Sub (Último capítulo)

Raquel Couto Antelo

n2raquelcoutoantelosub019.html

                         

Capítulo 19

      Subindo no ascensor.
     
— Non sei como estará, desde que volvín ninguén veu aquí, antes viñan meus pais
      — Eu...
      — Seguro que está ben, non te preocupes
      — Non, non é eso; é que xa sabes que non che vou poder pagar aluguer nin nada
      — Non me jodas agora con eso
     
Abrindo a porta.
     
— Deus, que grande, ¿e ten outro piso arriba? ¿Es millonario ou algo así? mira que vistas, esto de noite ten que ser precioso; bueno agora tamén está
      — Alégrome de que che guste, de veras
      — ¿Nunca viñeras?
      — Non
      — ¿Mercaches un piso sen saber como era?
      — Cousas de meus pais, cando estaba fóra, viron o proxecto deste edificio e non pararon de darme a tabarrara con que se volvía, se me casaba; xa te imaxinas. É bonito o amencer
      — Si
      — E cando me cansei de escoitalos merqueino, aínda sen facer, así que non me resultou tan malo de pagar, algúns aforros e que non foi tan caro como parece. Imos ver se funcionan os electrodomésticos, e se hai auga
      — Seguro que todo está ben
      — Mira, polo menos tes auga quente; está todo feito un asco
      — Non, non tal; e no piso de arriba que hai
      — Imos ver — subindo as escadas de caracol — vaia, xa me esquencera
      — ¿Que hai?
      — Mira
      — ¿E eso?
      — Un día meu pai chegou borracho dunha festa do traballo e miña nai cabreouse e botouno fóra, o pobre tivo que pasar aquí unha semana, polo menos así non tes que traer unha cama
      — Si, que bo. ¿E se non chega a ter este piso?
      — Non coñeces ós meus pais, ela botouno por monta-lo número e el veu para aquí por facela rabiar
      — Vaia
      — Alí debe haber outro cuarto de baño
      — ¿E como é que non viñeches vivir aquí?
      — Non sei, sería porque o merquei sen querer ou porque xa estaba farto de vivir só e precisaba os mimiños de mamá
      — Mira ti, pobriño
      — Non me vaciles, ¿que? ¿gústache?
      — ¿Ti que cres? é un palacio, non sei que me deixarán quedar aquí, por exceso de luxo
      — Igual dentro duns días non che parece tan maravilloso
      — ¡Ei! gracias de todo-los xeitos
     — De nada, pensei que polo menos así podías ve-lo mar, có que che gusta; así non te sentirás tan... pechada
      — ¿Así que me gusta o mar?
      — ¿Non?
      — Si, claro que si, só que non lembraba que cho dixera
      — Nótaseche en como o miras
      — Vaia
      — Vai ser duro
      — ¿Aquí? é un paraiso. En realidade, estou pensando que igual mo queres vender
      — ¿Hai un anaco decíasme que non tiñas para pagarme o aluguer e agora queres mercalo?
      — Se mo vendes a prazos, malo será que non dea xunto, e como total ti non o queres
      — Igual agora me comeza a interesar
      — Eso non vale, que dixeches que nunca para el miraras
      — Porque non quería vivir só
      — ¿E eso quere decir...?
      — Eso quere decir que dentro de seis meses falamos
      — ¿Falamos de... venderme o piso?
      — De vivir no piso
      — Eu, descarado que vou vivir aquí; a ver como me botas
      — É que igual non te quero botar
     
Pon un sorriso adorable.
     
— ¿E que vou facer aquí seis meses?
      — Podes traelo ordenador e escribi-las memorias aquelas que me decías
      — ¡O ordenador! ¡é certo! podía aproveitar e estudiar algo de informática
      — Mellor concéntrate no do libro; que, sendo ti quen es, é menos perigoso
      — ¿Paréceche?
      — Non; pero vai haber un policía vixiándote "moi" de preto
     
...
     
— ¿Berta?
      — ¿Que?
      — Quérote
      — Eu tamén te quero, moito ademáis
     


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega