Novos soños vellos

Clara Martín

Ti dicías

    Ti dicías ¡somos vellos! ¿recordas?, ti, coa túa cara de neno e o teu corazón tenro. ¡ti! si, ti e mais eu somos vellos. ¿Qué pasou para que fose asi? Inundaches a terra seca coa túa tristura, arrincaches dos beizos despedazados un sorriso inxenuo, ¿que pasou? Non te recoñecía, non existías aínda no meu estricto e xuicioso universo. Catro puntos cardinais rexían os meus sentimentos e chegaches ti, Amigo, co teu xesto inseguro y co teu olor a trevo, chegaches ti e mergulláchesme na anguria de fundirme co vento, os meus puntos cardinais agacháronse entre as follas das árbores e non houbo norte nin sur, senón ti, Amigo que, ó fin e ó cabo so fuches o reflexo dunha noite nun espello. E perdinme na nevoada dos recordos e arrisqueime a atravesala barreira do conceptual e do fantástico e, entonces foi cando chorei sen bágoas. Foi un pranto triste, moi triste e mireite ós ollos durante moito tempo e de súpeto sentimos que non tiñan prezo as palabras, nin os sorrisos nin os feitos. Venceramos ó omnipotente deus da realidade para traspasalo mundo dos desexos. E aquelo foi máxico e soñamos e soñamos, ata empaparnos e enfeitizarnos dun asombroso silencio. Pero o irreal non existe e os brazos do cemento apresáronnos ó único lugar verdadeiro e a razón devolveunos á terra e , entón, berrei sen voz, intentando non romper o feitizo, pero a maxia, pouco a pouco, foise desvanecendo. Réquiem polos nosos anhelos. Tocan ás campás da igrexa pola morte do tempo sen tempo. A agonía do abstracto, o estertor da ilusión, a expiración da noite, a morte dos soños coa luz do mencer. Entre lusco e fusco vimos o rostro do día que foi debuxando os perfís obscenos das sombras e que a escuridade da noite convertera en fadas. Esta é a derradeira bágoa que queda dunha noite de maxia. A partir de aquí, todo o que recordes, vello Amigo, so foi un soño, un vello soño.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega