JOÁN DE GAIA [B 1450 / V 1060]
Meus amigos,
pois me Deus foi mostrar a mia senhor, que quero mui gran ben, trobei eu
sempre polo seu amor e meu trobar nunca me valeu ren contra ela, mais
vedes que farei: pois me non val trobar por mia senhor, oimais quer'eu ja
leixar o trobar
E buscar outra razón, se poder, per que possa esta
dona servir e veerei se me fará sequer algüa ren, per que possa
partir mui grandes coitas do meu coraçón, e sei que assí me
conselhará o meu amigo, que me gran ben quer.
Ca doutra guisa non
posso haver i conselho ja per esta razón tal, ca eu, amigos, da morte
pret'estou, se m'a esto Nostro Senhor non val, pero da mort'hei sabor, a
la fe, ca, se morrer, dirán que me matou a melhor dona que eu nunca
vi.
JOÁN FERNÁNDEZ DE ARDELEIRO [B 1328/V 934]
A mi dizen
quantos amigos hei por que vivo tan muit'en Portugal, ca muit'ha ja que
non fig'i mia prol. Digo-lhis eu como, e vos eu direi, meus amigos, non mi
o digades sol, ca mia prol é de viver eu u vir vel üa vez a que vi por meu
mal.
E a est'hoje, quanto ben eu hei, nen me digades, amigos, i
al, ca enquant'eu poder veer os seus olhos, meu dano ja nunca
farei; mais mia gran prol vedes por que, par Deus, ca me querrá matar se
m'én partir esta gran coita que me nunca fal.
JOÁN GARCÍA DE
GUILHADE [A 229/B 419/V 30]
Amigos, non poss'eu negar a gran coita que
d'amor hei, ca me vejo sandeu andar, e con sandece o
direi: Os olhos verdes que eu
vi me fazen ora andar assí.
Pero
quen-quer x'entenderá aquestes olhos quaes son; e dest'alguén se
queixará; mais eu, ja quer moira, quer
non: Os olhos verdes que eu
vi me fazen ora andar assí.
Pero non
devia a perder home, que ja o sén non ha, de con sandece ren dizer; e
con sandece digu'eu ja: Os olhos verdes que eu
vi me fazen ora andar assí.
JOÁN
GARCÍA DE GUILHADE [A 230 / B 420 / V 31-32]
Senhor, veedes-me
morrer, desejando o vosso ben; e vos non dades por én ren, nen vos
queredes én doer? Meu amigu', enquant'eu
viver, nunca vos eu farei
amor per que faça o meu peor.
Mia
senhor, por Deus que vos fez, que me non leixedes assí morrer, e vós
faredes i gran mesura con mui bon prez! Direi-vo'-l', amig', outra
vez: nunca vos eu farei
amor per que faça o meu peor.
Mia
senhor, que Deus vos perdón, nembre-vos quant'afán levei por vós, ca por
vós morrerei. E forçad'esse coraçón! Meu amig', ar direi que
non: nunca vos eu farei
amor per que faça o meu peor.
JOÁN
GARCÍA DE GUILHADE [A 233 / B 423 / V 35]
Amigos, quero-vos dizer a
mui gran coita'n que me ten üa dona que quero ben e que me faz
ensandecer. E, catando po-la veer, assí
and'eu, assí and'eu, assí and'eu, assí
and'eu!
E ja m'eu conselho non sei, ca ja o meu adubad'é; e sei mui
ben, per bõa fe, que ja sempr'assí andarei. Catando, se a
veerei, assí and'eu, assí
and'eu, assí and'eu, assí and'eu!
E ja
eu non posso chorar, ca ja chorand'ensandecí; e faz-mi amor andar
assí como me veedes andar: catando per cada
logar, assí and'eu, assí
and'eu, assí and'eu, assí and'eu!
E ja o
non posso negar: alguén me faz assí andar!
JOÁN GARCÍA DE GUILHADE
[A 234 / B 424 / V 36]
Quantos han gran coita d'amor eno mundo, qual
hoj'eu hei, querrían morrer, eu o sei, e haverían én sabor. Mais
mentr'eu vos vir, mia senhor, sempre m'eu
querría viver, e atender e atender!
Pero
ja non posso guarir, ca ja cegan os olhos meus por vós, e non me val i
Deus nen vós; mais por vós non mentir, enquant'eu vós, mia senhor,
vir, sempre m'eu querría
viver, e atender e atender!
E tenho que
fazen mal sén quantos d'amor coitados son de querer sa morte se
non houveron nunca d'amor ben, com'eu faç'. E, senhor, por
én sempre m'eu querría
viver, e atender e atender!
JOÁN
GARCÍA DE GUILHADE [A 236]
Se m'ora Deus gran ben fazer quisesse, non
m'havía máis tant'a fazer: leixar-m'aquí, u m'ora'stou, viver. E do seu
ben nunca m'el outro desse! Ca ja sempr'eu veer ía d'aquí aquelas casas u
mia senhor vi, e catá-la ben, quanto m'eu quissese.
Par Deus, senhor,
viçoso vivería e en gran ben e en mui gran sabor veé-las casas u vi mia
senhor. E catara-la quant'eu cataría! Mentr'eu daquesto houvess'o
poder d'aquelas casas que vejo veer, nunca én ja os olhos
partiría!
D'aquí vej'eu Barcelos e Faría, e vej'as casas u ja vi
alguén, per bõa fe, que me nunca fez ben. Vedes por que: porque x'o non
quería. E pero sei que me matará'mor, enquant'eu fosse d'aquí
morador, nunca eu ja del morte temería.
E esse pouco que hei de
viver, vivé-lo-ía a mui gran prazer, ca mia senhor nunca mi o
sabería.
JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [A 237]
Estes meus olhos
nunca perderán, senhor, gran coita, mentr'eu vivo for. E direi-vos,
fremosa mia senhor, destes meus olhos a coita que
han: choran e cegan quand'alguén non
veen, e ora cegan per alguén que veen.
Guisado tëen de nunca perder meus olhos coita e meu coraçón. E
estas coitas, senhor, minhas son; mais-los meus olhos, per alguén
veer, choran e cegan quand'alguén non
veen, e ora cegan per alguén que veen.
E
nunca ja poderei haver ben, pois que Amor ja non quer, nen quer Deus. Mais
os cativos destes olhos meus morrerán sempre por veer
alguén: choran e cegan quand'alguén non
veen, e ora cegan per alguén que
veen.
JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [A 239]
Esso mui pouco que
hoj'eu falei con mia senhor, gradecí-o a Deus; e gran prazer viron os
olhos meus, mais do que dixe gran pavor per
hei, ca me tremía'ssi o
coraçón que non sei se lho dixe, ou se
non.
Tan gran sabor houv'eu de lhe dizer a mui gran coita que sofr'e
sofrí por ela; mais tan mal-día nací, se lh'o hoj'eu ben non fiz
entender, ca me tremía'ssi o
coraçón que non sei se lho dixe, ou se
non.
Ca nunca eu falei con mia senhor, senón mui pouc'hoj'; e
direi-vos al: non sei, se me lho dixe ben, se mal, mais do que dixe, estou
a gran pavor, ca me tremía'ssi o
coraçón que non sei se lh dixe, ou se
non.
E a quen muito trem'o coraçón, nunca ben pod'acabar sa
razón!
JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 417 / V 28]
Queixei-m'eu
destes olhos meus, mais ora, se Deus mi perdón, quero-lhis ben de
coraçón; e des oimais quer'amar Deus, ca mi
mostrou quen hoj'eu vi. Ai, que parecer hoj'eu
vi!
Sempre m'eu d'Amor queixarei, ca sempre mi dele mal ven; mais
os meus olhos quer'eu ben, e ja sempre Deus
amarei, ca mi mostrou quen hoj'eu
vi. Ai, que parecer hoj'eu vi!
E mui
gran queixum'hei d'Amor, ca sempre me coita sol dar; mais os meus olhos
quer'amar e quer'amar Nostro Senhor, ca mi
mostrou quen hoj'eu vi. Ai, que parecer hoj'eu
vi!
E se cedo non vir quen vi, cedo morrerei por quen
vi.
JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B (748bis) / V 351]
Vi hoj'eu
donas mui ben parecer e de mui bon prez e de mui bon sén e muit'amigas son
de todo ben, mais düa moça vos quero
dizer: de parecer venceu quantas
achou üa moça que x'agora
chegou.
Cuidava-m'eu que non havían par de parecer as donas que eu
vi, atán ben me parecían alí, mais, poi-la moça filhou seu
logar, de parecer venceu quantas
achou üa moça que x'agora chegou.
Que
feramente as todas venceu a mocelinha en pouca sazón: de parecer todas
vençudas son! Mais, poi-la moça i
pareceu, de parecer venceu quantas
achou üa moça que x'agora
chegou.
JOÁN LOBEIRA [B 246]
Muitos que mi oen loar mia
senhor e falar no seu ben e no seu prez dizen eles que algüu ben me
fez; e digu'eu: o ben do mundo melhor me fez
e faz, assí Deus me perdón, desejar, mais en
outra guisa non.
Fal'eu da sa bondade e do seu sén, e dizen-m'eles,
quand'esto digu'eu, que ben mi faz, porque soon tan seu; e digu'eu: o ben
sobre todo ben me fez e faz, assí Deus me
perdón, desejar, mais en outra guisa
non.
JOÁN LÓPEZ DE ULHOA [A 200 / B 351]
Quand'eu podía mia
senhor veer, ben desejava entón dela eno meu coraçón; e non quería ja
melhor de lhe falar e a veer e nunca outro ben haver.
Chorand'entón
dos olhos meus, con tanto ben desejava al! E sofro agora muito mal; e
non querría máis a Deus de lhe falar e a veer e nunca outro ben
haver.
Eu perdía entón o sén quando lhe podía falar, por seu ben,
que me desejar faz Deus, me fezesse este ben de lhe falar e a veer e
nunca outro ben haver.
JOÁN LÓPEZ DE ULHOA [A 202 / B
353]
Quand'hoj'eu vi per u podía ir a essa terra u é mia senhor, e
u eu d'ir havía gran sabor e me d'alí non podía
partir: chorei tan muito destes olhos
meus que non vi ren e chamei muito
Deus.
Preto fui én, que podera chegar, se eu ousasse, ced'u ela
é; mais houvi gran coita, per bõa fe, e pois d'alí me non ousei
quitar: chorei tan muito destes olhos
meus que non vi ren e chamei muito
Deus.
Por mal de min hoj'eu o logar vi per u ira, se ousasse,
alá; pero m'ela non fez ben, nen fará, catando-la direi-vos que fiz
i: chorei tan muito destes olhos
meus que non vi ren e chamei muito
Deus
que me valess', e non quis el assí, nen me deu ren de quanto lhe
pedí.
JOÁN LÓPEZ DE ULHOA [A 206/B 357]
Nostro Senhor, que non
fui guardado d'eu en tal tempo com'este viver, que o que soían por ben
tëer ora o tëen por desguisado. Que este mund'é ja tornad'en al que
todo prez tëen ora por mal! A que mal tempo eu sõo chegado!
Que mal
fui eu desaventurado que en tal tempo fui ben querer atal dona, de que non
poss'haver ben, e por que ando mui coitado! E as gentes, que me veen
andar assí coitado, van én posfaçar e dizen: «Muit'anda
namorado».
E de min han ja mui posfaçado porque saben ca lhe quero
gran ben, que me devían a preçar por én, e por én sõo máis pouco
preçado; e viv'en coita, nunca maior vi, e mia senhor non me quer valer
i, e assí fiquei desamparado.
E esta coita ten-me chegado a mort',
e non guarrei per niun sén, pois mia senhor non quer por mí dar ren, de
que eu sempre andei enganado. E moir'e, pois preto da mort'estou, muito me
praz, que enfadado vou deste mundo que é mal parado.
JOÁN LÓPEZ DE
ULHOA [A 209 / B 360]
Sempr'eu, senhor, roguei a Deus por mí que me
desse de vós ben, e non quer. Mais quero-lh'al rogar e, pois souber que
lh'al rogo, al me dara logu'i, ca lhe rogu'eu
que nunca me dé ben de vós, e cuido que mi o dé
por én.
E per aquesto quero eu provar Deus, ca muit'ha que lhe por al
roguei de vós, senhor; mais ora veerei se me ten prol de o assí
rogar, ca lhe rogu'eu que nunca me dé
ben de vós, e cuido que mi o dé por
én!
Pois assí é que m'el sempre deu al, e al desej'eu no meu
coraçón, rogar-lh'-ei est', e cuidará que non será meu ben, e dara-mi-o
por mal, ca lhe rogu'eu que nunca me dé
ben de vós, e cuido que mi o dé por
én!
JOÁN MÉNDIZ DE BRITEIROS [B 861 / V 447]
Eia, senhor,
aque-vos min aquí! Que coita houvestes, ora, d'enviar por min? Non foi se
non por me matar, pois todo meu mal tëedes por ben: por én, senhor, máis
val d'eu ir d'aquén ca d'eu ficar, sen vosso ben fazer,
de máis haver
esses olhos veer e desejar o vosso ben, senhor, de que eu sempre foi
desejador, e meus desejos e meu coraçon nunca de vós houveran se mal
non; e, por est', é milhor de m'ir, par Deus,
u eu non possa poer
estes meus olhos nos vossos, de que tanto mal me ven, senhor, e gran coita
mortal me vós destes eno coraçón meu, e, mia senhor, pero que m'é mui
greu, nulh'home nunca mi o estraiará.
E, pois m'eu for, mia senhor,
que será? Pois mi assí faz o voss'amor ir ja como vai cervo lançad'a
fugir.
JOÁN MÉNDIZ DE BRITEIROS [B 863 / V 449]
Estranho mal e
estranho pesar é hoje o meu de quantos outros son no mundo ja, pois á mia
senhor non praz que eu moira, mais quer que assí haj'a viver a gran pesar
de min. E por aquesto, assí Deus me perdón, muito m'é grave de viver e
non posso viver se est'hei a passar.
E, por én, sempre todo
m'estranhar devi'aquesto con mui gran razón, pois as mias coitas o meu
coraçón sofrer non pode, mais sei que, des i, tanto sofresse com'eu
sofr'aquí. Hei a viver sen grad'e, des entón, viv'en pesar: por én meu
coraçón non pode ja tanto mal endurar.
|