Tratei de non poñerme triste, e case choro, esperaba que non se me
notase. Tomouno ben, aínda que a escoitei chorar. Domínguez non
precisou moita axuda para contar todo o que sabía, que tampouco era
moito. Fran e o fillo de Domínguez eran peóns, Fran suplicaba, e
pedía xustiza, por que a el. Ó principio non me decatara do ben que
fixeramos mandándoo chamar. Pensei en deixalo alí por non quedar coma
un incompetente mandando traer xente que non me facía falta. Pero
comezou a perdelos nervios e cando eso lle pasa ós demáis sempre
resulta beneficioso. Escamouse porque só viña el, non estaban Simón,
nin Sofía. Pensaría que a tomara con el por andar detrás de Berta,
unha especie de vinganza ou eu que sei. O pouco tempo que agardou có
fillo do outro debiulle resultar eterno. Discutiron, Junior non sabía
de que ía a cousa; pero Fran recrimináballe unha e outra vez que
chamara ó seu pai, que porque non nos deixara face-lo noso traballo a
gusto, que agora non podían decir que eles non sabían nada e que el
lle botaría a culpa de todo se o acusaban de algo. Que non pensaba
cargar có morto de ninguén. E Simón, seguro que fixo un trato, seguro
que se libra. Que el non fixera nada. E en realidade tiña razón,
meterse con Berta, e pouco máis, nada, en definitiva; máis ben todo o
contrario, cós seus nervios contaxiou a Domínguez.
— Eu daquela levaba a parte
administrativa da empresa — Domínguez — non ganaba moito, Tomás era o
xefe, un incompetente, non tiña madeira de xefe, nunca a tivo. A el
parecíalle que esto de levar unha empresa era coma se-lo cabeza de
familia, trataba ós empregados coma fillos. Eu xa tiña pai, ¿non sei
se me entenden?. Quería ascender. Un día chamoume da central o que me
enchufou na axencia, para que lle fixese un traballiño. Non me parecera
nada importante, viña un rapaz instalar un novo sistema informático
para axiliza-la transmisión de datos, algo que a min non me interesaba,
porque me prometeran contratar un administrativo que se encargase do
papeleo e a miña tarefa sería de dirección de departamento.
— ¿E vostede que tiña que facer
exactamente? — eu
— Nada, só firma-lo contrato do rapaz e
contratar como administrativo outro que tamén me recomendaran.
Parecíanme insignificancias. O administrativo viña destinado da
central, alí xa o coñecían, foi unha fichaxe estrela, era un
fenómeno. Tiña todo ó corrente e a min non me molestaba, eu só lle
mandaba facer e el facía. Pasaba moitas horas na oficina e tiña moitos
contactos, có que decidín que había que tratalo ben. Eu seguín có
de sempre, revisando as campañas e controlando ós creativos, xa que
Tomás non o facía, se por el fose os beneficios diluiríanse no gasto
creativo e para a empresa, nada. Eu, se de algo se me pode acusar é de
loitar polo ben da empresa — anda que... — despois viñeron con aquela
trapallada de que estábamos fóra da lei. A min encargáranme que
colaborase plenamente ca xustiza, que me encargase eu porque Tomás non
tiña o carácter que facía falta, menos mal que o viran. E sen me
decatar sacaronme os contratos dos rapaces da central e non sei que de
fondos en negro; non sabía de que ía pero cheiroume a que me estaban
empregando como cabeza de turco e non me gustou, un par de chamadas á
central. Dixéronme que era o procedemento habitual; pero cando
comezaron a falar de penas e anos dei en preocuparme e díxenlles que
non había problema, pero que eu precisaba unha compesación. Ó
primeiro non me fixeron moito caso; pero conforme a cousa se puxo máis
crúa, cando os ameacei con decir nomes e dar máis explicacións das
que me pedían, aceptaron. Puxéronme un plazo de cinco anos para que se
calmasen as cousas, e despois daríanme o posto de Tomás, a min non me
pareceu dabondo, así que para que conformase aumentáronme o soldo e
cobraba xa daquela moito máis que Tomás.
— ¿Que foi dos dous que viñeran da
central? — eu
— Non sei, desapareceron como viñeran, non volvín saber deles —
Domínguez
— E o dos disquetes, aínda non nos contou nada deso — eu
— Hai uns meses, un dos da central, un
xefazo, fíxome unha chamadiña para decirme que estaban a punto para
trasladar a Tomás e darme a min o posto de director, o meu posto. No
medio da conversa e coma quen non quere a cousa deixou caer que ó
rapaz, ó informático, lle quedaran uns disquetes que agora precisaban.
Eu quedei en busca-los e mandarllos. Ó día seguinte volveu chamar e eu
díxenlle o mesmo. Alonguei o tema, a min que me decía de disquetes nin
de historias de había cinco anos. Para min non fora unha boa época,
tiraran polo chan a miña reputación — si ho — e aínda porriba tiña
que andar de secretaria do rapaz aquel, que para min que tiña algo que
ver con todo o asunto. Por fin chegou o día que asinei o contrato, veu
por mensaxeiro urxente, moito antes do que me prometeran, parecía que
tiñan présa. Púxeranme a condición de que non comentase nada ata que
eles falaran con Tomás para comunicarlle a nova situación, e volta a
menciona-los disquetes. Tanta insitencia chamoume a atención. Por
aquela época a relación ca miña muller non ía moi ben, os
matrimonios acomódanse e a paixón morre — ¿porque soa ó que din
todos? ¿para que casan? — e na oficina había unha rapaza que, como
decilo, un non está cego. Non me resultou moi difícil seducila — ¿ti
a ela??? — cando lle contei os meus plans de futuro caeu rendida, o
poder sempre resulta atractivo — si, será eso— chegamos a manter unha
relación de intimidade que non ven ó caso comentar agora. Eu conteille
o da insitencia cós disquetes e a ela pareceulle moito máis
interesante que a min. Díxome que os podíamos buscar e ver que tiñan,
porque se os xefazos se interesaban tanto por eles, sería por algo.
Sinceramente pareceume unha parvada da moza; pero por cumplirlle o
capricho, mirei no despacho de Berta. Era complicado porque o tiña todo
da súa man e a muller pasaba todo tempo alí metida, mellor, non era
unha persoa que me resultase agradable e non era ó único que o sentía
dese xeito; pero como a Tomás lle caera en gracia había que aguantala;
se algo tiña de bo era que traballaba moito e eso dábame máis
liberdade a min, ademáis levábase ben cós creativos así non tiña
que torear eu con eles. O día que botei unha ollada, abrín portas e
caixóns e non dei cós disquetes. Tíñaa visto andar cunha caixa, un
arquivador; pero non sabía onde a tiña agachada, non lle gustaba que a
xente fisgase alí, tiñao todo baixo chave, era unha neurótica.
— Por eso llo encargou a Fran — eu
— A min non me encargou nada, eu axudaba a Simón — Fran
— Sofía díxome que a ela non llos ía
dar porque non se levaban moi ben; pero que Fran era íntimo dela e que
había que conseguir que llos pedise ou que lle dixese onde os gardaba.
Como Sofía tampouco se trataba moito con Fran, utilizou a Simón de
enlace, porque é moi bo rapaz — si — e podíamos confiar nel, ademais
coñezo á súa familia, xente ben. Con todo, non llo deron sacado,
tanta sutileza e a rapaza non se daba por aludida. Sofía mandáralle
buscar un arquivo dos antigos para tela entretida mentres Simón entraba
e collía o que fose. Tanto me enchiu, que unha vez avisado Tomás de
que se marchaba e eu tomaba posesión largueina, malo sería que non
dese feito a rexistra-lo puto despacho, roubar non mos ía roubar.
Daquela foi cando lle contou a Fran que escoitara falar de min; e
mencionoulle tamén uns disquetes raros, eses tiñan que ser. Pero
desapareceran, pensábamos que os levara, non son o suficientemente
grandes para que un se decate se llos están roubando. Estrañábanos
que non llo contase a Fran, só falara de que levara aquel disquete
verde. Revisamo-lo disco duro do seu ordenador e poidemos velas copias
dos famosos disquetes; pero meu fillo analizándoos a fondo viu que
faltaba o decodificador, o verde. En teoría xa o devolvera, eso lle
dixera a Fran. Obviamente non o fixo. Eso tamén haberá que telo en
conta
— Nós ben sabemo-lo que hai que ter en
conta — eu — vostede non se preocupe
— A rapaza xogóunola ben, sabe Deus que estará facendo con esa
información. Escoitamo-los rumores da manipulación do canal e Fran dou
en decir que fora Berta, así que a vixiamos; cando soubemos que estaba
aquí tratamos de intercepta-los disquetes antes de que os entregara;
pero empeñouse en que non os tiña
— E non os tiña — eu — estaban na oficina
— Non — o fillo de Domínguez — alí non, rexistreina a fondo
— ¿Moi a fondo? — eu
— Mirei os disquetes un a un — Junior
— Xa — eu — e agora queremos escoitar nomes
— ¿Está tolo? — Domínguez
— Queremos escoitar nomes — eu — ¡agora!!!
— ¿Que nomes? — mirando ó avogado, que lle suxería colaboración
— ¿Quen lle dixo que contratara ós da central? — eu
— Pancho — Domínguez
— ¿Villa?— Santi — ¿por que supoño que terá apelido?
— Francisco Gónzalez de Prado — Domínguez
— ¿É o mesmo que lle pedía os disquetes? — eu
— Non, este é Pedro Alejo Contreras — Domínguez
Seguiu cantando ó compás que lle
marcamos. Chamamos ó meu xefe, veu cun sorriso que non lle vía desde
que casou á filla. Mirei a Santi, parecía un deses das películas, có
traxe e a garabata, tiña estilo o tío, case me daba pena que a muller
non o vise ó dereito da tenda; agora tíñao todo engurrado; pero que
ben lle quedaba. Eu estaba feliz, Sonia chamoume fóra, e vin a Berta
durmindo no banco, ca cara dun anxo. Os extractos das contas, intactas,
vaia putada, tanto roubar e delinquir para non poder sacarlle proveito.
Os movementos realizábanse a través dunha desas sociedades de
servicios, que tiña unha conta un tanto dubidosa nun banco electrónico
e que se xestionaba a través daquel programa. Debeu se-lo último en
informática naquel tempo. Remirando nas ordes de busca vin a do
informático, xa daquela non conseguiran localizalo ¿quen sabe onde
estaría?. Os da central xa tiñan localizados ós socios de Domínguez
e preparados para interrogalos ó momento. De todo-los xeitos volvín
cursa-las ordes de busca dos dous rapaces, nalgún sitio estarán. Quen
sabe, estamos de sorte.
Decidimos darlle un respiro mentres
agardábamo-los resultados do resto dos interrogatorios. O xefe chamou
ás altas instancias e ó resto dos buitres, era o que máis lle gustaba
terlles carnada preparada, en certo xeito eu agradecíallo, non era que
me entusiasmase perderme en termos legais e reducir esforzo e traballo a
nada. Santi baixou á cafetería có resto. Eu marchei toma-lo aire,
parecía que a claustrofobia se volvera contaxiosa. Collín o coche e
fun dar unha volta, unha vez escoitei que ó mellor cando se estaba
desorientado era volver ó comenzo. A rúa estaba valeira, eran as
tantas, só algún escaparate apoiaba ás farolas. Andiven rúa abaixo,
ata o final; dei volta e vina que viña cara min, dentro daquel abrigo,
achegábase, volvín a aquel momento sen esforzo, o frío, aquela maxia.
A rúa enchiuse de xente que ía e viña, que tropezaba con nós, Santi
ó meu lado, e un cruce de miradas de segundos que se me espetou no
corazón.
O móvil fíxome volver. Chegara un fax
da Garda Civil cunha ficha do informático que daba para alfombra-la
comisaría. Estaba baixo custodia así que de momento non podíamos
botarlle man pero aquela información axudábanos. Os corvos entraran ó
pouco de chegar eu.
— Ímolos trasladar a todos para
interrogalos de novo, xa nos encargamos nós de todo — un deles
— Moi ben — o xefe — é de supoñer que non a volveredes a cagar — ¿o
xefe??? — porque non imos estar sacándovos sempre as castañas do lume
— está guerrilleiro — os meus rapaces non teñen porque andar limpando
a vosa merda
— Eses comentarios están de máis — outro — ¿non cre?
— Non, non creo — o xefe — que quede todo zanxado dunha vez
— ¿E a rapaza? — o mesmo, sinalando a Berta
— A rapaza — eu — está durmindo — o xefe ri
— Tamén a levamos — o mesmo
— Non — dixen eu — para ela xa temos pensada outra cousa
— O que vostede teña pensado non importa, ela tamén está implicada e
ímola levar — outro
— Como xa lles dixo o axente Campos — o xefe — a rapaza queda,
consideramos que o seu caso aínda que indirectamente si está
relacionado có que nos ocupa, non ten moito que ver, trátase
claramente de delictos distintos, e está máis que probado que non
actuou en acordo có resto
— Pode deci-lo que queira — o máis falador — pero se chegado ó caso
consideramos que si hai relación virémo-la buscar
— Si, home, si — o xefe, con sorna — agora xa sei porque non deron
resolto o caso
— Aquelo non foi culpa nosa — o mesmo — xa llo expliquei
— Como queira — o xefe — a rapaza queda aquí e punto, e moito coidado
con andar tocándono-las pelotas
— Supoño que tampouco será un elemento clave, prescindiremos dela,
logo — o mesmo
— Supoña o que queira — o xefe
Sorprendeume o xefe, nunca se rebotaba
cós traxeados, máis ben adoptaba unha actitude sumisa, hoxe debía ser
moi tarde e estaría demasiado canso para formalismos. O caso é que non
levaron a Berta, ó resto si, tamén foron por Simón e Sofía. Do outro
rapaz aínda non sabíamos nada. Agora andarían dándolle a vara á
Garda Civil para quitarlles ó informático; estes andan á que salta, o
caso é aproveitarse do traballo dos demáis.
— Terás que falar ca rapaza — o xefe —
xa sabe-lo que lle queda, mellor que llo vaias decindo ti. Eu vou
chamando a Carmen para que o tramite
— Moi ben — eu — vouna espertar — ¿respetarán o trato, digo eu?
— Claro que si — o xefe — ¿ou ti que pensas?
— ¿Seguro? — eu
— Xa che dixen que si. Ese costume teu do seguro resulta bastante
cargante ¿nunca cho dixeron? — o xefe, quisquilloso
— Algo me dixeron, si, algo me dixeron — rindo
— Irei contigo — Santi — non sexa que precises axuda
— Non creo que a precise — eu, saíndo diante
— Bueno igual precisas unha conciencia — Santi — xa sabes que a
nocturnidade pode inducir...
— Que ganiñas de marear tes — eu — ¿por que non lle vas ensina-lo
traxe á túa muller?
— ¡Joder! — Santi — é comodísimo, e non me senta nada mal, ¿eh? para
min que ata liguei e todo
— Habías e todo — eu — ¿e con quen?
— Así en xeral — Santi — que me miran doutro xeito
— Será porque non te recoñecen e pensan que es outro — eu
— Será — Santi, picado — ou será que tes envexa
— Tamén — eu — ou que me celo, porque para min nunca te pos así de
guapo, e ven unha descoñecida a decirche que poñas un traxe e polo
— Ai, corazón — Santi — fíxeno polo caso, xa o sabes; que ti e-lo
único ó que quero, meu ben
— Esta ten unha facilidade para durmir — eu, mirando a Berta que nin se
inmutaba — có barullo que hai
Cando xa espabilou entramos na sala,
parecía tranquila, desexando rematar dunha vez, eu tamén. Eu non, xa
me afixera a ela, a ter que chamala, a discutir, á súa mirada asesina,
á súa forza, á súa paixón, a todo. Sentíame despreciado ó ve-la
súa ansia por rematar con aquela situación. Si, parecía triste; pero
tiña ansia por rematar.
Na sala estábannos agardando Carmen, o
xefe e máis Santi.
— Bos días, Berta — Carmen — eu son
Carmen
— Ola — Berta
— Senta — Carmen — supoño que xa che explicaron para que estou aquí
— Non, a verdade — ela, e todos que me miran
— ¿Non lle dixeches nada? — Santi
— Non, pensei que eso llo había que deixar á profesional — eu, e era
certo
— ¿Pero contaríaslle o do trato? — Carmen
— Non — eu
— O xefe díxonos que non podíamos — Santi apoiándome, e tamén era
certo
— ¡Bueno carallo!, ímolo apuntar no calendario — o xefe — os rapaces
fixéronme caso
— E ti — Carmen a Berta — ¿colaboraches sen saber que che ía pasar?
— Algunha idea teño — Berta — cando fixen o que fixen xa sabía que non
era legal, non contaba con que me pillasen; pero xa sabía o que había
— Así que te puxeches no peor — Carmen — e o que che resten deso
benvido sexa, ¿non?
— Si — Berta, ca súa lóxica
— Bueno teño entendido que non te "pillaron" exactamente —
Carmen mirándome — e eso tamén conta. Eu dígoche o que che podemos
ofrecer e se despois non che interesa toma-las medidas legais que
consideres oportunas. O que temos son seis meses de arresto domiciliario
e dous anos de traballos sociais ¿que dis?
— ¿Só? — Berta, e parécelle pouco — ¿ non vou ir ó cárcere?
— Non — Carmen — ¿querías?
— Non — Berta
— Eso foi o primeiro que dixo — eu — que non ía ó cárcere
— ¿Ves? — Santi — sempre ó teu servicio
— Deduzo que che interesa o trato — Carmen
— Si, claro que si — ela
— Infórmoche de novo — Carmen — de que podes consultar cun avogado,
pode ser que che consiga algo mellor
— Non — ela — así está moi ben
— O arresto domiciliaro ten as mesmas consecuencias que o carcelario —
Carmen — ¿entendes?
— Non vou poder ser presidenta — ela sorrindo — xa; non o sabía, pero
imaxinábao
— Tes que obter un informe favorable dos teus superiores — Carmen — nos
traballos sociais para considerar que cumpliches
— Ben — ela
— Comezaralos cando remate o arresto — Carmen — tes uns días para
organizarte antes de comezalo
— Non, non fai falta — Berta — canto antes comece antes remata
— Moi ben — Carmen, mirando ó xefe e remexendo entre os papeis — así
dá gusto, tanta cooperación píllame en fóra de xogo
— Ou é de boa paz — o xefe — ou estanos enganado a todos para darnos
unha sorpresiña
— ¿Perdón? — Berta, que o mira cabreada
— Nada — o xefe, sorprendido — nada
— A ver — Carmen mirando entre os papeis — aquí o teño, tes que firmar
esto, que é o que che acabo de explicar, mírao ben antes de asinar;
despois — poñéndolle outro papel diante — fírmasme esto, para que
quede claro que che ofrecémo-la posibilidade dun avogado e ti
renunciaches, tamén deberías lelo con coidado antes. E mentres eu vou
cubrindo os datos do arresto, tes por aí o DNI — Berta busca a súa
carteira, sácao e dallo, case sen erguela vista, coma se estivese
avergoñada — ¿vives neste enderezo? — Carmen a Berta
— Si, si — ela
— ¿Daquela poñémolo como domicilio para o arresto? — Carmen
— Non — eu, antes de que Berta poidese decir nada — pon este — dándolle
unha tarxeta
Santi cómplice, o xefe que non se
espanta de nada xa e Berta que me mira sen entender pero cala,
decíndome cós ollos que confiaba en min.
— ¿Paréceche ben? — Carmen, escamada, a
Berta
— Si — Berta, sen facer moito caso — si
— ¿Sabes que enderezo é? — Carmen
— Acábache de decir que está ben — Santi, de avogado do diaño — deixa
que lea o que está lendo que é máis importante que estas trapalladas
— Home — Carmen — máis importante que saber onde vai estar pechada seis
meses
— Veña — Santi — que seis meses non son nada, a min non me avisaron
tanto cando casei e ben me parece que é bastante peor — sempre
sacándolle o punto simpático
— Pois non che digo como estará a túa muller — Carmen
— ¿Ela? — Santi — coma unha raiña, pasa de min o que lle dá a gana
— ¿E ti non pasas dela? — Carmen
— Non, que lle teño medo — Santi, rindo
— Bueno ¿así que poño este enderezo, non Berta? — Carmen, que insiste
— Si — Berta sen erguela vista
Despois de asinar todo, tivemos que
agardar ó permiso oficial, un montón de papeleo, deixámola alí soa.
Parecía tranquila; non, parecía que estaba anestesiada, como se non
lle importase nada. Andrea entrou para despedirse dela, para meterse un
pouco conmigo. Dábame igual, ó mellor así animábase ou reaccionaba
ou algo.
— ¿Ti estás seguro de que a rapaza sabe
o que fai? — Carmen, ó xefe — estou por solicitar un exame
psiquiátrico
— ¿Non esaxeras? — o xefe — eu das veces que a vin estaba así; pero
gracias a ela chegamos a onde estamos
— Xa, e se despois lle dá por recurrir decindo que nos aproveitamos dun
estado de enaxenación mental — Carmen
— Non o vai facer — eu — non quere avogados, díxoo un cento de veces,
xa che dixo que estaba dacordo con todo, asinou os papeis ¿non? ¿que
máis queres?
— Estás demasiado implicado para pensar con claridade ¿e se está
decindo a todo que si para darnos esquinazo? — Carmen
— Non — eu, seguro — e se o fixera tampouco sería para tanto, tratamos
cada día con xente peor ca ela, que anda por aí tan ricamente
— ¿Peor ca ela? — Carmen — ¿esquence-lo que fixo? a min tamén me
resultou simpático; pero non deixa de ser algo preocupante
— Mira, ela confiou en min así que eu vou confiar nela — eu — ademáis
tivo centos de oportunidades para xogárnola e non o fixo
— ¿Como é eso de que tivo oportunidades de que? — o xefe, ¡joder!
— Nada, home, nada — Santi — aquí o namorado que dramatiza — mirándome
para que calase
— Vos veredes — Carmen — a cara poñédela vós
— ¿Tardará moito? — eu
— Non, esto despáchano axina, como hai tan boa disposición por parte
de todos — Carmen — o que non me explico é como convenceches ó Canal
para que a deixasen tranquila, digo eu que lles interesará dar exemplo
para evitar futuros intentos de supera-la xogada
— O rapaz da emisora doulles toda a infomación que quixeron — o xefe —
e como, en realidade, esta sen a emisora non podía facer nada, non
tiñan moito que pedirlle. Xa sabes como é, dar exemplo si; pero
tampouco queren quedar coma a multinacional que arruina a vida dunha
moza sen antecedentes, que a tía tampouco daba para moito ensañamento
— É o que a salva — Carmen
Deixámolos alí e Santi e máis eu fomos
có resto. Oso e os demáis estaban celebrando o remate do caso. Veu
Andrea
— Tomouno ben — Andrea
— Si, sabe Deus o que agardaba — eu
— ¿E ti que tal o tomas? — Andrea
— Como podo — eu
— Veña que só son seis meses — Andrea — ademáis podes ir vela cando
queiras
— Se quere verme — eu
— ¿E porque non había querer? — Andrea
— Eu que sei — eu
— Mirade rapaces — Andrea — o neniño está deprimido
— ¿E logo que lle pasa? — Vázquez — ¿quería unha medalla?
— Ou un ascenso — Santi
— ¿Por que non ides para casa? aquí xa non facedes nada — eu — teredes
que durmir algo
— ¿Estasnos botanto? — Oso serio, que cada día se me rebela máis
— Non creas — Santi — igual tes razón ¿que enderezo lle deches a
Carmen?
— ¿De que falas? — Andrea, tratando de poñerse ó tanto
— O enderezo do arresto de Berta — Santi, picando
— ¿E non é a súa casa? — Oso
— Non — Santi, facendo oposicións a canteiro — aquí Cris dixo que non,
que el tiña un sitio mellor
— Xa che digo — Andrea — ¿e cal é? ¿non será un hotel?
— Ide a paseo — eu que comezaba a relaxarme — ¿non tedes cousas
mellores que facer?
— Non — Santi — ¡a ver ho! ¿que enderezo é?
— E a vós que vos importa — eu
— Como sexa a túa casa — Santi — vaite denunciar por crueldade mental,
seis meses aguantando a túa nai
— E se non o fai ela facémolo nos — Andrea — pobre
— Aínda lembro cando estaba de prácticas e lle viña trae-lo termo de
café — Vázquez — ó seu filliño
— ¿Cantos anos hai?— eu — xa vai para catorce e ti veña có mesmo
rollo
— Tiñades que vela, con galletiñas e todo — Vázquez que imitaba moi
ben a miña nai, tiña a súa gracia — come, neniño, come
— Home — eu — así estou de mazizo hoxe, do que se come críase
O xefe faille un sinal a Santi que me
avisa. Imos falar con el.
— Cando queirades lévadea para que se
vaia instalando, polo de agora aínda non temos noticias; pero Carmen
cre que non vai tardar moito, así imos adiantando traballo, total para
tela aí na sala tamén pode ir organizando a súa vida — o xefe, con
aire paternal
— Moi ben — eu
— Ti vaina buscar — Santi — eu despexo esto — ¿Santi???
— ¿Que vas facer? — eu, mosqueado — non está o forno...
— En serio, tío — Santi — voulles decir que non vacilen
— Case parece que o dis de verdade — eu
— Que tamén teño sentido — Santi — algunha vez tería que actuar coma
unha persoa madura
— Vale — eu, desconfiando de todo-los xeitos
Antes de abri-la porta da sala dei volta
para ver que estaba organizando o crápula este; pero en contra do que
esperaba, ía en serio. Vin como Oso marchaba, claro que el era o que
menos me preocupaba. Andrea e Ramón tamén. Santi foi có xefe. Igual
falaba en serio. Chamei á porta, non escoitei nada.
— Pensei que volveras durmir — eu
— Non, non creo que poida nun tempo — ela
— ¿Por? — eu
— ¿A ti que che parece? — ela
— Agora xa non tes de que preocuparte, xa pasou todo ¿ou é que tiñas
pensado presentarte a presidenta?
— Algunha vez si que o teño pensado; pero có sosa que son non daría
xogo ningún — eu
— Non creas, aínda habías dar guerra; pero agora vas ter tempo para
pensar na reorientación da túa carreira. ¿Imos? — eu
— ¿Xa? — ela
— De momento ímonos preparando, aínda non hai ordes ó respecto; pero
pódeste ir instalando — eu
— Si, claro — ela
— Ou podemos ir dar unha volta, ou o que queiras — eu
Ó sair ninguén nos miraba, cada un
estaba ó seu, facían coma se non nos visen. Eu agradecino.
— ¿A onde imos? — ela, xa no coche
— Á túa casa, á que vai se-la túa casa este tempo — eu
— ¿E eso é? — ela
— ¿E un piso que saquei da manga? — eu
— Vou estar un pouco apretada ¿non? ¿seguro que non imos á miña
casa? — ela
— Non; pero está preto. Mira é aquel edificio — eu
— Ha ¿quen me dera? —ela
— ¿Por que? ¿non che gusta? — eu
— Nunca entrei; pero os pisos deben estar de medo — ela
— Eu tampouco entrei nunca, así que nos imos sorprender a un tempo — eu
— ¿Podo preguntar de onde o sacaches? ¿é un deses protexidos? — ela
— É meu — eu
— Xa ¿e que piso é? — ela con recochineo — non será unha praza de
garaxe máis ben
— O duplex, mira o do medio, aquel — eu sinalando, ela partíndose o
mirar cara onde sinalaba eu
|
BVG
Voltar atrás
