BVG     Atrás    Índice de Páxinas

                         Non hai para este home camiños estranos
                         máquina de arreo tódalas guchías
                         i as súas andolias ao longo dos días
                         avantan variles polos meridianos.
                                                  (Ben Cho Sei)


Unha vez que Ramuín achegouse a estrada principal ían a comezar para el os primeiros catanos da viaxe.
     O afiador deixou que subira a xente que tamén acudira en gran número desde diversos lugares e xa cando se dispuñía a subir ó coche este arrancou, polo que o home deu en berrar.
     -¡Pare compadre! Que nos tamén queremos subir.
     Entón o conductor disculpouse dicíndolle:
     -Perdoe vostede, pero é que como o vin coa roda pensei que seguía camiño.
     O Ramuín tencionou meter a roda pola porta, o que sorprendeu ó conductor, que lle recriminou a súa actitude e díxolle:
     -¡Que fai vostede? Non se decata que a roda non pode viaxar no medio dos pasaxeiros.
     E sen máis explicacións puxo en marcha o coche, pois xa a xente comezaba a inquendarse pola tardanza en saír. Así o afiador quedou como se di plantado no medio da estrada pero, lexos de acoquinarse, ollou para a roda e dixo:
     -Pepa, ti adiante eu detrás, veña. ¡Andolias ó camiño!
     E deste modo dirixiuse á capital, a camiñata non lle importaba por estar afeito a elas, sen embargo tiña medo de non chegar con tempo de coller o tren. Malia a sorte aliouse con el e recolleuno un camión que se dirixía a cidade cun fato de cabuxos que debido a xebralos das súas nais facían un grande estrondo abouxando os oídos.
     A fin chegou á estación onde collería os billetes para a fronteira e despois tería que coller outro que o deixaría directamente en París, onde o agardaba o sobriño da Petra, moito máis sociable que a tía.
     Xa nos andeis da estación aló producíanse as mesmas escenas de sempre: o bico da noiva, da nai, as apertas dos amigos ó despedirse, a faciana de preocupación dos emigrantes, reflexo do desacougo por non saber o que lles agarda, xentes que veñen dun lado e doutro con maletas, paquetes e demais bultos, a ledicía dos soldados que torna a casa... E a esto únense os que con grandes presas se dirixen ós portelos para coller o billete, entre os que se atopa Ramuín, que deixando a roda nun cornello agarda fouperiramente o turno para ser despachado, o que se produce despois de non pouca espera.
     -Un billete para París -dice.
     Entón o engargado de despachalo sóltalle unha retafia de consellos:
     -Leva vostede algún vulto de tamaño considerable.
     -Bon non creo que se lle poida chamar vulto a miña Pepa... pero se vostede o di... pois...
     -Entón, non hai voltas que darlle, son dous billetes -di o porteleiro.
     O afiador, sorprendido por estas palabras, di un pouco alporizado
     -¡Madia leva! Que teña que pagar tamén pola miña compañeira.
     Como o empleado observase no afiador unha actitude negativa a pagar dixo:
     -¡Escoite amigo! Acaso non vai ocupar un sitio como todo o mundo, acaso non vai a desgastar o asento coas súas posadeiras...
     Como a conversa xa se facía demasiado longa os que agardaban paciente o turno para coller billete comezaron en amosar o descontento e tamén trataron de espilido o Ramuín, así comentaba un:
     -Menudo paxaro, quería pasar a súa parienta sen mercarlle o billete.
     Eso mesmo digo eu, veña, que acabe dunha vez que se nos vai a facer de noite eiquí.
     Ramuín non lle quedou máis remedio que coller os dous billetes, unha vez que fixo esto dirixiuse ó cornello onde deixara a tarazana e como empurraba a máis dun, dixéronlle que non debía de ter presa, pois o tren traía un retraso bastante considerable.
     Entón para que a espera non fose tan aburrida entrou nunha baiuca, da que se podían oír os altofalantes anunciando as chegadas e as saídas dos trens.
     A baiuca tiña o estrado moi vello, de xeito que ó trepar enriba del as táboas rexían, as paredes indicaban pola pátina que as cubría grande humidade e unha antuca que se movía ó menos refacho de vento era a única luz que dispuña, xunto a que entraba por unha pequena xanela. O dono, de faciana moi curtida e cunha expresión seria e de poucos amigos. Nun recanto, sentada nun tallo, unha vella daba voltas e voltas a un vaso de leite tencionando esluir un terrón de azucre que tiña no fondo.
     Noutro lugar uns siaeiros botaban unha timba cunhas cartas que apenas se podían ver os debuxos polo amarfañadas que estaban debido ó seu uso a cotio. En fin outros bebían viño a pequenos gulapos para así facer que durase moito máis o contido. Este era máis ou menos o panorama que dexergaba Ramuín desde o mostrador onde se atopaba apoiado. Pediu un vaso de viño e dispúxose a esperar o tren.
     No seu recanto a vella deixou de dar voltas ó azucre e acaroouse ó mostrador a pedir un boliño de pan, pero o único que atopou foi a faciana fusca do dono da baiuca que lle dixo:
     -Máña cando teñas cobrado o saco de papais poderás tomar o boliño, por hoxe abondache co vasiño de leite.
     Sen tempos de escasece, fame, non hai fiuza de ninguén todos andan a espreita tencionando coller o que poden, cazar e non ser cazados.
     A vella olla para o Ramuín, el enxerga, polo que quita unha moedas do peto e dallas a vella, coas que xa pode comprar o arelado boliño.
     Pasan as horas e o Ramuín apura un vaso e outro para ir matando o tempo, pero xa a cabeza comeza a darlle voltas, debido que a calidade do viño e mala en sobexo. A cabo dunhas hora o taberneiro observa a súa inquendanza e preguntalle:
     -Vostede leva eiquí xa un chea de tempo sen que sexa moito preguntar ¿E que agarda a alguén ?
     -Pois si, agardo o meu tren .
     -Por hoxe xa lle pasaron tódolos trens que o debían de facer, se lle parece amoseme os billetes e poderemos saber cando o fixo o seu.
     O Ramuín amosallos o taberneiro, este comproba que o tren que el debía coller fora un dos primeiros en pasar.
     O afiador entre os vasos de viño que lle marearon o sentido e tamén ó distraese cos personaxes tan choqueiros que na baiuca entraban o caso foi que non se decatou do paso do tren. E por riba o taberneiro aínda botaba máis leña o lume como se di para preocupar o fiador, así dille:
     -Pero vostede ¿non oíu polos altofalantes o anuncio da saída do tren para Irún?
     O Ramuín decatouse de que non tiña disculpa algunha, pero tampouco estaba disposto a quedarse así como así sen facer nada, por tanto unha vez máis botou man da súa retranca e moi pereno dixolle o taberneiro:
     -Pois , si señor que escoitei ós altofalantes pero resulta que non anunciaron o nome do meu tren, xa que o tren que eu deseño non é para ir un, senón para ir dous, a Pepa e máis eu. Por tanto voua facer a correspondente protesta ó xefe de estación.
     O taberneiro non saía do seu asoro e xa cando o afiador saía da baiuca dixo:
     -Mira por onde estiven a falar cun tolo sen sabelo.
     Mentras o amolador dirixiuse cara o despacho do xefe de estación para facer unha reclamación. O xefe unha vez que o escoitou non saía do seu abraio e dixolle:
     -Pero vostede non escoitou ós altofalantes que anunciaban as saídas de cada tren ben as claras.
     -Si señor, pois eu teño un oído tan fino como o do raposo, pero eu teño que dicirlle que os meus biletes indican sen ningunha clase de dúbidas que é para ir dous. E non me dirá vostede que ese tren nomearono os altofalantes. Senon fan as cousas ó direito eu non teño que lles facer.
     -Así que vostede agarda o tren para ir dous. ¿Onde está o outro pasaxeiro?
     -Está arrumbado nun cornello agardando a que eu a empuxe, refírome a Pepa a tarazana.
     O xefe viu que as cousas que dicía aquel home eran un completo desatino, polo que lle dixo:
     -Entón vostede quere facer unha reclamación en toda regla .
     -Bon, diriamos que en tódolos renglóns que fagan falta
     O caso era que o xefe da estación xa se metera había uns días nun asunto serio polo que lle peligrara o posto. Aínda que como era normal a reclamación do Ramuín en principio como se di non tiña nin pés nin cabeza, non obstante, polo feito de haber unha reclamación xa traía consigo unha dura advertencia para o causante. Xa que as veces nin se leía en que consistían, bastaba só co feito da denuncia para encerellar a alguén nun lío.
     Debido a estas circunstancias que coñecía ben o xefe da estación, tratou de que o afiador se viñese ás boas, polo que dixo:
     -Mire, fareille unha autorización para vostede e...
     -A Pepa -tricoulle Ramuín- e senón é moita molestia poña tamén o seu nome nos papeis.
     De maneira que o afiador deste modo puido viaxar de novo sen perder os cartos dos billetes, ademais iría agora nun tren máis direto, así a chegada sería máis ou menos como a que tiña prevista se collera o anterior tren.
     Cando o xefe por fin viu que o Ramuín saía da oficina puido respirar tranquilo, entón un dos empleados que seguira a conversa desde a súa mesa comentou:
     -A esta xente tan ignorante non se debería deixar saír da súa aldea, a quen se lle ocurre andar con estas parvadas que causan riso.
     O xefe, que continuaba mirando pola fiestra, e ó decatarse quen a tarazana era a Pepa dixo:
     -Desde logo eiquí alguén estase a rir, o caso é que desgraciadamente eses non somos nós.
     Como a oficina estaba lonxe do andén por onde paraba o tren, o afiador tería que librar unha nova batalla, abrirse paso entre aquela furaleda de xente. Pois xa se vía ó lonxe como a máquina de vapor, arrousando unha chea de vagóns, daba a última curva semellando a unha serpe calandreando antes de facer a entrada na estación.
     Pouco a pouco íanse agotando os minutos de parada que o tren tiña, a xente apurabase o máximo, mesmo o Ramuín no seu afan de chegar o máis pronto posible atropellaba coa tarazana a un que outro viaxeiro, o que lle valía que recibise un montón de aldraxes que el parecía non oír, enviso como ía. De súpeto chegou o inevitable, o inconfundible torgo do altofalantes que anunciaban " ren rápido con destino a Irún estacionado en vía terceira andén segundo vai efectura a súa saída de inmediato".
Despois de non poucos esforzos conseguiu subir a un dos vagóns, uns minutos antes que a descomunal máquina dese o último asubío para anunciar a saída ó mesmo tempo que as bielas e manivelas principiaban os seus movimentos, xunto coas refachos de vapor. Hai que dicir que esto fóralle posible gracias a unha caritativas mans que lle axudaron, pois o subir a Pepa non resultara cousa doada.
     Agora atopábase ante unha nova tarefa, buscar un acomodo nun asiento, o que tiña a súa dificultade, xa que como era costume o tren ía ateigado de xente.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega