Visualizar colaboración

Que mágoa
                              que o meu pranto
                              non sexa aliviadoiro
                              de ollos de noitiña
                              carpindo bagoas de orballo.

Que Ledicia
                              que o eco dos meus berros
                              ergueran gorxas
                              famentas de migallas

Que tenrura
                              encher peitos baldeiros
                              que pingan fillos amoreados

Que pracer
                              poñer teito
                              a mans espidas
                              a osos encoirados

Que tristura
                              bandullos aireados
                              peitos sen mamas
                              teitos a rentes do chan
                              pupilas desenganadas

Canta dor
                              seguir o curso
                              de vidas disecadas.

E-MOCIONS