BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 147]      N'O CONVENTO    Anque m' apopupen, anque A porta se me atranque,

Teño d' entrar n'a irexa d'o convento. ¡Que estou escomulgado! Millor, ea:

Quen oxe non-o estea

Non merece d'a patrea acatamento.

E'xa verdá notoria,

Reconecida abondo pol-a hestoria, Q' ó que nunca pecou Diol-o condena. Testigos, n'o presente, o meu abade?

Dymas d' antiguedade?

Y-a sua candonga ?vella Madalena.

Pra trepar pol-a escada

Que viu Xacob n' un soño d' israelita, Ser ánxel n' estes tempos non val nada.

[p. 148] O que se necesita  E' ser monxa preñada  Ou crego sodomita.    Abrídeme esas portas,

Concencias farisáicas, almas mortas, Que faguedes de Dios un ruin caseiro, Cal si fôra capaz ó que s' atrasa  De polo a puntapés fóra d'a casa,  Deixandoo ó raso por non ter diñeiro.

Abrídeme esas portas! Eu aspiro D'a irexa n'o retiro,

Á perfeucion católica-romana.  Fincaréime ante os santos reverente.

E logo, suavemente,

Levaréime o copon baixo a sotana.    D' asesinos, ladrós e cabecillas Cheas estan as máxicas capillas

D' as vosas catedrales.

¿Por qué ll'hades quitar á un home honrado

A honra d' estar ó lado

De Loyola, d' Arbués e d' outros tales?...    Xa entrey, por fin, xa entrey. A luz febea,  A través d'as vidreiras de colores,    Os sembrantes d'os xustos alomea,

Xustos de pau sin vea

En que figo ó machado mil pirmores.

N'un sillon recamado

Estilo Luis XIV, eiquí sentado  [p. 149] Ó Padre Eterno miro, fusco, austero,  Está serio comigo por q'un dia Chaméille vello n'unha poesía... Pero o rapaz ben sabe que lle quero.

San Pedro, alá, co'a sua  Fenomenal gazúa,

Fáime acenos de rabia; acenos tolos.  ¡Éste non m' abrirá d'a groria as portas! Xogando d'o convento poI-as hortas C'un seixo abrinll'eu antes os miolos.

Máis lonxe, San Inacio Inquírime dispacio,

Como quen recordar quer unha inxuria,

E marmulla entre dentes Us ditos insolentes,

Non sey si d'odio, ou de feroz luxuria.

Eiquí bótame olladas

Pezoñentas, hidrópicas, vidradas, Un Cristo á quen neguey Ile creza o pelo; Alá vólveme a espalda, ameazadora,

Unha Virxen que chora...

Cal toda virxen ó deixar de selo.

Contra min roga pragas  San Farruco, o d'as chagas,

Porque quixen curarllas con nitrato; E pónseme á rosmar Santa Lucía, Porque quixen á un cego darlle un dia Xiquera un ollo d'os que ten n'o prato. [p. 150]    Pra tratárenme así tantas e tantas

Celebridades santas,

Moito debín pecar...; pero non tremo. Aló n'o fondo d'a deserta nave, Oyo á chamarme, lánguida e suave Unha vos delorida, a vos d'o Demo.

¡Salve, meu vello amigo,

Rival d'o Eterno, loitador antigo, Protesta viva contra a forza bruta! Baixo o pe de Miguel, que che dá guerra, Cal baixo d'o cazique a miña terra. Tí trunfas sempre n'a imortal desputa.

Eu téñoche cariño.

Non te topey xamáis n'o meu camiño Sin quitarche o chapeu pra darch' os días, Mentres outros católicos ben fartos De toparte como eu, quítanche os cartos Pra con éles mercar capellanías.

Xa de neno t' amaba.

Tí soprábasme a luz cando estudaba O latín d'o Pio V estrafalario, E facíasme rir de miña aboa Que co'as contas n'a mau, de doa á doa. Empedraba de sonos o rosario.

Sí, tí érasme querido;

Que eu pra querer nacin todo caido, Pra dar a mau a todo disgraciado; E tí fúchelo tanto hastr'o d'agora. [p. 151] Que, si quen máis domina é quen mais chora, Débeche estar á porta o teu reinado.

¡Ay, cántas aldraxadas, Ay, cántas xudiadas

Mereciches de Papas e Cardeales, Tí, que tantas irexas costruiches E que nunca un mal toxo adiquiriches Que cheirase á mostrencos ou destrales!

Contra Dios remelado

D'o Paradiso aló n'o abril primeiro, Fuches salvaxemente castigado. ¿Por qué aquel golpe pra faguer d 'Estade Ó tres non agardaches de Xaneiro?

¡Máis conta che tería!...

E por mal que che fose, estou pensando

Que tanto non sería,

Que as risas mereceses de Pavia Capitan xeneral con vida e mando.

Non foy él o primeiro,

Que de tí se bulrara chocarreiro. Lutero certa vez viuche as orellas E zorregóuche a cara c'un tinteiro: Volveute ver n'o medio d'un lameiro E persentóuche as nádegas vermellas.

Fóra Platon, aquel republicano

Qu' era caritativo anque pagano, ¿Quén te non maltratóu?... Santa Teresa,

Despois de ser tua amiga,

[p. 152] ¡Ingratitude atrós! púxoche a figa, Como m'a puxo á min certa Condesa.

Say d'ese altar, Demoro, Idolo q'eu adoro,

Say d'ese altar axiña e ven lixeiro N' a idá nosa á vivir, que te respeta, E n'ela con Voltaire serás poeta Ou con Monsieur Lessepps inxenïeiro.    Fásnos falIa. Os monárquicos partidos Teñen a pátrea á albitre de bandidos Y-a estrozalos contigo hemos de pornos Non loitarás con armas desiguales:

Os xefes principales

Levan as que ti levas: voto e cornos.

Pra vivir bástache eso,

Mais se non che bastar, sigue o proceso De Moret, e s' inda eso non che basta Faille á nova Rexencia a cortesía, E dende unha Embaixada á unha alcaldía Conta c'o que quixeres de Sagasta.

Non andarás folgado,

Pro, si algun diñeiriño tes roubado, Anque for d'un depóseto carlista, Y-a Roma vás y-ó Papa ll'o oferceres,

Cando d' alá viñeres

Virás Duque e virás lexitimista.

Á cencia, á industria, ó arte

Pódes tamen, si queres, dedicarte:

[p. 153] Vivir d'o merodeo D'o pensamento alleo

N'o cadro, n'a novela, n'a poesía; Faguerlle en vida ás nosas grorias guerra, E sólo cando está baixo d'a terra Acordarte d'a probe Rosalía...

Todo eso dá diñeiro

Y-algunha q' outra folla de loureiro, Que sempre loce ben n'a idá que corre; E máis prosperarás ?¡Dios n'os asísta!? Si t' afílias n'a escola realista E pós ventosas á Rodin, que morre. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Pois que te vés comigo, Demo, meu bon amigo,

Sayámos xa d'a irexa d'o convento. ¿Estóu escomulgado?... Millor' ea;

Quen oxe non-o estea

Non merece d'a pátrea acatamento.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega