BVG     Voltar atrás

Capítulo 17        Ás veces dábame ganas de matalo, facíao adrede, como sabía que me reventaba o tema Sofía, veña a mete-lo dedo. Nótabaseme, e tanto que se me notaba, incluso me pareceu notar remorsos no seu ton, despois, cando nos puxemos a buscar a Domínguez. Non foi moi difícil, unha chamada ó seu móvil e listo. Deixeinos alucinados, bueno máis ben deixeinos cunha certa sensación de inutilidade que tomei coma unha pequena vinganza. Por suposto nin se ía mencionar quen era nin para que quería falar con el, se algo sei de Domínguez é que lle encanta eso de "un amigo dun amigo doutro amigo recomendoume a túa axencia", aínda me lembraba de moitos nomes, nomes de clientes ós que Domínguez non chamaría para confirma-las referencias por resultar un tanto insultivo desconfiar dun amigo dun amigo de fulanito.       — ¿Quen vai falar? — eu, controlando       — Santi — Campos con aquel sorriso da primeira vez — que é o actor da familia       — Modestamente — Santi — son un fenómeno       — Pásao bomba — Cris — tíñalo que ver hai uns momentos poñendo voz de amante segredo       — Hei, hei — Santi — sen pasarse que son un home casado, a ver ¿que lle digo?       — É fácil, canto máis prepotente sexas máis lle real vai parecer — eu       — Non te estarás pasando — Cris, reñíndome — estanos resultando máis listo do que pensábamos ¿non che parece?       — Non — eu, rebelde       — ¿Non? — el, mordendo a lingua para non decir ese seguro e sorrindo ó verse descuberto       — Unha cousa é ser un aproveitado e outra ser intelixente — eu, razoando       — Pero para saber aproveitarse algo hai que ter — el       — Moito morro — eu, Santi que ri       — Non lle ría-las gracias — Campos — o que digo é que subestimándoo o único que facemos é arriscarnos       — Xa, xa o sei — eu, tiña razón que se lle vai facer — pero é que me revolve ó estómago o tío ese, ademáis é que é así, se o tratas de vostede xa pensa que es un don ninguén       — Humm — Campos, rosmando       — Mira, vin como lle facía descontos ata o nivel de custo a tipos que só fixeron unha campaña con nós por ser amigos de non sei quen e sen embargo ós clientes de de toda a vida exprímeos o que pode — eu       — Como xa os ten seguros — Campos, raro       — Si — desconcertada       — Hai xente que non sabe o que ten — Campos, estraño, cravándome a mirada       — Moi ben — Santi — eu moi prepotente ¿e? porque non me vou poñer "ti cacique dos medios faime un anuncio cojonudo ou avíote"       — Eu referíame a máis ben a ¿Domínguez? ¿que hai? son fulanito, díxome menganito que ti era-lo indicado para desenrola-la campaña que teño en mente, é un proxecto innovador, sen límites. Un proxecto arriscado e e valente, algo que deixe pegada ¿entendes? — eu — e a estas alturas Domínguez estará babeando, decindo que si, que ten precisamente o que buscas       — Vouno pillando — Santi — e quedo con el       — Verás como non fai falta — eu — vaite amarrar á mínima oportunidade e se non o fai é que non tragou       — ¡Aha! — Campos — ¿daquela dubidamos?       — Que petardiño es — eu, el que me chisca un ollo       — Aló vou — Santi, facendo exercicios de quencemento coma se fose un ximnasta — ides ver       A verdade é que me deixou alucinada, tiña razón Cris, meteuse no papel á primeira, ata estiven a punto de darlle unha tarxeta e eso que sabía que era un conto. Domínguez, xa o estaba vendo, amarrouno, non lle deixou nin despedirse quedaron en quince minutos nun bar da zona, do que Santi non me dixo o nome, seguindo instruccións de Cris. Mosqueoume pero eles saberán o que fan, de todo-los xeitos era información que non me incumbía; vamos, que me picaron de carallo. Segrediños, segrediños. E case se me escapa.       — ¡Santi! — nin me decatara       — ¿Que? — xa case saíndo pola porta       — Non podes ir así — eu       — ¿Por que non? — Cris — ¿que lle pasa?       — Que parece un poli — eu, saiume sen pensar       — Vamos, eso dilo ti porque o sabes — Santi — ¿en que se nota?       — Temos quince minutos, queredes deixarvos de mamonadas — Cris, dos nervios — ¿que ten que cambiar?       — Os zapatos — eu — e a chaqueta, e, se pode ser, o pantalón       — ¿E non terei que cambia-los calzoncillos tamén? — Santi, de coña       — Se non os cambiaches pola mañán deberías — Cris — ai que carallo ¿e agora que facemos? ¿que lle pasa ó pantalón?       — Demasiado cómodo — eu       — Se tiveses que — Santi       — ¿Ves? — eu       — Igual ten razón ¿e se mercamos un traxe? hai moitas tendas por aquí — Cris — ¿canto nos pode custar?       — Como o elixa ela, unha pasta — Santi       — E como o elixas ti, non vai valer — eu       — Veña imos, e paramos na primeira que nos cadre de camiño — Campos — andando ¿ti tes unha idea clara sobre como debe ser?       — Máis ou menos — eu       — Mátaa — Santi — esta o que quere saber é onde quedei có seu amorciño       — Santi ¿a que che elixo unha camisa rosa? — eu       — A min non me ameaces — Santi       — ¡Aquí! — eu — Caramelo sempre é moi socorrido       — Como eu son tan doce — Santi — ¿esto pagaránno-lo, digo eu?       — Se non, xa tes traxe para a comunión da afillada — Cris — ti vai elexindo o traxe, nos imos merca-los zapatos       — Que sexan discretos, de vestir; pero que non se note — eu, indo de entendida       — Temos dez minutos — Santi       — Aquí abaixo hai unha zapatería que está moi ben — Campos — vimos de seguido      Eu entrei, e fun mirando. Os dependentes non me quitaban ollo, moi educadamente; pero controlando. Había cada un que quitaban o sentido, e eso que a min non me gustan nada os tíos de traxe. Vin de pasada un que me encantou, pagaría por ver a Cris dentro. Centráte nena, céntrate. Decidínme por un gris oscuro, que serve para todo. Chegaron de seguido, cós zapatos na man, moi ben de pel de revés, ideais. O primeiro que fixeron os dous foi mira-la etiqueta, algo que se me pasara por alto. Miraron un para o outro e non puxeron moi mala cara, menos mal. Probouno, e quedáballe bastante ben, en lugar de facelo máis serio aínda tiña máis pinta de guasón, dáballe aire de rico excéntrico. Mirámo-lo e remirámolo de arriba abaixo unhas cen veces para comporbar que non había nin etiquetas, nin sinais de que o traxe estaba ó deireitiño do paquete. Vovemos ó coche e engurrouno un pouco, rascou as solas dos zapatos, có cepillo das alfombriñas e xa case listo.       — Parezo outro — Santi — aínda me ides ter que tratar de vostede       — Tiñas que velo o día da boda — Cris, contándome — a súa muller case non o recoñecía       — Nin que ti vestiras tan ben — Santi a Cris — e ti — mirándome — moito criticar, pero non hai quen te saque dos vaqueros — mirando de esguello a Cris       — É que eu con calquera cousa que poña — eu       — Si, muller, si — Santi — se ti es feliz así por min que non sexa. Deixádeme aquí. Tratarei de entrete-lo o máximo posible e cando non o poida conter máis lévoo á comisaría. Chámote       — Se atopamo-los disquetes antes, xa te avisamos — Cris       — Non caerá esa bévera — Santi — espero que teñas razón — mirándome       — Eu tamén — sinceramente — sorte       — Calquera cousa — Santi — os artistas non a precisamos — mentres marchaba       — Pasa para diante — Cris — que non me gusta ir de taxista, mírao vai feito un pincel       — ¿Non sería moi caro? — mentres me sentaba       — ¿Tes remorsos? — Cris       — Si — eu       — Que ía ser — Cris — é un agarrado, estaba pensando en leva-lo traxe da boda á comunión, a el dámoslle un desgusto; pero a muller aínda nos vai invitar a cear, que cho digo eu       Volvemos á "oficina", baixamos do coche, estaba Andrea esperando con Oso. Cris deixoume saíndo do coche e foi falar con eles. Ela ensinoulle un montón de papeis, el colleu un, e veu cara min.       — ¿Apetéceche volver ó teu antigo traballo? — Campos       — Non — eu       — ¡Mala sorte! — Campos rindo — ¡tocouche! vós ides á súa casa — cara Andrea e máis Oso — ¿xa te-los outros en posición?       — Si — Andrea — agardando ó sinal       — Pois adiante — Cris — o primeiro que os atope que te avise e ti chamas a Santi, nos imos arriba, e se están aí xa te chamo. ¿Teñen todos as ordes?       — ¡Joder, tío! — Andrea — ¿a ti que che parece?       — Veña, dá o sinal — Cris      Parecíame estar vivindo unha película, sentinme Laura Holt. A un sinal de Andrea sairon de ningures media ducia de persoas, eles dous metéronse nun coche e marcharon. Estaba alucinada polo que pasaba ó redor. Subín arrastrada polos demáis. Ninguén falaba. Entramos na oficina. Cris levaba o papel na man, daba ordes en silencio. Dous na porta. Despacho a despacho traede a xente á entrada, mans á vista, silencio, miradas cruzadas. Ánxela mirábame sorprendida, divertida, con curiosidade. Ela foi a única que parecía apoiarme. Fran asesinándome, Simón baixando a cabeza; os demáis alterados, sen saber. Tino actuaba como se xa o tivese previsto, como se xa soubese o que íamos facer. Claro el sempre o sabía todo. Junior montou o número de non hai dereito.       — Esto é unha orde de rexistro — Cris, serio — léaa — espetándolla nos fuciños       Ordeou comeza-lo rexistro. Cada un parecía ter moi clara a súa misión, menos eu, a de sempre, na berza.       — Ven conmigo — Cris — ¿onde está o teu antigo despacho?       — ¿Se te podo axudar en algo? — Sofía, a "servicial"       —Si, claro que pode — Cris, serio — quede aquí cós demáis, quieta e calada — Ánxela tiña un sorriso de victoria, eu tamén       — É aquela porta — eu       — Tiñas razón — Cris, entrando — de despacho non ten moito ¿non tes claustrofobia? ¿como te apañabas?       — Abría a fiestra — eu       — É certo, xa me lembro — seguía serio — ¿por onde comezamos?       — Non creo que estean aquí — eu       — Por unha vez — cravándome os ollos — por unha vez ímoslle facer caso seguir á miña intuición ¿paréceche?       — Ti mandas — sen intención, estaba moi serio — a caixa dos disquetes estaba aquí       E seguía alí. Mirámo-los un a un e non estaban, como ían estar. Fíxome repasar un a un todo-los meus movementos desde a última vez que os vira. A verdade é que xa non me lembraba moi ben. El estaba na esquina mirándome coma se mirase unha obra de teatro e volvía a ter aquel sorriso que me derretía. Non chegamos a ningures.       — Haberá que revisar todo — el       — Ti comeza por ese armario de aí — eu — a ver se todo está coma antes       — Parece que si, a caixa dos disquetes aínda estaba onde a deixaras — Cris       — Si, é certo — pareceu sorprendido de que lle dese a razón, e eso que a tiña       — ¿Sabes que me dou por pensar? — Cris doce       — ¿Que? — disimulando       — Que ninguén colleu eses disquetes, que os extraviaches ti — Cris       — Vaia, gracias home ¿pódese saber que me estás chamando? — eu       — Despistada, eso é o que che estou chamando — sorrindo — tes demasiadas cousas na cabeza, é loxico que se che escapen algunhas — mirando as carpetas       — ¿Si? ¿que cousas? ve-la maneira de pasa-lo tempo sen facer nada — eu, que o de xenio despistada facíame moita gracia cando o decía eu; pero non escoitarllo a ninguén       — Daquela estabas ordenando esto, e igual — Cris       — Tamén pode ser — eu       — Non es perfecta, Berta, ninguén o é, deberías asumilo, serías máis feliz — este de que vai, que eu son moi feliz, e ademáis perfecta — e por eso te quero, porque aínda teño algo que ofrecerche — sen mirarme — se foses tan autosuficiente como pretendes ¿que sería de min?       — Eu non pretendo ser autosuficiente — mentireira       — Eso merece un "¿seguro?" — rindo       Eu tamén rin, este sempre me ven con estas cousas nos peores momentos, é que me desfai, cada vez estou máis colgada. Puxen as mans na primeira carpeta e foi como volver meses atrás. Alí controlaba eu. El mirábame, supoño que sorprendido de comprobar que facía algo ben. Acendín o ordenador, por se os atopábamos. E veña carpetas, a respirar pó.       — ¡Na miña casa! — veume de súpeto       — Non, alí non estaban — Cris       — ¿Entre os papeis que levei, nos libros? — eu       — Non, por eso pensei en que podían estar aquí, se os estraviaches tivo que ser antes ¿lembras? — Cris       — É certo, cando os quixen ver xa non estaban — eu — gracias por ese se       — ¡Apura! — Cris       Que apurase, eu xa vira o doble de carpetas ca el.       — Aquí hai un motín — un dos axentes       — Vou — Cris — ti sigue e, polo que máis queiras, atópaos, sei que están aquí, faime caso       Asentín ca cabeza, volvía ter o ton do coche, que lle vou facer, fáiseme irresistible. Unha tras doutra. Unha tras doutra. Parei e mirei na mesa, por se estaba levantando pesos sen necesidade, non demasiado fácil, alí xa non quedaba nada. Collín outra, xa non me fixo falta abri-la, estaba mal pechada e caiu todo no chan. Quérote. Sairon disparados decindo aquí estamos. Crucei os dedos. ¡Si! ¡Si!¡Si! gracias Deus por ser tan bo conmigo ¡quérote!. ¡Cris es un xenio!. Saín disparada coma se me fose a vida nelo. Todos se me quedaron mirando. Ánxela tiña cara de circunstancias; Fran o invencible e Junior, o duo dinámico. Simón xa erguía a cabeza. Puxen os discos no bolsillo de atrás sen que se notase. Sofía colgada de Simón. Mellor dese descerebrado que de Cris, Ánxela prométoche que para a próxima non me meterei onde non me chaman, síntoo, ti si que es unha raiña. Os compañeiros de Cris derrotados, sen ánimo. ¿E Cris? Vino sentado na mesa de Sofía mirando pola fiestra. Fun preparándome para que me dixese que veu un extraterrestre a decirlle que pola miña culpa se extinguira o seu planeta.       — ¿Que pasou? — eu       — Ven — el — este debería se-lo teu despacho, vese á xente pola rúa, dache a luz do día, así non terías esa cariña branca que tes — mirándome con dozura, eu ó seu lado       — Gracias — eu, acojonada, cando comezaba así sabe Deus o que tiña que me decir — pero...       — Pero — el — o cabronazo ese chamou ó papaiño sen que nos decatásemos       — ¿E? — pensando en que máis nos tiña       — E que Santi o levou para a comisaría, el chamou ó seu avogado e a estas horas xa eliminaría os discos, ou xa os cambiaría de sitio, ou eu que sei; todo para nada       — Bueno, Cris — eu — non sempre vas ter razón — sorprendido — porque se ademáis desa pinta de chulo castigador que tes, tiveses sempre a razón ¿quen te aguantaría? ¿que sería de min, onde cabería eu?; pero ¿sabes que?       — ¿Que? — el       — Que esta vez non pode ser — eu       — ¿Que non pode ser o que? — enfadado       — Que caiba eu — perdendo os nervios — porque non sei se terás sitio para os tres — sacando os discos do bolsillo — tiñas razón, estaban nunha das carpetas       Pasoume o brazo polas costas e cun sorriso encantador botóuseme enriba . Comezou a bicarme cunha mezcla de paixón descontrolada e alegría infinita. Vinte quérote polo medio e non puiden conte-las bágoas cando me decatei de que o decía en serio. El que me abrazaba, e me acariñaba. Incorpóramonos e limpoume as bágoas, eu paralizada. El tamén se emocionou, vino, vino case chorando, e volviume a abrazar.       — ¿Imos? — el, seguro       — Si — eu       Todos mirándonos, os meus antigos compañeiros tiñan cara de sorprendidos; pero a cara dos compañeiros de Cris aínda era mellor. El levaba os disquetes na man, erguiunos con aire victorioso.       — Rapaces, bo traballo — os compañeiros aínda máis alucinados — atopamo-lo que viñemos buscar, e ademáis levamos propina. Imos deter a este cabaleiro por obstrucción á xustiza — sinalando a Junior — e o resto que se manteña localizable       Pasei a carón de Ánxela, e doume unha aperta; pero que boa xente é. Nos descansos das escaleiras había moito curioso, e á saida do edificio tamén. Ás veces sorprende ver como eso de que as noticias voan é certo. Baixaba falando con Andrea, díxolle que chamara a Santi e un "que lle poña as pilas a ese cabrón, témo-los disquetes", que metía medo. Recuperou o sorriso e miroume.       — ¡E-la hostia! — dime       — ¿Por? — eu — foches ti o descubriu onde estaban, o mérito é teu, eu non fixen máis que lia-la nobelo, e de que maneira, ata me sorprendo eu mesma das que armo       — Agora ven o peor — el — pero non creo que teñas moito problema, canto máis difícil o tes mellor che vai, así que sigue coma ata o de agora — rindo — e-la hostia       — Bueno, eu sigo decindo que se ti non o dis nin se me ocorrería mirar no meu despacho; xa decía eu que Domínguez moi listo non era, claro que a min tampouco se me ocorrería, ¿e a ti como che veu a inspiración? — eu       — Esa pregunta ofende — el rindo, non paraba       — ¿Ese semáforo non estaba en vermello? — eu       — Si; pero é unha urxencia — Cris       — É certo — eu, concienciada — a ver que sae ó xunta-los tres discos, morro ca curiosidade       — Non — el seguía ó seu — o que é unha urxencia é chegar antes cos outros ¿non morres por ve-la cara de Santi cando lle digan que nos marcamos un revolcón diante de todos? — e despois digo que a min se me vai, este si que está mal — ¿imaxínalo, de punta en branco, tan digno, tirándose dos pelos? — el que ri       — Máis ben imaxínoo tirándonos a nós dos pelos — eu       — É de coña — el — o de meterse con nós é de coña       — Xa — eu       — O principio non; pero agora si — el — despois do golazo que acabamos de marcar ¿quen nos tose?       — ¿Non estás sendo triunfalista de máis? — eu       — ¿Por? — el       — Non sei ¿e se non teñen toda a información que precisamos? — eu       — Da igual, Berta — el — dá igual o que teñan, o que importa é que o podemos conseguir, que aínda que traten de atrancarno-lo camiño sempre imos atopa-la saída       — Estás moi ben cando estas contento — eu       — ¿E que teño que facer para ver como estás ti cando estás contenta? — Cris       — Xa estou contenta — eu       — ¿Agora? — finxindo sorpresa — pareces inglesa, miña filla — Cris       — ¿Que o dis, polo acento? — eu       — Si por eso precisamente, polo acento — el — vouche dar eu a ti acento — e sigue conducindo coma un tolo, sería unha sorte que chegásemos ¿e para esto gastan tantos cartos en anuncios os de tráfico?       Chegamos por fin, era o noso día de sorte, sans, a salvo, e sen causar danos; algo certamente sorprendente. Había unha pila de xente agardando; o resto dos que interviron non estaban tan eufóricos coma Cris; pero ben se lles notaba que tiñan a alegría no corpo. Veu Andrea.       — ¿Haberá que felicitarte? — a Cris — tiñas razón. Xa aviso a Santi, ou mellor pasa ti       — Non, imos ver primeiro o que teñen os disquetes — Cris, serio — antes de facernos demasiadas ilusións — vaia sorpresa       — Si, home, si — Andrea — venme ti agora con disimulos, na oficina non estabas tan serio — de vacile       — ¿Santi sábeo? — Cris, o trasno       — Non — Andrea — non íamos entrar aí dentro a contarllo, tes cada cousa       — Pois que ninguén llo conte ata que ela máis eu esteamos diante — non hai seriedade ningunha — non nos estropeede-la festa — berrando       Eu sentinme un pouco non sei como, vaia situación embarazosa, todos miraban ó ligue de Campos.       — Berta — Cris — fasme o honor — este toleou de todo       — Mellor síguelle a corrente — Andrea, que me debiu notar fóra de sitio — merecedes un momento de gloria       — Cruza os dedos desconfiada — Cris       — ¿Por que desconfias? — Andrea       — Por medo, supoño — eu — se non sirve de nada estou morta       — E eu contigo — Cris — ¿ou pensas que e-la única que ten algo que perder?       — Non — ¿por que me rifa?       — Para min que non se refire preciasamente ó seu traballo — Andrea en voz baixa — alegra esa cara muller       Sacou os discos do bolsillo da chaqueta, doullos a Sonia, que tiña o disco verde, estábamos todos agardando o premio gordo.       — ¿Como sabía Fran o que tiña o disco? — eu, sen decatarme       — ¿Ensinaríasllo ti algunha vez? veríao, eu que sei — Cris       — Nunca llo ensinei, e non o puido ver porque non sabía onde estaba ¿non? — eu       — ¡Mira que es pesada! ¿queres saber cómo é que Fran coñecía o contido dos grandes éxitos? — el — pois nada, haberá que peguntarllo, alguén que me traia a Fran inmediatamente       Pensei que me vacilaba pero saen varios axentes pola porta.       — ¿Máis tranquila? — el — ti pide, pide por esa boquiña que aquí estamos para eso — nun ton que non sabería calificar       — Berta — Sonia — ven       Senteime ó seu carón, explicoume non sei que cousas de bits, backups e moitas cousas máis que rimaban con estas. Díxome que estaba pasando os discos ó disco duro do ordenador a ver que pasaba. Non pasou nada. Tiñan o mesmo que tiña eu na oficina, un montón de xeroglíficos indescifrables. Seguro que resultaba que o dos discos e a información segreda e toda esa carallada era algo parecido o das meigas, habelas hainas; pero onde aínda ninguén o sabe. Sonia tecleaba desesperadamente, buscando, non sei o que. Eu fría. Campos que me miraba. Silencio, silencio. Sabíao, merda. Erguinme e empurrei a silla contra a mesa, precisaba romper algo. Ninguén decía nada. Sonia desiste.       — ¿Como o fixeches? — eu seria, violenta diría       — Como che expliquei — Sonia       — ¿Cal meteches primeiro? — coma se eso me dixese algo; pero tiña que falar, non aturaba aquel silencio tenso       — Este — Sonia, dándome o disco que ten a data máis antiga       — Deixamos todos ¿podes borra-los do disco duro? — eu, falando coma se soubese de que       — Si, claro — Sonia — ¿queres que o faga?       — Si, imos comezar de novo — eu       — Míraos — Cris, preocupado — ¿son os mesmos?       — Si, tranquilo, son os mesmos — eu, dándolle a razón, tranquilizándome, eran os de verdade, mirara tanto aqueles disquetes cando pensaba que eran de contabilidade que os coñecía ó milímetro, as raias que lle facía có boli cando me poñían dos nervios. Cris tiña razón, o problema non estaba nos discos — a ver se entre todos razoamos un pouco, eu sempre cerrellei nestes dous, metíaos no ordeador — ¡hostia! — ¡por eso o coñecía Fran!       — ¡Copiache-los no disco duro do ordeador! — Cris       — Debe ser — eu       — Se algún día sacache-lo disquete sen pecha-lo, si — Sonia       — Pois daquela déboo ter copiado unhas cen veces porque non sei como se pecha — eu, que burriña son       — ¿E o verde non?— Sonia       — Ese é distinto, si que sei como abri-lo e pecha-lo — eu       — Menos mal — Cris, vacilándome       — Si, menos mal — eu, pasando del — daquela, se eles tiñan estes copiados do meu ordeador       — Non lle valían de nada — Sonia — son como o verde, a copia non funciona, polo sistema de seguridade       — E polo que se ve o orixinal tampouco — non sei quen       — Algo estamos facendo mal — eu — o descodificador é o verde, imos comezar por este a ver que pasa       — Vale — Sonia       — ¿Que esperas que pase? — Cris       — Que nos diga os pasos a seguir, coma cando fixen       — Xa todos sabemo-lo que fixeches — Cris, interrompendo — dalle       Abrimo-los primeiros arquivos, estaban como os lembraba; pero aquelo non nos valía de moito para o que estábamos facendo. Abrimo-lo último, lembreime ó velo, estaba en branco.       — Cando non está de ser, non está — Oso — ¿que lle imos facer?       — ¿Podes mirar se había algo e se borrou? — eu       — Non, eso só funciona no disco duro — Sonia       — ¿Si? — eu       — Eso creo — Sonia       — Estámosche ben — Andrea — vaia inxeneiras informáticas       — ¿Queres facelo ti? — Sonia, picada       — Da igual — eu — non é importante, seguro que xa é así       — Claro — Andrea vacilando       — ¿Enganeime eu algunha vez? — eu       — Nunca — Cris — ti, nunca       — Porque son perfecta e nunca me engano — eu       — Exactamente — Cris       — Agora collemo-los discos e metémolos — eu, a Sonia       — ¿Cal primeiro?— Sonia       — O que meteches antes de primeiro — eu — ese — Campos que se ri — ¿e a ti que che pasa?       — Nada, que parece que sabe-lo que estás facendo — Cris       — E non vou saber — estábame recuperando, podía sentir, como a forza do universo me apoiaba, é que se me vai       — ¡Joder! — Andrea que asoma por entre nós — sode-las mellores       Sentín a man de Cris no ombro, mireino e sorría.       — Así se fai, así — Cris       Agora xa non había símbolos, nin xeroglíficos. Podíase ler claramente. Sonia sorrindo.       — ¿Sabes de que vai? — Sonia       — Creo que si — eu       — Se ela o cre — Cris — haberá que facerlle caso       Sonia ponse a un lado e déixame o ordenador. O primeiro que aperecía era unha especie de licencia de uso, unha limitación de acceso. Unha lista de nomes, ordeados en función dalgún criteiro aínda descoñecido. Tiñan no lado dereiro un sinal, non era o mesmo para todos, non era orde alfabético. Unha chea de empresas e persoas físicas, teléfonos de contacto e unha palabra á esquerda, un código de contacto supoñía. Seguín avanzando. Nomes de campañas, unhas en negro e outras en vermello.       — ¿Ves algo que che resulte familiar? — Cris       — Si — eu, el sorprendido — as de negro son as legais       — ¿E eso como o sabes? — Oso       — Porque para eso me traguei todo-los arquivos da historia da axencia — eu       — Ó final, non hai mal que por ben non veña — Cris, cómplice       — O resto non sei que é — eu       — Sigue, que vas moi ben — Cris       Vaia cantidade de nomes, a maioría só tiñan anotacións en vermello. Aquelo metía medo, que estiveran facendo estes có noso cerebro. Debía haber máis de cen nomes. Cando cheguei ó final o mesmo programa mandaba inserta-lo segundo disco. Así o fixemos, e alí estaba, a contabilidade completa, datas, movementos financeiros, nomes, todo. Ó milímetro. Non me estrañaba que andivesen detrás daqueles discos coma tolos. Cando Domínguez se entere de que se lle acabou o choio vaille dar algo. Sumerxinme na información que saia da pantalla e desconectei do demáis.       — ¡Esto é moito! — eu, falando soa — mira ti onde metían os cartos os meus pobres       Miles de cabezas sobre os meus ombreiros.       — ¿Onde? — Cris       — Aquí — eu       — Joder, contas numeradas — Cris — ou sexa que xa podíamos repasar contas e impostos que non os íamos pillar       — Á forza a contabilidade non reflexaba nada — eu       — Pero seguro que xa non existen — Andrea, nos que a miramos estrañados — ¡veña! ¿de verdade credes que non cambiaron os cartos de contas cando os colleron?       — A verdade... — Cris — moi lóxico non sería       — ¿Como que non? — eu, ofendida de que lle quitasen mérito ó descubrimento e buscando unha explicación que parecese lóxica — pensadeo ben — ganando tempo — se están aquí anotado-los números por algo será — moi ben Berta, vas por bo camiño — non o sabían, aposto a cabeza a que non tiñan nin idea de cales eras as contas       — Claro — Cris, escéptico — ¿e daquela quen facía os movementos? xa sabes, alguén tiña que transferi-los cartos a esas contas, non creo que fosen os clientes directamente ¿non che parece?       — ¡Pois hai que ser ben gilipollas para deixar anotado-los números de contas, vamos!       — Eso tamén é certo — Sonia — ¿que os puxeron aí, para que recollese os cartos o primeiro que os vise?       — Terían que levar un control do que facían, non o deixarían todo ó azar; pero eso non quere decir que ninguén soubese nada exceptuando a persoa que fixo este documento — Cris       — ¿E se Domínguez só ía detrás dos cartos e lle importaba unha merda o de volver a poñer en marcha o proxecto?— eu, mosqueando       — ¿Que? — Cris — teslle unha manía a ese tipo; pero a ver Berta, esto estaba na súa oficina, el sabía o que había aí dentro, e ademáis ¿para que ía montar ese grupiño especial de cerebros? ¿para buscar uns números de contas? tampouco creo que el sexa incapaz distinguir un número de conta       — Bueno e se — eu       — ¡Sonia! — Cris — mira se podes localiza-las contas esas, porque acabamos antes que discutindo con esta — mirándome — e se por enriba ten razón, quen a aguanta       — Así que según ti — Andrea — o tal Domínguez montou todo esto para conseguir uns cartiños       — Ou para non perdelos — eu       — Muller, eso aclarao todo — Andrea       — Se as contas están en pesetas teraas que cambiar, polo do euro — eu — bueno eu que sei, non teño nin idea de como funcionan os paraísos fiscais — ó meu       Cando mirei para eles parecían facerme caso, coma se o que estaba decindo tivese sentido.       — Deixou o tema aparcado esperando un momento mellor — Cris — e de súpeto decatouse de que se lle viña enriba o cambio de moeda e puxo en marcha o dispositivo de busca       — E claro, un día gardou os disquetes — Andrea — eso si, onde os puidese coller calquera, e claro esquencéuselle onde e mandou tres víboras a buscalos, en lugar de ir el mesmo ó seu despacho a collelos       — Igual el non sabía onde estaban — eu — igual non era el o que levaba este tema       — ¿E por que lle cargaron o morto daquela? — Cris       — Porque debía ser das poucas persoas que tiña tan pouca idea do que estaba pasando, que non podían pillalo, e como é un pelota seguro que aceptou encantado — eu       — Pasa dela — Cris a Andrea — non hai quen lle quite da cabeza que Domínguez é un babeco       — ¡Que carallo facedes aí! — Santi, enfadado — ¿canto hai que chegáchedes? ¿pódese saber por que non me avisastes? o tipo este non fai máis que decir que quere ve-lo seu avogado e eu xa non sei que decirlle       — Que o vexa, que o vexa — Cris — que lle vai facer falta, e que chame outro para o seu fillo       — ¿Que pasou? — Santi, curioso — ¿atopounos?       — E non os había atopar — Cris — a rapaza eche un fenómeno — coma se eu non estivese alí — que faga esa chamada       Unha axente que estaba alí de pé marcha e despois sae con Junior para face-la chamada. Levouno de volta, non me viu. Pola porta entrou Fran, vaia, agora xa non facía moita falta.       — ¿Que facemos con este? — Cris, a min       — Desde cando lle hai que preguntar a ela — Santi — ¿seica dou un golpe de estado?       — Tes razón — Cris, indo cara Fran       Non sei que lle dixo; pero Fran non tiña moi boa cara e mirábame coma se fose a persoa máis cruel do mundo. Levárono para a sala onde estaba Junior       — Que se vaian poñendo dacordo — Cris a Santi que lle preguntaba ca mirada       — ¿Así que o rexistro foi ben? — Santi, o "inocente"       — Si, moi ben — Cris, facéndose o interesante       — E tanto — Andrea, que xa non aguantaba — disque houbo quen se pegou un revolcón ca alegría e todo       Non fixo falta decir máis nada, Santi acendido de non sei, cólera, non paraba de mirar a Cris, despois a min       — ¿Diante de todos? — Santi       — Disque si — Andrea       Víaselle o sangue correr cara o cerebro, Cris que gozaba cada segundo, eu que non sabía onde meterme; non podía evitar sentirme incómoda, en resumidas contas era a miña vida, porque decir que era a miña intimidade era un pouco excesivo dada-las circunstancias       — No medio e medio da oficina — Santi, a Cris — non me digas máis       — Non, home — Cris, botando leña — no despacho de Sofía, que ten un ventanal tremendo, así tamén nos viron desde a rúa       — Claro — Santi — e porque non había unha camara de televisión preto que se non...       — Foron as vibracións do despacho — eu, por decir algo       — Xa — Santi — non, se van acabar alugándoo para luas de mel — rindo xa       — Veña, tío — Cris — que foi pola alegría de atopa-los disquetes       — Quero supoñer que eso foi despois de que te chamara — Santi       — Si, ¿por que o dis? — Cris       — Porque como os atopases antes e non me dixeras nada mátote — Santi mirándome — tiñas que ver con que voz se despediu desa chamada, así como de tigriño ferido — vacilando       Entrou o avogado de Domínguez e veu directamente cara min, Cris cortoulle o paso e levouno cara a sala de interrogatorios con Domínguez. Santi foi con eles, pouco despois saiu Cris.       — En canto saibas algo desas contas avísanos — a Sonia — o resto podedes marchar, ti non — a min — queda por aí que nos vas facer falta — coma se fose a roda de reposto       Marchou sen agardar resposta, recolliu a Junior e Fran e levounos con el.      Nin sabía que hora era, resucitei cando Sonia me veu decir que atopara as contas, eran dun banco moi coñecido deses que poñen moitos anuncios na tele, estaba agardando un fax ca comunicación sobre o saldo. Á pobre non lle fixen nin caso, volvinme tirar no banco e seguín durmindo. Escoitei algo de barullo; pero nada perturbador. Espertei porque me faltaba o aire.       — ¿Estás viva? — Cris — xa comezaba a dubida-lo, levo media hora intentando espertarte e ti nin caso       Eu desorientada, entre que trataba de volver respirar con normalidade, que non me lembraba de onde estaba e que a voz de Cris me soou demasiado forte para o que podía soporta-la miña pobre cabeciña.       — ¡Veña! — Cris — que tampouco foi para tanto — sentíndose culpable — foi unha medida desesperada       Eu que non tiña nin idea do que falaba.       — Mira que se lle deixache-lo cerebro sen osíxeno moito tempo — Santi       — ¿De que vas?— Cris — só foi un segundo de nada       — Si, eso é o que che parece a ti; pero mira como a deixaches — Santi — a tía ten claustrofobia, mira que se che queda así para sempre       — Vai raña-la — Cris — ca actividade cerebral que ten tipa esta aguanta un mes sen aire       — ¿E eso canta é? — Santi — ¿moita ou pouca?       — Moita — Cris — venlle ben un frenazo de cando en vez       — Calaredes — eu       — ¿Ves como non lle pasou nada ?— Cris       — Ide á merda — eu, dando a volta a ver se me deixaban tranquila       — Ten mal espertar — Santi — que chungo       — ¿Mal espertar? — Cris — vas saber ti o que é ter mal espertar       Sinto que me colle pola cintura e que me leva en brazos, non era unha sensación desagradable así que eu seguín medio durmindo. Ábrense portas, unha máis, agora facía frío, ruído de auga... ¿chove? ¡chove! abrín os ollos, aquelo parecía máis ben un vestiario, ¡un vestiario!, ¡unha ducha! púxenme en pé de seguido non é que me desguste ducharme, todo o contrario; pero dábame no corpo que aquelo era auga fría. Pero volvín sentar, o de sempre, a tensión, ou o que sexa.       — ¿Ves? unha ducha fría — Cris — eso si que é espertar mal       Mirándoo con cara asesina, porque a falar non daba.       — ¿Paréceche mal? — Cris — pois din que é moi san       — Pois dúchache ti — eu, que xa collía azos — que e-lo que está contaminado       — Tranquila fera — Santi — que o tigre é el, por certo, ti o do salto do tigre tíñalo dominado ¿non?       Cris que lle mete un puñetazo nas súas partes.       — Largo — Cris       — ¡Si, ho! — Santi — e perde-lo número erótico do día, xa perdín o de onte       — Non vai haber número ningún — Cris       — Ti engásme — Santi, marchando — seino       — ¿Que hora é? — eu, a ver se calaban       — As cinco da mañán máis ou menos — Cris       — ¡As cinco! — eu — ¿e para que me despertas?       — Temos que falar — non sei se serio ou enfadado, aínda non estaba moi lúcida — mellor será que te refresques un pouco, non estás moi espabilada que se diga       — Gracias home, eso é precisamente o que me gusta escoitar ó despertar — eu       — Lava a cara — erguéndome por un brazo e arrastrándome a unha das piletas — con auga fría       — ¿Estás de coña? ¿queres que me dea algo? — eu       — Berta — Cris — ¡desperta dunha vez ! — enfadado, sen dúbida       — ¿Que saiu mal agora? — eu       — Nada — Cris — deso temos que falar       Nin sequera sentín o frío da auga, espertei de súpeto, carallo se espertei.       — Así que chegou o momento de pagar — eu, con filosofía       El non decía nada.       — Bueno, véndolle o lado bo, xa non se alonga máis esta agonía — eu       El non falaba.       — ¿Vou ir ó cárcere? — eu — supoño, claro       — Eso dincho arriba — el — eu non son quen       — Ai, ¿non es quen? — eu — pois se non es ti, non sei quen vai ser       — Xa cho din arriba — el — agora quero falar doutra cousa       — Pois espero que sexa algo importante, porque non me parece o momento — eu       — Si que é importante — el — ¿estás esperta de todo?       — Fresca coma unha rosa — eu       — Gracias — el       — ¿Gracias? ¿por espertar? — eu       — Por todo — el       — ¿Todo o que? ¿vante ascender? — eu       — Non me botan e dou gracias — el       — Xa case me afixera a esta situación, ¿cres que aprobaría as oposicións? este traballo éche moi interesante — eu       — Es moi baixiña — Cris       — ¿E eso non é moi discriminatorio? seguro que é anticonstitucional — eu       — Ademáis o de ter antecedentes non creas que che vai axudar moito — Cris       — Non sei porque, ó final coñezo as dúas caras da moeda, debía puntuar doble — eu       — Cala — Cris       — Non me dá a gana, moito che gusta mandar — euu       — Cala e bícame dunha vez — ¡a hostia!       — Que romántico — eu       — Para que despois todos digan que es moi caladiña — e bícame el, e abrázame forte, moi forte, e doume por chorar, xa me parecía un mal costume — tranquila, tranquila — el cariñoso — heiche mandar unha lima dentro do bizcoito — toleou       — Non era eso o que esperaba escoitar — eu       — ¿E que esperabas logo? — el, de cachondeo       — ¿Quérote ou algo así? — eu       — ¿E se non te quero? — el       — Esperaba que si — eu       — ¿Non será moito esperar?, xa sabes, como me vou con calquera — con sorna       — Non — eu       — ¿Non que? — el       — Que non é moito esperar, ¿se te vas con calquera porque non vas vir conmigo? — eu       — Porque ti non es calquera, Berta, ti non es calquera; é motivo dabondo ¿non cres? — Cris       — Ti saberás — eu que comezaba a agobiarme.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega