BVG     Voltar atrás

     Onde o mar pérdese tralo horizonte, nun afastado lugar, existe unha illa misteriosa, salvaxe e recóndita. Tanto é así, que a primeira vez que cheguei alí namoreime daquel lugar. Non sabía cómo chegara, quizais foi todo obra do azar o porque a vida mesma é un inmenso remuíño de cores, un inmenso labirinto no que debes escoller o teu propio camiño. Eu vivía nunha pequena casa. En cada un dos seus ventanais había un armazón de ferro forxado no que se debuxaban figuras cando amencía, o sol despegaba seus raios, proxectábase a súa sombra na parede, de modo que aquelas formas inertes cobraban vida e viñan espertarme.
     O outro lado da miña casa, había un pequeno xardín e un pequeno horto, xunto a un arroio que fluía transparente e lento mentres nel bebían os paxaros. Sempre me asombraba ver como as plantas medraban a partir dunhas simples raíces, mentres o seu único afán era loitar para nacer, sobrevivir e ser respectadas, azoutadas pola suave brisa ou repousadas pola choiva. Pensar que naquel lugar podía haber tanta vida, enchíame de xúbilo.
     Un dos meus maiores praceres era botarme no campo para contemplar como as nubes viaxaban, o mesmo tempo que as súas formar variaban, gardando semellanza con simples obxectos cotiáns: un rostro, un árbore (cunha pouca de imaxinación)
     Cando lavaba gustábame pasar entre a roupa húmida. Era como se algo fresco acariciara a túa cara.
     Pasear por sendeiros estreitos e pedregosos, ver ós campesiños recollendo a súa colleita, con pracer e entusiasmo tras unha longa espera, coas súas miradas perdidas no horizonte, pensando si o vindeiro ano poderían subsistir co que a nai Terra ofrecíalles ou se as sementes resultaban ser as adecuadas para os seus cultivos.
     As fachadas das casas, por aquel lugar, eran brancas, aínda que o color a penas se distinguía, debido ás enredadeiras, que eran o seu abrigo e protección, xunto a ela sempre había arbustos, cheos de froitos silvestres.
     Algunhas anciáns, coas súas mans envellecidas, pero sempre útiles, dedicábanse, cada tarde, a facer as súas labores. O seu carón, tiñan unhas cesta de palla, onde colocaban as súas madeixa de la, extraída das ovellas que pastaban o coidado de xoves mozos.
     Entre as madeixas, colocaban a chave da casa, que adoitaba ser de grandes dimensións e algo pesada.
     Os nenos xogaban alegres realizando múltiples travesuras, tales como roubar laranxas para esconderse logo entre os frondosos trigais, para non ser vistos.
     Pero é o sol, o que dende a orixe da historia, ampara aos homes que transitan entre dous mundos.
     Parece un espellismo, una encantamento, pero existe...
     Todo ser humano desexa atopar un lugar no mundo aínda que soamente sexa ó final cando o atopemos.
     E como un preludio dunha peza musical, sabes cómo comeza pero non como termina, porque depende de quén execute a composición.
     Os catro elementos uníronse, para crear este espacio que a tan pintoresco e curioso como unha pintura impresionista.
     Oír galopar ós cabalos, o voar dun falcón sobre a súa presa fan que este sexa un universo cheo de vida.
     Todo aquí era diferente, era un espacio afastado, que permanecía para sempre na memoria e no corazón.
     No meu diario sempre escribía tódalas impresións, dende a relación con aquela xente que unha vez foi presentada, hasta os pensamentos e recordos da miña vida pasada. Todo producía en mín un efecto, unha sensación, non experimentada.
     A escola da vida ensinoume a aprender sobre o que me rodeaba para converternos en fillos das estrelas e cos métodos máis inverosímiles subsistir para poder vivir.
     O que máis me apaixonaba, era o pequeno porto que había nunha das calas. Alí os pescadores ían buscar un apreciado exemplar, somerxendo as súas redes no mar, aínda que debían pagar a cambio co sacrificio da espera.
     De vez en cando, gustábame pasear pola praia e recoller conchas de distintas formas e texturas ou cunha pequena rama facer debuxos na area, ó mesmo tempo que escoitaba ás gaivotas que planeaban na costa, en busca de alimento ou descansaban apoiadas nas rochas.
     Permanecer alí hasta que escurecera e a lúa reinara sobre a paisaxe, mentres vaidosa, reflectía na auga súa eterna beleza. Dende aquel paraxe, camiñar e entrar nunhas escondidas covas perforadas entre as rochas, era o maior dos meus anhelos, porque podía escoitar o canto do vento que se desvanecía nos meus oídos, enredaba meus cabelos e facía voar meus pensamentos que se perdían no tempo, que por alí non pasaba nunca, pois este non nos inquietaba, porque sabíamos que el non nos impedía aproveitar das cousas bonitas que nos rodeaban, e á vez ocuparnos das nosas tarefas cotiáns.
     Alguén dixo algunha vez que os días do futuro alzábanse como unha ringleira de velas prendidas: algunhas teñen chama viva, outras están torcidas porque escolleron mal o seu camiño e outras, desfeitas, porque consumíronse nos seus problemas e ambicións.
     Sempre me pareceron estremecedores os días futuros, pero para mín son como unha ventá que non sé cando se abrirá ante mín para mostrarme o seu contido. Aínda non atopei o mecanismo para conseguir abrila. Penso que é mellor así, pois deste modo non poderei planificar unha vida inexistente. Quizais sexa mellor a sombra da dúbida...
     A árbore da vida sigue e seguirá entretecendo os acontecementos e a morte seguirá cortando os seus fíos, na vida destas xentes e nas que poboan outros lugares da terra.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega