BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 155]             SOBRE UNHA FOXA                                I    ¿Con que, morréu? ¿Diolo-o descanse... Desque

Os dioses se fan homes

Non se pode ser Dios, nin ser monarca

Desque os monarcas morren.

Eu, anque nunca fun seu cortesano,

O que é sentílo, sínto-o,

Y-a chorar non me poño por que d'eso

Xa tén encargo o Grilo.

¡Ou morrer, ou caír! Sempre un cadavre

Tiña que ser ó fruto

Dó xermen que deixóu Martinez Campos

N'o ovario de Sagunto.

[p. 156]    A Forza tenvos eso de espantoso

E tamen de divino:

Cal Dios é creadora, é cal Medea

Mata seus propios fillos.

Meditay, lampantís d'a monarquía,

Xunto á coba que s'abre,

E decime quê queda d'o voso ídolo

Si non ruina e sangue...

«Disgraciada República ?dixéstedes?

Sin poétas nin soldados.»

Todo estaba con vosco... y-é ese todo

Pavía e Lopez Bago.

II    ¿Qué faredes agora? As vosas liras

Están caladas, mudas;

D'a gratitú por elas non esbaran

As tépedas bagullas.

¿Qué faredes agora? Os vosos ollos

Están enxoitos, limpos.

Todo me dí que c'o ese rey que morre,

Morreu voso realismo.

E con todo, eu ben sey q' inda pensades,

Taumaturgos estoicos,

Rezusitar á Lázaro... somentes

Por matal-o de novo.

[p. 157]    Pensayno ben. As leis municipales

Y-os tratados d' hixene

Mandan dar terra decontado o's mortos...

¡Y-o voso morto fede!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega