PERO DA PONTE [B 832 / V 418]
Vistes, madr', o
que dizía que por mí era coitado? Pois mandado non m'envía, entend'eu
do perjurado que ja non teme mia ira, ca,
senón, noite nen día, a meos de meu
mandado, nunca s'el d'aquí partira.
E
vistes, u s'el partía de mí mui sen o meu grado e jurando que havía por
mí penas e cuidado? Tod'andava con
mentira, ca, senón, noite nen
día, a meos de meu
mandado, nunca s'el d'aquí partira.
E ja
qual molher devía creer per nulh'home nado, pois o que assí morría polo
meu bon gasalhado ja xi per outra
sospira, ca, senón, noite nen
día, a meos de meu
mandado nunca s'el d'aquí partira.
Mais,
Deus, quen o cuidaría d'el viver tan alongado d'u el os meus olhos
vira?
PERO DA PONTE [B 834 / V 420]
Foi-s'o meu amigo
d'aquí na hoste, por el-Rei servir, e nunca eu despois dormir pudi;
mais ben tenh'eu assí que, pois m'el tarda e
non ven, el-Rei o faz que mi o detén.
E
gran coita non perderei per ren, meos de o veer, ca non ha o meu cor
leze; pero tanto de conort'hei que, pois
m'el tarda e non ven, el-Rei o faz que mi o
detén.
E ben se devía nembrar das juras que m'entón jurou, u m'el
mui fremosa leixou; mais, donas, podedes
jurar que, pois m'el tarda e non
ven, el-Rei o faz que mi o
detén.
PERO DE AMBROA [B 1235 / V 840]
Ai, meu amigo, pero vós
andades jurando sempre que mi non queredes ben ant'as donas, quando as
veedes, entenden elas ca vós perjurades e
que queredes a mí tan gran ben com'elas queren
os que queren ben.
E pero vós ant'elas jurar ides que non fazedes
quanto vos eu mando, quanto lhis máis ides en min falando atant'entenden
máis que lhis mentides e que queredes a mí tan
gran ben com'elas queren os que queren
ben.
E andad'ora de camanho preito vos vós quiserdes andar toda
vía, ca o cantar vosso de maestría entenden elas que por mí foi
feito e que queredes a mí tan gran
ben com'elas queren os que queren
ben.
PERO DE ARMEA [B 1205 / V 810]
Amiga, grand'engan'houv'a
prender do que mi fez creer, mui gran sazón, que mi quería ben de
coraçón, tan grande que non podía guarir; e
tod'aquest'era por encobrir outra que quería
gran ben entón.
E dizía que perdía o sén por mí, demais chamava-me
senhor e dizía que morría d'amor por mí e que non podía
guarir; e tod'aquest'era por
encobrir outra que quería gran ben
entón.
E, quand'el migo quería falar, chorava muit'e jurava
logu'i que non sabía conselho de si por mí e que non podía
guarir; e tod'aquest'era por
encobrir outra que quería gran ben
entón
PERO DE ARMEA [B 1206 / V 811]
Mias amigas, quero-m'eu
des aquí querer a meu amigo mui gran ben, ca o día en que s'el foi
d'aquén viu-me chorar, e con doo de mí, u
chorava, começou-m'a catar: viu-me chorar e
filhou-s'a chorar.
E, per bõa fe, sempre lh'eu querrei o maior ben, de
pran, que eu poder, ca fez el por mí o que vos disser, mias amigas, que
vos non mentirei: u chorava, começou-m'a
catar: viu-me chorar e filhou-s'a
chorar.
Houv'el gran coita no seu coraçón, mias amigas, u se de min
partiu; viu-me chorar e, depois que me viu chorar, direi-vo-lo que fez
entón: u chorava, começou-m'a
catar: viu-me chorar e filhou-s'a
chorar.
PERO DE BERDÍA [B 1119 / V 710]
Jurava-mi o meu
amigo, quand'el falava comigo, que nunc'alhur vivería sen mí, e non me
quería tan gran ben como dizía.
Foi un
día po-lo veer a Santa Marta e maer, u m'el jurou que morría por mí,
mais non mi quería tan gran ben como
dizía.
Se m'el desejasse tanto como dizía, logo ant'o tempo que
disse verría, mais sei que me non quería tan
gran ben como dizía.
Pod'el tardar quanto quiser, mais por jurar,
quando veer, ja o lh'eu non creería, ca sei que mi non
quería tan gran ben como dizía.
Ai,
fals'é porque mentía, quando mi ben non quería!
PERO DE ORNELAS [B
780 / V 363-364]
Havedes vós, amiga, guisado de falar vosc'hoj'o meu
amigo, que ven aquí, e ben vo-lo digo: por falar vosqu', e traz-vos
recado de rog', amiga, do
voss'amigo, que façades o meu falar
migo.
E, u eu moro, ja el non mora, ca lhe defendí que non
morasse i, e por én catou quen rogasse; e recado sei que vos traz
ora de rog', amiga, do
voss'amigo, que façades o meu falar
migo.
Gran sazón ha que meu ben demanda e nunca pode comigo
falar, e ven agora voss'amigo rogar, e ora recado sei que vos
manda de rog', amiga, do
voss'amigo, que façades o meu falar
migo.
PERO DE VEER [B 1128 / V 720]
Ai Deus, que doo que eu de
mí hei, porque se foi meu amigu'e
fiquei pequena e del namorada.
Quando
s'el houve de Julhán a ir, fiquei, fremosa, por vos non
mentir, pequena e del namorada.
Alí
houv'eu de mia morte pavor u eu fiquei mui coitada
pastor, pequena e del namorada.
PERO
DE VEER [B 1134 / V 725]
Vejo-vos, filha, tan de coraçón chorar tan
muito que hei én pesar, e venho-vos por esto preguntar que me digades, se
Deus vos perdón, por que mi andades tan trist'e
chorando. Non poss'eu, madre, sempr'andar
cantando.
Non vos vej'eu, filha, sempre cantar, mais chorar muit', e
tenho que por én algún amigo queredes gran ben; e dized'ora, se Deus vos
ampar, por que mi andades tan trist'e
chorando. Non poss'eu, madre, sempr'andar
cantando.
PERO GARCÍA BURGALÉS [B 650 / V 251]
Non vos nembra,
meu amigo, o torto que mi fezestes? Posestes de falar migo, fui eu, e
vós non veestes. E queredes falar
migo, e non querrei eu, amigo!
Jurastes
que toda vía verriades de bon grado, ante que saíss'o
día; mentistes-mi, ai perjurado! E queredes
falar migo, e non querrei eu, amigo!
E
aínda me rogaredes que fal'eu algur convosco, e por quanto mi
fazedes direi que vos non conhosco! E
queredes falar migo, e non querrei eu,
amigo!
PERO GÓMEZ BARROSO [B 732 / V 333]
Amiga, quero-vos eu
ja dizer o que mi disse o meu amigo: que morre quando non é
comigo, cuidando sempre no meu parecer; mais eu non cuido, se el
cuidasse en mí, que tanto sen mí morasse.
Nunca lhi ja creerei nulha
ren, pois tanto tarda, se Deus mi perdón, e diz ca morre desto, ca d'al
non, cuidand'en quanto mi Deus fez de
ben; mais eu non cuido, se el
cuidasse en mí, que tanto sen mí
morasse.
Porque tan muito tarda desta vez, seu pouqu'e pouco se vai
perdendo comigu', e diz el que jaz morrendo, cuidand'en quan fremosa me
Deus fez; mais eu non cuido, se el
cuidasse en mí, que tanto sen mí
morasse.
E non sei ren por que el ficasse que non veesse, se lh'eu
nembrasse.
PERO GONÇÁLVEZ DE PORTOCARREIRO [B 918 / V 505]
Par
Deus, coitada vivo: pois non ven meu amigo. Pois non ven, que
farei? Meus cabelos, con sirgo eu non vos liarei.
Pois non ven de
Castela, non é viv', ai mesela, ou mi o detén el-Rei. Mias toucas da
Estela, eu non vos tragerei.
Pero m'eu leda semelho, non me sei dar
conselho. Amigas, que farei? En vós, ai meu espelho, eu non me
veerei.
Estas dõas mui belas el mi as deu, ai donzelas, non vo-las
negarei. Mias cintas das fivelas, eu non vos cingerei.
PERO
GONÇÁLVEZ DE PORTOCARREIRO [B 920 / V 507]
O anel do meu amigo perdí-o
so-lo verde pino, e chor'eu, bela!
O
anel do meu amado perdí-o so-lo verde
ramo, e chor'eu, bela!
Perdí-o so-lo
verde pino; por én chor'eu, dona virgo, e
chor'eu, bela!
Perdí-o so-lo verde ramo, por én chor'eu, dona
d'algo, e chor'eu, bela!
PERO
MAFALDO [B 373]
Ai amiga, sempr'havedes sabor de me rogardes por meu
amigo que lhi faça ben, e ben vos digo que me pesa; mais ja por
voss'amor farei-lh'eu ben, mais de pran non
farei quant'el quiser, pero ben lhi
farei.
Vós me rogastes mui de coraçón que lhe fezesse ben algüa
vez, ca me sería mesura e bon prez; e eu, por vosso rogo e por al
non, farei-lh'eu ben, mais de pran non
farei quant'el quiser, pero ben lhi
farei.
Rogastes-mi, amiga, per bõa fe, que lhi fezesse toda vía
ben por vós, e, pois vós queredes, convén que o faça; mais, pois que assí
é, farei-lh'eu ben, mais de pran non
farei quant'el quiser, pero ben lhi
farei.
PERO MAFALDO [B 383]
O meu amig', amiga, que me gran
ben fazía, fez-me preit'e menage que ante me vería que se fosse; e
vai-s'ora de carreira sa vía! E sempre mi assí
ment'e non ha de mí vergonha! Non me viu máis
dun día e vai-s'a Catalonha.
Nunca vistes, amiga, quen tal amigo
visse, ca me jurou que nunca se ja de mí partisse! E máis foron de cento
mentiras que m'el disse! E sempre mi assí
ment'e non ha de mí vergonha! Non me viu máis
dun día e vai-s'a Catalonha.
Non sabedes, amiga, como m'houve
jurado que nunca se partisse de mí sen meu mandado. E mentiu-me cen vezes
e máis o perjurado! E sempre mi assí ment'e non
ha de mí vergonha! Non me viu máis dun día e
vai-s'a Catalonha.
PERO MEOGO [B 1184 / V 789]
O meu amig', a
que preito talhei, con vosso medo, madre,
mentir-lh'-ei: e, se non for,
assanhar-s'-á.
Talhei-lh'eu preito de o ir veer ena fonte u os cervos
van bever: e, se non for,
assanhar-s'-á.
E non hei eu de lhi mentir sabor, mais mentir-lh'-ei
con vosso pavor: e, se non for,
assanhar-s'-á.
De lhi mentir nen un sabor non hei; con vosso med'a
mentir-lh'haverei: e, se non for,
assanhar-s'-a.
PERO MEOGO [B 1185 / V 790]
Por mui fremosa que
sanhuda estou a meu amigo, que me
demandou que o foss'eu
veer a la font', u os cervos van
bever.
Non fac'eu torto de mi lh'assanhar, por s'atrever el de me
demandar que o foss'eu
veer a la font', u os cervos van
bever.
Afeito me ten ja por sandía, que el hoje non ven, mas
envía que o foss'eu
veer a la font', u os cervos van
bever.
PERO MEOGO [B 1186 / V 791]
Tal vai o meu amigo, con
amor que lh'eu dei, come cervo ferido de monteiro del-Rei.
Tal vai o
meu amigo, madre, con meu amor, come cervo ferido de monteiro
maior.
E, se el vai ferido, irá morrer al mar; si fará meu amigo, se
eu del non
pensar.
.................................................................................... ....................................................................................
E
guardade-vos, filha, ca ja m'eu atal vi que se fez mui coitado, por guaanhar
de min.
E guardade-vos filha, ca ja m'eu vi atal que se fez mui
coitado, por de min guaanhar.
PERO MEOGO [B 1187 / V 792]
Ai,
cervos do monte, vin-vos preguntar, foi-s'o meu amigu', e, se alá
tardar, que farei, velidas!
Ai, cervos
do monte, vin-vo-lo dizer, foi-s'o meu amigu'e querría
saber que farei, velidas!
PERO MEOGO
[B 1188 / V 793]
Levou-s'a fremosa, levou-s'a velida, vai lavar
cabelos, na fontana fría, leda dos amores, dos
amores leda.
Levou-s'a fremosa, levou-s'a louçana, vai lavar cabelos,
na fría fontana, leda dos amores, dos amores
leda.
Vai lavar cabelos, na fontana fría, passou seu amigo, que lhi
ben quería, leda dos amores, dos amores
leda.
Vai lavar cabelos, na fría fontana, passa seu amigo, que a
muit'amava, leda dos amores, dos amores
leda.
Passa seu amigo, que lhi ben quería, o cervo do monte a augua
volvía, leda dos amores, dos amores
leda.
Passa seu amigo, que a muit'amava, o cervo do monte volvía a
augua, leda dos amores, dos amores
leda.
PERO MEOGO [B 1189/V 794]
Enas verdes hervas, vi
anda-las cervas, meu amigo.
Enos verdes
prados, vi os cervos bravos, meu
amigo.
E con sabor delas lavei mias
garcetas, meu amigo.
E con sabor
d'elos lavei meus cabelos, meu
amigo.
Des que los lavei, d'ouro los
liei, meu amigo.
Des que las
lavara, d'ouro las liara, meu
amigo.
D'ouro los liei e vos
asperei, meu amigo.
D'ouro las
liara e vos asperara, meu
amigo.
PERO MEOGO [B 1190 / V 795]
Preguntar-vos quer'eu,
madre, que mi digades verdade, se ousará meu
amigo ante vós falar comigo.
Pois eu
migu'hei seu mandado, querría saber de
grado, se ousará meu
amigo ante vós falar comigo.
Irei, mia
madre, a la fonte, u van os cervos do
monte, se ousará meu
amigo ante vós falar comigo.
PERO
MEOGO [B 1191/V 796]
Fostes, filha, eno bailar e rompestes i o
brial: poi-lo cervo i
ven, esta fonte seguide-a
ben, pois o namorado i ven.
Fostes,
filha, eno loír e rompestes i o
vestir: poi-lo cervo i
ven, esta fonte seguide-a
ben, pois o namorado i ven.
E rompestes
i o brial, que fezestes ao meu pesar: poi-lo
cervo i ven, esta fonte seguide-a
ben, pois o namorado i ven.
E rompestes
i o vestir, que fezestes a pesar de
min: poi-lo cervo i
ven, esta fonte seguide-a
ben, pois o namorado i
ven.
|