Cantigas de amor

Páxina Anterior

Parte nº 9

Páxina Seguinte

amor9.html


PERO DA PONTE [A 290 / B 981 / V 568]

Agora me part'eu mui sen meu grado
de quanto ben hoj'eu no mund'havía,
c'assí quer Deus e mao meu pecado,
                ai eu!
De máis, se mi non val Santa María,
d'haver coita muito tenh'eu guisado;
mais rog'a Deus que máis d'hoj'este día
non viva eu, se m'el non dá conselho.

Non viva eu se m'el i non dá conselho,
nen viverei, nen é cousa guisada,
ca, pois non vir meu lum'e meu espelho,
               ai eu!
ja per mia vida non daría nada,
mia senhor; e digo-vos en concelho
que, se eu morr'assí desta vegada,
que a vó-lo demande meu linhage.

Que a vo-lo demande meu linhage,
senhor fremosa, ca vós me matades,
pois voss'amor en tal coita me trage,
               ai eu!
e sol non quer Deus que mi o vós creades,
e non mi val i preito nen menage.
E ides-vos e min desemparades;
desempare-vos Deus, a que o eu digo.

Desempare-vos Deus, a que o eu digo,
ca mal per fic'hoj'eu desemparado.
De máis non hei parente nen amigo,
               ai eu!
que m'aconselh'. E desaconselhado
fiqu'eu sen vós, e non ar fica migo,
senhor, senón gran coita e cuidado.
Ai Deus!, valed'a home que d'amor morre!



PERO DA PONTE [A 292 / B 983 / V 570]

Senhor do corpo delgado,
en forte pont'eu fui nado!
Que nunca perdí coidado
nen afán, des que vos vi.
     En forte pont'eu fui nado,
     senhor, por vós e por mí!

Con est'afán tan longado,
en forte pont'eu fui nado!
Que vos amo sen meu grado
e faç'a vós pesar i.
     En forte pont'eu fui nado,
     senhor, por vós e por mí!

Ai eu, cativ'e coitado,
en forte pont'eu fui nado!
Que serví sempr'endõado
ond'un ben nunca prendí.
     En forte pont'eu fui nado,
     senhor, por vós e por mí!



PERO DE ARMEA [B 1083 / V 675]

Senhor fremosa, des aquel día
que vos eu vi primeiro, des entón
nunca dormí com'ante dormía
nen ar fui led'e vedes porque non:
     cuidand'en vós e non en outra ren
     e desejando sempr'o vosso ben.

E sabe Deus e Santa María
que non am'eu tant'al eno coraçón
quant'amo vós, nen ar podería,
e se morrer, por én farei razón
     cuidand'en vós, e non en outra ren
     e desejando sempr'o vosso ben.

E ant'eu ja a morte querría
ca viver com'eu viv'ha gran sazón,
e mia morte melhor mi sería
ca viver máis, assí Deus mi perdón,
     cuidando en vós, e non en outra ren
     e desejando sempr'o vosso ben.

Ca vós sodes mia coita e meu ben
e por vós hei quanta coita mi ven.



PERO DE ARMEA [B 1084 / V 676]

A vós fez Deus, fremosa mia senhor,
o maior ben que vos pod'el fazer:
fez-vos mansa e melhor parecer
das outras donas, e fez-vos melhor
     dona do mund'e de melhor sén.
     Vedes senhor, se al disser alguén
     con verdade non vos pod'al dizer.

Feze-vos Deus, e deu-vo-lo maior,
poder de ben e fez-vos máis valer
das outras donas, e fez-vos vencer
todas-las donas, e fez-vos melhor
     dona do mund'e de melhor sén.
     Vedes senhor, se al disser alguén
     con verdade non vos pod'al dizer.

E porque é Deus o máis sabedor
do mund'e fez-me-vos tal ben querer
qual vos eu quer'e fez a vós nacer
máis fremosa, e fez-vos melhor
     dona do mund'e de melhor sén.
     Vedes senhor, se al disser alguén
     con verdade non vos pod'al dizer.

E o que al disser por dizer mal
de vós, senhor, do que disser, nen d'al,
cofonda Deus quen lho nunca creer.
E querend'eu todos desenganar,
o que m'esto, senhor, non outorgar
non sabe nada de ben conhocer.



PERO DE ARMEA [B 1090 / V 681]

En grave día me fez Deus nacer
aquel día en que eu nací,
en grave día me fezo veer
a mia senhor u a primeiro vi.
En grave día vi os olhos seus,
en grave día mi fez entón Deus
veer quan ben parece parecer.

En grave día mi fez entender
Deus quan muito ben eu dela'ntendí,
en grave día mi fez conhocer
aquel día en que a conhocí.
En grave día mi a fez entón, meus
amigos, grave día, mi a fez Deus
tan gran ben, como lh'eu quero, querer.

En grave día por mí lhi falei
aquel día en que lh'eu fui falar,
en grave día por mí a catei
dos meus olhos quando a fui catar.
E grave día foi por mí entón
quando a vi, grave día, ca nunca
eu dona tan fremosa veerei.

En grave día por mí comecei
con mia senhor quand'eu fui começar
con ela; grave día desejei
quan muito ben m'ela fez desejar.
Grave día foi por mí de-la sazón
que eu a vi, grave día, pois non
morrí por ela, nunca morrerei.

E porque m'eu dela quitei,
esmoresco mil vezes, e non sei
por bõa fe, nulha parte de min.

E non mi ponhan culpa des aquí
de seer sandeu, ca ensandecí
pola máis fremosa dona que sei.



PERO DE ORNELAS [B 625 / V 226]

Nostro Senhor, e ora que será
daquel que sempre coitado viveu,
que viv'e cuida por én ser sandeu,
ca sabe ben que nunca perderá
     esta coita, ca non quer sa senhor?

E que será do que quis mui gran ben
e quer a quen lho non quer gradecer,
nen lhi quer por ende outro ben fazer
e sabe que non perderá per ren
     esta coita, ca non quer sa senhor?

E que será do que sempre servir
foi quen lhi quis e quer por ende mal,
e nunca lhi por én quis fazer al
e que nunca de si pode partir
     esta coita, ca non quer sa senhor?



PERO DE VEER [B 1060 / V 650]

Mia senhor fremosa por Deus
e por amor que vos eu hei
oíde-m'un pouqu'e direi
o porque eu ante vós vin:
que hajades doo de min,
mia senhor fremosa, por Deus.

Se vos doerdes do meu mal
por Deus, porque vo-lo roguei,
vós, que eu sempre desejei,
des aquel dia'n que vos vi;
cousimento faredes i,
se vos doerdes do meu mal.

Ai mia senhor, per bõa fe,
por vós me ten forçad'amor
e vós, fremosa mia senhor,
nos vos queredes én doer
e por est'é meu mal viver,
ai mia senhor, per bõa fe.

Per bõa fe, non é meu ben,
nen é mia prol viver assí
e vós, que eu por meu mal vi,
haverei sempr'a desejar,
vós e mia mort', a meu pesar,
per bõa fe, non é meu ben.



PERO EANES MARINHO [B 935/V 523]

Boa senhor, o que me foi miscrar
vosco por certo soube-vos mentir
que outra dona punhei de servir;
de tal razón me vos venho salvar:
     ca se eu a molher hoje quero ben,
     senón a vós, quero morrer por én.

E, nobre amiga, pois vos sei amar
de coraçón, devedes receber
aquesta salva que venho fazer
e non creades quen quer posfaçar
     ca se eu a molher hoje quero ben,
     senón a vós, quero morrer por én.

E, meu amor, eu vos venho rogar
que non creades nen üu dizedor
escontra min, meu lume e meu amor,
dos que me queren mal e mal buscar,
     ca se eu a molher hoje quero ben,
     senón a vós, quero morrer por én.

Nen quis eu dona por senhor tomar
senón vós, que amo e quero amar.



PERO GARCÍA BURGALÉS [A 85 / B 189a]

Qual dona Deus fez melhor parecer
e que fezo de quantas outras son
falar melhor e en melhor razón,
e con tod'esto melhor prez haver,
e máis mansa das que eu nunca vi,
aquesta fezo desejar a min
Deus, por ja máis nunca coita perder.

Non me fez Deus tal dona ben querer,
nen mi a mostrou se por aquesto non:
por haver eu eno meu coraçón
mui grave coita ja mentr'eu viver.
Por én, cativo, mal día nací
que viverei, mentr'eu viver, assí
por quen o nunca per min ha saber!

Nen ja per outre non o saberá,
ca eu a outre nunca o direi,
per bõa fe; mais atanto farei:
nega-lh'-ei sempr'ata que moira ja,
e se mi hom'adevinhar poder,
e pois a vir e tal esforç'houver
que lh'houvesse ren dizer, por si dirá!

Ca ben sei eu, u outra ren non ha,
que tal esforç'haverá qual eu hei
quando a vejo, que per ren non sei
que lh'i dizer; e el assí fará!
Se per ventura lhe dizer quiser
algüa ren, alí u estever
ant'ela, todo lh'escaecerá!

Ca pois vir, assí Deus a mí perdón,
o seu fremoso parecer, entón
demo x'o lev'o que lh'al nembrará!



PERO GARCÍA BURGALÉS [A 89 / B 193]

Que alongad'eu ando d'u iría
se eu houvesse aguisado d'ir i
que viss'a dona que veer querría,
(que non visse, ca por meu mal a vi!)
de que m'eu mui sen meu grado partí,
e mui coitad', e fui-s'ela sa vía
e fiquei eu, que mal día nací.

E que preto que min a min d'ir sería
u ela é, pero long'é d'aquí,
se soubesse que veer podería
ela, que eu por meu mal día vi.
Ca de-lo día en que a conhocí,
sempre lhe quige melhor toda vía
e nunca dela niun ben prendí.

Non lh'ousei sol dizer como morría
por ela, nen lho diz outre por min:
e con mia morte ja me prazería,
pois non vej'ela que por meu mal vi;
ca máis val morte ca morrer assí
com'hoj'eu vivo, e Deus que mi a podía
dar, non mi a dá, nen al que lh'eu pedí.

E por qualquer destas me quitaría
de mui gran coita que sofr'e sofrí
por ela, que eu vi por meu mal día,
máis fremosa de quantas dona vi.

Direi-a ja ca ja ensandecí:
Joana est'ou Sancha, ou María
a por que eu moiro e por que perdí

o sén; e máis vos end'ora diría:
Joan Cõelho sabe que é'ssi!



PERO GARCÍA BURGALÉS [A 105 / B (213)]

Ora vej'eu que fiz mui gran folía
e que perdí alí todo meu sén,
     porque dixe ca quería gran ben
     Joan'ou Sancha, que dix', ou María,
ca por aquesto que eu dixe alí,
me soube log'üa dona des i
daquestas tres, que por ela dizía.

E por quant'eu esto dixe, devía
mort'a prender, per bõa fe, por én,
     porque dixe ca quería gran ben
     Joan'ou Sancha, que dixe, ou María,
ca por aquesto que eu fui dizer,
mi houv'o gran ben que lhe quero a saber
esta dona que ante non sabía.

Ca non soubera que lhe ben quería
esta dona, senón por meu mal sén,
     porque dixe que quería gran ben
     Joan'ou Sancha, que dixe, ou María,
e des que soub'esta dona por mí
ca lhe quería ben, sempre des i
me quis gran mal, maior non podería,

Por mui gran ben que lhe quis toda vía,
des que a vi, que me soube por én,
     porque dixe ca quería gran ben
     Joan'ou Sancha, que dixe, ou María;
e des que houv'esta dona poder
do mui gran ben que lh'eu quero saber,
nunca mi ar quis veer aquel día.



PERO GARCÍA BURGALÉS [A 109 / B (218)]

Quantos hoj'eu con amor sandeus sei,
dizen, se Deus me leixe ben haver,
que a dona lhes fez o sén perder
melhor de quantas hoje no mund'ha.
Se verdade'é, sei eu dona ja,
     ca tal dona, si Deus a min perdón,
     non ha no mundo, se mia senhor non!

Aínda vos outra cousa direi:
a todos estes eu ouço dizer
que a melho-los fez ensandecer
dona do mundo, mais, se verdad'é,
logu'eu a dona sei, per bõa fe,
     ca tal dona, si Deus a min perdón,
     non ha no mundo, se mia senhor non!



PERO GARCÍA BURGALÉS [A 110]

Mentre non soube por min mia senhor,
amigos, ca lhe quería gran ben,
de a veer non lhe pesava én,
nen lhe pesava dizer-lhe "senhor".
Mais alguén foi que lhe disse por min
ca lhe quería gran ben, e des i
me quis gran mal, e non mi ar quis veer.
Confonda Deu-lo que lho foi dizer!

De me matar fezera mui melhor
quen lhe disse ca lh'eu quería ben,
e de meu mal non lhe pesava én,
e fezera de me matar melhor,
ca, meus amigos, des que a non vi,
desejo morte que sempre temí,
e hei tan gran coita po-la veer
qual non posso, amigos, nen sei dizer.

A esta coita nunca eu vi par,
ca esta coita peor ca mort'é,
e por én sei eu ben, per bõa fe,
que non fez Deus a esta coita par,
ca pero vej'u é mia senhor, non
ous'ir veé-la, si Deus me perdón,
e non poss'end'o coraçón partir,
nen os olhos, mais non ous'alá ir.

E quand'a terra vej'e o logar,
e vej'as casas u mia senhor é,
vedes que fac'entón, per bõa fe:
pero mi as casas vej'e o logar,
non ous'ir i, e peç'a Deus entón
mia morte muit'e mui de coraçón,
e choro muit'e hei-m'end'a partir,
e non vou i, nen sei pera u ir!



PERO GARCÍA BURGALÉS [B 212]

Joana, dix'eu, Sancha e María
en meu cantar con gran coita d'amor,
e pero non dixe por qual morría
de todas tres, nen qual quero melhor,
nen qual me faz por si o sén perder,
nen qual me faz ora por si morrer,
de Joana, de Sancha, de María.

Tant'houve medo que lhe pesaría
que non dixe qual era mia senhor
de todas tres, nen a por que morría,
nen a que eu vi parecer melhor
de quantas donas vi, e máis valer
en todo ben; non a quige dizer
tant'houve medo que lhe pesaría!

E pero máis tolher non me podía
do que me tolhe, pero m'hei pavor;
tolhe-mi o corpo que ja nunca día
éste, nen noite, que haja sabor
de min, nen d'al! Que mi ha máis a tolher?
Nen vej'ela, que moiro por veer,
que ést'o máis que me tolher podía!

E por aquest'eu viver non querría,
per bõa fe, ca vivo na maior
coita do mundo des aquele día
que a non vi, ca non houve sabor
de min, nen d'al, nen vi nunca prazer.
E pois me vej'en tal coita viver,
Deus me confonda se viver querría!

Ca esta dona me tolheu poder
de rogar Deus, e fezo-me perder
pavor de morte que ante havía.



PERO GARCÍA BURGALÉS [B 222]

Ai Deus, que grave coita de sofrer!
Desejar mort'e haver a viver
com'hoj'eu viv', e mui sen meu prazer.
Con esta coita que me ven tanta,
desejo mort'e quería morrer,
     porque se foi a Raínha franca!

A esta coita nunca eu par vi:
desejo morte, pero vivo assí,
per bõa fe, a gran pesar de min;
e direi-vos que me máis quebranta:
desejo morte que sempre temí,
     porque se foi a Raínha franca!

Ai coitado, con quanto mal me ven,
porque desejo mia morte, por én
perdí o dormir e perdí o sén,
e choro sempre quand'outren canta,
e máis desejo morte doutra ren,
     porque se foi a Raínha franca!



PERO GARCÍA DE AMBROA [B 73]

Grave día naceu, senhor,
quen se de vós houv'a partir,
e se teve por devedor
de vos amar e vos servir,
como m'eu de vós partirei.
Ora, quando m'alongarei
de vós, viverei sen sabor.

En tal coita me vi, senhor,
que sol non vos ousei falar
en vós; en lezer e sabor
haviades de me matar,
ca me non quisestes catar
dos olhos, nen me preguntar
por que havía tal pavor.

Que sol non vos ousei dizer
o porque eu fora alí
u vos achei, e máis temí
de vós pesar én ca morrer,
como ora por vós morrerei.
E vejo que mal baratei
que ante non morrí logu'i.

Ca mui maior coita haverei,
senhor, de quand'eu de vós hoer
desamor vosso e tever;
este joguete cerrarei
convosco e vosso serei,
mentr'eu viver, e guisarei
como haja vosso desamor.

Mentre vos eu poder servir,
vosso desamor haverei,
ca non hei eu a vós fogir,
nen outra senhor filharei
que me de vós possa én partir;
mais leixar-me-vos-ei matar,
pois m'outro conselho non sei.



PERO GÓMEZ BARROSO [A 222 / B 392]

Quand'eu, mia senhor, convosco falei
e vos dixi ca vos quería ben,
senhor, se Deus mi valha, fix mal sén,
e, per como m'end'eu depois achei,
     ben entendí, fremosa mia senhor,
     ca vos nunca podería maior

pesar dizer, mais non pud'eu i al,
mia senhor, se Deus me valha, fazer,
e fui-vo-lo con gran coita dizer,
mais, per com'eu despois m'achei mal,
     ben entendí, fremosa mia senhor,
     ca vos nunca podería maior

pesar dizer; e mal día nací,
porque vos fui dizer tan gran pesar,
e, porque m'end'eu non pudi guardar,
ca, por quanto depois por én perdí,
     ben entendí, fremosa mia senhor,
     ca vos nunca podería maior

pesar dizer do que vos dix'entón,
mais, se mentí, ja Deus non mi perdón.



PERO GOTÉRREZ [B 921 / V 509]

Muitos a que Deus quis dar mui bon sén
e muit'alto linhag'e gran poder
e muit'outro ben, polo seu plazer,
de tod'esto me poden vencer ben;
sei-m'eu aquesto e al sei de mí:
ca todos deste mundo eu vencí
d'amar, amando a que m'en poder ten.

A melhor dona e de melhor sén
e máis fremosa que Deus fez nacer,
essa sei de coraçón ben querer,
mais de quantos donas quiseron ben
nen querrán ja; e, pero ést'é assí,
avén-m'ende o que eu non merecí:
gran desamor que m'ela por én ten.

Pero de a tant'amar, a meu sén,
máis de quantos outros Deus quis fazer
nen quantos me cuidan dest'a vencer,
venço-os én querendo-lhi gran ben,
pero que nunca d'el'al entendí
senón gran sanha, des quando a vi,
e mal talante que contra mí ten.

E, senhor rei de Portugal, aquí
julgad'ora se eu, amand'assí,
dev'a seer desamado por én.



PERO MAFALDO [B 369]

Ai, mia senhor, veen-me conselhar
meus amigos, como vos eu disser:
que vos non servia, ca non m'é mester,
ca nunca ren por mí quisestes dar;
pero, senhor, non m'én quer'eu quitar
     de vos servir e vos chamar senhor;
     e vós faredes depoi-lo melhor.

E todos dizen que fiz i mal sén,
ai mia senhor, des quando comecei
de vos servir; e non os creerei
mentr'eu viver, nunca, por üa ren:
ca, mia senhor, non me quitarei én
     de vos servir e vos chamar senhor;
     e vós faredes depoi-lo melhor.

E máis me dizen do que me vos deu
por mia senhor: que mi fez i gran mal.
Pois m'esto dizen, dizen-m'assí al:
«Non a serviades, nen sejades seu».
Por tod'esto non me partirei eu
     de vos servir e vos chamar senhor;
     e vós faredes depoi-lo melhor.

E, mia senhor, conselha-me mui mal
quen mi o conselha; mais farei-m'eu al.



PERO MÉNDIZ DA FONSECA [B 1122 / V 714]

Par Deus, senhor, quero-m'eu ir
e venho-mi vos espedir
e que haja que vos gracir,
creede-m'ora üa ren:
ca me quero de vós partir,
mais non de vos querer gran ben.

Des aquel día en que nací,
nunca tamanho pesar vi,
com'hei de me partir d'aquí,
onde vos sempre fui veer,
e parto-m'end'agora assí,
mais non de vos gran ben querer.

Agora ja me partirei
de vós, senhor, que sempr'amei,
e creede-mi o que vos direi:
que nunca vi maior pesar
de me partir e partir-m'hei
de vós, mais non de vos amar.



PERO VELHO DE TAVEIRÓS [B 141]

Quand'ora for a mia senhor veer
que me non quer leixar d'amor viver,
ai Deus Senhor, se lh'ousarei dizer:
     «Senhor fremosa, non poss'eu guarir».
     Eu, se ousar, direi quando a vir:
     «Senhor fremosa, non poss'eu guarir».

Por quantas vezes m'ela fez chorar
con seus desejos, cuitando d'andar,
quando a vir, direi-lhi, se ousar:
     «Senhor fremosa, non poss'eu guarir».
     Eu, se ousar, direi quando a vir:
     «Senhor fremosa, non poss'eu guarir».

Por quanta coita por ela levei
e quant'afán sofrí e endurei,
quando a vir, se ousar, lhi direi:
     «Senhor fremosa, non poss'eu guarir».
     Eu, se ousar, direi quando a vir:
     «Senhor fremosa, non poss'eu guarir».



PERO VIVIÁEZ [B 448]

A Lobatón quero eu ir,
ai Deus, e u me guía
que a viss'hoj'eu por meu ben
a que veer quería:
a que parece melhor
de quantas Nostro Senhor
Deus fez é dona Joanna,
     por que moir'eu, polo seu
     parecer, que lhi Deus deu
     a esta louçana.
     Eu non na vi, mais oí
     dela muito ben: pois i
     for, verrei sa irmana.

A Lobatón quero eu ir
ca, u and'eu ou sejo,
sempre no meu coraçón
muito veer desejo
a senhor do melhor prez
de quantas Deus nunca fez:
esta é dona Joanna,
     por que moir'eu, polo seu
     parecer que lhi Deus deu
     a esta louçana.
     Eu non na vi, mais oí
     dela muito bem: pois i
     for, veerei sa irmana.

A Lobatón quero eu ir,
ca non perço cuidado
do coraçón, en guisa tal
que me trax aficado
pola melhor das qu'eu sei,
que se a non vir morrerei:
esta é dona Joanna,
     por que moir'eu, polo seu
     parecer que lhi Deus deu
     a esta louçana.
     Eu non na vi, mais oí
     dela muito bem: pois i
     for, veerei sa irmana.



RODRIGO EANES DE VASCONCELOS [B 368bis]

Preguntei üa dona en como vos direi:
«Senhor, filhastes orden?». E ja por én chorei.
Ela entón me disse: «Eu non vos negarei
de com'eu filhei orden, assí Deus me perdón;
fez-mi-a filhar mia madre, mais, o que lhe farei?
Trager-lhi eu os panos, mais non o coraçón».

Dix'eu: «Senhor fremosa, morrerei con pesar,
pois vós filhastes orden e vos han de gardar».
Ela entón me disse: «Quero-vos én mostrar
como serei guardada, se non, venha-me mal;
esto, por que chorades, ben devedes cuidar:
Tragerei eu os panos, mais no coraçón al».

E dix'eu: «Senhor minha, tan gran pesar hei én,
porque filhastes orden, que morrerei por én».
E disse inda logo: «Assí me venha ben,
como serei guardada dizer-vo-lo quer'eu:
se eu trouxer os panos, non dedes por én ren,
ca terrei o contrairo eno coraçón meu».



RODRIGO EANES REDONDO [B 331 e 335]

Hom'a que Deus coita quis dar
d'amor, nunca dev'a dormir.
Ca ja, u sa senhor non vir,
non dormirá; e se chegar
u a veja, esto sei ben,
non dormirá, per nulha ren:
tant'ha prazer de a catar!

En aquesto poss'eu falar,
ca muit'ha que passa per mí;
ca des que mia senhor non vi,
nunca dormí; e se mostrar
algüa vez Nostro Senhor
mi a quis, houvi tan gran sabor
que nunca mi al pode nembrar.

Ja o dormir, mentr'eu durar,
perdudo hei, pois ést'assí
que, u a non vi, non dormí;
e poi-la non vejo, provar
non o hei per ren. E por Deus ja
dizede-mi, quen dormirá
con tan gran prazer ou pesar?



RODRIGO EANES REDONDO [B 334]

O que vos diz, senhor, que outra ren desejo
no mundo máis ca vós, est'é o mui sobejo
mentido quen o diz; ca, u quer que eu sejo,
sen vós non me sei eu eno mundo guarida;
e se vou u vos vej' e quand'a vós eu vejo,
     vejo eu i quen trage mia mort'e mia vida.

Foi-vo-lo dizer o que ha grand'enveja
porque vos quer'eu ben, e non sab'a sobeja
coita que me vós dades; que, u quer que seja,
no coraçón me dá voss'amor tal ferida:
quando vos eu vejo, assí Deus me veja,
     vejo eu i quen trage mia mort'e mia vida.

Ía-vos dizer cousa mui desaguisada:
é seer outra ren no mundo desejada
de mí como vós sodes; mais vós, mesurada,
fremosa e mansa e doutro ben comprida,
non no creades, ca u vos vejo, ben talhada,
     vejo eu i quen trage mia mort'e mia vida.

De min podedes vós, senhor, seer servida,
se vos pesar mia morte e vos prouguer mia vida,
como en outro tempo foi da ren querida.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega