BVG     Voltar atrás

Capítulo 19       Subindo no ascensor.       — Non sei como estará, desde que volvín ninguén veu aquí, antes viñan meus pais       — Eu...       — Seguro que está ben, non te preocupes       — Non, non é eso; é que xa sabes que non che vou poder pagar aluguer nin nada       — Non me jodas agora con eso       Abrindo a porta.       — Deus, que grande, ¿e ten outro piso arriba? ¿Es millonario ou algo así? mira que vistas, esto de noite ten que ser precioso; bueno agora tamén está       — Alégrome de que che guste, de veras       — ¿Nunca viñeras?       — Non       — ¿Mercaches un piso sen saber como era?       — Cousas de meus pais, cando estaba fóra, viron o proxecto deste edificio e non pararon de darme a tabarrara con que se volvía, se me casaba; xa te imaxinas. É bonito o amencer       — Si       — E cando me cansei de escoitalos merqueino, aínda sen facer, así que non me resultou tan malo de pagar, algúns aforros e que non foi tan caro como parece. Imos ver se funcionan os electrodomésticos, e se hai auga       — Seguro que todo está ben       — Mira, polo menos tes auga quente; está todo feito un asco       — Non, non tal; e no piso de arriba que hai       — Imos ver — subindo as escadas de caracol — vaia, xa me esquencera       — ¿Que hai?       — Mira       — ¿E eso?       — Un día meu pai chegou borracho dunha festa do traballo e miña nai cabreouse e botouno fóra, o pobre tivo que pasar aquí unha semana, polo menos así non tes que traer unha cama       — Si, que bo. ¿E se non chega a ter este piso?       — Non coñeces ós meus pais, ela botouno por monta-lo número e el veu para aquí por facela rabiar       — Vaia       — Alí debe haber outro cuarto de baño       — ¿E como é que non viñeches vivir aquí?       — Non sei, sería porque o merquei sen querer ou porque xa estaba farto de vivir só e precisaba os mimiños de mamá       — Mira ti, pobriño       — Non me vaciles, ¿que? ¿gústache?       — ¿Ti que cres? é un palacio, non sei que me deixarán quedar aquí, por exceso de luxo       — Igual dentro duns días non che parece tan maravilloso       — ¡Ei! gracias de todo-los xeitos      — De nada, pensei que polo menos así podías ve-lo mar, có que che gusta; así non te sentirás tan... pechada       — ¿Así que me gusta o mar?       — ¿Non?       — Si, claro que si, só que non lembraba que cho dixera       — Nótaseche en como o miras       — Vaia       — Vai ser duro       — ¿Aquí? é un paraiso. En realidade, estou pensando que igual mo queres vender       — ¿Hai un anaco decíasme que non tiñas para pagarme o aluguer e agora queres mercalo?       — Se mo vendes a prazos, malo será que non dea xunto, e como total ti non o queres       — Igual agora me comeza a interesar       — Eso non vale, que dixeches que nunca para el miraras       — Porque non quería vivir só       — ¿E eso quere decir...?       — Eso quere decir que dentro de seis meses falamos       — ¿Falamos de... venderme o piso?       — De vivir no piso       — Eu, descarado que vou vivir aquí; a ver como me botas       — É que igual non te quero botar       Pon un sorriso adorable.       — ¿E que vou facer aquí seis meses?       — Podes traelo ordenador e escribi-las memorias aquelas que me decías       — ¡O ordenador! ¡é certo! podía aproveitar e estudiar algo de informática       — Mellor concéntrate no do libro; que, sendo ti quen es, é menos perigoso       — ¿Paréceche?       — Non; pero vai haber un policía vixiándote "moi" de preto       ...       — ¿Berta?       — ¿Que?       — Quérote       — Eu tamén te quero, moito ademáis

© 2006 Biblioteca Virtual Galega