Aires d'a miña terra

Páxina Anterior

"Tangaraños"

Páxina Seguinte

m5currosenriquezairesdaminhaterra030.html


[p. 141]


          TANGARAÑOS

      
A  D. EMILIO CASTELAR



                       I

   San Benito de Coba de Lobo
Ten n 'o cume un penedo furado,
De tan rara virtude ortopédeca
Que é o asombro d'o mundo cristiano.

   Cando nace un miniño tolleito
Seus parentes oférceno ó santo,
E mitido n'un queipo de vimio
Alá o levan, a festa en chegando.

   Y-aos dous lados d'a boca d'a pena,
Que Ile colle d un lado á outro lado,
Din a nay y-a madriña d'o renco
Pol-a gorxa de pedra pasándo-o:


[p. 142]


?Ten conta, santiño,
D'o meu tangaraño:
Doente ch'o deixo
Devólvemo sano.

   Y-ésto dito tres veces arreo,
Sin refolgo tomar nin descanso,
O coitado d'o entangarañido
Queda xa desentangarañado.
                  ? ?
   San Benito de Coba de Lobo,
San Benito quirido, meu santo,
Tamen eu, probe vella achacosa,
Que xa tiven de fillos un fato,

   Xorobados d'o corpo ou d'a y-alma 
D'a concencia ou d'os membros baldados,
Tamen eu vin buscar mediciña 
Pr'os meus nenos n'o voso santuario.

   E despois de deixarvos n'as aras
Seis perniles de porco cebado,
Eu tamen, eu tamen, de fe chea,
Repitin aquel místico ensalmo:

   ?Señor San Benito,
Meus fillos vos trayo;
Doentel-os deixo,
Volvédemos sanos.

   Por tres veces chorosa roguéivolo;
Todas tres sin me dar resultado,


[p. 143]


Y-os meus nenos entangarañidos
Morren todos entangarañados.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 



                       II

   Verbo ardente d'a gran Democracia,
Novo Cristo d'os povos escravos,
N'estes tempos nacido pra azoute
De verdugos, de reis é tiranos,

   Tí, que á miña profunda miseria
Vés traguer o consolo agardado,
Sin cubiza de laude, seguro
De ben probe e mizquiño agasallo,

   Quer con Dios teñas pauto, ou c'o Demo,
Tí serás dende agora o meu santo,
A quen diga, poñendo os meus fillos
Baixo ó teu proteutor patronado:

   ?Tribuno d'os servos.
Meus nenos che trayo;
Doentes ch'os deixo,
Devólvemos sanos.

   Pois cecais que tan pronto Iles chegue
O calor meciñal d'o teu bafo,
Os meus nenos entangarañidos
Quedarán desentangarañados.
                    ? ?
   Todos éles naceron saniños
Cal repôlos en horto pechado. 


[p. 144]


Mais despois, non sey cómo, torcéronse
E tortiños están ¡mal pocados!

   Este é crego d'entrambol-os remos
Aquel outro cacique d'o raño,
Este ten un Marat n'as costelas,
Dóise aquel d'un Sylock n'o espiñazo.

   ¡Troca en homes de ben estes mónstros,
Que nin mesmo que os viran meigallos:
N'unha gran xuventude d'estrelas
Esta gran xuventude de sapos!

   ¡Que logre un xiquera
D'os meus tangarañes!
Doentes ch'os deixo, 
Devólvemos sanos.

   Eu ben sey que por esta velliña,
Como queiras farás o milagro; 
Y-os gallegos entangarañidos
Vivirán desentangarañados. 


Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega