MARTÍN MOXA [B 895 / V 480]
Amor, non qued'eu
amando, nen quedo d'andar punhando como podesse fazer per que vossa
graça'houvesse, ou a mia senhor prouguesse; mais, pero faç'a
poder, contra mia
desaventura non val amar nen
servir, nen val razón nen
mesura, nen val calar nen pedir.
Am'e
sirvo quanto posso e praz-me de seer vosso; e sol que a mia senhor non
pesasse meu serviço, Deus non me dess'outro viço; mais, fazend'hei o
melhor, contra mia
desaventura non val amar nen
servir, nen val razón nen
mesura, nen val calar nen
pedir.
Que-quer que mi a min gracido fosse de quant'hei
servido, que mi a min nada non val, mia coita viço sería, ca
servind'atendería gran ben; mais, est'é meu
mal, contra mia
desaventura non val amar nen
servir, nen val razón nen
mesura, nen val calar nen pedir.
Porque
sol dizer a gente do que ama lealmente: "se s'én non que enfadar, na
cima gualardón prende", am'eu e sirvo por ende; mais, vedes ond'hei
pesar, contra mia
desaventura non val amar nen
servir, nen val razón nen
mesura, nen val calar nen pedir.
Mais
pois me Deus deu ventura d'en tan bon logar servir, atender quero
mesura ca me non ha de falir.
MARTÍN MOXA [B 898 / V
483]
Que grave coita que me é dizer as graves coitas que sofr'en
cantar! Vejo mia morte que mi ha de matar en vós, e non vos ous'én ren
dizer; pero hei dizer-lo, cantando e en son, que me semelha cousa sen
razón d'homen, con coita de morte, cantar.
E, pois mia coita per tal
guisa é que a non posso per ren encobrir, en atal terra cuido eu de
guarir que ben entendan meu mal, a la fe, e a tal gente cuid'eu de
cantar e dizer son, u con ela falar, que ben entenda o meu mal onde
é.
MARTÍN PADROZELOS [B 1247/V 852]
Deus, e que cuidei a
fazer? Quando m'eu da terra quitei u mia senhor vi, baratei mal porque
o fui cometer, ca sei que non posso guarir per nulha ren, se a non
vir. Deus, e que cuidei a fazer?
Sandice devía perder, amigos, por
quanto provei de m'end'alongar e direi- -vos máis: non no posso
sofrer e cuido sempre tornar i; e fiz, por quanto m'én parti, sandic',
e devía perder
o corpo, ca non outr'haver ced'aqueste; en mi o
busquei mui ben, e lazerá-lo-ei, ca sei ca non posso viver polo que
fiz; e assí é, que perderei, per bõa fe, o corpo, ca non
outr'haver.
Quen me podería valer senón Deus, a que rogarei que me
guise d'ir? E irei ced'u a vi, po-la veer, ca non sei al tan
muit'amar; e, se m' el esto non guisar, quen me podería
valer?
MARTÍN PÉREZ ALVÍN [B 1055 / V 645]
Senhor, non poss'eu
ja per nulha ren os meus olhos desses vossos partir, e, pois assí é, que
agora d'ir a u vos non vejan, sei eu mui
ben que non poden os meus olhos
veer, u vos non viren, d'al veer
prazer.
E non poss'eu os meus olhos quitar desses vossos, que viron
por meu mal, e, por m'end'eu nunca atend'al, tal ventura mi quis a min
Deus dar que non poden os meus olhos
veer, u vos non viren, d'al veer
prazer.
E non poss'eu partir os olhos meus desses vossos, nen o meu
coraçón nunca de vós e, pois, mia senhor, non atend'end'al, creed'esto,
por Deus: que non poden os meus olhos
veer, u vos non viren, d'al veer
prazer.
Pois que al non desejan a veer, Deus vós lhis mostre ced'a seu
prazer.
MARTÍN PÉREZ ALVÍN [B 1058-1059 / V 648-649]
Senhor
fremosa, si veja prazer, pois vos non vi, houvi tan gran pesar que nunca
mi Deus d'al prazer quis dar. Como podestes tanto mal
sofrer? Cuidei en vós e por esto
guarí, que non vivera ren do que
veví.
Senhor fremosa, direi-vos eu al e creed'esto, meu lum'e meu
ben: pois vos non vi, non vi prazer de ren. Como podestes sofrer tanto
mal? Cuidei en vós e por esto
guarí, que non vivera ren do que
veví.
Creede, lume destes olhos meus, que, des que vos eu non pudi
veer, pero viía, nunca vi prazer: Como sofrestes tanto mal por
Deus? Cuidei en vós e por esto
guarí, que non vivera ren do que
veví.
Eu, mia senhor, non hei poder de me de vós poder
quitar.
MARTÍN SOÁREZ [A 46 / B 158]
Senhor fremosa, pois me
non queredes creer a coita'n que me ten Amor, por meu mal é que tan ben
parecedes e por meu mal vos filhei por senhor, e por meu mal tan muito ben
oí dizer de vós, e por meu mal vos vi: pois meu mal é quanto ben vós
havedes.
E pois vos vós da coita non nembrades nen do afán que mi o
Amor faz sofrer, por meu mal vivo máis ca vós cuidades, e por meu mal me
fezo Deus nacer e por meu mal mon morrí u cuidei como vos viss', e por meu
mal fiquei vivo, pois vós por meu mal ren non dades.
Desta coita en
que me vós tëedes, en que hoj'eu vivo tan sen sabor, que farei eu, pois mi
a vós non creedes? Que farei eu, cativo pecador? Que farei eu, vivendo
sempre assí? Que farei eu, que mal día nací? Que farei eu, pois me vós non
valedes?
E pois que Deus non quer que me valhades nen me queirades mia
coita creer, que farei eu? Por Deus, que mi o digades! Que farei eu, se
logo non morrer? Que farei eu se máis a viver hei? Que farei eu, que
conselh'i non hei? Que farei eu, que vós desemparades?
MARTÍN
SOÁREZ [A 48 / B 160]
Muitos me vëen preguntar, mia senhor, a quen
quero ben, e non lhis quer'end'eu falar con medo de vos pesar én, nen
quer'a verdade dizer, mais jur'e faço-lhis creer mentira por vo-lhis
negar
e porque me vëen coitar do que lhis non direi per ren, ca
m'atrev'eu en vos amar. E mentr'eu non perder o sén, non vos devedes a
temer, ca o non pod'home saber per min, se non adevinhar.
Non será
tan preguntador nulh'home, que sabia de min ren per que seja sabedor do
ben que vos quis, pois vos vi. E pois vos praz, negá-lo-ei mentr'o sén non
perder, mais sei que mi o tolherá voss'amor.
E se per ventura assí
for, que m'er pregunten des aquí se sodes vós a mia senhor que am'e que
sempre serví, vedes como lhis mentirei: doutra senhor me lhis
farei ond'haja máis pouco pavor.
MARTÍN SOÁREZ [A 50 / B
162]
En tal poder, fremosa mia senhor, sõo de vos qual vos ora
direi: que ben ou mal, enquant'eu vivo for, qual vos prouguer, de vós
atenderei: ca se me vós, senhor, fezerdes ben, ben mi verrá de Deus e
doutra ren; e se mi vós quiserdes fazer al Amor e Deus logo mi farán
mal.
E entend'eu, fremosa mia senhor, mentr'eu vos vir, que nunca
perderei gran ben de Deus nen de vós nen d'Amor, ca, pois vos vejo, de
tod'eu ben hei; e direi-vos, mia senhor, que mi avén: amor de Deus prend'e
esforc'e sén mentre vos vejo, mais pois vos non vir, esforc'e sén e Deus
han-mi a falir.
E des entón, fremosa mia senhor, nunca de Deus nen de
min prenderei prazer nen ben de que haja sabor; ca, mia senhor, de qual
guisa haverei ben deste mundo, pois me for d'aquén?, ca perderei quanto
prazer me ven, pois vos non vir e perderei des i Deus, mia senhor, e o seu
ben e min.
E direi-vos, fremosa mia senhor, pois vos non vir, quan
perdudo serei: perderei sén e esforc'e pavor, e des i ben nen mal non
sentirei; e, mia senhor, al vos er direi én: non mi terrá conselho que mi
den dano nen prol nen pesar nen prazer; e per qual guisa m'hei máis a
perder?
Ca perdud'é, senhor, a meu cuidar, quen perde sén e prazer e
pesar.
MARTÍN SOÁREZ [A 60 / B 171]
Tal hom'é cuitado
d'amor que se non dol ergo de si; mais doutra guis'avén a mí, se mi
valha Nostro Senhor: por gran coita que d'amor hei ja sempre doo
haverei de quen dele coitado for,
e de quen filhar tal senhor que
lhi non queira valer i qual eu filhei, que, poi-la vi, sempre me teve na
maior coita das que no mundo sei. E como me non doerei de quen d'altal
vir sofredor?
Ca de tal coita sabedor sõo por quanto mal
sofrí amand'e nunca m'én partí, e cada vez mi foi peor; e por esto, per
que passei, de me doer gran dereit'hei de quen assí for
amador.
MEN RODRÍGUEZ DE BRITEIROS [B858 / V444]
Veeron-me
meus amigos dizer düa dona, por que lhi quero ben, que lhi pesava mui de
coraçón, des i que lh'er pesa de a servir; dix'eu: «Amigos, ben pode
seer, mais quer lhi pes, quer lhi praza, ja non me poss'end'eu per nulha
ren partir».
E dizen-me, porque me chamo seu, que lhi pesa e que me
quer gran mal; e mui doado lh'ende pesará, e, amigos, verdade vos
direi; e, pero que sei que lh'éste mui greu, quer lhi pes, quer lhi praza,
ende ja, se morto non, nunca me partirei.
E da gran coita que me faz
levar pesar-lh'á end'e de que ando sandeu por ela, mais sol non cuida de
mí, nen de meu mal, nen de meu grand'afán, e ben vej'eu que lhi faç'i
pesar; quer lhi pes, quer lhi praza end', assí seerá ja sen meu grado de
pran
MEN RODRÍGUIZ TENOIRO [B 717 / V 318]
Quant'ha, senhor,
que m'eu quitei de vós, tant'ha que d'al prazer non vi; mais pois de vos
veer Deus guisou, ja agora verei prazer, por
quanto pesar vi, des quando m'eu de vós
partí.
Mui triste, sempre trist'andei, com'homen que con gran
pesar vive; mais pois m'el foi guisar de vos veer, ja
veerei prazer, por quanto pesar
vi, des quando m'eu de vós partí.
A meu
pesar, quanto morei sen vós, foi, e daquestes meus olhos; mais pois que
m'ora Deus o guisou, j'agora terei prazer,
por quanto pesar vi, des quando m'eu de vós
parti.
MEN RODRÍGUIZ TENOIRO [A 226 / B 401]
Senhor fremosa,
creede per mí que vos amo ja mui de coraçón, e gran dereito fac'e gran
razón, senhor, ca nunca outra dona vi tan
mansa, nen tan aposto catar, nen tan fremosa,
nen tan ben falar
come vós, senhor; e pois assí é, mui gran dereito
fac'en vos querer mui gran ben, ca nunca pude veer outra dona, senhor, per
bõa fe, tan mansa, nen tan aposto
catar, nen tan fremosa, nen tan ben
falar
come vós, por que cedo morrerei. Pero direi-vos ante üa
ren: dereito fac'en vos querer gran ben, ca nunca dona vi nen
veerei tan mansa, nen tan aposto
catar, nen tan fremosa, nen tan ben
falar!
NUNO EÁNES CÉRZEO [B 130]
Toda-las gentes mi a mí
estranhas son, e as terras, senhor, per u eu ando sen vós; e nunca d'al i
vou pensando senón no vosso fremoso parecer; e cuid'en vós, como vos soio
veer e quant'hei de ben eno meu coraçón.
En nen üa hora non poss'eu
achar sabor sen vós, senón u vou cuidando en vós, pero van-me
muit'estorvando os que mi van falando, senhor, en al; e eles non saben,
que me fazen mal en me fazeren perder tan bon cuidar.
Estranho and'eu
dos que me queren ben, e dos que viven migo, toda vía; ben como se os
viss'eu aquel día primeiramente, punho de lhis fogir; e moir'eu, senhor,
por me deles partir por en vós cuidar, ca non por outra ren.
Vós me
fazedes estranhar, mia senhor, todo de quanto m'eu pagar soía; ca pois eu
cuid'en qual ben havería, se eu houvess'o voss'amor, e ar sei logu'i que
nunca este ben haverei, de tod'al do mund'hei eu perdudo
sabor.
NUNO EÁNES CÉRZEO [B 132]
Mia senhor fremosa, direi-vos
üa ren: vós sodes mia morte, e meu mal, e meu
ben, e máis. Por que vo-lo hei eu ja máis a
dizer? Mia morte sodes, que me fazedes
morrer.
Vós sodes mia mort'e meu mal, mia senhor, e quant'eu no
mund'hei de ben e de sabor, e máis. Por que
vo-lo hei eu ja máis a dizer? Mia morte sodes,
que me fazedes morrer.
Mia mort'e mia coita sodes, non ha i al, e os
vossos olhos mi fazen ben e mal e máis. Por que
vo-lo hei eu ja máis a dizer? Mia morte sodes,
que me fazedes morrer.
Senhor, ben me fazen soo de me catar, pero m'én
ven coita grand'; e vos direi ar, e máis. Por
que vo-lo hei eu ja máis a dizer? Mia morte
sodes, que me fazedes morrer.
NUNO EÁNES CÉRZEO [B 136]
Senhor
que coitado hoj'eu no mundo vivo, quero vo-lo eu ja dizer: entenden-me
todos mia mort'e mia coita, e non hei poder de m'encobrir, e nen un
conselh'i non sei. Mais est', ao meu
grado, mui ben será
jurado, senhor que nunca vos
amei.
Quando m'a mí rogan muitos que lhis diga por Deus se vos quero
ben, logo lhis eu juro que outra molher amo muito máis doutra ren ca
non vós, senhor tant'afán levei. Mais est', ao
meu grado, mui ben será
jurado, senhor que nunca vos amei.
Esses
vossos olhos me fazen que non hei eu poder de m'encobrir; ca des que os
vejo, non poss'eu per ren os meus deles partir, nen meu coraçón nunca de
vós partirei. Mais est', ao meu
grado, mui ben será
jurado, senhor que nunca vos amei.
Eu
perjurar-me posso, mais nunca (verdad'é) aquesto saberán per mí; mais a
Deu-lo rogo, que sab'a mia coita que me valha i, ca se me non val, a pran,
por vós me perderei. Mais est', ao meu
grado, mui ben será
jurado, senhor que nunca vos amei!
U vos
eu vi un día e os vossos olhos houve de veer sabor, logo me disseron por
que vos catava; que moiro, senhor, por vós e que doutra ren nen sabor non
hei. Mais est', ao meu
grado, mui ben será
jurado, senhor que nunca vos
amei!
NUNO FERNÁNDEZ DE MIRAPEIXE [B 44]
Pois me fazedes, mia
senhor, de quantas cousas no mund'ha desejos perder, e sabor, senón de
vós, de que eu ja nunca desejos perderei, nel al nunca desejarei no
mundo, senón vós, senhor,
ou mia morte, poix me vos ben, senhor, non
queredes fazer, ca non ha no mund'outra ren por que eu ja possa
perder a coita que eu por vós hei senón morrer, eu o sei, ou por min
fazerdes vós ben,
ca me fazedes muito mal des aquel día'n que vos
vi; pero, senhor, ren non vos val, que nunca eu de vós partí meu
coraçón, pois vos amei; nen ja nunca o partirei d'amar vós, e farei meu
mal;
e faça-o ja, pois Deus quer, que eu sempre hei ja a
desejar (tanto com'eu viver poder) mia mort', e vosso semelhar: ca
nunca tanto viverei que desej'al, nen sairei por al de coita, pois Deus
quer.
NUNO FERNÁNDEZ [Torneol?] [A 74/B 187]
Que prol vos ha
vós, mia senhor, de me tan muito mal fazer, pois eu non sei al ben
querer no mundo, nen hei d'al
sabor, dizede-me, que prol vos ha?
E que
prol vos ha, de fazer tan muito mal a quen voss'é? Non vos ha prol, per
bõa fe. E mia senhor, se eu
morrer, dizede-me, que prol vos ha?
Que
prol vos ha de eu estar sempre por vós en grand'afán? E est'é mui grande,
de pran; e pois mi o voss'amor
matar, dizede-me, que prol vos ha?
E
vós, lume dos olhos meus, oír-vos-edes maldizer por min, se eu por vós
morrer. E senhor, por l'amor de
Deus, dizede-me, que prol vos
ha?
NUNO FERNÁNDEZ [Torneol?] [A 78]
Ai eu de min, e que
será? Que fui tal dona querer ben a que non ouso dizer ren de quanto
mal me faz haver. E feze-a Deus parecer melhor de quantas no
mund'ha.
Mais en grave día nací, se Deus conselho non m'i der; ca
destas coitas qual-xe-quer m'é min mui grave d'endurar, como non lh'ousar
a falar, e ela parecer assí,
Ela, que Deus fez por meu mal! Ca ja
lh'eu sempre ben querrei, e nunca end'atenderei con que folgu'o meu
coraçón, que foi trist', ha i gran sazón, polo seu ben, ca non por
al.
NUNO FERNÁNDEZ [Torneol?] [A 80 / B 183a]
Pois nací nunca
vi Amor, e ouço del sempre falar. Pero sei que me quer matar, mais
rogarei a mia senhor que me mostr'aquel
matador, ou que m'ampare del
melhor.
Pero nunca lh'eu fige ren por que m'el haja de matar; mais
quer'eu mia senhor rogar, polo gran med'en que me
ten, que me mostr'aquel
matador, ou que m'ampare del
melhor.
Nunca me lh'eu ampararei, se m'ela del non amparar; mais
quer'eu mia senhor rogar, polo gran medo que del
hei, que mi amostr'aquel
matador, ou que mi ampare del melhor.
E
pois Amor ha sobre mí de me matar tan gran poder, e eu non o posso
veer, rogarei mia senhor assí que mi
amostr'aquel matador, ou que mi ampare del
melhor.
NUNO FERNÁNDEZ [Torneol?] [B 185a]
Assí me traj'ora
coitad'Amor que nunca lh'home vi trager tan mal; e vivo con el üa vida
tal que ja mia morte sería melhor. Nostro
Senhor, non me leixes viver, se estas coitas
non hei a perder!
E pera qual terra lh'eu fugirei, logu'el saberá
mandado de mí, alí u for; e pois me tever i en sa prisón, sempr'eu esto
direi: Nostro Senhor, non me leixes
viver, se estas coitas non hei a
perder!
E a min faz hoj'el maior pesar de quantos outros seus vassalos
son; e a este mal non lh'hei defensón: u me ten en poder, quer-me
matar. Nostro Senhor, non me leixes
viver, se estas coitas non hei a
perder!
NUNO PORCO [A 69 / B 182]
Nostro Senhor, en que vos
merecí por que me fostes tal senhor mostrar, a máis fremosa que eu nunca
vi, a que non ouso nulha ren falar? Pero a vejo, non lh'ouso dizer a
mui gran coita que me faz haver: hei-mi assí mia coit'a
endurar.
|