BVG     Voltar atrás

Acougue, se quere falamos máis tarde, entendo perfectamente como se sinte, desgraciadamente neste traballo un afaise a situacións así Non axente, non...non creo que me atope mellor un par de horas máis tarde nin uns días, nin toda a vida... É normal que agora pense así, intente lembrar se había algún motivo que lle fixera tomar esa decisión Todo o contrario, estes días eran o comezo dunha nova vida, volviamos a ser felices ¿Non o foron sempre? ¿ Está casado? Pasamos momentos duros pero queriámonos ¿Outra persoa? Si, houbo alguén, pero significou tan pouco...os dous o sabíamos " Nin olladas, nin bicos, nin verbas alleas, só os nosos corazóns saben, esquecen e aman..." "Helena e eu vivimos un ano moi duro: a perda do noso primeiro fillo ao pouco de nacer, os problemas de alcohol que afogaban a miña esposa, o meu lío cunha compañeira do traballo onde me perdín eu... Creo que ela sospeita algo ou o intúe... E xurdiu esto, un fin de semana nun faro, unha extravagancia miña o unha escusa para salva-lo noso. "Vacacións diferentes, sensacións de aventura" rezaba o folleto. Unha illa perdida no Adriático, un faro-hospedaxe do século XVIII... e unhas paisaxes abraiantes enriba do mar, acantilados de máis de 100 metros de alto. Ao mellor podemos esquecer o moble bar e o servicio de habitacións. ¿Porque non? Quizás Helena atopase a inspiración necesaria para unha novela de amores e tempestades. Ela é escritora, aínda que fai tempo que no encontra motivos para imaxinar nada.  Alugamos un veleiro en Dubrovnik. Enchémolo de provisións e izamos velas coa dúbida de si as palabras volverían a fluír con naturalidade despois de tanto tempo sen falar. Helena volvía a abrir seu vello caderno, parecía ca brisa mariña lle devolvera a esperanza. En cuberta afanado con manobras e cabos non botaba de menos nada ni ninguén, non lembraba o bonito que era o sorriso de miña muller, enredada cunha manta de abrigo e mordendo inxenuamente a pluma antes de pensar que iría agora. Ao verme absorto mirándoa, ergueu unha man a modo de saúdo para recordarme que sempre estivera alí e eso fixo sentirme fondamente egoísta." O duro sol do mediodía garabateaba sinuosos reflexos de auga no casco do barco. Amarrado no pantalán da pequena e abrupta illa, balanceábase con suave cadencia acariciado por un mar sereno e refulxente a vez. Helena baixaba aquel angosto e repenicado sendeiro alegre, tarareando unha melodía sen letra e co sorriso prendido nos beizos. Antes de descargar a equipaxe, un par de horas antes, fixeran o amor no mesmo iate ¡tanto tempo perdido entre os dous! Non lembraba cando empezou a distancia e de súpeto, sos no medio do océano, volveran a coñecerse. Como hai tres anos en Lisboa cando colleu un taxi a medias cun rapaz nunha espantosa tarde de chuvia, el ía ó mesmo enderezo casualmente, ó hotel Lapa Palace, quería ver a presentación dunha novela que o fascinara irremediablemente, a autora, unha escritora nova, descoñecida para el, unha tal Helena Swan. Comentou con nerviosismo que chegaban tarde... ela non puido reprimir un amplo sorriso nunha expresión mestura de vergoña e orgullo Non se preocupe, a puntualidade non é unha das miñas virtudes,o meu nome é Helena... Helena Swan. Helena tiña moitas outras virtudes, fermosa, intelixente, divertida o máis natural era namorarse dela, así o pensou Marc que acababa de ser nomeado director dunha prestixiosa firma de software na capital lusa. Era un home atractivo, sofisticado e cosmopolita é tiña por diante unha próspera carreira profesional. A partir desa anécdota empezaron unha historia, el ofreceuse a ensinarlle Lisboa e a cidade converteuse en escenario dun amor inevitable. En tres anos as cousas cambiaran moito, un feito tráxico que marcou a ambos, enturbou unha convivencia que semellaba irreconciliable. Agora tan sorprendente como aquel orixinal encontro, as faíscas volveron prender na antiga cinza e a nostalxia reviviu como nos lumes das primeiras noites. Tamén volvía a recuperar a inspiración que a convertera naquela deliciosa e elegante novelista pero sobre todo volvía a ter a Marc o seu lado, no seu mesmo leito respirando a mesma paixón e os vellos desexos Esquecera o neceser nun dos camarotes do barco, para evitar máis camiñadas pesadas rexistrou nos caixóns e estantes por si precisaban algunha cousa máis alí arriba. Debaixo dun pixama engurrado atopou o móbil de Marc, tiña unha sinal pestanexante que anunciaba a recepción dunha mensaxe sen abrir, quizá fora algo persoal, traballo sen dúbida...non puido resistir a ansiedade e a incerteza dunha mala intuición, senón tiña importancia tampouco o tiña esa indiscreción..."Cariño, ¿ vas facelo? Non temos outra solución. Ten valor" Cae fulminada como se lle disparasen na cabeza, todo deulle voltas nun remuíño de desesperación, odios e traxedia. Arrastrouse ata a cama aínda quente coa pegada dos invisibles corpos que apenas nada ardían espidos en furioso pracer. Helena chorou todo o que os seus ollos puideron verter e sentiuse como unha personaxe dos seus dramas, unha personaxe desgraciada e sen vida, víctima dunha conspiración infiel Despois de intres de silencio cruel oíu ao lonxe as voces de Marc que preguntaban o motivo da tardanza ¿ por que Marc? ¿ por qué? ¿tanto a amas para facer isto? Limpouse a cara e saíu a cuberta para recibilo, borrou a mensaxe sen saber porque e entregoulle o móbil o seu marido Ah! ¿ estaba no barco? Tiña que facer unha chamada urxente e tiven que usar o teléfono do faro, oíase fatal pero puiden falar e amañalo todo...Cariño ¿ estabas chorando? ¿ por qué? Son tan feliz, Marc - murmurou Helena rodeando a seu home cos brazos - bícame outra vez, como hai un rato, dime que me queres Xa o sabes preciosa Dimo: Quérote Helena Quérote Helena, sempre te quixen Eu tamén Marc " Nin olladas, nin bicos, nin verbas alleas, só os nosos corazóns saben, esquecen e aman..." ¿Lembras? Si —vacilou baixando a vista— aquela dedicatoria do ultimo libro que escribiches, tiñas razón querida, só os dous, non volverei afastarme de ti, nunca, seremos un, eternamente. Helena finxiu esa tarde o mellor que soubo. Despois da cea el propuxo ver a lúa dende un atrevido miradoiro, ela asentiu a aceptou o seu destino fronte ao home que amaba, quizás se enganara porque os ollos de Marc non podían mentir tan ben. Avanzou os últimos chanzos con pasos pesados e vacilantes signo que el adiviñou como vertixe inconfesable...no ultimo momento cando el a empuxaba suavemente ata a varanda coa escusa de ver as luces do ceo...todo nun intre fatídico, dous corpos bailando unha inexplicable danza de morte e un longo e desgarrador berro que sangrou a noite de luada apagándose nas fauces do abismo. Un instinto de supervivencia acabou precipitando a vida dun confuso Marc nos escuros cantís que o mar golpeaba entre estoupidos xordos de escuma. Derrubouse o ceo e a terra a vez e Helena non quixo mirar só quixo correr O eco resoou implorante nos oídos de Helena e alí se instalou agónico e penetrante durante a frenética carreira en busca do seu cuarto común. Seguía berrando e non calaba. Colleu unha botella de whisky de malta do aparador que Marc xa non lle agochaba como antes. Seguía berrando e colleu no cuarto de baño aquel frasco de pastillas para a depresión das que por fin en moito tempo puidera prescindir. Quería, desexaba, calar aquela voz que atronaba abafante fervendo nos seus miolos Entre tusidos e saloucos empezou a inxerir e beber cando un familiar son bufou amortecido do interior da mesiña de noite de Marc...¡aquel móbil outra vez! Seguramente esa muller que buscaba novas da morte planeada por aqueles amantes traidores Premeu o botón e leu: «¿Que non a podes deixar? ¿Que estas namorado dela? ¿E déixasme así?. Ódiote. Ela saberao» Cada vez gústame máis estar sola, eu e meu mundo ás costas, quixera ser feliz como calquera e formar familia e todo iso pero...non, as cousas foron doutra maneira. Mírate no espello un momento, aparento dez ou quince anos máis, a faciana esvaída, estas enrugas, estas olleiras, o corpo fraco sen formas...non me estraña que buscaras outra máis nova, máis vital, máis fermosa...nin sequera conservo un anaco da imaxinación e enxeño que tanto te namorara hai tres anos na cidade branca... Pero París tamén é precioso hoxe, na primavera luminosa dos boulevards, na inxenuidade dos romances reflectidos no Sena, nas bufardas soñadoras do Montparnasse... pode ser un doce retiro para ficar aquí despois de... ¡Xa está aquí ! ¡axiña! hai que volver a poñer a botella no seu sitio, enxuagar a boca, non creo que serva de nada, tanto ten...  Ola cariño, ¿que tal? ¿deches un paseo? a tarde está preciosa  Non, hoxe preferín escribir... ¿Cómo ? non o podo crer, dáme un bico...pero...¡volviches a beber Helena! prométechemo É incrible a habilidade que ten para descubrirme unhas pingas de whisky nos beizos e o pouco olfato ou ousadía para vir empapado nese perfume de muller. Eu tamén adoraba esa fragancia de lavanda e cedro por eso non te decatas pero xa hai moito que non a uso, tamén se che pegaba na pel cando aínda nos deitábamos na mesma cama. Por favor, hoxe non me des un sermón, tan so foi un traguiño para animarme, confía algo en min como eu confío en ti. Esta ben deixémolo, veña, ensíname o que escribiches Non, cando este acabado, aínda teño que darlle algunha volta Dáme unha pista polo menos ¿de que vai? De nosoutros ¿De nosoutros? ¿E cres que terá éxito? Ogallá, para eso escribo...e para espantar as vellas pantasmas Non sexas así... Cando nos coñecemos, prometín dedicarche a seguinte novela, pero... nunca houbo unha seguinte novela... ata agora Sería moi bonito Helena, nada me faría máis feliz...a propósito, eu tamén teño unha boa nova, hoxe pechei a reserva para a fin de semana seguinte, tivemos sorte, sei que a costa dálmata é unha marabilla. Nun faro, ¿non? ¿non estaremos demasiado illados? Así falaremos máis que de costume, por certo... teño que saír outra vez, só vin por uns documentos Traballo, claro Si o de sempre, xa teremos tempo para nosoutros o próximo fin de semana Si, todo o tempo do mundo, cariño... xa pensei na dedicatoria ¿queres oíla? Sabes que si Nin olladas, nin bicos, nin verbas alleas, só os nosos corazóns saben, esquecen e aman...

© 2006 Biblioteca Virtual Galega