BVG     Voltar atrás

Capítulo 16        Espertei de súpeto, saíndo dun pesadelo do que non me quedaba máis que a sensación de malestar. Doume mala espiña, só era un soño, tratei de tranquilizarme. Era moi cedo para chamar a Berta. Fun ó traballo e seguía có mal rollo do soño. Ó tira-la chaqueta no asiento de atrás caiu ó chan o micro que levara Berta, paralizouseme o corazón ¿e se non estaba apagado?. Tiven que parar, doume un ataque de nervios, tiña que estar apagado. Vin como o apagaba, non me faría esa putada; non digo que non a merecese. E doume a risa ó vela de novo cando lle arranquei o espaladrapo, pobre, co delgada que está e porriba eu a sacarlle a pel a tiras; pero con todo non se lle notaban as costelas, non está delgada de máis, está moi ben que carallo. Xa máis tranquilo collín o micro, e mireino coma se foxen as notas da terceira evaliación, agora xa non hai evaliacións desas; estaba apagado, apagado, e ademáis sen batería.       — ¿Que? disque o amor é cego — Santi       — Mira que pasarlle por diante e non a ver — Andrea — faime eso meu home e durme fóra       — Eu tamén durmín fóra, se eso vos sirve de consolo       — E non moi ben polo que parece — Sonia — toma aquí te-la copia, vou a ver se durmo algo, dounos máis traballo do que esperábamos, non estou moi segura de que funcione porque para eso precisaríamo-los outros dous       — Da igual, o caso é que o colla e despois xa veremos — eu — ¿chamou á Fran?       — Si — Santi serio, malo       — ¿E? — eu       — Ven escoitalo, será mellor — Santi       — Cóntamo ti, que acabamos antes — eu, mosqueado       — Non, mellor será que o escoites ti mesmo — Andrea — non debeches se-lo único que durmiu mal       — ¿Que pasou? — eu       — Ven — Santi — e non te cabrees que xa bronqueei eu ó pasmón da noite, cando o escoitei case me dá       — Ou sexa que hai de que preocuparse — eu       — Escoita — Santi       "— Ola Fran, son Berta       — Ola Berta — Fran — xa me tardaba que chamaras       — ¿E eso? — Berta       — ¿A que chamas polo disco verde? — Fran       Silencio       — Vexo que acertei — Fran — ¿sabes? Simón é un neno rico con moitos contactos. O seu avogado, aquel que te foi ver, é moi bo, moi influínte. ¿E a que non sabes que?       Silencio       — Que despois de mover moitos fios chegou á razón da túa detención — Fran       Silencio       — Xa ves, o do coche estivo ben; pero debécheslle decir ó teu amiguiño que amañase algo — Fran — ¿sabes? en canto se falou da manipulación aquela dos partidos de fútbol sen saber porque pensei en ti, o subconsciente       Silencio       —¿Non che parece romántico? saqueille o tema a Simón, sen intención, foi el o que me dixo que había un disco verde na oficina que falaba deso. Mira ti, e volvín pensar en ti       Silencio       — Agora terao a poli — Fran — que mágoa       — Si — Berta — é unha mágoa que non o teñas ti       — ¿Eu? — Fran — a min non me fai falta para nada       — Tampouco che facían falta os outros dous e colléchelos ¿non si?       — Se pensas — Fran — que vou responder a esa pregunta sabendo que tes intervido o teléfono       — ¿Que dis? — Berta       — Chegaron a min certas informacións, es un pouco puta, ¿non Berta? — Fran       — Faise o que se pode — Berta       — ¿Sabe que te deitas con el para que te saque do apuro? — Fran       — Non me deito con el — Berta       — Pero se dixeches... — Fran rindo       — Tamén ti dixeches que che gustaba — Berta — e xa ves, e Simón...       — Berta, e-la muller menos atractiva que coñezo, a túa falta de ambición é un tanto repulsiva, nunca vas chegar a ningures, non das madurado, por eso aínda que acabes na cadea non se perde nada — Fran       — Eso mesmo penso eu — Berta       — E o amiguiño vai quedar lixeiramente mal — Fran       — Ninguén queda mal por tratar de facer ben o seu traballo — Berta       — ¿Sabes? agora si que creo que che gusta — Fran       — Fas ben — Berta       — É unha mágoa que a joderas — Fran — para unha vez que ligas       — Teño que colgar — Berta       — Antes de colgar escoita este razoamento — Fran — non é moito pensar que quen ten o disco verde teña os outros dous, ó final, a que máis fácil o tiña eras ti"       E colgou. ¿Por que non me chamou?       — O xefe aínda non o sabe — Santi — non é culpa túa, o que estaba aquí nin sequera tiña o volume posto, non se enterou       — E ela porque non me chamou — eu — estamos acabados, jodémola       — Veña home, algunha solución haberá — Santi       — Suponse que todo é confidencial, que ninguén pode vir mete-lo nariz e saca-la información que queira, e ven o abogadiño ese e cántanlle o padrenuestro completo; e porriba este empaquétalle os outros dous discos. Non a culparía se marchase — eu       — ¿Pero a onde había marchar? — Santi       — ¿Hai alguén vixiando a súa casa? — eu       — ¿Pero non quedamos en que non queríamos levantar sospeitas? — Santi       — Si, é certo...vouna chamar — eu       — Falemos antes có xefe — Santi — algunha solución haberá       — Que marche, préstolle eu os cartos — eu       — Toleaches — Santi       — Non pode ir ó cárcere, sabes que non fixo nada do que a acusan — eu       — Tanto como nada — Santi, asesineino — xa sei, refíreste ó de antes, veña ho       — Vinde — Oso — está Berta       — ¿Ves como non se fugou? — Santi, intentando animarme sen moito entusiasmo       Estaba alí sentada, sen falar con ninguén. Oso estaba con Andrea na máquina de café, vin as súas miradas de pésame. Levaba a mesma roupa do día anterior. Tiña os ollos de chorar, e sinais de non durmir.       — Ola — dixo ó verme       — Ola — dixen sentándome ó seu lado, paseille a man polo pelo, estaba frío — bos días — dándolle un bico       — De perdidos ó río — dixo case sorrindo       — ¿Non durmiches? — eu       — Non, paseei, decidín respirar a fondo o último día que me quedaba — ela       — Dramatizas — eu — ¿por que non me chamaches?       — Quedei sen fala — ela       — Créocho, a min case me dá — eu       — ¿Non cho dixeron onte? — ela       — Acabo de enterarme — eu       — Bonita forma de comeza-lo día — ela — síntoo       — Tampouco son tan feo — e ela sorrí, coma se lle salvase a vida — ¿coñece-lo meu xefe?       — Non ¿vai se-lo que me crucifique? — ela       — Non, vai quen nos explique esas informacións que ten Fran e o quen nos poña a alfombra vermella, verás — erguinme e ela seguiume       Pensei que ó final Berta non tiña culpa, nin ó principio tampouco, en realidade supoñíase que o noso traballo era confidencial, e resulta que todo fillo de veciño sabía o que facíamos; non me refiro a seguir á xente que ata certo punto só precisa un ollo observador; pero o das escoitas era diferente, xogaría o pescozo a que Berta non dixo nin palabra, máis que nada polo seu propio ben, tonta non é; ademáis de ser ela a soplona Fran largaríao polo teléfono e rematábaa dunha sentada. Os meus compañeiros, que vou decir deles, o pescozo non o xogaría pero sei que non puideron ser, sei que non. Así que só me queda o meu xefe, non é que se vaia da lingua é que se despista moito.       — Ola Berta — Santi animando — seica ti tamén durmiches fóra       — ¿Tamén? — ela       — Aquí Campos — Santi — dixo que el tamén       — Dixéno por decir — eu — vente que imos falar có xefe       — ¿O insomnio vouviute tolo ou que? — Santi — ¿que lle imos decir? ¿que llo conte Oso que ten máis man?       — Será máis ben que nos vai decir el a nós — eu — veña, seguro que o estás desexando       — Si ho, máis ca nada no mundo — Santi       Entramos no despacho do xefe, non parecía estar de bo humor; pero como nunca o estaba tampouco me preocupou excesivamente. Erguiu a vista duns papeis que tiña na mesa e miroume directamente, como se xa soubese algo, cousa que sinceramente me sorprendería.       — Bos días — eu       — Bos días — o xefe — ¿que pasa? ¿que fai ela aquí?       — Veu de visita — eu — e decidín que unha visita sen ve-la peza máis importante da colección, non era visita nin nada       — Xa — o xefe       Santi coma nun partido de tenis, Berta tranquila.       —E a parte deso — o xefe — ¿porque vindes en comisión a marearme xa de mañán? e sigo decindo que ela non ten que estar aquí       — Bueno vimos buscando respostas — eu, confiado       — ¿Que tes unha crise de valores? — o xefe       — Gravamos onte unha conversa do teléfono de Berta, que nos fai sospeitar que hai certos detalles da investigación que non se gardaron ca debida cautela — eu       — ¿Que detalles?— o xefe       — O compañeiro de Berta, Fran, sabía o dos micros — eu       — Diríallo ela — o xefe       — Non — eu       — ¿Estás seguro? — Berta que me mira de esguello, que cabrona é — non debería estar aquí       — ¿Por que non? — eu — é a súa vida a que depende desto, e alguén está xogando con ela... e con nós. De que vale o traballo que fixemos, e en que posición a deixamos a ela. Sabes, digo eu que o sabes, que é imposible que fose ela a de hai cinco anos, e precisamente que fixese o que fixo é a súa coartada. Se soubese o de hai cinco anos non o faría       — Eso non o sabemos — o xefe — que se vaia       — Berta — eu — ¿ti queres marchar?       — Non — dixo ela mirándome, dubidando       — ¿Ves? — eu — está desexando escoita-lo que tes que decir       — Non teño nin idea de onde puideron saca-la información sobre os micros, obviamente alguén llo tivo que contar. O que che podo asegurar é que eu non fun       — Pois nos tampouco fomos — Santi, picado       — Ese avogado — o xefe — o do tal Simón, ten moita influencia, seguro que cun par de chamadas o arranxou todo       — Pero eles non sabían porque estaba eu aquí — Berta       — Eso che decían — eu       — Pois moi ben disimulaban — Berta       — Eso apoia máis a miña tese — o xefe — se sacaron a información do xulgado, ti alí non figurabas, os cargos viñeron despois       — Claro — Berta, seguíndolle o razoamento — Simón xa andaba un pouco suspicaz por teléfono       — Si, é certo — eu       — Daquela que facedes aquí plantados, ide traballar e rematade con esto dunha vez — o xefe — ou é que o teño que facer todo eu       — Vale, vale — Santi abrindo a porta e case tirando de nós       — Campos, ti espera un momento — o xefe, bronca á vista       —Agardámoste fóra — Santi, que lle decía a Berta que saise       — Ben — eu, e pechou a porta       — ¿A que veu esto? — o xefe       — Quería que lle vises a cara — eu — ¿non che parece que merece un pouco de respecto?       — Que eu saiba non lle faltei — o xefe — ademáis creo que non deberíamos terlle tanta confianza, e moito menos discutir diante dela certos asuntos       — Pero é que non te decatas de que cada vez que lle mandamos facer algo a poñemos en evidencia — eu — aínda bo é que non son xente perigosa porque xa a tiñan despachado       — Se tanto che importa — o xefe, comprensivo — busca os verdadeiros culpables e para de queixarte       — Se saben antes ca min o que vou facer vaime ser un pouco difícil — eu       — Pois non lle digas a ninguén o que vas facer, así ninguén o saberá — o xefe — nin a min, nin a ela, nin a ninguén       — Gústame a solución — eu — ¿e con ela que fago?       — A estas alturas e téñoche que explicar esas cousas — o xefe, de cachondeo       — Referíame — eu, cortado — profesionalmente       — Ti verás — o xefe, serio de novo       Saín do despacho con vía libre, de novo volvía a te-lo control das cousas, se é que o tivera algunha vez. Berta estaba de novo no banco, víase moi cansada, tiña unhas olleiras que lle daban un aspecto vampírico acojonante. Santi estaba con Andrea falando de non sei que, que debía ser moi interesante porque nin facían caso de Berta, nin se decataron de que saira do despacho.       — ¿A rapaza vai ter que quedar? — pregúntame Oso polas costas       — Non, vouna levar á casa, a ver se volve ó de antes — eu       — Ten moi mala cara ¿non estará enferma? — Oso       — Home, eu que sei, médico non son; pero supoño que con durmir xa lle chegará — eu       — Mira que se é coma a cincenta — di Santi, uníndose o diagnóstico — e queda así para sempre       — ¿E que? — eu, coma se nada — así ten un aspecto moi interesante       — Polo menos se chegas á casa e leva tres días morta — Santi — non vas levar ningún susto       — Que animal es — eu — morta aínda vai ter peor pinta e ademáis apestará       — Vaivos oir — Oso       — Bueno — eu — vós ides para a "oficina" e eu levo a criatura á súa casa       — ¿E non é unha perda de tempo — Andrea — se xa saben que temos micros?       — O da "oficina" non teñen porque sabelo, non precisamos orde xudicial, polo que se ningún de nós falou de máis aínda nos queda algo       — ¿De que vas? — Santi, picado — supoño que non o dirás polos presentes — mirando a Berta       — Non o digo por ninguén, é unha forma de falar — eu       — Nótote desencantado — Andrea — ¿desconfías dela?       — Eso non é asunto teu — eu cortante, non entendía moi ben o comentario, ¿desencantado eu? con aquel cadáver andante... mi madriña se realmente chegábamos a algo íalle obrigar a durmi-las súas horas, igual tiña razón Oso e estaba enferma       — Tranquilo, non dixen nada — Andrea, esaxerando — ¡joder! con este non se pode falar       — Cada un ó seu — eu, en plan xefe — despois xa paso       — Pero trae mellor humor — Andrea — que aínda che imos ter que poñe-la antirrábica       — Esa foi boa — Santi — como é un tigre       — Xa imos — Oso, que polo menos era formal       E sairon de camiño ó posto de obseración, vaia tres, a verdade é que estaba de malas, o durmir mal ten ese efecto. Berta miroume sen erguerse, seria.       — ¿Teño que quedar? — ela       — Non, lévote á casa — eu       — ¿En serio? — sorprendida — pensei que xa non había saída       — Pensaches mal, Berta — eu       Erguiuse e fomos cara o coche, daba a impresión de que se a tocabas se esvaecía, camiñaba lentamente, pensando cada movemento e tomaba as curvas con moito coidado, o cansanzo dáballe aspecto de borracha.       — Así que andiveches toda a noite de paseo — eu por decir algo       — Si — sen entusiasmo       — Debes estar moi cansa — eu       — Si — ela       — Nótaseche — eu — tes unha mala cara       Mírame de esguello sen decir nada.       — ¿Non estarás enferma? — eu que seguía       Ela que non di nada.       — Porque — eu       — ¿Que pasa? — ela, picada — parace que te decataches de súpeto de que son fea       — ¿Que? — quen me mandaría falar       — Que non é que me pase nada é que son así ¿vale? — ela cabreada       — Muller, é que hoxe en concreto tes unhas olleiras — eu amañandoo       — Pois tiñas que verme cando estudiaba, aquelo si que metia medo — ¿máis???       — ¿Ti non serías das que tomaban drogas? xa sabes para rendir máis e tal — ¡carallo! agora si que metía medo, parecía o nosferatu en posición de ataque       — ¿Eso será unha broma? — ela, con voz de ultratumba       — Si, claro que si — dixen con sorna ó ver que lle fastidiaba o tema — ti es moi formal, tes unha pinta de vampira que tira para atrás; pero es moi formal       — Ó mellor é que estou morta — ela, falando ca ventanilla       — Daquela haberá que facerche o boca a boca, a ver se resucitas — eu, provocando       — Non sei se se poderá, xa sabes, polos colmillos — ela, cabreada pero igual de cachonda       — Un profesional coma min — eu — sempre atopa a maneira       — Se ti o dis — sen facerme caso       Eu facendo de memoria o plantexamento estratéxico para atacarlle tan pronto como pillase un semáforo en vermello, e dame por mirala, por ver como estaba o asunto e vexo que dorme, a cabeza apoiada no cinto de seguridade, tranquila. Non estaría mal espertar ó seu lado polas mañáns, tiña un aquel de dozura que conquistaba. Baixei o volume da radio, e seguín conducindo relaxado, a min tamén me viña ben aquel momento de paz.       — Berta — dixen baixo, sen querer espertala — Berta       Ela que non esperta. Toqueille a cara ca man, suave. Acariñeina.       — Berta — un pouco máis alto       Ela durmindo.       — ¡Berta! — alto       — ¡Que! — ela, espertando dun salto — ¿que hora é? — desorientada       — Tranquila — eu — non hai présa       Mira ó seu arredor, situándose, pecha os ollos e ó poco volve abrilos. Agora parece preparada para espertar.       — Quedei durmida — ela       — Si, eso parece — eu       — ¿Levo moito tempo? — ela       — Uns vinte minutos — eu — ¿sempre espertas así? pensei que saías disparada polo parabrisas — eu       — Xa será menos — ela       — Véxote mellor — eu       — É que soñei que lle chupaba o sangue a un reximento de machos — esta está mal       — Agora se explica esa cara de felicidade — eu rindo — ¿queres que te acompañe ata a porta?       — Creo que dou chegado — medindo a distancia       — ¿E subirá-las escaleiras? — eu       — Si, seguro — ela anticipándose       — Mellor vou contigo, porque non che creo nin palabra — eu       — En serio, podo soa — ela       — É igual — eu, sentíndome culpable — vou contigo       Saímos do coche e fomos cara o portal, custoulle saca-las chaves do bolsillo do pantalón. Era un chandal frouxo, así que non tiña moita explicación       — ¿Non beberías? — eu       — ¿Ti cres que me fai falta? — ela — mira como estou sen axuda, para botarme merda enriba       — ¿Avisaches na casa? — eu       — Si — ela       — ¿Que lles dixeches? — eu       — Que non viña durmir — ela       — Sen máis — eu       — Teño vintacinco anos, algo xa se suporán — ela       — E con quen van supoñer ese algo — eu       — Contigo, aínda por enriba vesme traer, e en que estado, non tes vergoña nin nada — ela       — Hai que fastidiarse — eu — e sen comelo nin bebelo       — ¿A que jode que che boten as culpas doutro? — ela       — ¿Estiveches con outro? — eu       — Non me refería a eso, e se non estivese tan cansada metíache unha patada nas pelotas; pero para que vou tirar pedras no meu propio tellado — ela       — ¿E a que te refires con eso? — estase insinuando       — A que — parando para mirarme — a que — poñéndose colorada — vai a paseo       — Para mandarme a paseo tanta historia — eu picando, achegándome       — Hummm — ela, mirándome divertida — non me provoques que estou un pouco salida e despois dis que abuso de ti — esta tía é moito       — Sigue, sigue — eu, entusiasmado — que non digo nada       — ¿Seguro? — ela, sorrindo       — Seguro — eu       — Bueno — ela, colléndome a cara cas dúas mans, sen forza, tratando de que baixase á súa altura — ti mesmo       E cedín, bicoume, foi ela. Mágoa que estivese tan cansa, porque paixón non lle faltaba, ás nove da mañán e nos pegándonos o lote no medio das escaleiras. Escoitouse bater unha porta e ruido de xente. Recapacitamos.       — Perdoa — dixo ela — cústame controlarme cando estou no estanbai       — Como che dixen que non ía — eu       — Bos días — un veciño — hoxe si que fai bo día       — ¿Que? aínda de chegada — unha veciña — facedes ben, aproveitade mentres poidades       — Si, bos días — Berta       — ¿Ese é o mozo de Berta? — falaban entre eles       — Debe ser       — Éche bo mozo       — Vaia piropos pola mañán — ela — non te queixes       — Non me queixo nadiña, e digo eu, agora vas durmir — eu       — Si, non dirás que non me fai falta — ela       — Faiche moita falta — eu, bicándoa de refilón — descansa, hoxe imos cambiar de estratexia e igual non veño ata a noite, ou se non chámote ¿vale?       — Si — ela       — Se pasa algo, o que sexa chámasme, que sempre son o último en enterarme de todo — eu       — Vale — ela       — ¿Dasme a razón coma os tolos? — eu       — Non, estou aforrando enerxías para chegar á cama — ela       — Se precisas axuda — eu       — Schisssss — ela, poñendo unha cara simpática — non me provoques       — Sabes que estás moi ben no estanbai ese — eu       — E non vou estar — ela       — Estás moi ben sempre — eu, se non llo decía morría       Sentíame culpable por deixala así, pero a min víñame moi ben que ela durmise todo o día, porque a desconfianza facíame desexar que ela non estivese conmigo. Pensei en ir cós meus compañeiros; pero a medio camiño cambiei de idea e decidín chamar a Simón. Si, tiña ganas de falar con el, apetecíame. Unha chamadiña ó 1003 para pedi-lo número da axencia e listo.       — ¿Podería falar con Simón, por favor? — eu       — Un momento — unha voz neutra       — ¿Si? — despois de varios minutos, era el       — Ola — eu, en plan campeón — aquí o tigre       — Moi bo o chiste — Simón rindo — ¿quen es? Fran para de putearme       — Non son Fran, son o tigre, xa cho dixen — eu — preguntábame se terías uns minutiños para min, ou quizáis che apetece máis virme veer ó zoo       — ¿Que queres? — Simón serio       — Uns minutos, nada máis — eu       — Ben ¿cando? — Simón       — Agora, estou no portal — eu       — Está ben, xa baixo — Simón       A idea non era mala, os compañeiros estarían controlando a situación na oficina e despois contrastábamos reaccións. Es un xenio. A ver que lle saco ó tipiño este.       — Bos días — eu, el viña acojonado       — Bos días — Simón — ¿que queres?       — Falar un pouco, nada máis — eu tranquilizador — ¿tomamos algo?       — Si — el, sinalando ó bar do lado — mellor imos aquí, non teño moito tempo       — Un case directivo coma ti, non terá que dar moitas explicacións — eu       — Non son directivo — Simón       — Home coma quen di, estás en camiño — eu       — ¿Que che contou Berta? — Simón       — Que tiñas un plan de ascenso e que algún desalmado cho jodiu — eu       — Foi ela — Simón       — Vamos — eu — eso non o cres nin ti, Berta tivo eses discos nas súas mans unha chea de tempo sen saber que eran, e de non ser por ti e máis polo teu colega nin o sabería hoxe       — Ela ten o disco verde — Simón — díxomo Fran       — Non, non o ten — eu — o disco verde téñoo eu       Simón pasmado.       — Foi ela a de — Simón       — Eso non che importa — eu — agora ímonos concentrar nos outros dous discos       — Eu non sei nada deles, non os teño — Simón — a boas horas ía estar eu aquí       — Xa sei que non os tes — eu       — ¿Tamén os tes ti? — el       — Non, tenos Fran — ¡sorpresa!! — ¿non o sabías?       — Estás de coña — el — Fran non os pode ter       — Díxollo a Berta — eu       — Eso non quere decir nada, púidollo decir para ver se ela tiña o disco verde, púidollo decir por calquera otra cousa — el       — Bueno, non lle dixo exactamente que os tiña — eu       — ¿Ves? — el respirando       — Faloulle do que contiñan — eu — e según Berta, ela nunca llos ensinara, nin a el nin a ninguén. ¿Ti sabe-lo que teñen?       — Claro que o sei, ¿ou porque cres que ando detrás deles coma un tolo? — el       — Refírome a se sabes que chirimboliños deses ten, como son as liñas dos programas, detalles — eu       — Non, nunca os vin — el, caendo da burra — non podo crer que os teña el ¿daquela para que me precisa? ¿por que me sigue dando corda?       — Para que lle entreteñas ó persoal, a min, a Berta, a Sofía, a Domínguez, e mentres el, ás súas anchas — eu, sementando xoio — de feito nós sospeitábamos de ti, íamos a por ti       — Estasme enganando, ti buscas algo — Simón — Fran é boa xente       — Claro, por eso lle deixou caer a Berta por teléfono que ela tiña os disquetes, para que quedara constancia, claro — eu — O que quero é que me contes de onde sacache-la información       — ¿Só eso? — Simón estrañado       — ¿Que máis che podo pedir? — eu       — Nada, pensei que querías que lle quitase os disquetes a Fran — Simón       — Para que cho vou pedir, seguramente xa tes pensado facelo, de calquera xeito recupera-los discos non é o máis difícil, ó final é material roubado, con falar có teu xefe para que poña unha denuncia xa está — eu       — ¿Denunciou Domínguez a Berta? — el       — Eso non é asunto teu — eu — non vin para falar do caso de Berta       — Pensei que era o mesmo caso — el       — Non, non teñen nada que ver — eu — así que por moito que a queirades involucrar non vós vai valer de nada. ¿Vasme contar agora de onde sacaches esa información?       — Non podo quedar máis tempo — el — quedamos ó mediodía       — Voute estar vixiando — eu — procura non provoca-los meus instintos animais, son un pouco salvaxe e teño un olfato felino, non me fagas unha xogada, estou tendo moita paciencia contigo, non me falles       — Non o farei — Simón, sen confianza — ás dúas quedamos aquí, que non te vexa Fran       — Son invisible — eu       Que mansiño estaba, demasiado sospeitoso e aínda así non me caía mal o tipo. Era o que era e xa estaba. Subín á "oficina" a pola bronca dos compañeiros. Non lle deron importancia a que non os informase, contáronme que Simón collera a chamada no seu despacho, que se alterou e que baixou decindo que lle esquencera algo no coche. Con el estaba Sofía, que non lle prestou moita atención. Non falou con ninguén, nin cando baixou, nin de volta ó despacho. Entrou e púxose a traballar. Eu víalle a preocupación na cara, entrou Fran a media mañán có seu sorriso de cantante e Simón tratouno coma se nada, a tal Sofía éralle moi útil, sempre o botaba fóra, evitándolle o enfrontamento. Analiceino ó milímetro para controla-las súas reaccións. A pouco das dúas baixei, non entrei no bar, non fose que a Fran lle dese por ir toma-lo aperitivo e me pescase. Non me pareciu un bo sitio para quedar, podíanos ver calquera; pero daba igual, con decir que lle ía quenta-lo lombo por acosar á miña "moza", non sei se será moito chamarlle.       — Pensei que non viñas — Simón       — Andaba por aí — eu — ¿vas tardar moito? porque este non me parece un bo sitio       — Non tampouco é unha historia moi longa — Simón — eu estudiei en Madrid — comezou sen máis — porque ganei un concurso para unha beca dun instituto de alí. Saquei moi boas notas e accedín ó programa de prácticas, que supoño saberás onde me tocaron       — Non estabas na lista de empregados — eu       — É que non era empregado da axencia, o seguro e mai-lo soldo pagámos o Instituto; as prácticas era dun ano. Para min era unha porta aberta ó futuro, porque podían quedar contentos có meu traballo e contratarme, por outra parte ó ter unha sucursal aquí podía pedir un traslado. Ó pouco de estar traballando escomecei a ver uns movimentos estraños, había un departamento moi exclusivo que funcionaba á marxe dos demáis, quedaban despois de horas e ó chegar pola mañán xa estaban. Non se relacionaban cós demáis. Preguntei que facían e dixéronme que levaban as contas máis importantes da empresa, era creativismo de primeiro nivel. Os demáis falaban deles coma se fosen deuses. A min doume por soñar con ser un deles, supoño que calquera admira ós xenios.       — ¿E eses movementos estraños? — eu       — Este grupo non facturaba coma o resto, nin pasaban os controis presupostarios; ó principio pouco menos que arquivaba cousas e facía fotocopias. Pero funme facendo o imprescindible, nun ano dache tempo a coñecer a todo o mundo se non vas de pretencioso. Caínlle ben a un que traballaba no grupo, e un día de borracheira cun vaso na man díxome que nunca fixese nada que me apetecese facer despois de ver un anuncio seu, porque estaría facendo o que a el se lle antollase. Tampouco fora moi sutil, manipulaban a publicidade, era obvio; no Instituto falárannos deso coma dun estudio psicolóxico feito nos Estados Unidos; pero que non se poñía en práctica por estar penado e faltar á etica.       — Xa — eu, desexando que fose ó gran       — Decidín non mezclarme moito con aquela xente, tiña medo, se o compañeiro lembraba o que me dixera, non me ían deixar tranquilo; así que fixen coma se nada — disque se che dá moi ben — cando houbo aquela inspección eu xa non traballaba na axencia, andaba perdido por Madrid traballando no que podía, as axencias non se pelexaban por min precisamente, sobre todo cando descubrían onde fixera as prácticas. Un día atopeime con este tipo, o do grupo especial, a el botárano e tiña tantas ganas de falar que me foi imposible desfacerme del, despois de todo non me veu mal. Contoume que non ían moi ben encamiñados, que aquí o que se facía era o traballo bruto, o deseño, capta-los clientes; pero que nin se remataban os proxectos, nin se firmaban os anuncios, nin se controlaba nada dese proxecto. Aquel grupo actuaba de cribo. O núcleo estaba nunha sucursal, era máis difícil que inspeccionasen unha axencia de provincias que a central. Ó final acaboume decindo que era a nosa sucursal, e que non ían facer nada porque ó levanta-la manta en Madrid puxeran en alerta ós da sucursal e xa se tomaran as medidas oportunas. Dixo que aquelo ía estar en punto morto uns anos ata que enfriase a cousa e despois volverían ás mesmas. Había varias persoas que actuaban de enlace cós clientes e as axencias. Todos quedaran no paro. A dirección da empresa non sabía desa actividade, por deci-lo dalgún xeito foi unha iniciativa extraoficial. Non era moi difícil sacarlle información, estaba bastante cabreado, e díxome que había unha persoa que se encargara de oculta-los programas básicos e un almacén de clientes e nomes de xente implicada, vamos que era unha mina. Así volvín aquí, en busca do tesouro. A axencia estaba morta, e ninguén quería traballar para eles, collían a quen fose, todos éramos novatos. Non puiden averiguar nada sobre aquel tema porque a inspección estaba moi fresca e era arriscado facer preguntas. Fixen como me dixera o outro, esperar a que se apagase o lume. Entrementres, fun buscando o enlace, parecérame que era Ánxela, porque me soaban os seus apelidos; pero ela nunca estivera en Madrid, traballando quero decir, sen embargo un día falou de que seu irmán si traballaba e ecomencei a investigar, ó final non resultou ter relación; sen embargo ó ve-lo meu interese por Ánxela resulteille atractivo a Sofía, o que son as cousas, e como ela ten moi bos "contactos" ó final conseguín a información que andaba buscando sen moito esforzo, Sofía estaba ansiosa por compartir todo o que sabía conmigo       — ¿Foi ela a que che dixo onde estaban os discos? — eu       — Non, ela só sabía o que lle contaba Domínguez — Simón — e polo visto eso non llo dixera; pero, contoume que Domínguez en pouco tempo se faría có control porque na central lle debían non sei que favor por cubrirlle-las costas nun asunto turbio. Faloume de que el gardaba certa información na oficina; pero que non lle dixera onde, para eso me quería a min; Berta non se levaba moi ben con Sofía, non a traga, e non sei porque — será cínico — porque non é mala rapaza; o caso é que se había algún documento para localizar na oficina o mellor era pedirllo a Berta, ela sabía onde estaba todo e, se non, sabía como buscalo. Sofía pensou que se llo pedía eu buscaría con máis interese ca se o facía ela. Lembro que ó principio non me parecía boa idea mezclar a Berta, parece estar na lúa pero le o pensamento — ¡coño! — xa sabes ó que me refiro — mirándome — non vexa-lo ridículo que me sentín alí na comisaría, largándolle o rollo aquel e ela insultándome ca mirada, non o pode evitar. Se entraba no seu despacho e lle pedía algo, ela... bueno total agora xa o sabe. Non sei       — ¿E que se supón que fixo Domínguez para zanxa-la cousa? — eu       — Non o sei, supoño que agachar informes, destruir información, non debiu ser algo precisamente heroico porque Sofía non me contou nada, e se non mo contou foi porque non o sabía — Simón       — Claro — eu, convencido       — Non me entendas mal, tampouco é que a teña comendo na miña man, o que pasa é que non é capaz de aguantarse, se todo o mundo sabe que se deita con Domínguez é porque o foi pregonando por aí — Simón       — ¿E a ti non che importa? — eu       — ¿O que? — Simón       — Que se tire a outro — eu — non se debedes ser unha parella moi liberal       — Xa vexo que Berta che contou a súa teoría sobre Ánxela e mái eu — Simón       — Si, e debe ser certo, porque le o pensamento, xa sabes — eu       — Polo visto ela non mentía respecto a ti — Simón — eu, pensei que era un conto       — ¿Que tal se seguimos có que estamos? — eu — preciso eses disquetes, así que xa te podes ir aplicando       — ¿Que andas buscando? — Simón — ¿de verdade cres que a van colgar?       — Non, claro que non — eu — ¿por que ía ninguén querer colgar a Berta?       — ¿E se non me dá por conseguir eses disquetes? — Simón       — Tranquilo xa se me ocorrerá algo para convencerte — eu — aínda que supoñía que devolverlle a xogada a Fran sería incentivo dabondo       — ¿E se non os ten el? — Simón— Berta tamén se engana, ás veces       — Aquí non se fan as cousas porque o diga Berta — eu, este sempre picándome con Berta — ti fai o que che acabo de decir e non me obrigues a buscar un motivo para convencerte       — Vou comer algo — Simón — non me tomes a mal que non te invite, non me agradaría que me visen contigo       — Agradézoche o comentario — eu, sen entusiasmo — pero sobraba, e por certo a min tampouco me gustas moito; que sexa esta tarde, ¿escoitas?       — Intentareino       — Faino, imos quedar todos máis contentos — eu — ti pensa en joder un pouco ó cabrito ese e o demáis virá rodado       Saín do bar con cen ollos, non deixaba de pensar en que me seguían, non sei quen. Aproveitei a hora de comer para chamar a Berta; seguía durmindo, colleume o pai, non recoñeceu, sooulle estraño o meu nome. Chamei á miña casa para decirlles que non ía comer, non tiña fame. Dei unha volta para despexarme, fun razoando, Domínguez viu a situación desesperada e decidiu aproveita-la ocasión, xa debía estar no allo, argallábase en Madrid e aquí distribuíase; aquí recibían os cartos e entregaban a mercancía, en negro claro, o que non me explico é que farían cós cartos. Nótase que Facenda non anda tanto ó loro como din, eran outros tempos. Fun á oficina e só estaba Santi, Andrea e máis Oso saíran comer, non me recibiu moi ben.       — ¿Que? ¿como foi? — serio       — Creo que ben — eu       — ¿Vaino facer? — Santi       — Eso dixo — eu       — ¿Sabes? jódeme que non me teñas confianza — Santi       — Non se trata deso, actuei sobre a marcha — eu       — ¿Que pasa? ¿só somos compañeiros só para o que che interesa? aquí estamos todos dando a cara por ti, algo merecemos, confias máis en Berta ca en nós — Santi       — Berta tampouco sabe nada desto, sigue durmindo — eu       — Igual era boa idea que a espertases — Santi       — ¿Para que? — eu       — Se este consigue os discos as cousas van cambiar, ademáis ela pode saber se son os de verdade ou non — Simón       — Eso tamén o todemos saber nós — eu       — Vaia, vas moi por libre hoxe ¿hai problemas no paraíso? — volvendo ó de sempre       — Non, ningún problema, só que cantos menos sexamos, máis rápido actuaremos — eu       — ¿Por que andas tan acelerado? — Santi       — Porque se está poñendo fastidiado — eu       — Tranquilo home se Simón se porta, vai cambia-la cousa. ¿Que tal quedou a rapaza? — Santi       — A "rapaza" quedou ben, estaba anestesiada, non sei se asimilaría moi ben a súa situación — eu       — Dame que a ten moi ben asimilada — Santi       — Refírome a que estaba moi pesimista — eu — en realidade as cousas non van tan mal       — Pero se me acabas de decir — Santi       — Bo, é que non sei — recapacitando — vouna chamar       — ¡Ai, o amor! — Santi, vacilando — chámaa, estalo desexando, e dille que veña a ver se nos bota un cable       — ¿Por que todo o mundo fala dela coma se tivese toda-las respostas? ¿atopou a bola de cristal, seica? — eu       — Referíame a que nos botase unha man aguantándote — Santi, rindo       — Se é así, chámoa agora mesmo — eu       Volvía a ter aquela sensación de quince anos e pensei cando estaba marcando en que me estaban escoitando, seguramente as miñas chamadas si que as escoitaban, e sorprendinme ó decatarme de que non me importaba; xa tiña superada a vergoña. Entraban Andrea e máis Oso.       — ¿Está Berta? — eu       — Si, son eu — ela, durmindo       — ¿Esperteite? — eu       — Non, o que pasa é que non me erguera aínda; pero xa estaba esperta — abrindo a boca — ou eso pensaba       — Podías vir ata aquí ¿que che parece? — eu       — Se non é moi urxente vou — ela       — Urxente non; pero non tardes moito — eu       — Bueno farase o que se poida — ela       — Un bico — coño, agora si que me dou vergoña, saiume sen pensar       Ela sorrí e colga. Quérote.       — ¿Escoitas? — Santi, e Oso e Andrea mirándome coma se levasen tempo falando conmigo       — Que acaba de entrar Fran — Santi rindo — ¡píllalo!       — Está un pouco desorientado — Andrea       — Igual o mordeu algunha vampira — Oso, estano pervertindo       — Que vos vou contar — eu, facendome o interesante — que non vos imaxinedes, e agora unha vez aclarado o meu estado será mellor que sigamos có que estábamos       Fran fora dos primeiros en chegar, estaba falando animadamente con outro que lle chaman Tino. Pouco a pouco foron chegando todos, exceptuando, claro está, ó xefe.       — ¿E Domínguez? — eu       — Hoxe non o vimos — Andrea — tampouco é que se deixe ver moito, vese que o ascenso lle deixou moito campo libre       Simón entrou arrastrando a Fran ó seu despacho. Eso comezou a preocuparnos.       "— Non traes ningunha marca — Fran —¿ seica o tigre tiña as unllas sen afiar? — cruce de miradas       — Estaba moi tranquilo — Simón, cando te pille — ¿estás seguro de que aquí non hai máis micros que o do despacho de Domínguez?       — ¿Douche a entender outra cousa?— Fran       — Non, non, é que quería estar seguro — Simón       —Ti tamén escoitache-lo que nos dixo o avogado, legalmente non, polo menos — Fran       — Xa — Simón       —¿Que che dixo? ¿Berta xa se suicidou? — Fran       — Non te pases, que tampouco lle quererás tan mal — Simón — o que quería era que te convencese de que me devolvese-los disquetes, para que eu llos dea a el       — ¿Eu? — Fran, sorprendido — ¿e de onde sacaron que os tiña eu?       — Parece ser que te foches un pouco da lingua cando falaches con Berta — Simón       — Xúroche que non lle dixen nada do tema — Fran       — Pois a da idea é ela, é ela a que pensa que os tes ti, por algo será — Simón       — ¿E nada máis? — Fran       — Díxome que lle contara cómo me enterara da historia esta — Simón       — ¿E? — Fran       — Conteille o das prácticas e que me enterara por un compañeiro e que o resto o saquei de Sofía, o que faláramos — Simón       — ¿Que facemos agora? — Fran — non lle imos dar uns disquetes falsos, entre outras cousas porque non teño nin idea de como facelos — Fran       — Pois haberá que deci-la verdade — Simón       — ¡¡ Si, ho!! — Fran — para que o mamón este se volva a escaquear e nos joda a vida, ou peor aínda que nos colgue o morto enteiro a nós, ti ó final traballabas aquí daquela       — ¿Falaches con el? — Simón       — O de sempre, que se lle está esgotando a paciencia e que se non sabemos torear a unha niñata, que non sei que — Fran — vaia xogadiña me fixo a princesa "non era nada" dime a moi cabrona, a ver como lle saco agora o disco antes de que Domínguez nos saque o corazón       — Non o ten ela — Simón — teno a poli       — ¡Non jodas! — Fran — ¿e agora que facemos?       — Pódolle decir ó tigre que fixen un trato contigo — Simón — un intercambio de información       — Si, que vai tragar — Fran       — En realidade, non nos pode obrigar a nada, mellor eso ca nada — Simón       — Non debes estar moi lúcido ¿de veras cres que nos van da-la peza que nos falta e deixarnos libres para utilizala téndonos á súa mercede? — Fran — ti estás mal. Creo que é mellor que lle mandemos a Sofía, Berta di que se vai con calquera, e xa sabes o convincente que resulta Sofía       — ¿Ti deixarías a Berta por Sofía? — Simón       — Non me vin na situación — Fran — era unha idea, xa sabes "máis tiran dúas — Fran       — Xa está ben — Simón — por culpa dela estou metido nesto, e ti tamén       — Por eso nos debería sacar ela — Fran       — Si, como nos axudou antes, chantaxeándonos con decirlle — Simón       — Ola rapaces — Sofía — ¿que tal estades?       — Non tan ben coma ti — Fran, con sorna — ¿que tal está o xefe?       — Largo — Simón       — ¿Tédelo? — Sofía       — Eso a ti non che interesa — Fran — é cousa nosa"       ¡Ai que carallo! non, se ó final o que resultaba menos sospeitoso por obvio vai se-lo culpable, agora é Domínguez       — ¿Do micro de Domínguez que temos? — eu       — Pouca cousa — Oso — citas, conversas ca muller e pouco máis, non para moito       — Nótase que estes lle avisaron — Santi — está visto que xogar con eles non nos vai levar a ningún lado       — Igual non era mala idea que che mandasen a Sofía, igual lle sacabas algo — Andrea       — Ti estás tola, sácame os ollos — eu       — Tampouco será para tanto — Andrea       — Non falaba de Sofía — eu       — É decir que realmente pensa que te vas con calquera — Andrea — que ben te coñece ¿pero teslle medo?       — Para serche sincero si, máis ca outra cousa no mundo — eu, esaxerando — en realidade non creo que eso nos levase a ningures, pódenos dar calquera cousa e poñer sobre aviso a Domínguez. Polo menos estes dous pringados aínda non lle dixeron moito       — ¿Daquela que facemos? — Oso       — Localizar a Domínguez e detelo — digo eu tan pancho       — ¿E de que o acusamos? listo — Santi       — Decímoslle que é para interrogalo por alusións na declaración de Berta — eu — o malo é que vai aproveita-la mínima para facer desaparece-los discos. Tería que darnos tempo a rexistrar todo, o seu despacho, a casa e todo o que teña, mentres el está na comisaría       — ¿Sen facer chamadas? — Santi — non vai ser moito tempo       — Podemos tentar á sorte — eu       — Podemos — Santi, os mosqueteiros que atacan       — Pois daquela, Oso ti podes ir conseguindo as ordes, Andrea ti vai organizando á tropa, que estean preparados para sair e ti e máis eu — a Santi — a localizar ó suxeito en cuestión       — ¿Decátaste de que se hai un mínimo fallo esto en lugar de quedar en nada vai cara atrás? — Andrea seria — ¿cres que o xefe vai axudar?       — Decir, díxome que si — eu, optimista — veña cruzade os dedos e a por eles — Oso e Andrea marchan       — ¿E Berta? ¿non lle dixeches que viñese? — Santi       — Si, debe estar de camiño; a ver se ela ten algunha idea de por onde se move o tipo este — eu       — Home, o club financiero,... — Santi — podemos ir comezando       E así foi, comezamos a facer chamadas á desesperada por ver se o pescábamos. Canseime de poñer voz de telefonista, Santi estaba máis propio, el interpretaba un papel en cada chamada, pasou de se-lo seu tío ó taxista, do cociñeiro ó vendedor do xornal. Dando paus de cego fomos pechando o círculo, polo menos xa sabíamos onde non estaba.       — Ola — Berta, ó abri-la porta — ¿non tardaría moito?       — Nooon — eu, disimulando a alegría de vela — tendo en conta que neste tempo tiveches que resucitar ¿xa tes sangue nas veas?       — Non pretendas que as corte para demostrarcho — ela       — ¿E daquela como mo vas demostrar? — cortándolle o paso e arrínconándoa contra a parede       — Hemmm — ela, cun sorriso entre tímido e descarado — xa se me ocorrerá algo       — Mentres pensas — eu, dándolle un bico — vouche ir dando ideas — e outro — ¿paréceche? — algún máis       — ¡Bo! — Santi ó lonxe — xa me está cargando o meu papel de carabina, que teña que andar detrás de vós todo o tempo, non vexades o que se ri a miña muller cando llo conto       — Xa pareces meu pai — eu, sen soltar a Berta       — Máis ben parecerei o dela — Santi — xa está ben de contos que estamos traballando       — Ola papá — Berta — ¿que tal vai todo?       — Non moi ben, miña filla — Santi — a ver se ti nos trae-la luz       — Case vou seguir durmindo — Berta — estaba mellor       — Moitas gracias — eu, facéndome o ofendido — ¿ti ves? — a Santi — é mellor estar durmindo ca conmigo       — Eso non di moito ó teu favor — Santi — aínda che vou ter que dar leccións       — Non me refería a ti — ela       — Xa — eu       — Vai a paseo — perdendo o humor — ¿que máis pasou?       — Que te enganaches — eu, algo cruel       — Eso tampouco é ningunha novidade — agresiva — ¿e en que me enganei agora?       — Parece que o tal Domínguez resultou máis listo do que parecía — eu       — Seguro que si — con retranca       — Berta — chamándoa a capítulo — falei con Simón       Non podo enfadarme con ela, puxo unha cara de interese encantadora. Conteille toda a historia, non perdía detalle; por suposto non lle contei as palabras de admiración que tivera Simón para ela, nin as de Fran e non puiden resistir contarlle o de que pensaban enviarme á superaxente doble Sofía. A súa cara era un poema, cravoume os ollos buscando indicios de que a min me gustaba a idea de deixarme seducir, de que me vou con calquera como di ela. Vin como se lle inchaba a vea e como desviaba a mirada despois, pensando que ela non tiña nada que facer contra a raiña do sexo. Eu non o entendía, cada día que pasaba, cada segundo que a miraba parecíame máis guapa, máis atractiva, cada vez estaba máis alucinado de que alguén coma ela me mirase como ela o facía. ¿Como podía dubidar? Case me arrepentía de que non pasase e poder demostrarlle que non me importaba ningunha outra, a ver se así se lle borraba aquel aire de tristura que a atacaba ás veces.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega