Estoume vendo dende arriba.
Debo ser eu, véxome moi inchado. Da boca
sáeme un tubo que vai dar a un aparello, non para de facer un ruído
asmático que me pon moi nervioso. Nos brazos teño agullas espetadas
que van dar a bolsas de líquidos, claros, escuros, de sangue. No dedo
corazón puxéronme coma un dedal que non me sacan nunca, é máis, se
me cae, veñen a présa a poñermo no seu sitio.
Teño frío, téñenme en coiros, só cunha
saba dobrada por riba das vergoñas.
Cóidanme ben, as veces ata me falan,
pregúntame como me encontro mentres me repoñen as bolsas do que sexa,
aínda que saben que non lles vou a dar resposta. Si, agora é que non
podo, non coma cando era neno e só falaba o preguntado, ca cabeza
baixa, sen deixar de mirar para o chan, era un rapaz máis ben tristón
e retraído, todo me daba vergoña.
¿A ti que che pasa para que non te rías
nunca? Preguntábanme na casa e fóra. Eu non sabía que dicirlles, só
que non me saía.
Ata que non casou Berta, unha prima de meu pai, non caera na conta da
existencia do bebedizo que faría de min outro. O longo dese día,
chamoume a atención coma os maiores ían transformando os seus
comportamentos; antes do casamento estaban nerviosos, mentres durou a
cerimonia calados e emocionados, no banquete xa lle empezaron a afogar
as garabatas, sacaban as chaquetas e colgábanas nos respaldos das
cadeiras, falaban a berros, rían sen xeito e non paraban de beber. No
que máis me fixaba era en meu pai, que sen ser un home falador, dende
que tiña o lado a botella de tinto de Barrantes, non había quen lle
calara a boca nin quen lle afastara a botella da man, cantou e todo.
Decidín probalo.
Fíxenme cunha botella que milagrosamente quedara sen dono e púxena a
morro, o primeiro grolo non me gustou nadiña, tiven que tapar o nariz
para seguir bebendo, parei cando as arcadas alertaron a miña nai,
vomitei un pouco, máis algo debeume de quedar dentro que se me pintou
un sorriso na cara que non era quen de tirar, todos se rían o mirar
para min, menos miña nai. O pouco tempo o pescozo caéuseme para o lado
coma cando se emborrachan os pavos polo Nadal.
A partires desa, sempre que quería estar alegre e ver o mundo a cores
zurráballe o viño, as agachadas, claro, e esto non só me facía estar
contento, senón tamén deixar os medos a un lado e atreverme a case
todo, ata o punto, que os meus amigos empezaron a terme en conta.
Achégaseme alguén vestido de verde, o primeiro que lle vexo e a parte
de enriba do gorro de papel que trae na cabeza; nos pés, os plásticos
eses coma os das bolsas da froitería, trae unha lanterna na man,
levántame as pálpebras e enfoca dereitiño as meniñas dos ollos;
sendo eu, non sei como non me cega esa luz, o certo, é que me vexo non
facendo nin intentos de pechalos. Mírolle a cara cando a levanta para
examinar o aparello que esta na parede, enriba da cabeceira da cama e
que fai uns debuxos coma os perfiles das montañas, ou tamén coma tetas
repetíndose sen parar.
Xa sei porqué se me ocorreu o das tetas, a da lanterna é unha muller,
antes de marchar comproba que as bolsas teñen líquido de abondo.
Eu si que lle teño metido líquido de abondo o corpo. Cando fun mozo, o
viño xa non me facía os efectos do primeiro e para mocear, había que
ser enxeñoso e picante se querías que as mozas che fixeran algo de
caso. Os solisombra, mestura de coñac soberano e anís do mono, pasaron
a facerme compaña e a seren a causa de que os días se me volveran
máis de sombra que de sol.
Bo, non hai que esaxerar, penso que polo menos, axudáronme a casarme,
senón, non creo que eu fose quen de pórlle fronte a ningunha muller.
O día que me casei con Mercedes, foi o primeiro que se enfadou comigo,
a noite antes fun cos amigos de esmorga e case non chego a igrexa, cando
ela me veu a cara de trasnoitado que tiña, púxose a mirar para outro
lado e non me dirixiu a palabra sequera. Nun intento de mellorar aquela
situación, déuseme por querer facerme o simpático no momento de
cortar a tarta, collo o sabre cas dúas mans, levántoo por riba da
cabeza e o grito de: deixarme só, espétoo na mesiña que sostiña a
tarta, acabou todo no chan. Nin que dicir ten que esa noite non quixo
durmir comigo, a verdade é que eu tampouco estaba en condicións de
portarme coma un home.
As cousas foron de mal en peor, eu veña a beber e a beber de farra cos
amigotes, ela veña a berrar todos os días, mañá e noite, sen
descanso.
Non sei por qué non parei nesa actitude, cando era máis rapaz bebía
para estar a altura dos outros, para que non me rexeitaran, cá Mercedes
pasábame o contrario, canto máis estaba ela en contra miña máis eu o
seguía a facer, non me importaba o que lle parecera, eu quería ser
alegre e punto.
O luns, cando cheguei a casa non estaba, xa o entrar notei un silencio
oco, na habitación a cama baldeira, non lle din importancia, esto
pasaba moitas noites que ía durmir ca filla no cuarto do fondo. Estaba
moi canso, agradecín non vela diante para non ter que escoitala.
Cando me levantei non estaba.
As doce non estaba.
A tardiña non estaba. Subeúseme o sangue a cabeza, metinme no coche
disposto a traela polos pelos se facía falta, vía todo vermello e un
ruído na cabeza que non me deixaba pensar. De repente, fíxose de noite
e todo quedou en silencio.
Non sei que pasa, os de verde andan a correr dun lado para outro, agora
veñen todos cara aquí, un pónseme a dar golpes no peito cunha man
enriba de outra, a da lanterna trae un carriño cuns cables que rematan
en dúas pranchas, ponmas no peito e vexo como me despego da cama, así
dúas ou tres veces, levantan a cabeza cara o aparello da cabeceira que
agora só ten debuxado un punto luminoso que vai de un lado a outro,
míranse entre eles e o dos golpes no peito tápame a cara cunha saba
branca branca.
|