Suliñáronse os seguintes termos: tecedeira

A tecedeira de Bonaval

Páxina Anterior

Capítulo XVI (páxinas 201-210)

Páxina Seguinte

m4alopezferreiroatecedeiradebonaval0017.html
 
[páx. 201]


XVI


¿SERÁ O D' ANTES?


D
ESPAREXIDA a tormenta que por tanto tempo toubera metido o resollo no corpo aos gallegos, e en contino sobresalto aos habitantes dos nosos portos, pudo cada cal volver tranquilo aos seus quefaceres e siguir cas suas faenas. Tamen Gonçalvo quedou, por fin, en libertá pra volver a Compostela, despois de catro meses d' ausencia. Non mostrou moita fuga por ir a ver a Taresa, ou, a lo menos, non soupo desenredarse das fuchicadas que sempre se ofrecen nos viaxes, mórmente cando un ten que facer as cousas por si mesmo. Por eso, cando, ao outro día de chegar, se veu aa


[páx. 202]


tardiña diante deIa, doulle un brinco o corazon, e casi se repelaba de ter sido tan posma e de non haberse avispado mais para vir a vela.
     Os parabens que lle dou Catuxa, as perguntas que lle fixo, as conversacioes que lle sacou, déronlle pé para esbafar a pena que sentía por non haber vido mais antes. Alí ponderou os sete ponderares, o que tivera que sufrir en Boiro, as veces que estuvera tentado para virse a Santiago e deixar todo, cando se acordaba delas. Ao mesmo paso foy rifirindo as suas aventuras na ribeira do mar. A oílo a el, calquera pensaría que con soilo o seu bafo escorrentara aos franceses e arredráraos de chegarse aas costas de Boiro. Espricou moy por miúdo, cómo repartira as armas, como mosquetes, picas, chuzos e espadas, entre os caseiros do señor Froitoso e outros viciños de Boiro, da Puebla, de Lampon e de Abanqueiro. Contou as veces que fora aa vixía d' Ancados en Cabo de Cruz, desd' onde se escudrumaba toda a entrada da ría d' Arouça, para saber si había algunha novedá; describeu os fortes parapetos e estacadas que se fixeran n' algus puntos, pra defender as igresias eas casas onde había algo que botar a perder; os sustos e carreiras que levara, cando se descubrían algús barcos non coñecidos, e así por este tenor


[páx. 203]


foy relatando de seguido canto vira e fixera, sin mais interrución que as ouservaciós e perguntas que a veces lle facía Catuxa.
     E pasando d' unha cousa n' outra, dixo que a xente da Puebla e de Boiro que lle gustaba moito, que era moy legre e conversible; que había alí moitas festas, ruadas e romarías, e que él, si non fose pol-o que era, de boa gana se acustumaba alí. Ao recordal-o xentío e divertición que houbera nas festas de San Cristobo d' Abanqueiro, parecia que lle aformigaban as pernas e os brazos e que nlle buligaba  o sangre no corpo.
     —E cantas bailas botache? —saeu a esto Catuxa.
     —Boo lle estaba eu pra bailes —contestou, mirando de través pra Taresa;— algunha baila por compromiso ca xente da casa; no demais, tiña eu unha gana de bailar, como de sacar as moas.
     —Vaya! que si ti non bailas agora, que está no tempo ¿pra cándo o deixas?
     —Vosté moito fala; pero a chave do meu baile non
—a teño eu— repricou Gonçalvo, volvendo a mirar pra Taresa.
     —Quén che da creto.
     —Como quer que baile, tendo trabadas as alas do curazon!


[páx. 204]


     Así foy pasando o tempo, con estas e outras panxolas poI-o estilo; mais, sin tocar no punto prencipal, é decir, no punto do casamento; por que cando iba a falar desto, paricía que as palabras lle quedaban entarugadas na gorxa.
     Repiteu as suas visitas por cinco ou seis días arreo, hastra que, ao fin, sonroxado mismo de ter que tatariñar él por tan pouca cousa, rompeu unha vez desta maneira:
     —E logo, Taresa ¿cando tendrás por ben desatar as cadeas con que me tes trincado? Cándo da tua boca sairá ese sí, que me parece que nunca tiven que repelarme de non haber feito os posibres para ganar e merecer?
     Taresa, que xa había tempo qu' esperaba aquela embestida, contestou secamente:
     —Nunca che fun amiga de extender corre onde non che hei de poñer feixe, e si a ti che se da por envolverte en cadeas, que eu nunca toquei, non teño que che faga.
     Catalina, botándolle antes aa filla unha ollada non moy benévola, saeu a esto, dirixíndose a Gonçalvo e facendo un esforzo:
     —Taresa pasouche esta noite rabiando das moas, e non che está de bo humor.
    —Non sei cando o tivo pra min; pero si has-


[páx. 205]


tra as mismas pedras, co tempo, abrandan, é imposibre que non abrande o corazon da que sempre amei.
     —Vaite de ahí, pantomimeiro —enterrumpeu Catalina, en tono chanceiro e agarimoso, de medo que a filIa saise con outra rociada.
     O mismo resultado consigueu Gonçalvo en outras tres ou catro visitas que ainda fixo, hastra que un día que quedou soilo con seu amo, parolando despois da cea —E vamos a ver, cándo te casas? —preguntoulle de pronto éste— Ou foron augas que pasaron! Tanta fuga como tiñas antes por casarte, e agora seique che veu sempre o día cedo.
     —Non —respondeu o mozo, poñéndose como  unha brasa.— Nunca é tarde, si a dicha é boa —continuou, como pra compretar a frase.
     Aquela pergunta do señor foy como unha muxica que caese nun barril de pólvora. Gonçalvo non falou mais, mentras lle durou o tribolin que se lle levantou no peito. Asi que se atranquilou un pouco, prosigueu:
     —Pra a somana que ven, si Dios quer, si non é antes, xa lle darei a sua mercé a razon fixa de cando ha de ser o meu casamento.
     Pero non se crareou mais, porque tiña por bulra o referir que con todo podía contar me-


[páx. 206]


nos ca novia; moito mais que, respeuto desto, sempre él o dera por cousa feita.
     —Pois o que ha de ser, que seia logo —engadeu o amo— e xa sabes que o que prometin, non-o volvo atrás.
     —Ao outro día non tivo Gonçalvo labor de mais presa que ir aa casa de Taresa, e, despois de saludal-a a ela e mais aa nay, espetarlle a siguente pergunta: —E logo, Taresa, en qué estamos? ¿Cándo che pracerá de poñer fin aas miñas ansias? ¿Cando verei eu que a luz dos teus ollos alumee as teebras e as congoxas do meu peito? Cándo deixaras de folgarte en verme padecer e acorar? Mil veces estiven pra chamarte dura, dura como os croyos; pero sempre fuxin de ofender e magoar aa niña dos meus ollos; sempre me pareceu que esa ofensa viña a recaer toda enteira no mais íntimo da miña alma. Agora, dime, Taresa, si eu podrei sufrir por mais tempo a agonia de ver qu' o meu ben se convirte en tenaza que prensa e estrucha o meu peito, como o da mais vil alimaña! si podrei por mais tempo permanecer colgado sobre o fondo abismo que o medo de un non teu abreu aos meus pés.
     A todo esto, aa boa da moza unhas colores se lle iban e outras lle volvian. PoI-o que-se


[páx. 207]


lle demudaba a cara e poI-os movementos que facía, pensariase que a estaban retorcendo nun potro. Ao fin, peleando por desfacerse d' aquela camisa de forza en que parecía envolta, dixo con voz serena:
     —Pero, ven acá, Gonçalvo, ¿cándo che din eu pé para que che se metera na cabeza que a luz ou a noite dos meus ollos che podía dar nin quitar nada? ¿Por qué te has de empeñar en que esas ansias, que dís que padeces, esbafen no meu corazon e o atenacen e o apreten, como dís que tes o teu? ¿Por qué has de pretender que eu me colgue sobre un abismo, para librarte a tí do teu, que eu non abrin, nin nunca pensei tal? ¿Qué teño eu que che faga, si por a tua santa voluntá te encaprichas en te enfundir nun calexon sin salida? ¿Cándo eu che dín alas para que puxeses nunca en min o fito dos teus afás? Deixame, por piedá; non me persigas mais; porque é imposibre que encendas lume donde queres soprar con tanta furia. E non penses que non che me é penoso o ter que falarche así; pero sería a muller mais ruin, si non te desengañara.
    
Con que non, eh? ...Ben! contestou Gonçalvo, renxendo os dentes. Sin mais, colleu a porta e saeu esbufando.


[páx. 208]


     En todo o camiño hastra chegar aa casa, foy braceando e falando soilo. ¿Por qué Gonçalvo, que, ao prencipio, despois que veu de Boiro, parecía que traguía un pouco apagados os fumes amorosos d' outro tempo, mostrou de súpeto tanto empeño en vencel-a resistencia de Taresa e en conquistal-o seu amor? A decir verdá, o criado do Sr. Froitoso d' Ulloa volvera de Boiro, non como fora, sinón, pra o noso caso, algo remontado. A larga estancia naquelas mimosas mariñas, unida cas moitas consideraciós que él alí gozara, foy pouco a pouco influindo no seu animo, abrandándoo e dispoñéndoo a recibir novas impresióos. Vira alí moitas caras que él xa conocía; xa iñoraba tamén a moitas das personas con quen tivera que tratar, e, con esto, foylle fácele entrar en relaciós con viciños d' aquela terra, e parrafear con uns e con outros, e adiquirire metemento con moitos. E logo, cas inflas de que era criado da confianza do Sr. Froitoso de Ulloa, todo o mundo o agasallaba e lle poñía boa cara.
     O mismo esforzo que él fixo, ao principio, pra tornar de diante dos ollos a imaxe de Taresa, que o persiguía a todas partes e que tiña grabada no fondo do seu corazon, foylle borrando pouco a pouco as coores, as liñas e perfiles,


[páx. 209]


hastra deixala casque do todo esmorecida. Manexándose e axeitándose así, chegouse a acomodar de tal modo en Boiro, que se apañaba tan ben naquela terra como no mesmo Santiago.
     Mais, como xa dixemos, a primeira vez que volveu a ver a Taresa, o sangre no corpo comezou a reloucarlle, porque, como dí o refrán: «Onde houbo fogo, sempre cinza queda.» Pero non iba por ahí a auga ao rego, pra que Gonçalvo tomase tan a peitos o arrincarlle o si a Taresa. Aquel repintino avivecemento da antigua pasion, non era, aa verdá, tan forte que o puñese así tan alritado e fervente. Había mais que berzas na ola: había un oso, que él non podía roer, e este oso era a empencha que lle daba o verse posposto por Taresa a un chiquilicuatro como Rodrigo. E, para mais, esto sucedíalle cando o seu amo apurabao para casarse!
     A sua fogosa imaxinacion, afervoada poI-o recordo de chasco tan reverendo, revolvíalle o  seso e precipitabao nos discursos mais atravesados. —E para esto —dicíase él a sí mismo— din eu tantas pasadas! Para esto pasei tantas congoxas! Para esto estiven eu tanto tempo sin resollar e sin pensar en outra cousa! E todos estos recordos eran outras tantas laparadas que lle encendían e fogueaban o peito. E, para esbo-


[páx. 210]


char a carraxe que tiña metida no corpo, xurou e perxurou que se había de vingar de Taresa, e vingarse onde a ela mais lle doese.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega