Ese sábado meus
pais non paraban de discutir, miña nai quería ir pasa-lo día por aí,
no campo ou ir a praia; papá empregaba o argumento de que aínda era
moi cedo e que o sol estaba moi baixo; pero mamá non pasaba polo aro e
meu pai cada vez alterábase máis. Como non tiña nada que facer
díxenlle a mamá que íamos no-las dúas e que pasábamos daqueles
loubáns. Collémo-la estrada, coma nas pelis americanas, e fomos cara
onde nos levou o vento.
Cando
volvemos, na cidade respirábase ambiente post—contenda, mal sinal, a
xente abatida polas aceras cargando cas bufandas e os banderíns ca
desesperación de estar vivindo unha inxustiza, en realidade tampouco
era para tanto. De calquera xeito o colorido dáballe un aspecto festivo
á cidade, é bonito ver á xente con ilusión pola rúa, defendendo...
un equipo de fútbol.
A primeira
cousa que me estrañou foi ver a meu pai todo contento tirado no sofá.
— ¡Que,
papá! ¿pasacheste ó enimigo? — eu
— ¿Por que
o dis? — papá
— Non por
nada, é que me parecía que perdéramo-lo partido, a xente non tiña
cara de moitos contos — eu
— A xente, a
xente — papá
— Pero a ver
home — miña nai — ¿como quedastes? ganaríades, polo menos. Tanta
leria polo partido de hoxe e se por enriba perdestes
—Ganar,
ganar, para vos un equipo non vale nada se non gana, hai que entende-lo
fútbol coma un deporte — dixo meu pai empregando toda a filosofía do
bo entendido de fútbol
A miña nai
sooulle a cachondeo e foi sorrindo victoriosa cara a cociña polo día
desastroso que vivira meu pai; non quixo vir conmigo, pois fastidiouse
que perderon, que me veña agora con disimulos, ha ha. A min doume un
ataque de pánico. ¡Era imposible!, había que investigar.
— ¿Ó final
o tío conseguiu as entradas? — eu
— Que ía
conseguir, coma sempre esperou ó último momento e non quedaban nin de
tribuna — papá
— Home a
tribuna non iríades de todo-los xeitos — eu
— ¿Como que
non? tal día coma hoxe, un partidazo, Berta, foi un partidazo — papá
— Daquela
quedastes aquí toda a tarde, moi pronto marchou o tío — eu
— Pois non
quedamos non — papá
— ¿Ai non?
— eu
E meu pai
mírame ordeando que pregunte dunha vez e que o deixe en paz, porque
aquelo xa estaba parecendo un interrogatorio
— Baixamos
ó bar, botábano polo canal — papá
DEUS!!!!
— ¿Polo
canal?— dixen eu cando dei pillado o corazón que corría escaleiras
abaixo e recuperado o alento
— Si, Berta,
si — dixo papá algo picado — os nosos partidos tamén os poñen no
canal, xa ves hai quen lles dá máis mérito ca ti — e cambiando de ton
— foiche un partidazo, tíñalo que ver. Disfrutamos coma enanos,
despois fixemos unha festa e todo.
Chegou miña
nai ca cea e serviu a meu pai mentres lle rosmaba que xa que estivera
todo o día na casa podía ter el a cea feita, e que non sei que e tal.
Ó colle-lo cartón de leite decateime do nerviosa que estaba e atopei a
miña cara no cristal da alacena cun sorriso victorioso. En realidade
son algo malvada. Pero mira meu pai que contento está, meu pobre,
disfrutou do partido, non pode estar mal facer que a xente disfrute do
que lle gusta... Deus, xustificábao!¡Un monstruo!, ¡son un
monstruo!... en todo-los sentidos.
O luns á
hora de comer papá estaba moi alterado porque no traballo discutira cun
compañeiro, meu pai dixera algo de que o partido fora precioso e ó
outro non lle gustou moito. Meu pai contouno-la discusión con todo
detalle, e con só ve-la cara de meu irmán, ó que todo aquelo lle
soaba máis ben a vacile, xa me dei por satisfeita. Claro que cando se
ergueu para marchar e lle puxo unha man na cabeza e lle dixo "así
e todo, os do baloncesto sodes ben máis civilizados", case me
emocionei. Meu irmán non daba acertado ca mandíbula para pecha-la
boca, e ó mirar para min e verme coma se o que dixera papá fose o
máis normal do mundo pensou na posible existencia dun universo paralelo
e que todo aquelo era polos exames que o estaban toleando.
— ¿De
verdade que non lle notas nada raro a papá? — Marcos
— ¿Raro?—
falsa
— Serán
imaxinacións miñas, daquela — Marcos
— Eu que
sei, estaba moi alterado pola discusión esa — eu
— Si, será
eso — di sen moito convencemento, meu pobre
A costa
abaixo comezou o día do partido no que se decidía cal dos dous equipos
en cabeza ganaba a liga. Na cidade do equipo ganador a festa foi
tremenda, aínda lembro cando pasou aquí. Sen embargo, non foi esta a
noticia de primeira plana en todo-los xornais, non, non foi. O que saía
en primeira plana era a festorra que se estaban pegando os que quedaron
de segundos, que a ninguén lle estrañaría se fose un equipo que
acababa de ascender a primeira; pero non só levaba en primeira a tira
de tempo, senón que eran rivales á morte dos ganadores. As noticias
destacaban a enorme deportividade dos seguidores de ambo-los dous
equipos, que se a festa do fútbol, que non sei que; e a cada cousa que
decían, e a cada celebración que se facía a min quitábanme anos de
vida, o meu si que era un corazón partío, sentía como paraba de
latexar. O terror invadírao. ¡Pero que carallo fixo ese desgraciado!
púxenllo ben claro, polo menos a min pareceume moi claro, "na
próxima emisión", non puxen nas vindeiras, nin en todas, nin...
¡será mamonazo!. Críos, para que te fies destes vermes inmaduros. E
rezaba, rezaba coma nunca.
Supoño que
o que lles puxo a mosca detrás da orella foron aquelas negociacións do
convenio colectivo de non sei que gran multinacional no que... fai falta
ser burricán... os representantes dos traballadores, despois dunha chea
reunións, manifestacións, protestas, incluso fixeran algunha folga de
fame, van e din que non lles importa cobrar menos, esto si, escamou ás
autoridades. Poideron pensar que era un intento de desorientar á
patronal; pero a posterior firma do convenio demostrou que era palabra
firme. Claro, tanto fútbol, tanto fútbol, se visen os documentais da
dúas non lles había pasar tal.
E a miña ruina total foi cando en
determinado xornal saiu unha noticia que repetiron en varios noticieiros
da tele. A noticia falaba dunha posible manipulación dos medios
dirixida a reconduci-la mente do espectador cara determinados obxectivos
predeterminados. ¡Que sutil!. Esta noticia falaba máis ben dun complot
da patronal; pero pese a ser desmentida deixara unha forte pegada, os
medios de comunicación audiovisuais comezaron a perder audiencia, a
tele estaba baixo mínimos, nin o cine tiraba; eso si o teatro e os
espectáculos en vivo aumentaron sobremaneira. O que me consolaba era
que ninguén che podía obrigar a facer algo se realmente non querías,
así que cada un que analice a súa conciencia, e con argumentos coma
este fun erguendo o ánimo. En cuestión de dúas semanas todo volvera a
normalidade, a tele ofrecía o mellor de si, a radio entregada ós seus
oíntes, todo cunha paixón de primeira vez, con ganas de ser aceptados.
Por fin un respiro. Case todo arreglado, menos o de aquel convenio, a
patronal unha vez firmado non se volviu atrás, de calquera xeito, o
soldo desa xente era coma dúas ou tres veces o dunha persoa normal que
realiza o mesmo traballo, así que tampouco era para cortarse as veas,
no fondo eles tamén o sabían.
Tivera unha entrevista ese día e parecíame
que me saíra ben, quedaran en chamarme ó día seguinte se a pasaba,
para quedar para a seguinte. De camiño á casa pasei polo locutorio, xa
había tempo que non escribía ningún correo e non se pode deixar tanto
de lado á xente. O día anterior adicárao por completo a revisa-la
páxina da empresa para prepara-la entrevista e enredara tando tratando
de rete-la máxima información posible para quedar ben, que nin tempo
tivera. Non había moita xente, porque era hora de cear supoño; estaba
por alí o meu cómplice involuntario. Mirei o correo e tiña bastantes
que responder, sóupome mal descoidar tanto ós que me escribían, ó
final, eran o único que tiña; incluso había un de Fran que decía
"¿onde te metes?" el sempre tan escueto, non lle gustaba nada
escribir; pero sempre me mandaba trapallada, tíos en pelotas, sexi bois
e cousas desas. O encargado non facía máis que pasear dun lado ó
outro, mirei a hora porque normalmente está aberto ata as dúas ou as
tres da mañán, pero el parecía impaciente. Pouco a pouco a xente foi
marchando, eu fíxenme a sueca, xa que me puxera quería rematar,
ademáis é que me resulta irresistible saber que teño correo e non
lelo, e unha vez que o leo mira que non responder... Sen contarme a min,
o último en erguerse foi o rapaz este, o inmaduro, que cando o pille
esfóloo...
— Tranquilo, tío; peor teño que estar eu — o
rapaz inmaduro
— É que o ten ben merecido, ese tío é
gilipollas — o dependente
— Mira, eu, como se vaia da lingua,
desenténdome de todo; digo que non sabía nada e que el andivo nas
miñas cousas, non a vou pringar porque ese retrasado se vaia de guai —
o rapaz inmaduro
— Non te pases, algo temos que facer — o
dependente
— ¿Facer? que aprenda a te-la boca pechada, se
se quería tirar a unha tía que fose de putas — o rapaz inmaduro
— ¿Cres que o ficharán? — o dependente
— Que van fichar, en canto lle pregunten e
vexan que non ten nin puta idea de nada déixano, do que teño medo é
de que largue o da emisora — o rapaz inmaduro
— Xa sabes como é — o dependente
— Claro que o sei; non, se a culpa é toda
miña por non saber estar calado, non sei porque volo contei todo — o
rapaz inmaduro
— ¡Ei! a min non me metas, que eu nin palabra
— o dependente
— Mira, tarde ou cedo han vir por aquí — o
rapaz inmaduro
— ¿E que? — o dependente
— ¿E que? ¿non lembras que unha das emisións
a fixemos aquí? — o rapaz inmaduro
— ¡Hostia! — o dependente
— Vannos empapelar a todos, que cho digo eu — o
rapaz inmaduro
— Ó mellor é o que dis ti, cando vexan que
non ten nin idea pasan del — o dependente
— Xa; pero xa os orientou, porque dalgún sitio
o tivo que sacar, ademáis seguro que se vai da lingua, que cho digo eu
— o rapaz inmaduro
— Sabendo como é — o dependente
Falaban con toda tranquilidade, para min que
nin se decataban de que eu aínda estaba alí, ou que pensaban que
estaba xorda
— ¿Onde o teñen? — o rapaz inmaduro
— Súa nai dixo que en Elviña — o dependente
— ¿Como está? — o rapaz inmaduro
— Mal, o seu neniño... miña nai bótame a
culpa a min, di que o enleei e que lle botei as culpas a el — o
dependente
— Non jodas — o rapaz inmaduro
— Xa — o dependente
E doulles a risa tonta
— Tes que recoñecer que a tía estaba de
primeira — o dependente
— Si que estaba, razón de máis para
mosquearse — o rapaz inmaduro
— Algo xa sabían, se non ¿que andaban facendo
alí? — o dependente
— Que van saber, andarán rastreando todo, a
ver que pescan — o rapaz inmaduro
— Pois a esa ascéndena — o dependente
— Meréceo, foi buscar ó parvo do lugar e
manexouno ó seu antollo — o rapaz inmaduro
— A min tamén me pode manexar o que queira — o
dependente
— E a min, con decirche que case me dan ganas
de entregarme se me cachea ela — o rapaz inmaduro
— ¿Que imos facer? — o dependente
— Ti decir que non sabes nada, ¿que vas facer?
non vas perde-lo traballo por enriba. E eu xa verei, se non o soltan
mañán irei por alí e contareille-lo da emisora — o rapaz inmaduro
— E o da mensaxe misteriosa — o dependente
— Non sei, pódenme acusar de cómplice, aínda
que eu non sabía de que ía o rollo — o rapaz inmaduro
— ¡Joder, tío! ¡sabías que normal non era!,
ou polo menos a segunda vez si que o sabías — o dependente
— Xa; pero non me podes negar que foi
emocionante. Non sei, igual o digo, eu intentei saber quen a mandara e
non o dei localizado — o rapaz inmaduro
— Pero eles si o van facer — o dependente
— Pois que pague quen sexa, ó final
utilizoume, ¿non? pois eso tamén ten un prezo — o rapaz inmaduro
— Máis ben, deixácheste utilizar — o
dependente
— Non sei que che diga, seguro que é alguén
que me coñece e sabe o curioso que son — o rapaz inmaduro
— Alguén que te coñece fixo, ¿se non como
sabía o da emisora? — o dependente
E de repente un silencio, doume a impresión de
que me miraban, non erguín a cabeza, seguín có que estaba por
disimular, intentando ver de esguello o que facían. E cós nervios
tirei o bolso, ó recollelo vin que estaban na porta mirando cara fora,
non sei que habería alí, non falaban. Metéronse dentro e canda eles
entrou outro.
— ¿Que? — o dependente
— De momento nada, non me deixaron falar con
él, quedaron alí os pais a ver, dixeron que me chamaban cando soubesen
algo — o outro
— ¿Aínda o están interrogando? — o rapaz
inmaduro
— Non sei, nin o vin, creo que falou seu pai
con el; pero non quixo decir nada diante de min — o outro
— ¡Joder, joder joder! — o rapaz inmaduro
— Mirade, se sabedes algo mellor que o digades
canto antes — o outro
— Xa che dixemos que non tíñamos nin idea da
historia esa, para min que o inventou todo para ligar ca tipa aquela — o
dependente
— Que o inventou está claro, ben sei como é;
pero a min dame que vós sabedes máis do que decides e se sodes un
pouco homes ides e botádeslle unha man — o outro
— Mira, Rafa está onde está por fanfarrón,
nós non lle temos culpa — o rapaz inmaduro
— O que queirades, eu marcho aló vós ca vosa
conciencia — o outro mentras sae
Pareceume un bo momento para erguerme e
marchar.
— ¡Joder! — o rapaz inmaduro
— Tranquilo tío, ti nin palabra, el non sabe
nada, o das emisións só o sabemos ti e máis eu — o dependente
— E quen me mandou a mensaxe — o rapaz inmaduro
Achegueime ó mostrador; pero non pareceu
importarlles, e mentres miraba o ordenador para cobrarme seguían ca
conversa:
— El está onde está por bocas, que se apañe;
non vas pagar ti pola súa culpa. Fixémo-lo por diversión e en canto
nos decatamos do que era paramos ¿non? — o dependente
— Si; pero eso non me fai sentir mellor — o
rapaz inmaduro
— Son trescentas — dime o dependente
— Gracias, ata logo — eu
— Moitas gracias, deica logo — dime
"Mañán, se non sae vou por alí"
foi o último que escoitei ó sair pola porta e doume voltas e máis
voltas na cabeza ¿para que ía ir por alí?, non fixera nada, en
realidade case lle obrigara, eu sabía perfectamente... utilizárao.
Pobres rapaces, non podía deixar que fichasen a aqueles crios, futuros
xenios, o susto xa o levaran, agora habían ter máis sentidiño. Eles
aprenderan a súa lección. Tocábame a min aprende-la miña. Apurei
tanto como puiden en chegar á casa, metinme na habitación e fixen unha
copia do anuncio e metino no bolso.
— Mamá, marcho, veño tarde — eu
— ¿Saes hoxe? — mamá mentres eu pechaba a
porta
Baixei a cen, asaltei un taxi que pasaba pola
rúa e fun á comisaria. Nunca estivera alí, coleime pola primeira
porta que vin aberta. Non se vía a ninguén sen embargo sentíase que
había xente, vin luz e fun cara ela, entrei, ninguén me fixo caso,
aquel debía se-lo lugar adecuado se non me botaban fóra sería por
algo. Preguntei nun mostrador que había na entrada e que era de
supoñer que sería o de información.
— Desculpe, viña por un rapaz que teñen aquí
— como dixeran que se chamaba, ai si — que se chama Rafael
— ¿Rafael e que máis? aquí hai moita xente —
dixo o axente moi serio, incluso se podería decir que borde
— Non sei que máis, é por algo relacionado
có da tele — eu
— ¿Có da tele, eh? — o axente
— Debe se-lo que leva Andrea — dille outro en
voz baixa
— Moi ben, ese caso lévao a axente Louzado;
pero está ocupada nestes momentos e non a podemos molestar, agarde
aquí un momento — érguese e vai cara o fondo da sala, torce por un
pasillo e pérdoo de vista
Na sala había un montón de mesas cheas de
papeis, ordenadores, non se vía case xente; andarían vixiando e
protexendo por aí adiante, en certo xeito era tranquilizador.
— Mire, atenderana os meus compañeiros — dixo
sinalando a un grupo que estaba ó pé da fiestra, agora a súa voz era
máis amable
Mentres me dirixía cara eles o de información
berra detrás de min.
— ¡Por favor! ¿podedes atender á señorita?
— o axente
Nin se inmutaron, seguiron ca conversa, ó seu.
Achegueime a mesa, eles van virando a cabeza cun certo aire indiferente
agás un deles que se me queda mirando coma se acabase de ver á cousa
máis maravillosa do mundo. Era alto, moreno, bastante forte; levaba
unha camisa branca de manga longa remangada ata medio brazo, e uns
pantalóns azul marino; era un tipo grande. Se non estivese tan nerviosa
daría a volta para comprobar se de verdade me estaba mirando a min, en
realidade era moi agradable, estábame derretendo. Sentíame coma se
fose unha supertopmodel, bueno, supoño que se sentirán así. Nun
momento que desviei a mirada, porque xa me parecía que me estaba
puteando, vin ó seu compañeiro reaccionando coma se de súpeto se
decatase de quen era eu e volveuse para evitar rirse na miña cara; de
pouco lle serviu porque a reacción foi en cadea e ó resto púxoselles
esa cara que teñen os chulos de discoteca, que se cren os reis do
mundo. O da camisa branca achegouse, seguía có seu sorriso engaiolador
e con aquela mirada, que para min que a poñía para desconcertar,
porque non era normal.
— ¿Dígame? — el con voz profunda de "en
que che podo axudar, guapa"
— Ven polo do rapaz que ten Andrea retido — di o de información desde a
entrada
¡Quen tal lle dixo! cambioulle a cara
completamente, cravoume os ollos ata o máis profundo da alma con rabia;
púxoselle unha cara de mala hostia que acojonaba. Os compañeiros
estaban tirados polo chan ca risa, cousa que o alterou aínda máis,
botóuseme enriba coma se me fose comer, menos mal que había unha mesa
polo medio.
— ¿E que? — dixo en ton repulsivo —
¿tamén nos vas contar que é moi bo rapaz e que non fixo nada?
— Seguro que estaba con ela no momento dos feitos — di o de atrás
— Si, ¿e que estarían facendo? — di el realmente desagradable — seguro
que son noivos formais
— Coma as outras sete que viñeron antes — di outro morto ca risa
— ¿E non será moi novo para ti? — di el
— Ó mellor gústanlle noviños — di outro case tocando o chan
— É certo, a ti gústanche novos — di él con seguridade
Falaban e falaban e non me deixaban nin
decir palabra, mirei desesperada cara o de información e vin como
baixaba a cabeza, estes seguían có cachondeo. O da camisa branca
estábase poñendo realmente noxento, si esa é a palabra. Veume ben,
porque entrara alí con medo; pero a actitude do servicio público
tocoume a moral de tal xeito que me devolviu a seguridade e de que
maneira. Metín a man no bolso, saquei o disquete e púxeno entre a cara
do tipo e a miña, supuxen que ese sería un bo lugar para que o vise.
— ¿Que é esto? — dixo extendendo a man
para collelo
Arredei o disquete e mireino fixamente
moi cabreada, tanto que incluso notei un certo arrepentimento no seu
rostro. Botouse para atrás, os compañeiros calaran e estaban atentos
ós movimentos do camisa branca das narices. Miroume, xa se lle fora o
desprezo do ollar e volveu preguntar:
— Dime, ¿a que viñeches? — esta vez ca
voz doce do principio
Agardei a ter toda a súa atención e con
toda a chuleria da que puiden botar man.
—Vin decirvos que o rapaz ese que tedes
retido non fixo nada. Veño — seguín — porque é a verdade, non porque
pense que é un encanto de rapaz, xa que teño entendido que é un
cretino; tampouco veño porque estea enrollada con él; nin porque me
gusten noviños, entre moitas cousas porque a vós non vos importa o que
me guste ou me deixe de gustar — parei para coller aire
— Eso depende — di un
O da camisa branca mírao e o outro cala
—Vin — sigo — porque quero que o soltedes
— ¿Ai si? — di o da camisa branca — ¿e eso por?
— Pois, por todo o que acabo de decir e ademáis porque a persoa que
buscades son eu
Ós que estaban detrás volveulles dá-la
risa e o da camisa branca miroume con ese ollar perdoavidas que poñen
os homes cando pensan que o teñen todo controlado.
— ¿Así que es ti? — o da camisa branca
— Si — eu
— ¿Si? — o da camisa branca, aquí o ton xa soaba a cachondeo
Collín o disquete e tireino enriba da
mesa
— ¿Que é? — el
— A proba de que son eu e non el — eu
— Haberá que velo, daquela — di el mirando ós compañeiros, e en voz
ben alta — haberá que pasalo polo antivirus — coma se eu fose unha
terrorista informática, e dalle o disco a un dos que estaba sentado e
el sigue mirando para min, estudiándome.
Miran o que hai no disco e fan unha
chamada, o da camisa branca ven cara min, e dime moi profesional
— Ven conmigo — el
Detrás de nós ven outro, o cachondo
mental, fomos para unha habitación, había unha mesa grande e varias
sillas; non había o espello que sae nas películas; pero había
cámaras. Eu estaba toda entretida observando cada detalle, creo que non
asimilaba a situación.
— Vai avisar a Louzado — dille o de
branco ó outro
Quedamos sós, sinaloume a silla
convidándome a sentar. Agora a súa mirada era a de alguén esgotado,
parecía desexar rematar canto antes. Agardou a que me sentara, colliu
unha silla e sentouse bastante preto, case pegado a min.
— Esto non é un xogo — dime en voz baixa
— está moi ben que queiras axudar a ese rapaz; pero o que dis que
fixeches é un delito moi grave ¿sábelo?
— Si — dixen eu, sen saber moi ben a que viña aquelo
— Estás a tempo de rectificar — el
Mireino sen saber se estaba trantando de
axudarme ou tendéndome unha trampa, nestes casos o mellor é deci-la
verdade e facer únicamente o que unha cre, pasando de almas
caritativas.
— Non quero rectificar — dixen con firmeza
El ergueuse decepcionado e foise cara a
porta, cando a abriu apareceu a famosa Andrea. A verdade, si era tan
guapa como decían, aínda que parecía que non durmira moito
últimamente, eso tamén lle pasaba ós outros. Detrás dela entrou o
impresentable, tiña a sensación de que se ría de min. Tampouco era
que os outros me tomasen moito máis en serio.
— ¿Que hai? — di o de branco
— Que hai Campos — di ela sorrinte — ¿que temos aquí?
— Aquí a "señorita" di que foi ela, que o rapaz é inocente
e ademáis tróuxonos un disquete un tanto — o de branco
— Si, xa o vin — interrompe ela — ¿e pódese saber como te chamas? —
dirixíndose a min — ¿a que esto aínda non cho preguntaran aquí os
meus compañeiros? — e mirou cara eles censurándoos
— Berta, chámome Berta — eu
— ¿A que non o sabíades? — mirándoos de novo — sabes, as veces
esquéncelles que son persoas — di con voz cómplice
— Non creas — di o petardo — aquí Campos sabe moitas cousas, ó mellor
xa o sabía — rindo
— Campos, Campos, ¿que imos facer contigo? — di ela
— ¡Deixádeme en paz! — el — temos cousas máis importantes das que
ocuparnos agora — outra vez con ese toniño
— Tes razón — ela — mira Berta, se é certo o que dis a cousa vai ir do
seguinte xeito, primeiro vas facer unha chamada a quen queiras, despois
buscaremos un avogado, un que coñezas ou un de oficio, tomarémosche
declaración e a ver que pasa. Aínda non che lemo-los dereitos, polo
que non teremos en conta nada do que dixeches ata o momento, así que se
te queres retractar de algo ou de todo aínda estás a tempo.
O de branco, o tal Campos, mirábame
fixamente, suplicando, como se desexase que dixese que todo fora unha
broma.
— Pénsao ben — di ela — se queres
saímos, tranquilízaste e despois falamos, Santi — dille ó noxento —
traélle algo, queres algo de beber, un café — a tipa era agradable de
verdade
— Non gracias, non quero nada — eu
— Moi ben, deixámoste — Andrea
— Non, non fai falta — eu
— ¿Seguro? — di Campos
— Xa cho dixen antes — e os outros dous miran cara el estrañados — e
repitoo agora, fun eu. Supoño que xa soltaríades ó rapaz
— Non, aínda, non — di ela
— ¿Como? — eu nerviosa
— Comprende que temos que verificar se nos estás tomando o pelo —
Andrea
— A ver se nos entendemos dunha vez — dixen eu armándome de paciencia —
fun eu a que realizou esa "maniobra", vamos que fun eu a que
manipulou a emisión dos partidos, trouxen o disquete do que me servín,
e non creo que haxa outra forma mellor de demostralo. De calquera xeito
é máis do que ides ter nunca, e ademais se tedes un pouco de cerebro
saberedes que o rapaz estaba fanfarroneando, nunca na miña vida o vin
diante, nin sei como é; pero supoño que non será moi difícil ver se
está mentindo — có ton un pouco alto
— Dacordo — di Andrea — supoñamos que todos sabemos que o rapaz non ten
moita idea de que vai esto; pero terás que recoñecer que algunha
tiña, porque este non é un tema que saia precisamente na primeira
plana dos xornais
— Ai non? — eu arqueando a cella
— ¿E que pasa — di Campos — ti es Deus, ou que?
— ¿Perdón? — digo eu sen saber de que vai
— Que se es Deus — repite el achegándose — ou como explicas senón que
saibas que ó rapaz lle gustaba Andrea; falas coma se o presenciases
todo e non lembro verte no lugar dos feitos
— Teño poderes — non o podo crer, saiume sen pensar, vaia situación
para vir cas miñas tonterías
— Eso estivo ben — di o tal Santi — polo menos ten sentido do humor
— Cala tío, esto non é unha coña — Campos — moi graciosa
— Déixao, se non o sabía ela acábasllo de contar ti — Andrea — a
rapaza éche lista
— Vamos, Andrea, claro que o sabía, ¿e non serás ti — volvendo a min
— a que o estás inventando todo?
— Si, para ligar contigo — Santi — non me digas máis — rindo
— Home — Andrea — caso pechado, o das emisións era a tapadeira dunha
banda de seductores de policías — cachondeándose do de branco
— Sexamos realistas, o máis probable é que o escoitase todo nalgún
ciber; pero mirade que pinta ten — Campos
— ¿Que me vas decir, que porque che pareza a personificación da
inocencia non puido ser? — Andrea — ela di que foi, e saberáo mellor ca
ninguén
— Bueno, se non vos importa — eu — gustaríame rematar con esto canto
antes, que soltedes ó rapaz dunha vez para que poida seguir ca súa
vida e non angustiar máis á súa familia
— As súas ordes maxestade — Campos, có seu encanto
— Xa che expliquei como funcionaban as cousas, ¿non? — Andrea firme
— Si; pero agora vouche explicar eu cómo vai funcionar esto — mi
madriña, cando me poño... — ides soltar ó rapaz agora mesmo, eu firmo
unha declaración que vou escribir en canto me deixedes un papel e un
bolígrafo e retamará todo
— ¿E pensas ir ó cárcere así, sen máis? — Andrea
— Non, non penso ir ó cárcere — e quedei tan ancha
Campos saiu da habitación a toda présa,
para min que lle dou algo e precisaba reanimación; Santi saiu detrás
del porque, o pobre, non daba aguantado ca risa; comezaba a caerme ben,
era un cachondo mental. E Andrea miroume decíndome que me pasara de
chula, creo que deixei de caerlle en gracia, erguiuse e marchou pechando
a porta tras dela. Quedei soa, pensando no que dixera, en que non ía ir
ó cárcere, non sabía moi ben como; pero xa se me ocorrería algo.
|
BVG
Voltar atrás
