Sub (Capítulo IV)

Raquel Couto Antelo

n2raquelcoutoantelosub004.html

Capítulo 4

     O sábado nin sequera me atrevín a mira-lo reloxo cando espertei, fun á cociña por algo de comer, meus pais estaban vendo a tele na sala, meu irmán saira. Fun dá-los bos días e aguanta-los comentarios de vaia horas. Nin sequera me decatara de que aínda non lles dixera que me botaran. A ver como llo explicaba porque moi claro tampouco o tiña eu. Entrei na sala e deixeime caer no sofá
    
— Botáronme do traballo — dixen sen máis, que brutiña son
    
— ¿Que? — papá
    
— Berta, ¿soñaches ou que ? — mamá — ¿Como te ían botar ?
    
— O cómo dígocho de seguido, se ó que te refires é ó porque, xa non cho sei — eu
    
— Por algo tería que ser — papá
    
— Fixen un desfalco papá, ¿de onde cres que saiu o chalé na sierra que che regalei polo teu cumple?— dixen eu un pouco alterada
    
— O que quería decir, se me queres escoitar — papá, cando se pon comprensivo entendo por que casou mamá con el, ata parece unha persoa, un sol vamos — é que che terían que decir algo, non poden coller e botarte sen máis, algo inventarían, ¿non?
    
— Dixeron algo dun reaxuste de persoal — eu
    
— ¿Botaron a máis ,logo? — mamá
    
— Non, só a min e a don Tomás mándano para Madrid, disque o ascenderon — eu
    
— Vaia por Deus — papá — para unha persoa decente que traballaba alí
    
— A parte de min quererás decir — eu
    
— Entendeches perfectamente o que quería decir, xa sei que non era o único
    
Collín e erguinme, deixeinos alí discutindo sobre o meu futuro. Volvín para a habitación e tireime na cama, case me deron ganas de volverme a meter dentro, se non fose porque abrira as cortinas e facía un día maravilloso, non hai nada máis bonito que unha tarde soleada de sábado. E fun de paseo.
    
Cando volvín, meus pais sairan tomar algo e meu irmán estaba en reciclaxe, para que logo falen das mulleres, ir e vir, esta camisa non, mellor o outro pantalón. Eu decidín rematar dunha vez ca historia das pezas sobrantes para que quedase todo a un lado dunha vez. Extendín todo-los papeis enriba da cama e conectei o ordenador. Insertei o disco e comecei polo primeiro dos ficheiros.
    
"Seis. Sub un. O comenzo non decía moito. Había unhas fotos dunha fabada ou algo parecido, comida en calquera caso, algunha desas fotos estaban nun dos papeis. Ben, polo menos vai coincidindo algo, sigo avanzando e máis fotos, de bebidas, modelos posando en roupa informal, nada novo". E cheguei ata o final para comprobar que non había ninguna outra cousa.
    
"Seis. Sub dous". ¡A hostia!. Chegaron os marcianos, mi madriña porque non estudiaría informática, se é algo básico para andar polo mundo. Sentinme como a maior ignorante do mundo. Agora comprendo a cara que poñen os da oficina cando falo dos activos e pasivos e a carallada esa toda. Se estudiara Informática en lugar de Económicas a parte de non estar no paro, agora entendería este rollo todo; para min que ó ordenador lle dou un chungo e non é capaz de asimila-lo disco. Seguro que é unha imaxe desas. As veces pasa cando me mandan unha imaxe ó correo, segundo sexa o ordenador véxoa ou teño un xeroglífico de tres pares de... xa me entendes. De calquera xeito con aquelo non tiña nada que facer, asumilo coma unha verdade universal e xa. Non se pode negar que a curiosidade por saber que eran tantos puntos, comas, arrobas, paréntesis, asteriscos era grande e nun momento de inspiración veume á mente o chiste da festa dos puntos pero unha vez visto para que perder máis tempo, xa lle buscaría xeito.
"Seis. Sub tres". Procedemento. Interesante, moi interesante. Primeiro selec
    
— ¡Berta! — meu irmán desde o cú do mundo — ¡Berta!
    
— ¿Que? — sen moverme da habitación
    
— Mira a bombona, que creo que se está acabando — Marcos
    
— ¿E logo, faltache moito? — eu
    
— Tía que me estou conxelando, acaba dunha vez — Marcos
    
Alí quedou o pobre todo afectado tratando de seguir co baño e recuperala temperatura. Eu por fin volvín a onde quedara.
    
" 1. Seleccionar unha ou varias imaxes escaneadas.
    
2. Insertar configuración en sub dous.
    
3. Proxectar resultado".
    
Estes eran os tres puntos que aparecían ó principio do apartado. Máis abaixo viña cada un desglosado. Sería algo relacionado con infografía ou como montar un anuncio. A verdade non tiña moito ánimo para miralo con atención así que saquei o disco e gardeino no caixón. Tamén recollín os papeis que tiña na cama. Agora xa tiñan un pouco máis de sentido. Só había partes da información contida no disco. Seguro que se foron extraviando ó ir de man en man. E que máis daba, tireime na cama, déralle o sol todo o día, ulía a vran, e soñei có deserto, magnífico, abrasador, tranquilo.
    
— Berta — unha voz súave — Berta
    
— ¡Que! ¿Que hora é?— espertei toda alterada, desorientada, pensando que era pola mañán e que chegaba tarde
    
— Tranquila — mamá — se vas seguir durmindo mellor que te metas debaixo das mantas, vaite colle-lo frío
    
— Quedei durmida
    
— Veña, tápate ben — mamá
    
— Non, non, voume erguer — dixen intentando desperezarme — xa vou
    
— Bueno, ¿queres que che faga algo para cear?
    
— Non, xa comerei calquera cousa
    
Tan pronto como se pechou a porta volvínme deitar, para coller forzas para erguerme e sen querer quedei durmida outra vez. Cando por fin espertei eran as tantas, e non sabía se merecería a pena erguerse; pero como non tiña sono, pareceume que durmira moito, fun por algo de comer. A casa estaba en silencio, así que tratei de non andar a tombos con todo coma sempre, collín un par de iogures, un plátano, pan e chocolate. Unha vez completado o menú, que por certo non era moi satisfactorio porque a esas horas sempre me apetece unha pizza, un asado, ou algo similar, fun para a habitación; para non facer ruido máis que nada, a miña habitación estaba entre o cuarto de baño e a medianera có outro edificio, alí tiña bastante liberdade de movemento. Unha vez repostas forzas xa me sentía en plena forma e púxenme, por fin, en serio có expedientes que substraera da oficina. En resumidas contas só me quedaba un día para decidir se me eran útiles ou non. Así que volta a comezar, decidín pasar das follas porque só traían parte da información, e ademáis era mellor centra-los esforzos nunha cousa e despois na outra. Abrín o expediente sub un. Mirei as fotos unha a unha, ampliadas. Había como unhas cen. Todas eran dalgún producto, agás as últimas que tiñan só palabras en grande, como "beba", "fume", "merque", e algunhas máis do mesmo estilo, concentrando todo o anuncio nunha imaxe ou nunha palabra. Eran imaxes bastante agradables, as fotos eran preciosas, gustoume moito unha dunha praia que tiña moita vexetación, coma se estivese no medio da selva. Unha vez collido o ritmo metinme có sub dous, sen moitas esperanzas de sacar algo en limpo; pero cando se fan as cousas con optimismo sempre se chega a algún lado. Abrín o arquivo, con calma Berta, non te tires dos pelos aínda... volveron a aparecer os chirimbolos eses, se polo menos me apuntara a unha academia de informática cando traballaba, cando tiña cartos para paga-los cursos, erguinme da silla e comecei a dar voltas pola habitación, e voltas e máis voltas, e mirei pola fiestra, que noite bonita facía, aínda se vía algunha estrela, e que tranquila parece a cidade vista desde aquí, todo vai máis a modo. E cando me cansei dei a volta e mirei para a pantalla do ordenador, estaban xa bailando as estreliñas, toquei unha tecla, e saíron os marcianos de novo, alonxeime da pantalla e mireina, por se era un rompecabezas ou algo así, e vaia, os métodos tradicionais sempre funcionan. Se a mirabas desde lonxe podías apreciar que estaba dividida en cadros, baixei có cursor, es unha artista; muller, son as fotos do sub un en código, para esto tanto rollo, mira ti que misterio. E seguín avanzando, máis abaixo despois do que, posiblemente, serían as fotos, vin o que xa parecía un organigrama, ou como se lle chame, eran comandos, ordes; desto lembrábame da informática que estudiara no instituto, cando nos ensinaban a facer programas para resolver ecuacións matemáticas... let non sei que, input non sei canto, print non sei que máis... mira ti e eu que pensaba que aquelo era a prehistoria... ó mellor este expediente tamén era bastante antigo. Así que en resume, tíñamos unhas fotos, as mesmas fotos en linguaxe informática, e un programiña de funcionamento. Pois xa era algo, polo que me lembraba do sub tres había que seleccionar unha foto, insertala no dous e proceder.
    
Despois de todo aquela noite estaba resultando bastante interesante, e con bastante máis entusiasmo que ó principio abrín o subtres; efectivamente, procedemento, as tres liñas básicas que vira antes, e un pouco máis abaixo viña un apartado. Proxección. E unha parrafada inmensa, có avance rápido contei tres ou catro páxinas. Había que lelo, a curiosidade estaba dirixindo os meus movementos.
    
"Proxección, para a proxección da imaxe ou imaxes desexadas recoméndase un entorno relacionado ca mensaxe que se desexa transmitir, posto que deste xeito a imaxe exterior, que é a que primeiro percibe o espectador, prepara a mente deste para absorve-la segunda mensaxe que é a que queremos que prevaleza. Poderíase decir que a primeira sería o abono para que froitifique a segunda, é un medio, un vehículo seguro, potente e moi eficaz. O espectador non sofre trauma algún ó percibi-la segunda imaxe se sigue na mesma liña da primeira e, ademáis, a asociación de ideas é moito máis forte e rápida neste caso. Se, pola contra, o medio empregado é unha secuencia de imaxes non relacionadas pode, non só non alcanza-lo obxectivo desexado; senón tamén crear na mente do espectador unha serie de sensacións contradictorias que o leven ó rexeitamento total da emisión, tanto da primeira imaxe coma da segunda. Se tomamos como exemplo a emisión de imaxes sobre bebidas refrescantes o medio idóneo a empregar sería un filme sobre o deserto ou algún ámbiente cálido en extremo ou actividade física que situase o espectador no punto de necesidade dunha bebida refrescante, se nese momento está absorvendo a segunda imaxe, que sería a da bebida, o espectador asociará a necesidade de refrescarse a esa bebida. Existe outra corrente que asegura que o efecto é o contrario, é decir que a segunda imaxe é a dunha bebida refrescante a primeira terá que ser a dunha paisaxe xeada, por exemplo, porque así asociarase a bebida ó frío xélido. En calquera caso, deixando á marxe opinións e correntes, o que si é imprescindible é non conmocionar ó espectador, xa que ademáis de ser un esforzo inútil por reconducir unha mente pode producir un resultado bastante obvio de desconcerto e facer dirixir miradas de sospeita cara o producto que se está ofrecendo. Sería inútil unha segunda imaxe dun filete nunha emisión vexetariana porque a xente vexetariana convencida sinte unha repulsa total cara os alimentos cárnicos, e polo tanto pode senti-la tamén cara a primeira imaxe. Se se está falando só dunha pequena emisión esta reacción non tería maior importancia; pero en emisións a grande escala convén ter extremo coidado na selección do medio e da segunda imaxe porque unha reacción masiva, reiteramos, pode capta-la curiosidade de elementos non desexados".
    
E aí parei, é incrible, non se trataba da montaxe dun anuncio, falaba de publicidade subliminal, Deus; pero se é ilegal. Mi madriña, ¿que clase de cousas se facían na axencia?... aínda ía dar cós osos no caldeiro... sempre fun un pouco dramática. Non seguín lendo, o que viña despois eran un par de teorías sobre as cores e formas máis axeitadas para o medio. Alucina vecina; ó pecha-lo arquivo deille ó explorer a ver se atopaba por algún sitio a data de confección do arquivo; non a vin, o que si aparecía era a data da última modificación, era do 94. Bueno non fora capaz de consegui-los números do desastre pero alo menos tiña un posible motivo del; tampouco parecía moi desencamiñado supoñer que alguén estaba empregado métodos pouco éticos e que nalgún momento se lle foi a man, ou cometeu calquera outro erro e por eso se lle viñeron enriba. De calquera xeito, había que ter en conta que a empresa sofrera unha crise económica e en principio unha cousa non implicaba a outra, a non ser que os clientes ó ve-la situación da empresa marcharan ou que ó non lle poder ofrecer certos servicios deixara de interesarlles a axencia. Quen sabe, agora máis ca nunca lamentaba non te-la axilidade suficiente para colle-los disquetes das contas antes que ninguén. Tampouco me cabía moito na cabeza que aínda existise este disco, suponse que o terían que confiscar, ou que a persoa que realizase estas operacións o tivese sempre baixo a súa custodia. Desde logo se eu tivese a clave segreda de acceso á cámara acorazada dun banco non a deixaría ó alcance de calquera, e menos ó alcance dunha pardilla que non ten nin idea de nada e que anda metendo o nariz en todo. Non conseguía lembrar se Domínguez, ou calquera outra persoa, imos darlle o famoso beneficio da dúbida, me viran ca caixa dos disquetes algunha vez; seguramente non, sempre aproveitaba cando non había moito movemento, porque ó fin se eu consultaba eses arquivos era porque tiña algún problema có meu traballo e certamente dábame vergoña admitilo; e preguntarlle ó meu xefe era pouco menos que pedir unha humillación pública a berros. E aínda había outra cousa que me estrañaba, de paso que desapareceron os discos da contabilidade porque non desapareceu este. Ese era un dato significativo, porque as persoas que sabían deste disco tiñan que se-las mesmas que coñecían a situación reflexada na contabilidade; ou mellor dito, se coñecían os datos que esta reflexaba tamén sabían o que os causara, o disco verde, sen dúbida. E ben, que se podía deducir de todo esto, ou ben que a persoa interesada en oculta-la información pasou por alto o disco verde, ou se esquenciu ou pensou que xa o destruira; ou ben sabendo da súa existencia pensou que era irrelevante a súa desaparición, quen se ía molestar en consultar eses arquivos, posto que os da contabilidade son máis tentadores, e de consulta-los alguén que importancia tiña, non había quen o poidese relacionar con nada; ou, tamén é posible que a persoa que substraera os discos da contabilidade era alguén que sabía a historia a medias; é decir, ningunha das persoas implicadas. Que maravilla, esto estábase poñendo dun interesante... Era hora de durmir algo, aínda que estaba completamente despexada, xa chegara meu irmán e eso indicaba, non facía falta mira-lo reloxo, que era bastante cedo xa.
    
— ¡Berta!!! — meu irmán — ¡son as doce, érguete que chegamos tarde !!!!
    
— Vaite duchando ti, que eu xa me ergo — así te derritas ca auga quente, que mala uva hai que ter para poñerse a berrar así
    
— Eu xa — di abrindo a porta de golpe — me duchei, apura
    
— Que présa tes, tranquilo a avoa dixo que non comíamos ata as tres
    
— Si, pero papá dixo que nos viña buscar á unha, como non esteamos preparados vainos montar bulla


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega