A despedida

Xosé Ruiz Leivas

Aquel habíache  ser o derradeiro verán que pasara só

     Aquel habíache ser o derradeiro verán que pasara só. Tres facia que soterrara a súa Carmela dunha doenza tan longa que xa cavilaban os dous que había de morrer doutra cousa e non daquel dor de osos que a foi deixando tullida pouco a pouco . E xa que había de ser o derradeiro, tiña que ser ben sonado. Pedíralle a súa veciña do bar onde comera moitas veces nestes tres anos, que lle cociñara un pito, ben mol e con moito prebe, pois xa sabia que el non tiña tantos dentes como para andar co xantar moendo na boca. Levaronlle o xantar á casa tal e como lles pedira, pois quería despedirse de todo aquelo, da casa, da cama, da fiestra pola que tanta veces ollou o mundo de fora, da mesa, do coitelo seu, da culler e da cadeira que lle tivera conta dos osos tantas veces, así que puxo mantel na mesa e percurou telo todo como cando o facia Carmela.
     Puxo dous pratos, un para el, outro para ela, para súa Carmela. No dela puxo unha fror. Despois sentouse a mesa, serviuse a sopa e mentras lle enfriaba, cavilou un pouco.
     Nestes tres anos, non deixara a casa por que nela tiñan a un vello amigo, o can, Tizón, para máis señas. Vello como estaba ¿a onde había ir si o deixara só?. Era una obriga mantelo ata que un dos dous faltase e tocoulle o can primeiro. Foron tempos de soedade so compartida cun can vello e as lembrazas de todo o bon e mal que lles pasara. Xa todo o tiña amañado na Residencia da Terceira Edade, cando morrera o seu amigo, iría para alí, para que o coidasen e pensaba que tamén para non estar só. E xa que a sopa seguía quente aproveitou para falar con aquel prato vacio.
     —Non te anoxes conmigo, rapaza, xa sei que aquí está a nosa vida, é lei que a deixe, coma fixeches tí. ¡Si! ei deixar no faiado o berce de Monchiño, aquel que nos turnabamos a abanear cantandolle o neno a nosa felicidade para que se durmise. ¡Ei deixar tamén a almofada na que me bicache antes de te ir o ceo!, ei deixa-lo aparador onde gardache sempre a roupa nova das festas. ¡Lembraste! Cando aquel caixón se abria era festa rachada Carmela. Garabata nova para mín e para tí, ¡miña ruliña! O corpiño de seda da cor da roseira que te facía princesa. ¿por qué me deixache só, rapaza?.
     Non esperou contestación, encheu a culler de sopa e tragouna máis por afogar o pranto que se asomaba que por fame. Despois comeu o pito, gustoulle, limpou os ósos e buscou o prato de seu amigo Tizón encheullo con eles. Saiu da cociña ata horta e a sombra do castiñeiro da aira nun montiño de terra pousou o prato. Non falou, non dixo nada, pero no seu corazón sentiu un ladrido de can agradecido berrandolle a palabra ¡Adeus, amigo! E tamén gracias. Por que aquel Guau Guau que sentiu, ven sabía o que era. E por iso dixo:
     —¡Non lle dias ó rabo, can, que aínda as ergue-la terra!
El tamén lle dixo ¡Adeus! pero só o escoitou o can aló no ceo dos cans. E volveu para a casa. Deixou todo como estaba, ¡Que naide tocase nada! Porque aquelo era a vida de dous que ía a desaparecer e quería lembra-lo asi como sempre fora. Colleu a maleta coas poucas cousas que ía necesitar, e coas fotos que tiña da famila. Pouca cousa, Ela, el, o fillo, e o can. Pechou a porta e esperou so a que chegara o coche co ía levar a súa nova vida, onde tería con quen falar. Alí o menos tería telefono para falar algunha vez co seu fillo Monchiño.
 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega