, nin de coña. Gustaríame saber que che dou, para que sexas incapaz de crerme — comezaba a chorar e baixou a mirada; pero eu volvínlle erguela cara — nin de coña, esoitas ben — ela non decía nada — di ¿escóitasme ben?       — Si — e abraceina, forte, contra min e sumerxín a miña cara entre o seu pelo, suave — quérote       — ¿Que? — eu, sorprendido       — Que te quero — ela       — Eu a ti tamén — dando saltos de alegría — tamén te quero, moito ademáis. O que dixen de Sofía e de... non era en serio — botando a andar       — Da igual, cega tampouco estou, ben o vexo — ela       — ¿Que ves? — eu       — Que son máis guapas ca min — ela       — ¿Eso é o que pensas? ademáis, eu tampouco son o indicado para falar de físico — eu       — Pero non é o mesmo — ela       — ¿Ai non? — eu       — Non as mulleres non lle damos tanta importancia ó físico — ela       — Pois debería ser ó revés — eu razoando — porque ó final as mulleres sodes máis sensibles, e sen que sirva de precedente, diría que máis intelixentes, sen embargo os tíos moito máis co físico non temos — saiume así, sería a loucura do momento, e cando a mirei tiña un sorríso incrible e maravilloso — ¿que?       — Falso — ela       — Dígoo en serio — eu       — Home, razón tes — ela       — Non te pases — en broma — tes un sorriso precioso       — Vai a paseo — avergoñada       — Si que o tes — e biqueina — sentamos       — Estabas cansado — ela       — Estou feito unha merda, non podo ca alma — eu       — Vas vello — ela       — Sen faltar — picado — que ti non es moito máis nova, ademáis eu son... unha besta — mirándoa de esguello, ela ri — non te queimaches nin nada, dí Santi que menos mal que te coñecemos primeiro que se non a ver quen che cre nada agora       — Estaba inspirada e todo foi saíndo — ela — ¿como foi que Simón marchou?       — Nin idea, falaríano de camiño porque na oficina non tocaron o tema, nin sequera lle dixo que chamaras — eu       — ¿E Sofía? — ela       — Mellor nin che repito o que dixo — eu       — Tan malo foi — ela       — Trapalladas — eu       — Xa, así que non che gustou o que dixen de ti — ela       — Gustoume, mágoa que non sexa certo — era verdade, quen me dera       — Ti verás — ela       — ¿O que? — eu       — Se é certo ou non — ela       — Muller un tigre si que son — rindo de min — pero que ti e máis eu       — Eso ten remedio, non te preocupes — eu tratando de enfriarme e esta ó seu — ¿porque non llo diría a Simón?       — Igual o sabe — agora si que enfriei       — Non creo que viñese á comisaría, nin que andivese detrás de min se xa os tivese — ela       — Pero fáltalles o verde, será eso o que buscan realmente, como Fran sabía que ti andiveras con el — eu       — Eu creo que Simón non o sabe, e que Fran o utiliza para consegui-lo que lle falta, xa sabes mentres Simón me acosa el ven de colega — ela       — Non che vou decir que non, de feito estou bastante dacordo; pero non lle vas pedir que chos dea polas boas — eu       — ¿Por que non? ¿viches como largaba? só lle hai que dar corda — ela       — A experta — eu       — É certo, como cres que me enteraba dos cotilleos, a el contáballos Tino que é o que controla a información e tan pronto sabía algo viña correndo ó despacho e con decirlle ¿que tal? xa soltaba todo. Podíamoslle tender unha trampa, non sei, darlle unha copia falsa do disquete verde e decirlle que fixera unha copia por se me valía para algo — ela       — Aínda que non o creas xa o pensáramos, están revisando todo o disquete por se realmente é o que dixo Fran, non sexa el quen nos tenda a trampa a nós — eu       — ¿Para que o ía facer? — ela       — Para saber que facías na comisaría, o do coche aínda que a min me parece perfectamente posible a eles non lles pasa por vez — eu       — E que nunca me tiveron por moita cousa, xa sabes a nena boa — ela       — Non te coñecen — eu       — Nadiña; pero aínda que quixera tenderme unha trampa que demostraría, ¿que copiei o disco verde? ¿e que?, todo o mundo sabe que son moi meticulosa, igual o quería estudiar — ela       — Xa pero non é o mesmo copiar o disco verde, que copiar o disco verde e estar nunha comisaría — eu       — ¿Que pasa? ¿que o disco verde tiña un sinal de alarma que vos avisou? — ela       — Ou que vos estabamos vixiando e te pillamos e agora estamos a ver se os pillamos a eles — eu       — Paréceme demasiado retorcido — ela       — Eles tamén puideron percibir certos axustes da programación televisiva, que non se podían facer sen ese disco, valo pillando — eu       — Visto así, si — ela       — Moita coincidencia ¿non?, que ti colleses o disco, que nos te collésemos a ti — eu       — ¡Ha! — ela       — Deixémolo así — eu serio — de calquera xeito ti non podes ter nin unha copia, nin o disco orixinal, nin nada que te relacione con esas emisións, nada que te relacione có disco despois de deixa-la oficina. ¿Dis que confias en Ánxela?       — Si, se me engano con ela córtome as veas — ela       — Malo será, porque non a chamas e lle dás o disco verde, que o coloque nalgún sitio, nun caixón. Ti dislle a Fran que non che dera tempo a poñelo cós demáis e que o deixaches por alí — eu       — E se xa miraron por todo — ela       — Fala con el primeiro e dille se buscaron ben por todo, sácalle información, dis que é facil, ¿non? — eu       — Falar si que é — ela       — E o demáis tamén, vinte moi ben hoxe, non creo que se che escape — eu       — ¿E ímoslle dar o disco? — ela       — Unha copia amañada, si — eu       — ¡Ah!, e despois — ela       — Despois seguímolo, e miramos de detelo para falar tranquilamente con el — eu       — ¿E Simón?, ¿e Sofía? ¿e — ela       — Tranquila, controlarémolos — eu       — Bueno, non parece mala idea, chamo agora a Fran — ela       — ¿Te-lo seu número? — eu       — Si — ela       — ¿Érades íntimos, eh? — eu       — Home, eu non diría tanto; pero levábamonos moi ben, hai que fastidiarse ¿verdade? — ela       — A todos nos pasou algunha vez — eu       — Pois a min parece que se me pegan todos — ela       — Non sigas por ese camiño, que volves ó de antes e non merece que te poñas triste, non o merece — eu       — ¿E ti si? — ela       — Eu tampouco — eu       Ela sorrí de novo, bícame na meixela       — Cáesme ben — ela       — Veña, anda — cortoume — acompáñote á casa       — Da igual, podo ir soa — ela       — ¿Pero tamén poderás ir acompañada, digo eu?— serio       — Si, claro — acojonada       — ¿O tío este da gaita, está sempre aí? — eu       — Case — ela       — Mira que toca mal — eu       — Ninguén naciu aprendido, mellor que veña practicar aí que darlle á vara ós veciños, e ó mellor é unha "tipa" — ela       — Si, ó mellor — eu, había cancións que aínda lle daba; pero mira que desafinaba       — ¿Non che gusta? — ela       — Podía tocar ben — eu       — Quen sabe calquera día convírtese nun gaiteiro famoso e nos diremos que o seguimos desde o comenzo — ela       — Ou que a seguimos — sorrí, é fácil facerte sorrir Berta — ¿bailas?       — Si, encantada — sorprendida       Non sei porque o fago, despois non vou dar durmido, esta tía ponme malo. As miñas mans que non saben estar quietas e as dela que se deslizan suavemente polo meu lombo, torturándome. ¡Neniña! quita agora mesmo as mans dos meus bolsillos, en realidade o que me importaba era esa maneira descarada que tiña de sobarme o cú, un respecto. Está máis salida ca min, que xa é decir. Nada, que non para. E na miña cabeza unha voz que di contrólate, non baixes da cintura, non baixes da cintura. Ela que non quita as mans dos bolsillos. Eu disimulando escapo dentro da súa camiseta. ¿Que é esto? ¡Home! o espaladrapo.... vas ver agora. Non o puiden evitar, arredeina un pouco de min, e moi amodiño as miñas mans foron cara o centro das súas costelas, si, alí estaban os dous remates. Foi un acto impulsivo.       — ¡Aii! — ela apartándose, cas mans agarradas o lado dereito das súas costelas — ¡joder!       — Vaia, despois de todo si que che doia — eu       — ¡Animal! — ela, indo cara a barandilla — non te acheges, será cabrón o tío       — Vamos — eu, partíndome — estas cousas canto máis rápido mellor, déixame que cha saco do outro lado       — Anda e que che dean — ela — xa a sacarei eu       — A ti vaiche doer máis, se o fas ós poucos é peor — eu       — Mira espabilado, non sei se o sabes pero toda-las tiritas, espaladrapos e demáis caen na ducha, sen dor, é algo natural, pasa sempre, é lei de vida — ela       — Menos cando queres, claro — eu vacilando — veña , ven que cha saco toda       — ¿Toda a que? ¿a pel? — ela, ensinándome o anaco vermello que lle deixara — mira vaime quedar unha marca, e cando vaia á praia seguro que me queimo, por non falar de me saian máis pelos — baixando a voz, como botando contas — xa che valiu       — Veña que só é un tirón de nada — eu       — Non te achegues — ela, rindo — ¡non me toques!       — Vale, vale — eu pacificador — a ver, tanto dano che fixen, déixame ver       — Se cho fixera eu a tí habías estar tirado no chan, laiando coma un can ferido — ela       — ¿Non era un tigre? — eu       — Eso — ela       — Pero non hai comparación, mira — eu, erguendo a camiseta — eu teño máis pelos ca ti, e máis grandes; a ti nin se che ven, non che puido doer tanto, esaxeras       — Heiche face-la cera, verás ti o se doe ou non — ela       — ¿Ves? — eu, acariñando a zona catastrófica — xa non está irritada, xa pasou — e ca otra man polas súas costas collendo o resto da tira de espaladrapo — a que xa non che doe       — Agora un pouco menos — ela — pero non creas que cha perdoo       E en dous movimentos precisos arranquei a das costas e a de diante, liberando aquel bonito corpo do horrible cinto de castidade.       — ¡Mamón! — ela, debíulle doer de verdade porque lle saltaron as bágoas, e eu que pensei que me tomaba o pelo — polo teu ben procura que nunca te pille durmido, vaste enterar       — Síntoo — eu, a ver como o amañaba — pensei que o decías de coña       — ¿Como que de coña? — ela       — Pero se eu o fixen moitas veces e tampouco me doiu tanto, e a diferencia é grande — eu       — Xa; pero este espaladrapo é moi adhesivo, teno meu irmán para non sei que dos nocellos, para que non se lle despegue cas zapatillas — ela       — Non o sabía, perodoa — eu       — Estábache decindo que o deixaras — ela       — É que me estabas metendo man — eu       — Se che molestaba puideches decirmo — ela — é o que se fai       — Muller, molestar non me molestaba; pero — eu       — ¿Pero que?— ela, cunha mirada lasciva       — Xa sabes — eu, cortado       — ¿Ai si? — ela       — ¿Perdóasme? — eu       — Non — ela       — Veña — eu       " ...reñidos máis queridos" escóitase dunha parella de señores maiores que pasan preto mirándonos, Berta mírame có seu sorriso irresistible, alegrándome o espíritu e marchamos para a súa casa un ó lado do outro, sen tocarnos; pero máis preto ca nunca. E no portal despedímonos cun bico, a min dábame a sensación de que ó chegar á casa estaría miña nai agárdanme para reñirme porque era moi tarde e ó día seguinte había clase.       — Oes — volvendo atrás — ponlle algo de crema — sinalando ás costelas       — Crema vancha ter que poñer a ti — ela       — ¿Onde? — eu, picardía       — No cerebro — ela — para que penses con máis       — ¿Con máis que? — achegándome perigosamente       — ¿Que pasa? este có soldo que ten non te pode levar a un hotel — ¡seu irmán! — en lugar de monta-lo numeriño aquí... ¿dixen montar? foi sen querer       — Marcos — ela, entre seria e vacilona — sube a comer uns poucos cereais meu rei       — ¿Dos teus? — o irmán       — Si — ela       — Esto do chantaxe — mirándome — dá resultado       — É que lles botei un pouco de cianuro, a ver se así atendes ó teu — seria       — ¿Molesteivos? — seu irmán       — Non — eu — para nada       — Porque non era a miña intención; pero como estades no medio e medio do portal e eu quería pasar por aí...o do hotel era de coña — conmigo — non insinuaba nada       — Ti non te preocupes que cando suba xa falaremos dese tema — ela       — Anda con coidado — eu — a min tamén me ten ameazado       — ¡Ah!, así se explica — o irmán — xa decía eu, tan mal gusto non podías ter — a min       — Mellor vai durmir a casa dun amigo — eu, vendo a cara de mosqueo de Berta       — Non tranquilo, des que ten antecedentes anda con moito coidado, antes, antes si que era brava teño unha de marcas — el       — Sube anda — Berta, seria e maternalista       — Moito sube, sube, e ti pensa en que clase de exemplo lle estás dando a teu irmán pequeno... se non me deixas quedar nunca vou dar aprendido — o irmán       — ¡Sube! — seria       — Que che vaia ben — a min — adeus irmanciña — ela que o mira mal       — Eu tamén vou subir — ela       — Case será mellor si — eu, previndo — ¿chamas agora a Fran?       — Si — pasando a man pola cara cun xesto nervioso — xa o chamo       — ¿Non te poñerás triste outra vez? — eu       Ela fai un aceno de non e entra, eu quedo alí vendo como sube e mordendo o puño ca ansia. Tardei en volver a unha temperatura normal. Cheguei á casa tranquilo, relaxado, ceei. Polo camiño falara con Sonia do disco verde e dixérame que xa se poñían a el para telo listo ó día seguinte. Ben, esperaba que Ánxela non nos fallase.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega