Espertei antes
que o despertador coma se durmise cen anos. Unha vez na ducha veume o
sentido e pensando no día que me agardaba case se me pasa a hora, menos
mal que meu irmán me dou un toque. Saín pitando, o meu encantador
irmán recollera a sala e fregara os cacharros, a miña habitación xa
arreglaría pola noite, tampouco ía escapar do sitio. Volvía facer un
día maravilloso, polo menos algo bo. Cando entrei na oficina estaban
todos, notábaselle que sabían o do meu despido. Fun dereitiña ó meu
despacho, non tiña gana de falar con ninguén. Abrín a porta e vin un
ramo de flores enriba da mesa. Era precioso, como de noiva, era
pequeniño, tiña flores blancas e azuis, e un verde intenso. Traia unha
nota "agora só che falta o noivo, non te esquenzas de nós ese
día" e nada máis, nin estaba asinada. Non puiden evitar
emocionarme, senteime cara a parede e púxenme a chorar. En realidade
non facían falla firmas, nin que a nota dixese máis. Chamaron á
porta, eu non dixen nada, non podía, non quería que me visen así,
prefería estar cabreada que co corazón desfeito. Volveron chamar,
seguín sen decir nada, un silencio e a porta ábrese; supuxen que non
eran os meus colegas, porque ademais de que nunca chaman non agardarían
tanto para entrar, e se era algunha outra persoa non quería facerlle
caso, así que a tomar vento. Alguén quedou de pé na porta, eu non me
xirei, estivo alí uns segundos e despois marchou sen decir palabra.
Estiven unha
hora cara a parede có ramo entre as mans, pareceume a cousa máis
bonita do mundo, ulía a primavera, a un campo ás once da mañán cando
o sol está derretendo a xeada, ulía a felicidade. Gracias. Decidín
facerme boa e púxenme á traballar, balances por un lado, imprimín os
expedientes de estado, listados de clientes .... todas esas cousas.
Tiña pensado rematalo pola mañán, pero levoume bastante tempo;
porque, claro, unha cousa leva á outra e facer unha chapuza de
despedida tampouco me convencía moito. Rematei ás catro da tarde, foi
entón cando mirei o reloxo e me atacou a fame atrasada e óxido dos
ósos. Púxenme en pé e comecei as estricarme, eso presta moito; e
estaba con semellante actividade cando entrou Ánxela, sen chamar claro.
— ¿Que tal
che vai?, véxote entre papeis para non variar — Ánxela rindo por
semellante postura
— Xa estaba
rematando, a ver se recollo todo esto, recollo as miñas cousas e xa
máis nada — eu
— Polo menos
espero que poidas decir que foi bonito mentres durou — Ánxela
— Si que
podo e ademáis sen mentir, e por certo gracias polo ramo — eu
—
¿Gustouche? — Ánxela
— Moito, é
precioso — eu
— O da nota
foi cousa de Fran, que se emperrou en que era un ramo de noiva e case
non o collemos pola súa culpa — Ánxela, poñendo cara de pobre
criatura — é un repugnante — veña, déixote, temos reunión con
Domínguez, vainos explicar como van queda-las cousas. ¿Podes crer que
por non revisa-lo noso proxecto aprobouno tal como llo entregamos?. Debe
estar eufórico o rapaz. Aínda me estraña que non cho deixase coma
última tarefa
— Que non
che estrañe, el intentar intentouno; pero como que me fixen a sueca
E dime adeus
ca man antes de pecha-la porta.
Escoitábase
o ir e vir duns e outros, xente falando con nerviosismo, algúns facían
bromas, outros estaban serios. Cando parou o barullo tiña xa todo-los
papeis ordenados, quedei sen nada que facer e veume á idea o dos
disquetes. Collín as chaves do arquivador, abrino e collín toda-las
caixas que había. Abrinas todas e volvín garda-las chaves. Comecei a
mirar un a un todo-los discos, alí había un montón de cousas pero
pouco tiñan que ver có que buscaba. Volvinos mirar outra vez. Nada,
alguén fora máis listo, si listo e máis rápido. En certo xeito
aquelo tranquilizoume. Mellor así. Pechei todo, metín as caixas no
roupeiro de novo e respirei tranquila. Con calma fun recollendo toda-las
miñas cousas, non eran moitas, trapalladas, cousas que fora deixando
esquencidas; decidín non gardalas, sentía que se as levaba para a casa
me ían dar mala sorte, así que comecei a rachar todo-los papeis, a
desfacer libretas, os libros íaos deixar para o final, non estaba moi
segura de querer desfacerme deles. ¡Home, Chris Noth! ¿e ti por
aquí?, dese tampouco me apetecía desfacerme, debía se-la única foto
que conseguira del, seguro que a levara ó despacho para animarme se me
agobiaba, e esquencérame de que a tiña, imperdonable.
Xa
rematando, comecei a racha-los folios que tiña para reempregar, e alí
apareceu a pantasma, a carpeta esquencida. A tentación de coller e
rachala tamén comezou a facerse irresistible, tíñao decidido; só
había que abrila, coller papel a papel rompelos en anacos ben pequenos
para que se confundisen cós que tiña esnaquizados no lixo... ¿por que
me sentía coma se fose unha delinquente?, veña muller que só son uns
papeis de nada. A modo de brindis rachei có primeiro. Ben; pero que moi
ben. Collín o segundo, disposta a repeti-la mesma gratificante
experiencia, ¡hostia! esto sóame, ¿de que? pensa Berta, pensa, ¿de
que?, que non sexa nada importante... Erguinme polos nervios, e comecei
a dar voltas, pensa, ¿de que che soa?, das carpetas de onte non pode
ser, onte non che cadraban por ningures, tranquila, hoxe, ten que ser de
hoxe. E cada vez andaba máis rápido, hoxe non andiven máis que con
números e cos discos, ou sería de algo do que xa rachei. Dos números
non pode ser, e se o rachei penso rachar con estes tamén, que lle dean.
E seguía razoando. Así que o único que me quedaba era botarlle un
ollo ós discos e ver se, por fin, casaban as cousas ou as rachaba para
sempre. Volta ó roupeiro, rápido; xa o lembro. Un dos discos aqueles
que numeraban os documentos en lugar de poñerlles nomes, eran de cor
verde; pasei dos demáis e abrín eses, si alí estaba un documento có
número seis, ó abri-lo non se sabía moi ben de que ía; o título era
sub; e tiña moitas fotos e mensaxes moi directas, igual era algo de
técnicas de marketing. Mirei para a foto de Chris. Decidido, collín o
disco e metino entre os papeis, rachei ca carpeta en anaquiños ben
miúdos para que non quedase rastro dela, e peguei con fiso os anacos do
papel que rompera antes, non fose que o precisara para entende-lo resto.
E para remata-la faena collín un dos discos valeiros que tiña na miña
mesa, púxenlle a etiqueta do disco que ía levar para a miña casiña e
metino na caixa para que non se notase o oco, pechei a caixa e metina no
roupeiro; collín as outras caixas e metinas tamén no roupeiro, pechei
o arquivador e decidín, para consolarme, que se era algo importante o
devolvería o luns. Estaba segura de que se me pasaría a tontería na
fin de semana así que para que preocuparse. Metín os papeis e o disco
entre as miñas cousas, pegados con fiso, non me fosen caer no medio da
oficina diante de todos.
Unha vez
rematada a conspiración non tiña máis nada que facer, deixei todo
preparado en dous montóns; os informes para Domínguez nun lado e as
cousas que levaría para casa noutro. Saín do despacho e fun tomar un
chocolate da máquina, non era ningunha maravilla; pero era o único que
me gustaba. Desde a máquina víase a sala de xuntas, Fran miroume e
sorriu, estaban todos atentísimos. Tiña que agardar a que rematase a
reunión para entrega-lo informe e poder largarme e non parecía que
estivese rematando, fun mirar pola fiestra. Nun principio non se me
ocorrera; pero cando cheguei ó ventanal e mirei para o edificio de en
fronte, véuseme á mente certa imaxe. E comecei a busca-lo despacho do
mirón, era o único do triángulo que me faltaba por coñecer, ¿quen
sería?, moitas fiestras estaban ca persiana baixa, ó mellor el estaba
tras dalgunha delas. Seguín as indicacións de Sofía, en fronte, en
fronte, había unha mesa valeira, sería esa. Mirei para os coches e a
xente da rúa, e andiven dun lado para outro, eso si, sen tocarlle a
nada. A reunión non remataba e estaba impacientándome cando de súpeto
se moveu algo enfrente. Aha, chegou o mirón, estábase sentando e ó
ver alguén de pé na fiestra, mirou; pero dáballe o sol e non podía
distinguir; eu, sen embargo, víao perfectamente. Estaba moi ben, canto
máis putas máis sorte, vamos moito interés tiña que ter eu na
empresa para non fuxir con aquel monumento. Consoloume pensar que
seguramente sería un pervertido ou algo así, vamos que non tería unha
conducta sexual normal, un obseso ou un adicto ó sexo, nada
interesante, só carne.
Por fin a
reunión rematou, e a secretaria perfecta chamou por min.
— Berta,
reclámaa o señor Domínguez, ¿podería vir un momento ó seu
despacho?
Collín o
informe e fun, antes de entrar pedínlle permiso á secre ca cabeza, e
ela fixo que non me vía, estirada. Os despachos de don Tomás e de
Domínguez estaban pegados, ela nin se tería que mover do sitio,
ademáis seguro que rompía o tabique e facía un superdespacho, ou non,
porque o seu fillo tamén precisaría un, a el non o emburataban, poño
o pescozo. Con todo, chamei, pasei e puxen enriba da mesa o informe.
— Aí está
— dixen eu sen máis
— Primeiro
haberá que saudar, ¿non cres? — Domínguez
— E haberá
— eu
Quedáseme
mirando, supoño que agardando a que o saude; pero eu nin caso así que
deixa de lado o asunto saúdo
— ¿Está
todo o que che pedín? — Domínguez
— Si; pero
de todo-los xeitos teno aí diante, só ten que abri-la carpeta e mirar
— eu
— Un
momento, a ver — colle os papeis coma se tivesen a tiña, míraos por
enriba e — si está todo, ímoste botar de menos — agora ponse tonto —
é unha mágoa pero as cousas son así, quizáis máis adiante volvamos
precisar dos teus servicios e te chamemos, deixa os teus datos e xa
veremos. De todo-los xeitos aínda tes que vi-lo luns e outro día polos
papeis da baixa
— ¿De que
baixa? creo que é un despido — eu
— Muller,
supoñía que o podíamos arreglar entre amigos, cunha baixa voluntaria,
despois de todo o do despido é un papeleo interminable, e ademáis no
teu currículo non quedará moi ben — Domínguez
— No meu
currículo que quede como lle dea a gana, despediume, e eso vai se-lo
único que firme, e eu de vostede non inventaría motivos estraños,
como incompetencia ou similares porque — eu
— Non me
veñas con ameazas? — Domínguez
— Porque se
o fai igual comprende o importantes que son unhas boas persianas —
rematei sen escoitar o que me estaba decindo — eu
— Creo que
tomaches moi a peito esta situación — dixo Domínguez con aparente
indiferencia — non é nada persoal, só un reaxuste — rematou, moi
paternalista
— Pois eso
vai se-lo que poña no motivo do meu despido "reaxuste de
persoal", ¿está claro? — eu, xa estaba bastante alterada, un
pouco desquiciada incluso
— Bueno, xa
o falaremos — Domínguez poñendo outra vez esa voz perdoavidas —
ademáis aínda o teño que consultar ca xestoría
— Consulte o
que queira; pero mellor que o faga así, porque esa é a verdade e así
vai ser — eu
— Tranquila
muller, xa sabes que eu non teño moita idea destes temas — Domínguez,
nin doutros — o luns falamos máis tranquilamente
— Moi ben,
ata o luns — eu
— Ata o luns
— dixo Domínguez cun sorriso de campión
E saín do
despacho dándome cabezazos contra a parede por irme da lingua, agora se
se daba o caso o tío estaría sobre aviso e non podería sacar fotos
comprometedoras. Si que estaba mal, había unhas horas preparárame para
sustraer material da oficina e agora entraba a saco có chantaxe. Berta,
controla. Ademáis, se deixaba a súa relación con Sofía nin sequera
os podería pillar na oficina, nin no hotel, ¿que hotel sería?. Estás
mal, tía. E se non fose el, daquela xa sería a hostia. E se Sofía o
inventase todo, a verdade é que a historia un pouco de película si que
era. Mirei para Sofía que estaba de pé falando có resto, era unha
tía máis ben guapa, moi guapa; pero eu sempre a considerara un pouco
simple, en certo xeito agora comezaba a respectala, non por enrollarse
con mister x senón pola argallada que se traía cós expedientes
aqueles. Ela viume e miroume con aires de superioridade, aló se me foi
o respecto, sentín ganas de esfolala viva; de súpeto cambioulle a
mirada e incluso se lle puxo un sorriso descarado. ¿Non se me estaría
insinuando?, non muller; detrás de min estaba Domínguez, nin me
decatara e eso que normalmente o cheiro a quilómetros, el tamén
sorría. Canto amor e canta gloria, e eu no medio destes dous babosos. O
resto non se decatou e eles seguían cas miradiñas ignorándome, ata me
estaba dando por pensar que o da conversa do baño fora unha trampa para
que eu crese esa tontería, esperaba que non. E como xa me fartara de
tanto idilio xireime cara Domínguez e empregando o meu maravilloso e
perveso sorriso.
— Non
esquenza a importancia das persianas — díxenlle sinalando cara o
ventanal
Esta vez non
puido disimular, ou por fin o pillara a criatura; quedou paralizado,
serio e mirándome con incompresión dixo
— ¿Que lle
pasa as persianas? — Domínguez
Sofía
volveráse cara o grupo allea a nosa conversa
— ¿Vostede
que cre? — dixen eu, firme e sorrinte, triunfante que se di
— Creo que
es unha nena consentida, que está enfurruñada e que non sabe o que di
— Domínguez
— Paréceme
moi ben que crea eso — eu
Non dixo
máis nada, quedou serio, eu fun cara o grupo para despedirme, e Sofía
aproveitou para outro xogo de miradas. Eu máis ben fora a controla-la
situación post—impacto, a reacción de Domínguez foi clara, fíxolle
un xesto de "agora non, xa te chamo" que se reflexaba na
fiestra cunha nitidez pasmosa. Ela quedou un pouco fría, di que lle
viña ben. E xa as despedidas, botarémoste de menos, que mágoa, ánimo
e a atopar un traballo mellor... e todas esas cousas que segundo de quen
veñan che axudan moito ou che revolven o estómago.
Por fin
marchei, baixando no ascensor comezei a respirar. Xa fóra do edificio o
día volvía a ser maravilloso. E xa levaba andados uns metros cando
escoito a voz de Fran
— ¡Berta!
¡espera! — Fran
E eu, claro
quedei alí agardando pola víctima da sociedade
— Espera —
di Fran case sen alento, tanto ximnasio para esto — ¿quedamos despois?
— Vale,
¿onde? — eu
— Agora
mesmo non se me ocorre ningún sitio, di ti — Fran
— Eu que sei
tío — eu
— Mira
quedamos no banco de onte, sobre as oito, supoño que sairemos en punto,
non estamos facendo nada — Fran
— Vale, si —
eu
Tiña máis
dunha hora por diante e pouco que facer, fun deixar todo á casa. Estaba
meu irmán vendo a tele
— ¿Que cedo
ves hoxe? — Marcos
— Si, é que
me botaron do traballo — eu
— Gustoume o
chiste — di el sorrindo — Marcos
— É en
serio, dixéronmo onte e o luns é o último día que vou — eu
— ¿Papá e
mamá sábeno? — Marcos
— Non ti
e-lo primeiro a quen llo digo, íavolo decir onte; pero cheguei tan
tarde; ademáis ir con eso para a cama... mellor hoxe que mañán non
traballan e pódeno asimilar mellor — eu
— ¡Que
pasada! ¿que tal estás?, non te vexo moi aflixida por eso non cho
cría — Marcos
— E que xa o
superei onte, ademáis cambiaron as cousas e xa non me apetece traballar
alí. Malo será que non atope algo — eu
— ¿E ese
ramo? ¿foches a unha boda? — Marcos berrando metras
Despois de
suxerirlle a meu irmán que me mercase máis cereais ó día seguinte se
non quería que me caese por accidente un pouco de lixivia na súa
camiseta marchei. Eran case as oito, e non había ninguén coñecido,
bueno da xente ca que quedara, porque coñecer aínda coñecía a
alguén. Entretívenme mirando para o mar, estaba tranquilo, algunha
xente paseando pola area, manadas de rapaces facendo barullo, algúns
seguro que eran colegas de meu irmán.
— Non te
tires, que para matarte non chega e para face-lo ridículo sobra — Fran
— Non me ía
tirar, espabilado — eu — estaba botándolle o ollo
— ¿A quen?,
¿a ver que hai? ¡veña, oh! que vas ver aí, se só hai vellos e
críos — Fran
— Cada quen
ten os seus gustos... — eu
— Anda,
anda, voute levar a un sitio onde hai mercancía boa, boa — Fran
E discutindo
discutindo chegamos ó restaurante, os outros estaban fóra falando, non
eran todos, só os de sempre, Tino, Ánxela, Rosa e Simón, mellor así,
polo menos sabía que ía estar a gusto e que esa noite o íamos pasar
ben. Saímos poucas veces; pero sempre o pasamos xenial.
Tiñan unha
mesa reservada ó lado da fiestra no piso de arriba; víase todo o
porto, aínda que a comida non fose moi boa, a vista merecía a pena. Eu
pedín pizza a miña comida favorita despois das lentellas, por suposto,
bueno os callos tampouco están mal, e a tortilla, creo que me estou
desviando do tema. Falamos de moitas cousas, contamos unha e outra vez
os incidentes máis sorprendentes, puxemos ó corrente a Rosa dos vellos
tempos, anécdotas, chistes e chismes e un montón de cousas que fixeron
daquela cea unha velada maravillosa.
— ¿E que
vas facer agora con tanto tempo libre? — Tino
— Non sei,
turismo ou igual me dá por buscar outro emprego, por facer algo — eu
— A verdade
é que dá xenio verte sempre tran optimista — Simón
— Eu sempre
llo digo — Ánxela — Fran chámalle a señorita felicidade
— É que
está sempre có lado bo das cousas, ás veces é un pouco, como che
diría cargante — Fran
— Nótase
que vos queredes moito — Rosa — senón xa vos teríades matado, sempre
discutindo
— Mira, eles
non me matan porque non hai máis quen lles ature as súas neuras, e eu
non os mato porque... porque me dan pena, que queres que che diga — eu
— Que nos
vas botar de menos — Simón
— E vós a
min — eu
— Eso tamén
é certo — Ánxela — pero imos deixa-lo tema das botaduras de menos, que
xa o temos todos moi claro e vainos fastidia-la noite
— Como se
nota que é a xefa — Simón
— Non me
dirás que non é certo, imos acabar chorando — Ánxela
— Sobre todo
Berta cando lle toque pagar a cea — Fran
— Si, si ...
— eu
A cea foi
agradable, a conversa animada e á hora de pagar, como era lóxico
invitáronme eles; non me importaba nin o máis mínimo pagar, eles
tamén o sabían, por eso me tomaban o pelo có dos cartos.
Fomos
andando cara o Orzán, un pub, outro, un descafeinado, un seven—up e
despois de deshidratarnos en Grietax acabamos en Latino. Fran quedara en
Grietax tomando algo cunha moza. Non hai nin que decir que me sentía
bantante violenta, tendo en conta que ían medio emparellados, pero como
eles se empeñaban en disimular aínda había esperanza. Os máis
sinceros eran Tino e Rosa, claro que non tiñan a presión de levar
tanto tempo de compañeiros. Simón e Ánxela facían coma se nada; pero
algo había. Estábamos alí facendo o ganso porque en comparación có
resto da xente dábamos pena, pena, pero pena cando nunha das voltas
tropecei cun roupeiro, vamos cun tío moi grande que me dixo algo que
non dei escoitado e mirábame cunha cara de mala uva impresionante. Como
vin que a cousa estaba seria pedinlle perdón có meu inocente sorriso
nos beizos, non sei se non me oiu, ou se non me entendiu, de calquera
xeito fixo como se eu non existise. Eu seguín có que estaba, facendo o
paiaso, bailando, rindo, divertíndome que a cousa non fora para tanto.
Casse ó final Ánxela e máis eu fomos pedir algo á barra e
aproveitamos para falar algo porque en toda a noite non tivéramos
ocasión
— Bueno,
¿que tal vai? — eu
— ¿O que? —
Ánxela
— O tratado
de desarme nuclear se che parece — eu
— Non sei,
eu non noto diferencia — Ánxela
— Mira, a
min paréceme moi ben que non me contes intimidades; pero como creo que
a cousa vai por bo camiño eu marcho para casa e xa me contarás. Non
quero detalles íntimos, só que me deades unha alegría — eu
— Igual cha
dan Tino e Rosa — Ánxela
— A deses xa
a teño clara, sodes vós os que non — eu
— Non me
vaciles máis, non me vaciles — Ánxela
— Pero se
? bueno non son quen para meterme na vida de ninguén, vós veredes o
que facedes que xa sodes grandiños, eu acabo esto e marcho porque vou
estar moi cansa ¿vale? — eu
— Pero
aínda é moi cedo, e non tes porque marchar — Ánxela
— O de que
estou cansa é certo, de veras. E ademáis paseino moi ben — eu
— Alégrome,
gústame que sigas sendo a cara alegre — Ánxela
Un pouco
despois marchei, eso si, bicos abrazos chamádeme non te habemos
esquencer... case acabamos todos chorando. De feito choramos, eu chorei.
Despois de monta-lo número marchei, deixando paso a algunha relación,
eso esperaba. Morría por que me contasen. Saín de Latino e collín
polo paseo cara casa sempre da gusto andar polo paseo nunha noite
tranquila, e aquela érao, había moita xente sentada e mirando pola
barandilla, e supoño que na area, mellor non mirar. Ía deleitándome
con tanta paz e pensando en se caerían os tórtolos, recuperada xa da
emoción da partida sen decatarme de que conforme me alonxaba do Orzán
había menos xente e xa case ninguén, ó lonxe víase un pequeno grupo
de tíos, nunca se metiu ninguén conmigo, eso facíame andar con moita
confianza por calquera sitio e a calquera hora, de todo-los xeitos
andaba controlando se había máis xente, detrás, máis adiante, na
outra acera; para saber, máis que nada, cara onde berrar, porque o de
correr sempre me pareceu de covardes; ademáis, se queres escapar será
porque tes medo e desde logo medo tes dalguén máis grande, máis
forte, máis perigoso ca ti, e se é todo eso vaite coller, polo menos
non cansarse, por se en último caso hai que arrear, que sexa con
plenitude de forzas. Andaba eu cós meus cálculos e de súpeto unha man
fría no pescozo, o corazón parou de latir, e o aire quedou estancado
nos pulmóns sen poder sair. Deus, tanto cálculo, tanta teoría do non
escapar, apura Berta que aínda estás a tempo. Xa estaba preparando o
puño para atacar directamente, quen dá primeiro dá dúas veces, cando
escoitei no oído
— Ola — meu
irmán
— ¡Serás
cabrón! ¿Que queres? ¿matarme?, se queres quedar ca herdanza
fírmoche un documento; pero non fai falta que me ataques a traizón —
dixen dándome a volta ó recoñece-la voz, con todo o aire acumulado
que saiu de golpe e o corazón que quería recupera-los segundos
perdidos
— Ei,
perdoa, non me decatei — Marcos suplicando — de todo-los xeitos como
pretendías que te saudase, que dese un salto por enriba e me puxese
diante e che fixese unha reverencia
— Non; pero
non che custaba nada poñerte aquí ó lado e saudar normalmente — eu
— Íate
acojonar igual, polo menos así tíñate inmovilizada — Marcos
— Ai
criatura, que aínda non recuperei o alento, ¿que ves para casa? ¿tan
cedo? — eu
— Non é tan
cedo, ademáis mañán e sábado e tamén haberá que sair, vou ver se
gardo algunhas enerxías — Marcos
— ¿E , que
tal? — eu
— Bueno — di
el con picardía — Marcos con picardía
Mireino e
tiña unha cariña de anxo que non puiden evitar bicar, que feitiño es.
E el púxome a man polo ombreiro e seguimos caminando cara casa. E
viñan cara nós os seus amigos
— Vaia
ligue, colega — bérralle un
— ¿A que
está boa? — di el
— Un pouco
vella para ti, ¿non? — outro
— ¡Ide
durmir!!! Estades mortos de envexa, que vos dean — Marcos
Chegamos á
casa. Un día remataba ó tempo que vivíamo-las primeiras horas do
seguinte. A durmir, con confianza, total non tiña nada que facer ó
día seguinte... ¡hostia! ¡O disquete! Merda, porque se me viría
agora á mente, non vou dar pillado o sono, e que terá e que non terá,
e se me pillan... contaba con que o cansanzo poidera ca rebeldía das
neuronas. A noite non fora mal de todo e concentreime en repasa-los
momentos bos; mentres me esforzaba por non estra-la habitación ca roupa
que ía arrancando, con bastante torpeza, todo hai que decilo. Boteille
un ollo ó ramo, esquencera metelo en auga, agora xa non merecía a
pena, case prefería que quedase así, que fose secando pouco a pouco
sen prolonga-la agonía, as cousas duran o que teñen que durar, e o
recordo del vai durar para sempre.
|
BVG
Voltar atrás
