O día espertou
primaveral, o sol despuntaba apartando a cortina de néboa do día
anterior; facía fresco e invitaba a vivir. Despois da ducha, pódese
decir que chegado ese momento estou esperta, a sensación de infinita
felicidade veuse un pouco abaixo, a oficina; pensei que ó mellor Tino
estaba errado, tamén sería a primeira vez, nunca o facía, podías
poñe-la man no lume polas súas informacións. A quen lle importaba, un
día así só poden pasar cousas boas. Meu irmán estaba fregando os
cacharros do almorzo, estaba nervioso tiña un exame de matemáticas.
Meu irmán sempre aprobaba, as que lle gustaban porque lle gustaban e as
que non porque como non lle gustaban queríaas sacar de diante canto
antes. Boa filosofía, cando menos moi productiva. Meus pais xa
marcharan traballar. Mentres eu fixen as camas e despois démoslle un
repaso rápido á sala. Se por meu pai fose o neniño non faría nada,
así que eu decidín que tampouco faría nada, nunha semana a casa
parecía unha leonera e miña nai dixo que se non colaborábamos todos
ela non se ía matar así que meu pai tivo que calar antes de que lle
tocase facer todo a el. Ó final el sigue de señorito e apandámo-los
demáis.
De camiño
á oficina pasei pola miña árbore favorita, xa estaba florecendo,
está incrible cargado de flores rosa; pronto. Entrei, case ninguén, o
normal. No ambiente non se percibía nada, xa se sabe, a calma antes da
treboada. Miraba fixamente a todos por ver se os ollos me decían algo;
pero calaban. Entrou Domínguez pola porta cun sorriso de campión, ola
ola bos días, parecía que ía choca-los cinco de todo aquel polo que
pasaba. Miroume, un bos días e unha palmadiña no ombreiro, confío en
ti, estamos contigo. Obviamente algo pasaba, Tino tiña razón, o meu
xefe non ri se non fastidiou antes a media humanidade. Pagaría por
sabe-lo que soñou a noite anterior, se dou durmido; xa o estou vendo:
pecha os ollos, imaxínase a si mesmo de xefe e a felicidade impídelle
durmir, daquela de cansanzo volve a pecha-los ollos e o mesmo... ou ó
mellor da alegría ata conseguiu excitarse e a súa muller tivo sorte;
ou máis ben foi el o que a tivo porque acabar con eso na cama
poderíase chamar calquera cousa menos sorte... ¡que noxo!
— Boas,
soberana princesa da noite — Simón
— Eso é de
Cantando baixo a choiva — eu
—
Sorpréndesme, algún día hei atopar unha frase que non recoñezas —
Simón
— O malo é
que temo-lo mesmo gusto para as pelis — eu
— Si, é
certo; pero eso non ten porque ser malo — Simón
Non o podía
crer, debía ser que aínda estou durmindo ou soñando máis ben,
pareceume que Simón se me estaba insinuando. Lembro cando o coñecín,
foi a primeira persoa que vin na oficina, cun sorriso encantador, rubio,
ollos verdes, alto e guapísimo; do nerviosa que me puxen ó ver
semellante especime esvaecéronseme os nervios, pasei a entrevisa, non
me estraña, estaba bastante tranquila ca mente entretida en certo tipo
de exercicios de relaxamento, para que decir máis. Doume uns bos días
para gardar no corazón e un podo axudarche destes que se respondes o
que tes na mente... Non falamos moito, dame vergoña... é que está de
morte o tío e nunca me sinto moi relaxada con el diante, tratando de
non parecer tonta é xusto no que acabo; así que prefiro pasar que
quedar despois ca sensación de que ser un pouco corta. Porque Simón
non só está bo, senón que ademáis é boa xente, non é nada creído
e iso que lle damos motivos de sobra cando nos poñemos todas a babear
por él, non nos cortamos nada e aí sáelle unha vea tímida que nos
desarma. Nunca se enrollou con ninguén da oficina; pero todo se sabe e
cando saen toda a banda disque non da feito; a min cóntamo Fran. Non,
non me estaba facendo as beiras, sempre me trataba coma se fose a súa
irmá pequena, ás veces quédaseme mirando con esa cariña que pos ó
ver un osiño de peluche decindo ca mirada "¡se fala e
todo!". Non é que sexa moito máis nova ca el, aínda que o
aparento.
— Non, non
ten porque — eu
— Veña, hai
que tomalo con alegría porque nos espera un futuro un pouco tenebroso —
Simón
— ¿Ti cres?
— eu
— ¿Ti non?
— Simón
— Eu creo
que o de tenebroso se lle queda curto; o meu futuro ademáis vai ser un
pouco terrorífico — eu
— Ánimo —
dixo Simón chiscando o ollo — que os fillos non teñen porque sair ós
pais; ti non te pareces ó teu pai
— Home,
espero que moito non — eu, el riu — ¿que me estás chamando
exactamente?
— Se
sulfuró la duquesita... — Simón, outra vez ese sorriso, Deus que cruz
— Eso é
dunha de Sara Montiel — eu
— Non vale,
tes que deci-lo título — Simón
— Dame tempo
— eu
— Non,
perdeches — Simón
— Comezamos
ben o día — eu
— Vamos
tiarrona, non te rindas tan facilmente, dá un pouco de guerra, que
sexan os outros os que se mortifiquen — Simón
— Eso mesmo
lle dixen onte a Fran — eu
Simón
sempre remataba cun sorriso, que debaixo deses rizos alborotados
dábanlle un aspecto realmente anxelical, un encanto.
—Bos días —
chegou Fran — ¿andan as bestas soltas?
— Si, vai
con xeito, que hoxe xogan ó despiste — Simón
— Canto
misterio, aínda non se sabe nada — Fran
—
Oficialmente seguimos sendo a mesma familia feliz de sempre — Simón —
¿Ánxela non veu contigo?
— Non, hoxe
quedei durmido e chameina para que non me agardase — Fran
— ¿Durmido
ti? que raro — eu
— Cala que
ti tamén es boa, que chegas moi cedo porque adianta-lo despertador, que
se non chegabas sempre ca lingua fóra — Fran
— Así chega
sempre — Simón
— Si; pero
chego a tempo e vós, espabilados chegades sempre tarde, mal e arrastro
— eu
— Pero con
clase, nena — Fran sempre tiña que poñelo punto final
— Ola xente
— entra Ánxela toda feliz — ¿xa nos botaron ou aínda hai que
traballar?
— Polo que
se ve ti non ves con moita intención, quedáramos hoxe cedo para
remata-lo milagre da multiplicación — dixo Simón, con ese ton que
sempre empregaba con Ánxela, como de celos, para min que lle gustaba
— Xa o sei,
síntoo tío, morreume o coche — Ánxela
— Non
fastidies, ¿o clásico? — aí vai Fran ca súa retranca — ¿morreu o
Ford fiesta dos 80?
—
¡Fraaan!!, que nos coñecemos, sabes perfectamente que lle teño moito
cariño a ese trasto, e a única no mundo que se pode meter con él son
eu — dixo Ánxela con ton de profesora
Nese momento
chegaron Tino, Isabel, Mara, Sofía, Xan, e o resto, e detrás deles don
Tomás. Don Tomás non entrou triunfal coma Domínguez, estaba triste,
ausente, invadiume un desacougo, non sei como culpa ou mágoa. Ese
traslado non era un premio , botábano, ¿por que?. Non é que fose un
lince para os negocios; pero tampouco se podía decir que non mirase
pola empresa; alo menos as cifras oficiais, as que eu coñecía, eran
boas, moi boas; os de Madrid xa se podían dar cun canto nos dentes.
Cando volvín ó mundo atopeime cós ollos de Fran vendo o mesmo ca min,
mirámonos e non puidemos máis que baixa-la cabeza, ¿que pasaría?.
Tino seguro que o sabía, ou non , diríao; larga todo o que sabe... o
que fose, ocorrera o día anterior e pola mañán todo o mundo estaba
enterado. Quen máis quen menos sentía pena; agás Xan, claro, o
tiburón, seguro que vía a posibilidade dun ascenso vía Madrid, aínda
me estrañou non velo entrar arrastrado colgando da faldriqueira de don
Tomás. Sofía veu cara min e pediume que lle sacara un expediente dunha
campaña duns anos antes, eu aínda non estaba. Calquera o atopaba,
Domínguez tiraríao no montón dos "cobrado esquencido".
Paciencia. Emburateime na oficina a respirar historia, alí non se
limpaba, con eso de que eran expedientes de alto segredo non os tocaba
nin o cesid, e a señora da limpeza menos. Media hora para atopa-las
chaves, outra media para ver en que arquivador estaba. A min que máis
me daba, págabanme pois perdía o día buscándoo, algunha finalidade
tería. Sofía dixérame que era dunha campaña de cigarrillos, mira ti,
eu da comisión anti—tabaco. Afortunadamente teño moita paciencia.
Abrín a porta do arquivador, un montón de carpetas, sen orde, sen
nome, sen data nin código algún que permitise orientarse. Era a
historia de sempre e sempre decía que un día, cando tivese tempo,
ordearía aqueles arquivos; e aínda non chegara o momento, sempre
aparecía algo máis urxente. Ese día como estaba un pouco pasota
decidira ir poñéndolle etiquetas a cada carpeta para ter algún
traballo adiantado se algún día me decidía, cando menos se volvía a
ter que buscar algo antes de que o ordease seríame máis fácil
atopalo. Collín un feixe de folios, a barra de pegamento, un bolígrafo
e ataqueille ó primeiro bloque de carpetas, pouseino no chan, así cada
unha que revisaba íaa poñendo de novo no arquivador e quedábame todo
ben postiño de novo, son unha artista. Xa estaba no cuarto estante e
aínda nada. Chamaron á porta, era raro que os de sempre chamasen,
entraban coma perico pola súa casa xa podía estar montando o número
erótico co amante que lles daba igual; iso nunca pasou, pero de ter
pasado... Era Sofía
— ¿Que tal
vai eso? — Sofía
— De momento
non o localicei — eu
— Non é por
presionar; pero facíanos falta para esta tarde — Sofía, está
simpática a criatura
— ¿Que hora
é? — dixen eu con desespero
— Xa son as
12:30 — Sofía, e dio tan tranquila a tipa — a ver se poideras telo para
as cinco ou por aí ¿vale?
— Heino
intentar — eu, hai que fastidiarse, saben o embrollado que está esto e
veñen con presas
— Gracias e
ánimo —di a tía cun aire comprensivo que dá noxo
Si ánimo,
vaina rañar, case non saúda cando me ve e agora venme con estas. Con
calma, xa o atoparei, sei que podo, aínda que sexa porque estou segura
de que a mamona esta pensa que son unha inútil.
Estiven alí
sentada no chan unhas tres horas máis antes antes de atopa-lo famoso
expediente, atopeino por fin, boteille un ollo, a ver que tiña de
interesante, un pouco de vía libre á curiosidade tampouco era tanto
pedir despois do esforzo. Nada especial, unha parella de superguapos
nunha festa de superguapos, moito presuposto para pagar ós modelos,
poco decorado e un eslogan, ó meu parecer, bastante frouxo; total para
o único que miran é para os cigarrillos non sei para que gastan no
resto. A modelo era famosa, vaia luxo, ó tío non o coñecían nin na
súa casa, pero estaba de medo, incluso pensei en mirar se viñan as
súas señas por algures, despois esquencéuseme e non o fixen, que
máis dá, había ser coma calquera outro, guapo eso si. Cando tratei de
poñerme en pé para levarlle a carpeta á Sofíiña, case caio de cú.
Tiña as pernas entaladas, levaba moitas horas sen moverme, estaba
conxelada e tiña unha fame que me facía esvaecer. Tomeino con calma e
erguinme a modo, para ir asimilando o cambio de altura, dei uns poucos
pasos pola habitación e lanceime na silla, descansei, abrín o caixón
onde teño os doces de emerxencia para os baixóns de azucre e deille un
pouco de gusto ó corpo. Cando estaba comendo decateime do negras que
tiña as mans, todo o pó acumulado nas carpetas estaba agora nas miñas
mans, doume un pouco de noxo; pero como a fame podía máis e comín
igual. Reposta-las forzas, saín e fun cara a mesa de Sofía, non había
ninguén na oficina, xa pasaban das tres, deixei alí a carpeta e baixei
comer algo ó bar do lado.
Senteime
nunha mesa lonxe da fiestra, non me apetecía ver xente, estaba máis
ben de mal humor, nos chamámoslle a mesa dos castigados porque se te
sentas alí estás mirando para a parede. Detrás de min había dous
homes, dous executivos con aire de moita cousa:
— Domínguez
é un crac, que cho digo eu — di un deles, mentres ri con malicia
— Vaia xogada lle fixo a Tomás, o pobre pouco menos que vai destinado a
Siberia — di o outro — aínda que o ten ben merecido por confiar nesa
alimaña. Domínguez é un monstruo dos negocios, arrepentinme moito de
non contratalo cando estivo libre
— Pero de
eso xa debe haber tempo — inquire o primeiro — ¿canto leva na axencia?
— Debe levar
uns nove anos, polo menos; cando o coñecín xa traballaba aí — o
segundo
— ¿E cando
dis que estivo libre? porque a min non me cadran as contas — o primeiro
— Houbo un
tempo que tivo que deixa-la axencia por non sei que maniobra destas que
fai el — o segundo
— No me
digas que o pillaron — o primeiro
— Pillar,
pillárono; pero non puideron con el, sempre garda un as na manga — o
segundo
— Conta,
¿que foi o que fixo? este home é unha máquina — o primeiro
— Non se
falou moito do tema. Tomás deixouno a un lado; o que si sei é que
houbo investigación oficial e todo — o segundo
— ¿Pero que
demo fixo ese home? — o primeiro
— O que fixo
nunca saeu á luz, digamos que os que o saben calan, non sei baixo que
ameaza. O caso é que nun principio botaran a Domínguez da empresa e
antes de remata-la investigación tivérono que readmitir — o segundo
— ¿Moito
antes? — interrogou o primeiro con retranca
— Non, non
moito antes, igual rematou porque o readmitiran. Eu intentei sacar
moitas veces o tema cando estamos Tomás e máis eu sós; pero el elude
a conversa e dime que Domínguez é un gran profesional e todas esas
trapalladas. O Domínguez débeo ter ben agarrado — o segundo
— Pois non
sei porque che interesa unha persoa desa calaña, persoalmente, homes
coma el canto máis lonxe mellor — o primeiro
— ¿Pero non
estabas dicindo que era un artista? — o segundo
— Si; pero a
arte nos museos, non creo que me gustase moito vivir con Picasso, xa me
entendes — o primeiro
— A min
interésame porque ten moitos contactos, móvese a uns niveis os que eu
nunca vou chegar, e Tomás tampouco, por eso lle ganou a partida — o
segundo
— Pouco
menos que me estás decindo que ten contactos ca mafia — o primeiro
— Ca mafia
non sei; pero que non hai moito quen lle poida tocar, dígocho
claramente — o segundo
— Imaxínate
que o contratas e se fai ca túa axencia — o primeiro
— Amigo,
quen fai a lei fai a trampa — o segundo
— Ti sabes
algo que non me estás contando bribón — o primeiro
— Domínguez
terá ases na manga; pero eu coñezo ó sastre — o segundo
— Berta,
¿estás castigada ou que?¿que fas aí contra a parede? — berra Fran
desde a esquina da barra
Xa podías
estar caladiño, guapo; doume a volta tratando de controla-la expresión
da miña cara, para non matar a Fran e choco cas miradas sorprendidas
dos homes da mesa, fago coma se non me enterase de nada, coma se non os
vira, coma se estivese nas nubes, dáseme moi ben, teño moita práctica
en estar nas nubes; poño esa mirada de acabar de abri-los ollos despois
de durmir unha chea de cabalo. Os homes cambian de conversa, un deles
colle o Marca e fala do partido do día anterior, si, ese que me
fastidiou os pratos combinados. Fran ven cara min cun café na man, o
seu claro, eu non tomo, xa estou eléctrica dabondo sen el.
— Ola
¿comeches aquí? — Fran
— Si, aínda
acabo de baixar, estaba aquí medio comendo medio durmindo — eu, que
quede claro que estaba fora de cobertura
— Xa che
vexo eses ollos de tioupa — di Fran poñéndome a man no nariz, nun
momento deses nos que me sinto unha nena de tres anos que pinta un
debuxo moi bonito e todos o están admirando
— Estiven
mergullada nos expedientes vellos — eu
— Seino,
antes de marchar comer pasei por alí e faleiche, berreiche, estiven por
darche cun pau na cabeza, total seguro que morrías do susto e non do
golpe — Fran esaxerando
— ¿De
veras? — eu
— Como cho
digo, estabas totalmente conectada có teu "eu" interior,
díxenme, " non insistas, xa mandaremos unha expedición
arqueolóxica busca-los seus restos" — Fran
Fran era un
amigo, moi atractivo aínda que eu non diría que guapo, tiña bo tipo
eso si; ás veces fantaseaba con él, facíame máis gracia ca Simón,
irradiaba menos inocencia, de feito irraiaba calquera cousa menos
inocencia. Deixei de facelo cando me comezou a parecer que el se
decataba, seguro que non, pero "máis vale previr" pensei.
— Déixate
de caralladas, ¿para que quere Sofía esa carpeta? — eu
— Non sei,
miña filla; pero xa pode conte-la fórmula da Coca—cola porque estivo
toda a mañán dun lado para outro, veña e dalle que se eras lenta, que
se ela xa o tiña atopado. Eu paso dela, non a trago e non me da a gana
de aguantala. Ánxela, xa sabes como é, a primeira vez que abriu a boca
para queixarse lanzoulle unha desas miradiñas tan encantadoras — Fran
— Así que
só lle quedaba Simón, eso si que é casualidade — eu, con retranca
— Muller,
tamén lle quedaban Xan, Mara,...pero non teñen tanta sensibilidade
coma nós — Fran
— Perdoa que
cho diga tan cruamente; pero o único que lle interesa de ti e o resto
da colonia de Simón que se che queda pegado cando traballades xuntos —
eu
— Non jodas
— dixo simulando ofensa — e eu pensando que a tiña no bote. ¿De
verdade que se ule a colonia de Simón en min? — Fran
— E eu que
sei, ou cres que vou por aí aspirando as colonias da xente — eu
— Foches ti
a que sacou o tema, mira que se ligo porque cheiro coma Simón — Fran
— Máis ben
cheirarás ti, porque Simón non cheira, ule — eu
— ¿Tía,
que estás insunuando? ¿que non me lavo?, agora mesmo estoume
arrepentindo de non andar có crucifixo que me regalaron pola primeira
comunión, cacho bruxa — Fran
— Pero se é
de ouro non che vale — eu— Pero é de prata, que éramos pobres,
sabichona — Fran
— Non
quería decir que non te lavaras, é que ti fumas e el non, e eso influe
— eu
— ¿Ti cres?
— Fran
— Home, ás
adictas á nicotina atraera-las ti antes, digo eu — seguín có
razoamento — e ás anti—tabaco daraslle así como morbillo
— Sigue,
sigue que o estás arranxando moi ben — Fran
— ¿A que
si? — eu
— Vexo que o
traballar nunha axencia de publicidade che está resultando moi
formativo — Fran
— Non vexas
canto — eu
— ¿Si?
porque sempre que fas un comentario coma este me queda a dúbida de a
que te estarás referindo — Fran
— Porque ti
tamén es un mal pensado — eu
— E, será
logo. ¿De que estaba falando?, desconcéntrasme, ai si de Sofía; que
se lle pasou a media hora do café dándolle ó rollo a Simón, el por
facerse o interesante, e como ti ben sabes, para fastidiar a Ánxela,
aguantouna. Despois andaba dun humor que non vexas — Fran
— Non me
estraña, có miñaxoia que é Simón — eu
—
Mimadriña, como estamos hoxe — Fran
— É certo,
sempre ten de que queixarse; pero estalle ben, que se fastidie, se quere
que Ánxela lle faga caso que a invite a cear en lugar de andar ca
fresca esa; que ademáis despois vai decindo por aí que son íntimos e
non sei que caralladas máis — eu
— ¿Quen?
¿Sofía? — Fran
— Tíñala
que escoitar na cea de Nadal falando de non sei que traballo que fixeran
xuntos, e que pouco menos que o outro se lle botou enriba — eu
— ¿Estás
de coña?— Fran
— Non,
estaban Ánxela e Rosa tamén, e ela indo de estrela. Rosa como aínda
non a coñecía criulle todo, nos como xa sabemos de que vai, pasamos
dela; pero algo jode — eu
— ¿A ti
tamén? — Fran
— ¿A min
tamén que? — eu
— Se a ti
tamén che fastidia que Simón ande con outras — Fran
— Non, a min
tamén me fastidia que a zorra esa ande fastidiando a Ánxela porque
sabe que nunca vai ser tan boa coma ela, e porque sabe de sobra que lle
gusta Simón — eu
— ¿De
verdade? — Fran
— Non é
precisamente o meu tipo, a min gústanme máis homes — eu
— Que forte,
como che escoite Simón — Fran
— Non, creo
que me expresei mal, a min gústanme dos que solucionan non dos que se
queixan — eu
— Que
actuen, ¿non? — Fran
— Eso; pero
no sentido de acción, non de finxir — eu
— Claro —
Fran
— Claro — eu
—
¿Subiremos?, case é hora de entrar, ti hoxe vas levar un empacho de
carallo — Fran
— Antes de
subir, queríache preguntar algo — eu
— Pregunta;
pero non mo digas tan seria que asustas — Fran
— ¿A
axencia tivo problemas algunha vez? — eu
—
¿Problemas? ¿económicos queres decir? — Fran
— En xeral —
eu
— Desde que
eu estou non; pero eu entrei aquí ó acabar de estudiar porque se lle
foran todo-los creativos de golpe e collían practicamente a todo o que
se presentaba; a plantilla actual é toda de aquela época, máis ou
menos, quitando esta última fornada; os que coñeces de cando entraches
somos daqueles anos — Fran
— ¿Hai
cinco anos ou así? — eu
— Si, máis
ou menos, eu fun dos primeiros; Tino entrou conmigo, estudiáramos
xuntos, xa éramos colegas daquela — Fran
— Quen vos
vería nos tempos mozos, aínda metedes medo agora... — eu
— Se eu che
contara — di cun sorriso pícaro, e poñéndose serio — ¿a que ven este
interrogatorio? — Fran
—
¿Fixácheste nos dous tíos que estaban aquí detrás? — eu
— ¿Dous de
traxe?, pois non moito — Fran, mirando o reloxo — veña cóntamo de
camiño
— Non,
cóntocho á saída mellor — eu
— Síntoo
Berta, hoxe quedei — Fran
— Tranquilo
xa cho contarei, non é nada importante — eu
No ascensor
coincidimos con don Tomás que seguía con esa expresión triste da
mañán; aínda así sacou un sorriso para darno-las boas tardes, falar
do tempo e, como non, do partido, aí deixei a Fran, que era o seu.
Saín do ascensor e os outros dous quedaron ás portas todos emocionados
falando de penaltis. Ánxela, pillou no aire un comentario e lanzouse á
polémica, a ela tamén lle gustaba un montón o fútbol, vaia peña.
Vin ó fondo a Sofía falando con Simón, e decidín ir estorbar un
pouco, para algo nos puxo Deus no mundo.
— Ola —
dixen eu moi orixinal
— Ola
artista — Simón
— Ola, Berta
— Sofía picada — ¿cres que vas dar atopado o expediente para hoxe?
— Si, si que
o creo — dixen eu con moita naturalidade, chula, máis que chula
— Pois eu
creo que se non te pos a buscalo en lugar de andar de relacións
públicas por aí non o vas atopar, nin hoxe nin nun mes — Sofía, a
encantadora
— Pois eu
creo que se estiveses traballando en lugar de andar de
"relacións" por aquí, xa saberías que o vou atopar para
esta tarde porque leva enriba da túa mesa desde as tres — di que si,
artista que es unha artista — chao.
E marchei.
Simón foi
cara a mesa de Rosa, que estaba de pé observándonos espantada, porque
era raro verme de mal xenio, e moito máis raro responderlle a ninguén.
Sofía foi cara a súa mesa toda alterada, colleu a carpeta e púxose a
mirala compulsivamente, buscando algún indicio de que aquel non era o
expediente que ela me pedira para poder berralo ós catro ventos; pero
fastidiouse, si que era; que chula son meu Deus. Fran, que está a
todas, chiscoume un ollo cunha expresión que non souben interpretar
naquel momento. Metinme no meu burato a ver se me tranquilizaba un
pouco, con razón falaban das maldicións das pirámides, esto non
levaba alí nin dez anos e trastornáreme a mente nun plis plas, en
realidade un pouco xa a tiña trastornada de antes, sexamos sinceras.
Mirei para o arquivador, collín a chave, penseino ben, total non había
moito traballo, o que tiña que facer era un coñazo, e ademáis tiña
todo o ano para facelo; era primeiros de mes, e non había nin apuro de
nóminas, nin impostos, nin presupostos que revisar así que decidín
rematar de etiqueta-las carpetas. Poucas me quedaban, un par de
estantes; eso si, xa as ordearía o pai que as fixo a todas, ca grima
que me dá o papel, tiña o nervio da moa inchado a reventar.
Tamén
entendín que a miña afectación neuronal non viña só polo pó
respirado, senón pola trapallada publicitaria que estaba absorbendo,
algunhas cousas estaban realmente ben, fíxome ilusión recoñecer
algún dos anuncios, era coma ver Metrópolis nun especial publicidade;
claro que moitos non daban a talla para eso. Nalgúns tiña máis
mérito a habilidade da axencia para coarlle o anuncio ó cliente que o
anuncio en si. Esto, claro, segundo a miña experta opinión de
administrativa; pero tamén teño dereito a opinar. Foi coma mira-lo
album da primeira comunión ós vinte anos; espértache ese sentimento
de tenrura, de morriña, non sei. Estaba alí babeando de gusto cando
entra Fran
— Vaia lio,
pensei que xa o atoparas — Fran
— Si que o
atopei; pero como comecei a etiquetar toda-las carpetas e só me
quedaban unhas poucas decidín rematar — eu
— Berta —
dixo Fran, e fixo o que se chama unha pausa dramática que case me mata
de angustia — teño que decirche algo
— E vasmo
decir agora, ou vas agardar a que morra dun infarto — eu
— Berta —
Fran, sentouse no chan o meu carón — ¿que me dirías se che dixese que
xa sei porque Sofía quería ese expediente?
— Pois
diríache que, se non é moita molestia, mo contes; a verdade intrígame
máis o suspense que lle botas que o motivo. Seguro que é calquera
trapallada da tipa esa. Vin o que había dentro e non me pareceu nada
doutro mundo — eu
— Non
debeches mirar con moita atención porque disque era moi importante —
Fran
— ¿Ai si? —
eu
— Si, xa
sabes como é Sofía, non se pode aguantar, como sabe que as cousas
están revoltas trata de sacar proveito — Fran
— Bueno
tampouco creo que sexa a única que o intente — eu
— Tamén tes
razón; pero eso non importa agora, non sei como pero dispón de certa
información sobre algo que pasou aquí hai uns anos, ¿sóache de algo?
— Fran
— De algo si
— eu
— Supoño
que deso era do que me querías falar; non sei o que saberás ti; pero
ela debe ter información de primeira, e non sei porque cre que a clave
de todo está nese anuncio — Fran
— ¿Non o
podo crer? ¿e foi largando todo eso por aí? — eu
— Por aí
non, raiña, propúxolle a Simón unha especie de trato favorecedor a
cambio de axuda para descifra-lo misterio que encerra a misteriosa
campaña — Fran
— Pero
bueno, esa tía é tonta ¿ou que?, ten a clave para facerse có control
da compañía e vaino publicando — eu
— Para min
que oiu campanas e non sabe onde. ¿Ti estás segura que nesa carpeta
non había nada polo que mereza a pena morrer? — Fran
— Home non
sei, se está en clave obviamente eu non me decatei, para min era unha
carpeta coma outra, mirei todos eses estantes antes de atopala, e non
había moito de diferente nesa; fotos, presupostos, o contrato e pouco
máis, recortes do xornal, o de sempre — eu
— Pode ser
que Sofía se enganase de expediente — Fran
— Pode ser;
pero doume os datos exactos dese expediente, quen queira que lle pasase
a información faloulle dese en concreto; ademáis cando llo deixei
viuno, recoñeciu as cousas das que supostamente lle falaron, se non xa
estaría eu sen cabeza — eu
— Daquela a
que está errada é a fonte de información — Fran
— Ou é que
o temos diante e non o vemos — eu
— Non sei;
pero morro por saber de que vai todo esto. Sofía des que ten ese
expediente nas súas mans compórtase coma se fose a nova xefa creativa,
dase uns aires — Fran
— ¿Xa?
aínda non tivo tempo para abri-la carpeta — eu
— Pois
debéronlle falar moito das virtudes do anuncio de marras. ¿Ti que
escoitaches exactamente? —eu
— Non moito,
admito que puxen a antena a todo o que me dá; non sei, algo — Fran
— ¡Ei
parelliña! ¿estades facendo un picnic? — Ánxela
— Que hai
Ánxela — dixo Fran borde, nada habitual nel, estaba moi raro
— ¿Que tal
estás, eh? — Ánxela falaba conmigo, dándome o pésame
— Déixao,
aínda non llo dixen — Fran
— ¿Que non
me dixeches? — eu
— Joder,
vaia metedura de zoco — Ánxela
— Nada
Berta, mellor así en compañía, igual me é máis fácil; veña, xa
que viñeches bótame un cable — Fran
— Perdoa
tía, vaia forma máis trapalleira de face-las cousas — Ánxela
— Decídemo
dunha vez, ¿que pasa? ¿que me van botar? joder decídeo, tampouco vou
morrer — eu
— Máis ou
menos, escapóuselle a don Tomás — Fran
— A
interesada sempre é a última en enterarse, ¿xa o sabe todo o mundo? —
eu
— Non, foi
ó entrar, cando nos puxemos a falar do partido e ti marchaches, dixo
algo así coma que a vo-los dous vola xogaran ben xogada. Ó ver que te
incluía na expresión non debín dar disimulado, el decatouse e non
dixo máis nada. Eu díxenllo a Ánxela, e suponse que ningúen máis o
sabe — Fran
— Pola miña
parte non llo dixen a ninguén — Ánxela
— Joder,
joder, joder... — eu
— Veña non
te preocupes, igual malinterpretei a situación, xa sabes como é don
Tomás, sabe Deus do que estaba falando — Fran
— Non creo
que malinterpretases nada, xa me estrañaba a min esa cara de felicidade
de Domínguez, e tamén estaba así como moi superior, con moitos fumes.
De todas formas gracias, gracias por decirmo e por estar aquí — e xa
non falei máis, por pouco non paro a tempo, case me boto a chorar alí
mesmo
— Peque —
mamá Ánxela — aínda non hai nada dito, ademáis có que vales ti
atopas traballo en calquera sitio, e seguramente mellor ca este
— Beibi ti vales moito — di Fran rindo, cachondeándose do intento de
Ánxela por consolarme — quero verte sair aí fóra e facerlle un corte
de manga ben feito a ese cabrón
— Mira, se
de algo podes estar seguro é de que me vou ir moi contenta e se para
eso teño que pegarlle unha patada nas pelotas, non teñas medo que o
hei facer — eu
— Fran
controla que se está animando moito — Ánxela
— Deso nada,
así me gusta, e se podes dalle outra da miña parte — Fran
— Xa postos,
da miña tamén — Ánxela
— E non vou
dar feito — eu
— Tranquila
tes tempo, tómao con calma, total estás no paro — Fran
— Cala
cabronazo — eu, tratando de atacar a Fran
— ¡Ei a min
non! ¡a Domínguez! — Fran
— ¡Ai!
¿referíaste a Domínguez? — eu
— Bueno polo
menos non perde-lo humor — di Ánxela — eso é o que máis lles vai
fastidiar
— ¡Oh! — eu
— ¿Que? —
Fran
— ¿Que? —
Ánxela
— E non vou
ligar con Domínguez junior.. — eu
— Bertaaaaa
— Fran
— Eu xa
estaba elexindo o chalé na sierra — eu
— É-la
hostia — Ánxela
— Mira
Ánxela, se non vas axudar mellor vaite — papá Fran — esta é unha
situación moi seria
Non o
puidemos evitar, puxémono-las dúas a rir a gargalladas tiradas polo
chan e Fran dos nervios. Podíase decir que el estaba máis afectado ca
min, supoño que se debía a que foi o mensaxeiro; non é nada agradable
ter que dar certas noticias, o que me afagaba porque se estaba
disgustado era porque lle importaba.
— Pero
déixalle á señorita felicidade despacharse a gusto, home, mira que es
soso — Ánxela
— Vaia par
de lerchas estades feitas, non vos quero nin ver cunhas copas de máis
nunha despedida de solteira cun sexiboi deses — Fran
— A min non
me importaría — eu
— Anda que a
min... — Ánxela
De repente
chaman á porta.
— Aaaadiante
— digo con voz de borracheira
— ¿Que
coño facedes aquí de carallada? — Tino, un pouco cabreado, diría eu —
imos remata-lo puto anuncio hoxe, e non penso facer horas porque a vós
se vos dea por rascala
— Perdoa
Tino, foi culpa miña — dixen eu — teño un mal día
— Si,
muller, si, calquera cousa, nin que non coñecese eu a este par — Tino,
xa lle pasou — vaia lio que tes aquí montado, e eu que te tiña por
unha maniática da orde
— Veña
Tino, ven aquí — dille Ánxela tirándolle da perneira do pantalón —
que te botamos de menos
— Non hai
quen vos aguante; vinde dunha vez, que hoxe teño que sair moi puntual —
Tino
— ¿E logo?
— Fran ríndose con tremendo descaro — ¿a que ven tanta urxencia?
— E a ti que
che importa — Tino
— Ánxela,
¿por que me dá que nos ocultan algo? — eu
— Si, ¿non
me digas que tes un ligue? — Ánxela
— Voume
enfadar en serio — Tino colorado, non o podo crer — e despois ídesvos
arrepentir
— Vale non
te imos facer sofrer máis, vamos Ánxela é hora de volver á xungla —
di Fran mentres se ergue e tenta arrastrar a Ánxela, case caen se Tino
non os agarra a tempo
— Cóntame,
Tiniño, ¿como é ela?
Era o que
lle ía decindo Ánxela a Tino cando saían pola porta, Fran quedou
atrás e volveuse para decirme que non marchase sen falar con el.
Unha vez
soa, suminme na miseria, erguinme e e abrín a fiestra, precisaba aire
fresco. A claustrofobia estábame atacando, a ansiedade e o pánico
estábanse despachando conmigo. Non facía máis que vírseme á cabeza
a cara de felicidade que tiña Domínguez esa mañán ¿como puido
mirarme á cara?; como non ía poder, se larga a don Tomás e queda tan
ancho máis facilmenteme ía da-lo pasaporte a min. O que me intrigaba
era se mo diría el mesmo. Sofía tamén me andaba na cabeza, e o que me
tardaba era Xan, tardábame en velo arrastrado, ou xa tería algo
previsto. Seguro que si, víboras. E en lugar de pensar nas cousas boas
que me trouxera o día dei en revolcarme unha e outra vez naquel pozo
negro; e cando o ácido xa non cabía estoupei e deille unha patada á
última pila de carpetas estrándoas todas polo chan. E batín as portas
do arquivador con toda a forza que a miña constitución permitía e
empurrei a mesa facendo cae-la maioría de cousas que tiña enriba; a
piques estiven de non dar agarrado o monitor do ordenador, o teclado e o
rato estaban no chan. Senteime no chan, pareciume escoitar algo detrás
da porta, como entre agora alguén. Si que había alguén, ó marchar
tropezou ca caravilla; pero non entrou, eu tardei en erguerme.
¡Merda!
algunhas das carpetas romperan e o seu contido estaba ciscado polo chan
mezclado cuns disquetes que deberan caer ó empurra-lo arquivador .
Joder, xa podía ter un pouco máis de autocontrol; nunha peli de Audrey
Hepburn decían que cando te cabreabas era mellor tirar cousas que non
rompesen. Desafortunadamente en certos momentos non dou para tanto. E
mentres volvía sentarme no chan para recoller aquela desfeita resolvín
que se realmente Domínguez fixera algo, ou houbese algo que podía
poñelo na corda frouxa, habíao ter ben agachado, ou xa non existiría;
se unha vez, hai tempo intentaran acabar con el e non puideron moito
menos ía poder Sofía agora sen saber que era ese algo. Ó mellor todo
eran vellas historias sen fundamento, quen sabe, ó mellor Domínguez ó
ver mal rollo quixo marchar e como era un pilar básico da empresa
atárono como puideron e quedou; ó mellor ofrecéronlle máis cartos ou
maiores privilexios. ¿Domínguez un pilar básico da empresa?... estou
trastornada. Pero eso pódoo saber, ten que haber unha carpeta dos
contratos de persoal por algures, só por curiosidade.
Así
fóiseme calmando o xenio, comparando datas e números para casar cada
folla nun mesmo expediente; nalgúns casos era fácil, había xente que
tiña por costume facelas cousas con certo orde e numera-las páxinas,
poñer datas e esas cousas. Fun facendo pequenos montóns e conforme
ían aparecendo follas coincidentes asignáballes un montón, había un
para os indecisos, cousas que podían estar en calquera lado ou que
estarían nun caixón de obxectos perdidos, non sei para que gardarían
aqueles papeis. Ó final seguro que teñen sentido e aparécelles un
sitio. Xa tiña agrupado todo o que había, volvín mirar un a un os
papeis do montón dos desauciados. Aparentemente non tiñan relación
con ningunha das campañas que había no chan, contei o número de
carpetas, catorce, e catorce montóns, cadraban. Decidín meter cada
montón nunha carpeta e deixar para outro día o de casa-los papeis
perdidos. Con certo nerviosismo e apurada polo cansancio gardei toda-las
carpetas clasificadas no arquivador, metín os disquetes no seu sitio e
quedei ca dos desauciados na miña mesa, agacheina debaixo dun montón
de folios que tiña para reempregar. Por se alguén andaba por alí que
lle costase atopar aquel despiste, que sen dúbida eso sería se alguén
preguntaba. Senteime na miña silla, por fin, e mirei para o arquivador
con toda-las portas abertas, podíanse ver nos laterais das carpetas as
súas etiquetiñas que indicaba o nome da campaña que contiñan e a
data de presentación; se os tiña que ordenar non me ía resultar moi
difícil; e se tiña que buscar algún outro expediente mentres tanto,
tampouco ía tardar moito en atopalo, volvía a ter ese sentimento de
traballo ben feito, un pequeno pinchazo no estómago, un dá igual e paz
de novo.
— Berta — a
secretaria de don Tomás ó teléfono, por non andar dous metros fai
calquera cousa — ¿pode vir vostede un momento ó despacho de don
Tomás?
— Si, como
non — tranquila, non te pases de complacente
—
Agardámola — es máis sosa tía...
— Moi ben —
e colguei, ca mesma simpatía ca que me recibiu
Chegou o
momento da patada, valor miña filla, valor
Tomei uns
segundos para incorporarme ó mundo real, puxen a cara de inocencia
outra vez, e mentaliceime de que todo o que me dixeran tiña que ser
unha sorpresa, a polo Oscar, guapa. Saín por fin do meu despacho e
mirei para as mans cheas de pó, decidín pasar antes polo servicio,
aínda que me tentaba a idea de darlle a man a Domínguez toda chea de
roña, só por ve-la cara de noxo que se lle poñía e ver como buscaba
disimuladamente algo ó que limparse. Dun dos servicios saía unha nube
de fume, ou alguén estaba mandando sinais ós indios ou había
fumadores no horizonte; na oficina non se pode fumar, agás nos
despachos dos xefes, que son zona franca. As fumadoras tiñan
identidade, Sofía, e Mara ou Charo, nun primeiro momento non puiden
distinguir, a que máis falaba era Sofía.
— Levoume
cear ó restaurante do outro día — Sofía — e despois fomos ó hotel,
que queres que che conte. Foi maravilloso. Estou namorada.
¿A un hotel
e non a súa casa?, ou está casado, ou vive cós pais ou con alguén,
ou ten a casa tan chea de merda que non se pode ver, ou é de fóra,
esto tamén podía ser, ou calquera cousa, de todo-los xeitos moi
interesante non podía ser cando andaba detrás de Sofía. Ademáis a
ela gústalle Simón, ¿que di de estar namorada?.
— ¿Cando
vos volvedes ver? — Mara, si definitivamente Mara — que morbo eso de
vervos na oficina e facer coma se nada.
¿Na
oficina????? Esto ponse dun interesante. Espero que non se decaten de
que estou aquí. Eu seguía lavando as mans, xa pasaban a proba do
algodón, agora estaba preparando as do laboratorio Pasteur
— Coma se
nada... non — Sofía facéndose a interesante
— Non me
digas que... — Mara
— Algunha
escapadiña facemos — Sofía
— ¿No seu
despacho? — Mara
Hai moi
pouca xente con despacho nesta oficina, e desde logo no meu non era, non
me parecía o tipo de Ánxela precisamente, a don Tomás ... don Tomás
por Deus! así que só queda superman... que caña...e non queda máis
xabrón... estase movendo a caravilla da porta. Como a que entre diga o
meu nome estou perdida, crucémo-los dedos, que non fale. ¡Ánxela!,
case non dou mirado para min e eu boteime enriba dela para taparlle a
boca, sen facer ruido, podíalle ve-los ollos interrogándome, ca man
que me quedaba libre fíxenlle un sinal cara o baño que botaba fume, e
quiteille a outra man da boca. Seguín pedíndolle silencio e ela
poñía unha cara tan graciosa de xogar ós espías que case me dá a
risa nerviosa. Esta vez foi ela a que me mandou calar. Dentro do baño
había silencio, ¿oirían algo? ¿non lles daría por sair agora?
— Bueno este
é o último que fumo hoxe — Deus, viva o vicio do tabaco, que vivan as
tabacaleras, si
— Veña
conta, ¿no seu despacho? — di Mara cunha voz moi suxerente, de
teléfono erótico
Ánxela
tiña os ollos fóra das órbitas e na boca cabíalle un trasatlántico,
eu non era capaz de mirar para ela sen escachar ca risa, era realmente
expresiva.
— Si, no seu
despacho tamén — Sofía Levinski tamén moi suxerente
— ¿Tamén?
¿non o faríades na miña mesa? — Mara
— Non na
túa non; pero nalgunha das da cristalera si — Sofía
Ánxela e
máis eu míramonos a un tempo, e lémono-lo pensamento, moito
vaciláramos a Tino aquel día que aparecera certa prenda íntima
debaixo da súa mesa; o pobre non facía máis que repetir que alguén
lle andivera remexendo na mesa, tiña todo revolto e nós pensando que
quedara a facer horas "extras". Eu xa tiña o puño na boca e
Ánxela non podía máis.
— Non vexas
que morbo saber que te poden estar vendo — Sofía
— Pero ca
persiana baixada digo eu — Mara
— Muller,
que estreita es; non, ca persiana recollida e ca lámpada acesa, para
que te poidan ver e para que ti tamén poidas ver se hai alguén —
Sofía
— ¿Nunca
che dixeron que es un pouco pendanga? — Mara
— Tes que
probar algunha vez, xa verás — Sofía, fai unha pausa para baixa-la
temperatura supoño — nunca me excitara tanto na miña vida coma o día
que vin alguén no outro lado
—
¡Deus!¿non te recoñecerían?, vaia corte tía, como despois o atopes
na rúa, porque era un home — Mara
— Xa che
digo, e que home — Sofía
Esta tía
está salidísima
—
¿Coñecíalo? — Mara
— Naquel
momento non; pero "casualmente" coincidimos un día no
ascensor — Mara
— ¿Era
alguén de aquí? — Sofía
— ¡Non!
acáboche de decir que estaba no edificio de enfrente — Mara
— ¿E
daquela? — Sofía
— Daquela
hai que visitar ós veciños de vez en cando, ¿non? — Mara
— Non o podo
crer — Sofía
— Non o
puiden remediar; aquel día el tamén quedara só na oficina. Aquí
quedábamos no-los dous, vino traballando a carón da fiestra, estaba
atento ó seu, así que decidín chama-la súa atención, estaban as
luces apagadas así que acendín a lámpada da mesa ata que mirou,
deixeina acendida e achegueime á fiestra e comecei a desabrocha-la
blusa e a acariñarme; cando xa tiña toda a súa atención chamei polo
interfono a — Sofía fixo un silencio coma se estivese facendo señas de
a quen se refería, para non menciona-lo seu nome — para ver se rematara
o que estaba facendo, e díxenlle que viñese ata mesa onde estaba, que
lle tiña preparada unha sorpresa
— ¿El
tamén sabía que vos estaban mirando? — Mara
— ¿Estás
tola? claro que non, a sorpresa era eu claro, volvín a abrochala blusa,
quería que ma quitase el, así excitábame máis e eles dous tamén. A
medida que o vía achegarse excitábame máis e máis, el tamén
viña...xa me entendes, botóuseme enriba, case me arrancou a roupa e
fixémolo alí mesmo, encargueime de que se nos vise ben desde o outro
lado, mirábao fixamente e vía como se estaba poñendo cachondo foi
coma tirarme dous tíos á vez. A el —dixo Sofía repetindo o mesmo
xesto de antes— gustoulle tanto que o repetimos varias veces, e un día
que tivo unha reunión de non sei que, anulou unha cita que tiñamos e
decidín facerlle unha visita ó noso veciño, ó fin e ó cabo, era
sempre tan atento con nós. Agardei a que saíra da súa oficina e
metémonos a un tempo no ascensor, e que queres que che diga, houbo un
pequeno parón debido a causas alleas a nosa vontade, en algo tiñamos
que mata-lo tempo
— ¿E que
tal o matachedes? — Mara
— Ummm,
digamos que agora non me importa non ter que facer — Sofía
—
¿Volvechelo ver despois? — Mara
— Claro, o
aburrimento non é bo para a parella; e él é tan... — Sofía
— Ou sexa,
que moi ben — Mara
— Moi ben é
pouco, querida, ese home emprega moi ben toda-las súas armas, e vaia
armas — Sofía
— Mellor ca
— agora esta tamén có xestiño — Mara
— Bueno,
digamos que se non o quixera e tivese que elexir entre os dous non me
quedaría con el — Sofía
— ¡Xa!,
menos mal que o queres — di Mara con complicidade — Mara
Ánxela
máis eu precisábamos un refresco, saímos moi sixilosamente e unha vez
fóra
— E eu que
entrei porque levabas aí moito tempo e pensei que te sentías mal —
Ánxela
— ¿Mal?
¿sabes de quen estaban falando? — eu
— Imaxínoo
— Ánxela
— ¡Berta! —
a secretaria — estana agardando
— Perdoa
tía, chámame o rei do sexo — eu
— Deixao en
príncipe porque teño entendido que a todo hai quen gane — di Ánxela
tratando de conterse paraque ninguén se decatase — Ánxel
De todo-los
xeitos xa nos viran sair do baño, se llo decían á sex machine de nada
valería a nosa discrección, aínda que resulta tentador largalo todo
para ver que pasa.
Agora si que
estaba preparada para calquera cousa, que me puxese na rúa un cornudo
próximo á impotencia tampouco era para tanto, e que unha zorra salida
o mangonease era xusto o que merecía. Entrei e alí estaban o superman
e don Tomás, espero que a cousa fose nesa orde.
— Séntese —
di don Tomás con ternura — temos que comunicarlle unha noticia que
afectará ó futuro desta sucursal e ó seu propio
A boas
horas, veña Bertiña pon cara de "oh meu Deus"
— Vanse producir certos cambios tanto na dirección da empresa como no
departamento de Administración, que en definitiva é vostede — Tomás
Esto si que
é unha sorpresa, que son eu, por fin se decata, máis vale tarde ca
nunca
— Temo que
imos ter que prescindir dos seus servicios —para, diríase que lle está
costando, en serio — lamentamos non poder avisala con máis antelación;
pero imos ter en conta esta circunstancia na súa liquidación. A data
que tíñamos pensada para que deixe o seu posto sería o próximo luns;
ese mesmo día vaise incorpora-la persoa encargada de substituila e
agradeceríamoslle que a informase sobre o funcionamento do seu
departamento xa que a nos énos, por completo, alleo
— Moi ben —
dixen eu toda tranquila, fría coma o xeo — sen ningún problema, entre
hoxe e mañán recollo as miñas cousas para deixa-lo despacho listo
para o luns
— Tamén —
Domínguez — nos gustaría que deixaras feito un informe da situación
da empresa neste momento, e que revisases o proxecto que están
rematando os creativos, xa que entran dentro dos teus días de traballo
— ¿Como? —
fría si; pero acabome de arrimar a unha central nuclear — eso pode
levar días; se quere que o faga en dous, non pretenderá que o faga có
mesmo cuidado có que o fago habitualmente. Estou falando — dalle caña
Berta — do informe sobre a situación da empresa, porque revisa-los
proxectos é tarefa súa, ¿ou non o lembra?
— Paréceme,
máis ben, que es ti a que ten un lapso — Domínguez — acordára
— Móstreme
algún documento que acredite eso e aceptareino gustosa —
interrompéndoo
— Sabes de
sobra que non o hai — Domínguez
— Daquela
cíñase ó contrato — eu
— Tomás
dígalle algo — Domínguez
— Ten razón
non lle podemos esixi-lo que non está no seu contrato — Tomás o
valente — sen embargo, no seu si conta esa función, non vexo porque vai
ter que facer ela o seu traballo, e menos nestas circunstancias.
— Xa ,
aproveite mentres poida mandar — di Domínguez rosmando en baixo — pouco
lle queda
— Como ben
di o señor Domínguez — don Tomás con sorna — quédame pouco tempo de
xefe nesta oficina, e quen sabe se na empresa; así que — agora incluso
ri — non ten que preocuparse por perde-lo emprego, íame botar en falta
de todo-los xeitos — ven cara min e poñéndome a man no ombreiro,
lévame cara a porta — quizáis sexa que non hai sitio aquí para os
profesionais de verdade, ¿non cre? quizáis busquen outro perfil no que
nin vostede nin eu encaixamos; pero non se preocupe, nestes casos é
mellor ver parti-lo cruceiro ó Caribe desde o peirao que embarcar no
Titanic
Ó sair pola
porta parou e doume a man
— Foi un
pracer tela con nosco — Tomás
— O mesmo
digo — case chorando
E cruzamos
unha mirada cómplice, de lealdade ata os fins dos mundos, unha
irmandade, un non sei que froito do aquel do momento. El metiuse de novo
no despacho e pechou a porta. Fóra mirabanme case todos, agás Sofía e
os que estaban metidos no despacho de Ánxela traballando coma tolos.
Debía haber pouco traballo, decatárame naquel momento, nunca había
tantos creativos traballando nun mesmo proxecto, ou era importante de
verdade, que máis daba.
Volvín para
o burato e comecei a prepara-lo informe do señorito, era un pouco
ridículo total todo estaba no ordenador, nas facturas e en todo-los
documentos, que mellor visión ca esa e non unha interpretación apurada
e sen rigor, que, por certo, era o que tiña pensado facer. Non sabía
moi ben se facer un resume do meu tempo na empresa, ou unha especie de
inventario do que pasaba nese momento. Mentres me decidía lembrei que
podía botarlle un ollo ás carpetas dos contratos e nóminas para
averiguar algo máis daquel tempo escuro e misterioso. Despois de todo a
fonte de información de Sofía xa quedara ó descuberto, pensar que a
súa propia amante estaba tratando de jodelo, en todo-los sentidos,
facíame pensar que a vida moi bonita era. As carpetas dos contratos
tamén estaban patas arriba, que raro. Pero tiña tempo, que máis me
daba. Total ¿que ían facer? ¿despedirme?. Mirei as nóminas e os
contratos, e único que saquei en limpo foi que houbo moitos despidos
coincidindo cunha época de vacas fracas na empresa. A empresa quedara
sen ningún creativo, como dixera Fran, porque os creativos principais
pediran a baixa voluntaria ante a situación que se atravesaba,
seguramente terían moito a onde ir coma para sofrer aquí. Un vacío e
uns meses máis tarde os primeiros contratos. Non vin por ningures o
cese de Domínguez ¿sería algo de palabra, ou estaba gardado noutro
sitio? Os balances e as contas xa as revisara un centro de veces, total,
de aí non se saca nada, só se pasa ós libros oficiais o que se quere
que se saiba. Actualmente a empresa non ten falta de empregar doble
contabilidade; pero se a sitación foi tan turbulenta seguro que algo se
fixo, de calquera xeito por moito que busquei non atopei nada fóra do
normal, do que sería unha situación normal dunha empresa normal. Un
mal ano teno calquera. Ademáis esta é unha filial, en calquera momento
puido vir axuda. De súpeto veume á mente a imaxe dos amantes furtivos,
¡que noxo! hai xente con estómago para todo.
— Ola —
Simón, sen chamar claro — xa rematamos por fin ¿e ti que? ¿vas quedar
moito tempo máis?
— ¿Por que?
— eu, sorprendida — ¿que hora é?
— Son case
as oito, ¿fáltache moito? — Simón
— ¿A min?
non me falta nada, voume agora mesmo, nin me decatara da hora, pensei
que era máis cedo, se non xa non estaría aquí — eu
— Xa me
contaron — Simón
— Xa — eu
— Parece que
xa é oficial — Simón
— Si, xa me
deron a noticia oficialmente esta tarde — eu
— ¿Cando te
vas? — Simón
— O luns,
despois de deixar ben instalado a persoa que me substitúa — eu
— ¿Non che
dixeron quen era? — Simón
— Non,
Domínguez non ten tanto valor — eu
— Eso é
certo. ¿Que tal foi? ¿chorou e todo? — Simón
— El non;
pero a don Tomás e a min pouco nos faltou — eu
—
Dixéronche algo de se el tamén se vai — Simón
— Si,
díxome que como o ía botar en falta de todo-los xeitos, polo menos
así non me deixaba a mercede dese monstruo — eu
— ¿Si? — di
Simón pensando que falaba en serio
— Home,
así, con esas palabras non mo dixo; pero a idea era esa — eu
— ¡Ah!
Díxome Fran que quedara contigo á saída para non sei que, hoxe
libráste; pero mañán prepárate, ímosche facer sentir vergoña allea
ata nas canas — Simón
— Que
agradable es tío, eu non teño canas — eu
— ¿Ai non?
— dime Simón, mentres me pon unha man na cabeza e me revolve todo o
pelo — pois non; pero de vez en cando podíaste peinar
— Vai a
paseo, abusón — eu
— Veña,
imos — Fran de pé na porta, serio — que xa é tarde
— Estasme
estresando — Simón, de coña
— É que ten
unha cita — eu — ¿non sabes?
— Si,
contigo — Simón
— ¡Que
non!, unha de verdade — eu
— Non teño
cita ningunha, ese é Tino — Fran — que non te enteras; pero quedei para
cear
— ¿E non é
o mesmo? — eu
— Non, Berta
— Simón, explicativo — cando se di así é que quedaches cós colegas;
pero faste o interesante de todo-los xeitos
— Ahhh — eu
Cando
saíamos da oficina case non quedaba ninguén, Ánxela e Tino viñan
correndo para pillarnos no ascensor e ó botar un ollo atrás vimos que
só quedaba Sofía recollendo a súa mesa... mirei a Ánxela, ela
estábame mirando e non poidemos evitar sorrir. Fran decatouse, mirou
para o fondo, viu a Sofía nunha actitude bastante normal, habitual, e
mirounos con incomprensión; para min que pensou que non éramos ben
dadas e que nos ríamos de calquera cousa. Saímos do centro cara o
paseo marítimo sen falar moito, unha vez no paseo, máis tranquilos
sentámonos nun banco
— Non che
contei o de Sofía con Simón para que andiveses de lateras ca outra —
Fran, todo ofendido
— ¿E a que
ven eso? — eu, inocencia personificada
— ¿Cres que
non vos vin? tanta miradiña e tanta risiña estúpida — di Fran cunha
voz aguda e despectiva que me fixo rir
— Ai; pero a
súa señoría engánase — eu
— "Ai
" non me digas — outra vez Framaruxiña
— Pois si
que che digo, e non che vou contar de que ían esas risiñas e esas
miradiñas por es un bocazas — eu
— Non mo vas
decir porque non hai nada que decir — Fran
— Que si, e
o día que te enteres vas alucinar — eu
— A ver,
conta — Fran
— ¡Que
non!, xa cho acabo de decir — eu, toda alterada
—
¡Tranquiiila!, que contes o dos tíos eses da cafetería do medio día
— Fran
— Aaaaah,
eso si — eu, deixando as cousas claras — tampouco é que haxa moito que
contar
— Vaites,
cando dis eso é que vou chegar tarde á cita — Fran
— ¿Pero é
cita? — eu
— Vai a
paseo, xa che dixen que non — Fran
— É por
decir algo, que en realidade non me importa, non creas, bueno si, que eu
tamén son moi cotilla e quero saber — eu
— Pois queda
tranquila que se xurde algo cóntocho con todo luxo de detalles — Fran
— Home,
tampouco tanto, con que me contes a idea xeral xa chega — eu
— Veña
anda, total nin me escoitas cando che conto as miñas penas — Fran
— Non te
pases, que si que te escoito, o que pasa é que xa vou farta de que me
contes penas, a ver se me contas algo alegre de vez en cando, que ligas
e che sae ben, por exemplo — eu
— Que máis
quixera eu — Fran, poñéndose serio — voute botar de menos, prométeme
que non vas pasar de todo, que imos seguir mantendo o contacto
— Claro que si — eu, con voz tranquilizadora — o que íamos, os tíos da
cafetería estaban falando de Domínguez, que se era un xenio dos
negocios e non sei que
— ¿Queee?
¿é un chiste non? — Fran
— Non home —
eu
— Daquela é
que non sabían de quen falaban — Fran
— Un deles
parecía que non o coñecía moito; pero o outro parecía un veciño de
toda a vida, falaba coma se coñecese ben a axencia , coma un colega
profesional vamos — eu
— E era ese
o que decía que Domínguez era un asc... — Fran
— Si; pero
non o decía coma se fose un profesional no bo sentido, quero decir que
lle aplaudían máis a astucia que a profesonalidade. Decía que houbo
un tempo no que non traballaba ca axencia e que fora unha mágoa non lle
bota-lo guante, que houbera certos problemas, unha auditoría e que o
tiveran que readmitir pouco antes de que rematase. Esta é a versión
resumida; pero creo que o básico está — eu
— Xa che
dixera que a axencia estaba mal cando entramos; pero de que largaran a
Domínguez nunca se soubo nada — Fran
— Se lle
deron vía non debiu ser oficial, porque mirei todo-los arquivos de
nóminas e contratos do persoal e non atopei sinal de tal cousa. Nos
libros de contas si se ve o baixón, supoño que eso non lles interesaba
ocultalo — eu
— Por... se
o ocultasen non se lle irían os xenios — Fran
— Dígoo
máis ben polas axudas que recibiron despois — eu
— ¿Do
Estado? — Fran
— Non, da
central, o que non sei é como non pecharon a axencia, total estaba
medio descapitalizada, e empregados non quedaban, quitando os
directivos... — eu
— Sempre foi
unha axencia de moito éxito, non podían perder cartos — Fran
— Os cartos
fóronse por outro sitio, non sei por onde porque só teño acceso ás
contas oficiais, que non contan exactamente toda a verdade. A
contabilidade real deses anos só está en disquetes; pero nunca fun
capaz de abrilos, e mira que o intentei veces — eu
— ¿Veces?
¿hoxe ou antes? — Fran
— Antes e
máis hoxe, e non o digas coma se fose un delito, sempre quixen saber de
onde saían os números cós que estaba traballando, e as primeiras
veces pensei que era eu... xa sabe-lo moito que entendo de informática,
e cando preguntei dixéronme que non tiñan demasiada información
útil, que daquela traballaban con outro programa e que por eso non os
podíamos abrir no actual, que se tiña algunha dúbida que consultase
nos libros, que alí estaba todo. Tampouco lle dei demasiada importancia
ata hoxe, actualmente non hai moitos clientes daquela época , o de
máis movemento non se ve afectado polo pasado. Ademáis, ¿para que
complicarme a vida? — eu
— Eso de non
complicarte a vida non é propio de ti, pensei que era-la
personificación do rigor — Fran
— Sorpresas
que che dá a vida — dixen rindo — en realidade sóbranche dedos nas
mans para conta-las veces que me paso polo forro as normas... tiñas que
ve-la chapuza que fixen hoxe cós expedientes das campañas
— Ver, non a
vin; pero algo escoitei, estiven a piques de entrar; pero acojoneime,
non me foras facer a min o que lle estabas facendo a quen llo estiveses
facendo — Fran
— ¿A quen?
ha, ha, haha — eu
— Bueno de todo-los xeitos seguro que non foi nin a metade do que dis,
había quedar todo perfecto — Fran
—
Aparentemente si; pero sobráronme pezas — eu
— ¡Que bo!!
— Fran
— A min non
me fai gracia, simpático, que estou moi mal, comecei a miña carreira
delictiva, agora estame dando por filtrarche información
confidencial...quen sabe onde acabarei — eu
— ¡Que
drama señor!...por certo, ¿sabes onde están eses disquetes? — Fran
— Sei; pero
non os imos tocar, para intentar abrilos teríamolos que sacar de alí,
e agora mesmo sería un risco — eu
— Igual non
se decatan, está todo tan revolto, con Sofía á caza do tesouro,
Domínguez aprendendo a sentarse na silla grande e don Tomás facendo as
maletas — Fran
— Home, a
min non me poden botar, mañán cólloos e miro de sacalos, son poucos e
como teño que recoller todo heinos dar camuflado; pero vas ser ti quen
os devolva, e que che quede claro que eso sería algo ilegal e que nos
metemo-los dous ata o pescozo — eu
— Nin que
decir ten, xa o sei; pero ca de cousas que tes no despacho sempre se che
puideron escapar un disquetes, por accidente — Fran
— Si
accidente, se eses disquetes están moi ben gardados, ademáis o
problema vai ser ó devolvelos, ti non sabes onde están — eu
— Mañán
aínda vas estar ¿non?, pois disme onde os teño que colocar e xa está
— Fran
— Estaba
pensando que como teño que volver o luns para axudarlle ó substituto
igual xa os podía devolver eu, sempre que os consigamos abrir na fin de
semana. De todo-los xeitos se é certo que traballaban con outro
programa teríamos que ter ese mesmo para poder acceder... — eu
— Eu teño
un colega... a ver que se pode facer. Intentámolo a fin de semana e se
non podemos esquencémonos do tema, se ti queres claro — Fran
— Claro que
si — eu
— Non te
vexo moi convencida — Fran
— Si que o
estou, máis veces que intentei abrir eu os puñeteros libros non o vas
facer ti, o que pasa é que me está chegando o día — eu
— ¿De que
vai o de Sofía? — espeta Fran para pillarme desprevida
— Chao —
digo mentres nos poñemos a andar cada un polo seu lado, Fran puxo cara
de non poido ser
Fun andando
a modiño, pensando en todo e en nada, case se podería decir que os
aconteceres daquel día me viñan grandes. Todo tomou unha atmósfera de
soño que me dou unha inesperada tranquilidade, e sentinme feliz. Sen
decatarme pasei de largo o desvío da miña casa, e se non fora por un
can moi simpático que levaba unha revista na boca e que se parou diante
de min, mirándome con aqueles olliños seguiría andando. Veña, volta
para atrás. ¡Vaia pernas, Silvestre! Era tarde cando cheguei á casa,
papá e mamá xa cearan, e meu irmán estaba na cociña pelexando cós
cereais, ó pobre custáballe decidir se roubaba os meus de figuriñas
ou tomaba dos seus de chocolate. Desde que un día lle dou por
mezcla-los dous e se puxo a morrer, toma a decisión meditando ben o
asunto.
— ¿Que tal
ese exame? — eu
— Humm —dixo
meu irmán encolléndose de ombreiros — creo que ben
— Vas
aprobar, tes cara de aprobado — eu
Xoves, o
culebrón. Alucinábame o enganchados que estaban meu pai e meu irmán,
non perdían nin un capítulo. A min tamén me gustaba; pero non era
tanta a paixón e como estaba cansada ó rematar de cear fun durmir.
|
BVG
Voltar atrás
