Cantigas de amigo

Páxina Anterior

Parte nº 2

Páxina Seguinte

amigo2.html

DINÍS, Don [B 573 / V 177]

—Amiga, faço-me maravilhada
como pode meu amigo viver
u os meus olhos non pode veer,
ou como pod'alá fazer tardada,
ca nunca tan gran maravilha vi,
poder meu amigo viver sen mí,
e, par Deus, é cousa mui desguisada.

—Amiga, estade ora calada
un pouco e leixad'a min dizer:
per quant'eu sei cert'e poss'entender,
nunca no mundo foi molher amada
come vós de voss'amigu', e assí,
se el tarda, sol non é culpad'i,
se non, eu quer'en ficar por culpada.

—Ai amiga, eu ando tan coitada
que sol non poss'en mí tomar prazer,
cuidand'en como se pode fazer
que non é ja comigo de tornada,
e, par Deus, porque o non vej'aquí,
que é morto gran sospeita tom'i,
e, se mort'é, mal día eu fui nada.

—Amiga fremosa e mesurada,
non vos digu'eu que non pode seer
voss'amigo, pois hom'é, de morrer,
mais, por Deus, non sejades sospeitada
doutro mal del, ca, des quand'eu nací,
nunca doutr'home tan leal oí
falar, e quen end'al diz non diz nada.



DINÍS, Don [B 579 / V 182]

Por Deus, amigo, quen cuidaría
que vós nunca houvessedes poder
de tan longo tempo sen mí viver!
e des oimais, par Santa María,
     nunca molher deve, ben vos digo,
     muit'a creer per juras d'amigo.

Dissestes-mi, u vos de min quitastes:
«log'aquí serei con vosco, senhor»,
e jurastes-mi polo meu amor
e des oimais, pois vós perjurastes,
     nunca molher deve, ben vos digo,
     muit'a creer per juras d'amigo.

Jurastes-m'entón muit'aficado
que logo, logo sen outro tardar,
vos queriades pera mí tornar,
e des oimais, ai meu perjurado,
     nunca molher deve, ben vos digo,
     muit'a creer per juras d'amigo,

E assí farei eu, ben vos digo,
por quanto vós passastes comigo.



DINÍS, Don [B 585/ V 188]

Quisera vosco falar de grado,
aí meu amigu'e meu namorado;
     mais non ous'hoj'eu convosc'a falar,
ca hei mui gran medo do irado.
Irad'haja Deus quen me lhi foi dar!

En cuidados de mil guisas travo
por vos dizer o con que m'agravo;
     mais non ous'hoj'eu convosc'a falar,
ca hei mui gran medo do mal bravo;
Mal brav'haja Deus quen me lhi foi dar!

Gran pesar hei, amigo, sofrudo,
por vos dizer meu mal ascondudo;
     mais non ous'hoj'eu convosc'a falar,
ca hei mui gran medo do sanhudo.
Sanhud'haja Deus quen me lhi foi dar!

Senhor do meu coraçón, cativo
sodes en eu viver con que vivo;
     mais non ous'hoj'eu convosc'a falar,
ca hei mui gran medo do esquivo.
Esquiv'haja Deus quen me lhi foi dar!



DINÍS, Don [B 589 / V 192]

Pera veer meu amigo,
que talhou preito comigo,
     alá vou, madre.

Pera veer meu amado,
que mig'ha preito talhado,
     alá vou, madre.

Que talhou preito comigo,
é por esto que vos digo:
     alá vou, madre.

Que mig'ha preito talhado;
é por esto que vos falo:
     alá vou, madre.



DINÍS, Don [B 592 / V 195]

Ma madre velida,
vou-m'a la bailía
     do amor.

Ma madre loada,
vou-m'a la bailada
     do amor.

Vou-m'a la bailía,
que fazen en vila
     do amor.

Vou-m'a la bailada,
que fazen en casa
     do amor.

Que fazen en vila
do que eu ben quería,
     do amor.

Que fazen en casa
do que eu muit'amava,
     do amor.

Do que eu ben quería,
chamar-m'han garrida
     do amor.

Do que eu muit'amava,
chamar-m'han jurada
     do amor.



DINÍS, Don [B 594 / V 197]

O voss'amig', ai amiga,
de que vós muito fiades,
tanto quer'eu que sabiades
que üa, que Deus maldiga,
     vo-lo ten louqu'e tolheito,
     e moir'end'eu con despeito.

Non hei ren que vos asconda,
nen vos será encoberto,
mais sabede ben por certo
que üa, que Deus cofonda,
     vo-lo ten louqu'e tolheito
     e moir'end'eu con despeito.

Non sei molher que se pague
de lh'outra o seu amigo
filhar e por én vos digo
que üa, que Deus estrague,
     vo-lo ten louqu'e tolheito
     e moir'end'eu con despeito.

E faço mui gran dereito,
pois quero vosso proveito.



DINÍS, Don [B 595 / V 198]

Ai, fals'amigu'e sen lealdade,
ora vej'eu a gran falsidade
con que mi vós ha gran temp'andastes,
ca doutra sei eu ja por verdade,
     a que vós a tal pedra lançastes.

Amigo fals'e muit'encoberto,
ora vej'eu o gran maldeserto
con que mi vos ha gran temp'andastes,
ca doutra sei eu ja ben por certo,
     a que vós a tal pedra lançastes.

Ai, fals'amigu', eu non me temía
do gran mal e da sabedoría
con que mi vós ha gran temp'andastes,
ca doutra sei eu que o ben sabía,
     a que vós a tal pedra lançastes.

E de colherdes razón sería
da falsidade que semeastes.



DINÍS, Don [B 599 / V 202]

Amigo, pois vos non vi,
nunca folguei, nen dormí,
mais ora ja, des aquí
que vos vejo, folgarei
e veerei prazer de mí,
     pois vejo quanto ben hei.

Pois vos non pudi veer,
ja máis non houvi lezer,
e, u vos Deus quis trager,
que vos vejo, folgarei
e veerei de min prazer,
     pois vejo quanto ben hei.

Des que vos non vi, de ren
non vi prazer e o sén
perdí, mais, pois que mi avén
que vos vejo, folgarei
e veerei todo meu ben,
     pois vejo quanto ben hei.

De vos veer a min praz
tanto que muito e assaz,
mais, u m'este ben Deus faz,
que vos vejo, folgarei
e veerei gran solaz,
     pois vejo quanto ben hei.



DINÍS, Don [B 602 / V 205]

Falou-m'hoj'o meu amigo
mui ben e muit'homildoso
no meu parecer fremoso,
amiga, que eu hei migo,
mais pero tanto vos digo:
     que lhi non tornei recado
     ond'el ficasse pagado.

Disse-m'el, amiga, quanto
m'eu melhor ca el sabía:
que de quan ben parecía
que tod'era seu quebranto,
mais pero sabede tanto:
     que lhi non tornei recado
     ond'el ficasse pagado.

Disse-m'el: «Senhor, creede
que a vossa fremosura
mil faz gran mal sen mesura,
por én de mí vos doede»;
pero, amiga, sabede:
     que lhi non tornei recado
     ond'el ficasse pagado.

E foi-s'end'el tan coitado
que tom'end'eu ja coidado.



ESTEVAN COELHO [B 720/V 321]

Sedía la fremosa seu sirgo torcendo,
sa voz manselinha fremoso dizendo
     cantigas d'amigo.

Sedía la fremosa seu sirgo lavrando,
sa voz manselinha fremoso cantando
     cantigas d'amigo.

—Par Deus de Cruz, dona, sei eu que havedes
amor mui coitado, que tan ben dizedes
     cantigas d'amigo.

Par Deus de Cruz, dona, sei eu que andades
d'amor mui coitada que tan ben cantades
     cantigas d'amigo.

—Avúitor comestes, que adevinhades.



ESTEVAN COELHO [B 721 / V 322]

Se hoj'o meu amigo
soubess', iría migo:
     eu al río me vou banhar.

Se hoj'el este día
soubesse, migo iría:
     eu al río me vou banhar.

Quen lhi dissess'atanto,
ca ja filhei o manto:
     eu al río me vou banhar.



ESTEVAN DA GUARDA [B 779 / V 362]

—A voss'amig', amiga, que prol ten
servir-vos sempre mui de coraçón,
sen ben que haja de vós, se mal non?
—E com', amiga? non ten el por ben
     entender de min que lhi consent'eu
     de me servir e se chamar por meu?

—Que prol ten el ou que talán lhe dá
de vos servir e amar máis que al,
sen ben que haja de vós, senón mal?
—E non ten el, amiga, que ben ha
     entender de min que lhi consent'eu
     de me servir e se chamar por meu?

—A Deus, amiga, que nos ceos sé,
pero sei ben que me ten en poder,
non o servirei, senón por ben fazer.
—E com', amiga? e ten el que pouqu'é
     entender de min que lhi consent'eu
     de me servir e se chamar por meu?



ESTEVAN FERNÁNDIZ DE ELVAS [B 1091 / V 682]

O meu amigo, que por min o sén
perdeu, ai madre, tornad'é sandeu,
e pois Deus quis que me inda non morreu
e a vós pesa de lh'eu querer ben,
     que me queira ja mal: mal me farei
     parecer e desensandece-l'-ei.

Por Deus vos rogo, mia madre, perdón,
que mi o leixedes üa vez veer,
ca lhi quer'eu üa cousa dizer
per que guarrá, se me vir; e se non,
     que me queira ja mal: mal me farei
     parecer e desensandece-l'-ei.

E el ha perdudo o sén por min,
que lhi esta coita dei, madr'e senhor,
e guarría, ca mi ha mui grand'amor,
se me visse, e se non, des aquí
     que me queira ja mal: mal me farei
     parecer e desensandece-l'-ei.



ESTEVAN FERNÁNDIZ DE ELVAS [B 1092 / V 683]

—Farei eu, filha, que vos non veja
voss'amigo. —Por que, madr'e senhor?
—Ca me dizen que é entendedor
voss'. —Ai, mia madre, por Deus non seja:
     eu o dev'a lazerar que o fiz
     sandeu e el con sandice o diz.

—De vós e del, filha, hei queixume.
—Por que, madre? —Ca non é guisado!
Lazerar-mi ha esse perjurado.
—Por que madre, meu ben e meu lume?
     eu o dev'a lazerar que o fiz
     sandeu e el con sandice o diz.

—Matar-m'-hei, filha, se mi o disserdes.
—Por que vos havedes, madr', a matar?
—Ante que m'eu do falso non vengar.
—Madre, se vós vos vengar quiserdes,
     eu o dev'a lazerar que o fiz
     sandeu e el con sandice o diz.



ESTEVAN REIMONDO [B 693 / V 294]

Amigo, se ben hajades,
rogo-vos que mi digades:
     por que non vivedes migo,
     meu conselh'e meu amigo;
     por que non vivedes migo?

Se mi vós tal ben queredes,
amigo, qual mi dizedes,
     por que non vivedes migo,
     meu conselh'e meu amigo;
     por que non vivedes migo?

Pois eu nada non desejo
senón vós, u vos non vejo,
     por que non vivedes migo,
     meu conselh'e meu amigo;
     por que non vivedes migo?

Pois non desejei al nada
senón vós desta vegada,
     por que non vivedes migo,
     meu conselh'e meu amigo;
     por que non vivedes migo?



ESTEVAN TRAVANCA [B 723 / V 324]

Amigas, quando se quitou
meu amig'un día d'aquí,
pero mi o eu coitado vi
e m'el ante muito rogou
     que lhi perdoasse, non quix
     e fiz mal, porque o non fiz.

E pavor hei de s'alongar
d'aquí, assí Deus me perdón,
e fará-o con gran razón,
ca me veo ante rogar
     que lhi perdoasse, non quix,
     e fiz mal, porque o non fiz.

Chamava-m'el lume dos seus
olhos e seu ben e seu mal,
poi-lo non fazía por al,
que o fezesse eu por Deus,
     que lhi perdoasse, non quix,
     e fiz mal, porque o non fiz.

E, se o por én perdud'hei,
nunca maior dereito vi,
ca vëo chorar ante mí
e disse-mi o que vos direi,
     que lhi perdoasse, non quix,
     e fiz mal, porque o non fiz.

E sempre m'én mal acharei,
porque lh'entón non perdoei,
ca, se lh'eu perdoass'alí,
nunca s'el partira d'aquí;
     que lhi perdoasse, non quix,
     e fiz mal, porque o non fiz.



FERNÁN DO LAGO [B 1288 / V 893]

D'ir a Santa María do Lagu'hei gran sabor
e pero non irei alá, se ant'i non for,
     irmana, o meu amigo.

D'ir a Santa María do Lagu'é-mi gran ben,
e pero non irei alá, se ant'i non ven,
     irmana, o meu amigo.

Gran sabor havería eno meu coraçón
d'ir a Santa María, se i achass'entón,
     irmana, o meu amigo.

Ja jurei noutro día, quando m'ende partí,
que non foss'a l'ermida, se ante non foss'i,
     irmana, o meu amigo.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega