Visualizar colaboración

A serea núa nas rochas do mar
do avó Froilán foi a súa senhor,
e anque a belida non podía falar
bautizouna Mariña e a desposou.

Os homes mariños, sen cola e sen voz,
choramos escamas tinguidas d' amor.

Valadares todo era agardar
un neniño peixe cal o Tritón
e no solsticio do San Xoán
meu pai espernexaba á luz do sol.

Os homes mariños, con pés e sen voz,
choramos escamas do corazón.

Por riba do lume á noite a choutar
quixer o conde co seu infanzón,
a nai-serea pensou tolear
e berrou "¡fillo!" con gran tremor.

Os homes mariños com'o qu' eu son
choramos escamas de Poseidón.

(Cantiga apócrifa i extemporánea que poidera ter escrita o trobador Martin Anes Marinho _s. XIII_, 
  baseada na lenda dos sereos recollida por Leandro Carré Alvarellos)