Cantigas de amigo

Páxina Anterior

Parte nº 5

Páxina Seguinte

m1cantigasdeamigo005.html

JOÁN DE REQUEIXO [B 1289 / V 896]

Foi eu, madr', en romaría
a Faro con meu amigo
e venho del namorada
por quanto falou comigo,
     ca mi jurou que morría
     por mí, tal ben mi quería!

Leda venho da ermida
e desta vez leda serei,
ca falei con meu amigo,
que sempre muito desejei,
     ca mi jurou que morría
     por mí, tal ben mi quería!

Du m'eu vi con meu amigo
vin leda, se Deus mi perdón,
ca nunca lhi cuid'a mentir,
por quanto m'el diss'entón,
     ca mi jurou que morría
     por mí, tal ben mi quería.



JOÁN GARCÍA [B 846 / V 432]

A meu amigo, que eu sempr'amei,
des que o vi, mui máis ca min nen al
foi outra dona veer por meu mal,
mais eu, sandía, quando m'acordei,
     non soub'eu al en que me del vengar,
     senón chorar quanto m'eu quis chorar.

Mai-lo amei ca min nen outra ren,
des que o vi, e foi m'ora fazer
tan gran pesar que houver'a morrer,
mais eu, sandía, que lhe fiz por én?
     Non soub'eu al en que me del vengar,
     senón chorar quanto m'eu quis chorar.

Sab'ora Deus que no meu coraçón
nunca ren tiv'eu eno seu logar
e foi-mi ora fazer tan gran pesar,
mais eu, sandía, que lhe fiz entón?
     Non soub'eu al en que me del vengar,
     senón chorar quanto m'eu quis chorar.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 741 / V 342]

Treides todas, ai amigas, comigo
veer un home muito namorado
que aquí jaz cabo nós mal chagado
e, per'hoj'ha muitas coitas consigo,
     non quer morrer, por non pesar del alguén
     que lh'amor ha, mais el muit'ama alguén.

Ja x'ora el das chagas morrería,
se non foss'o grand'amor verdadeiro;
preçade sempr'amor de cavaleiro,
ca el de pran sobr'aquesto perfía,
     non quer morrer, por non pesar del alguén
     que lh'amor ha, mais el muit'ama alguén.

Lealment'ama Joán de Guilhade
e de nós todas lhi seja loado
e Deus lhi dé da por que o faz grado,
ca el de pran con mui gran lealdade,
     non quer morrer, por non pesar del alguén
     que lh'amor ha, mais el muit'ama alguén.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 743 / V 345]

Quer'eu, amigas, o mundo loar
por quanto ben mi Nostro Senhor fez:
fez-me fremosa e de mui bon prez,
ar faz-mi meu amigo muit'amar:
     aqueste mundo x'ést'a melhor ren
     das que Deus fez a quen el i faz ben.

O paraíso bõo x'é, de pran,
ca o fez Deus, e non digu'eu de non,
mai-los amigos, que no mundo son,
e amigas muit'ambos lezer han:
     aqueste mundo x'ést'a melhor ren
     das que Deus fez a quen el i faz ben.

Querría-m'eu o paraís'haver,
des que morresse, ben come quen quer,
mais, poi-la dona seu amig'oer
e con el pode no mundo viver,
     aqueste mundo x'ést'a melhor ren
     das que Deus fez a quen el i faz ben.

E quen aquesto non tever por ben
ja nunca lhi Deus dé en ele ren.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 746 / V 348]

Vistes, mias donas, quando noutro día
o meu amigo comigo falou,
foi mui queixos'e, pero se queixou,
dei-lh'eu entón a cinta que tragía,
mais el demanda-m'or'outra folía.

E vistes (que nunca, nunca tal visse!)
por s'ir queixar, mias donas, tan sen guisa,
fez-mi tirar a corda da camisa
e dei-lh'eu dela ben quanta m'el disse,
mais el demanda-mi al, que non pedisse.

Sempr'haverá don Joán de Guilhade,
mentr'el quiser, amigas, das mias dõas,
ca ja m'end'el muitas deu e mui bõas,
des i terrei-lhi sempre lealdade,
mais el demanda-m'outra torpidade.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 751/V 354]

Diss', ai amigas, don Jan García
que, por mi non pesar, non morría;
mal baratou, porque o dizía,
     e por est'o faço morrer por mí,
e vistes vós o que s'enfengía:
     demo lev'o conselho que ha de si.

El disse ja que por mí trobava,
ar enmentou-me, quando lidava;
seu dano fez que se non calava,
     e por est'o faço morrer por mí:
sabedes vós o que se gabava:
     demo lev'o consellho que ha de si.

El andou por mí muito trobando
e quant'havía por mí o dando,
enas lides me ía enmentando,
     e por est'o faço morrer por mí,
pero se muito andava gabando:
     demo lev'o conselho que ha de si.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 753 / V 356]

Chus mi tarda, mias donas, meu amigo
que el migo posera
e crece-m'end'üa coita tan fera
que non hei o cor migo
     e jurei ja que, ata que o visse,
     que nunca ren dormisse.

Quand'el houv'a fazer a romaría,
pos-m'un día talhado
que veesse e non ven, mal pecado!
hoje se compre o día.
     e jurei ja que, ata que o visse,
     que nunca ren dormisse.

Aquel día que foi de mí partido
el mi jurou chorando
que verría, e pos-mi praz'e quando;
ja o praz'é saído,
     e jurei ja que, ata que o visse,
     que nunca ren dormisse.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 754 / V 357]

Cada que ven o meu amig'aquí
diz-m', ai amigas, que perde o sén
por mí e diz que morre por meu ben,
mais eu ben cuido que non ést'assí,
     ca nunca lh'eu vejo morte prender
     nen o ar vejo nunca ensandecer.

El chora muito e filha-s'a jurar
que é sandeu e quer-me fazer fis,
que por mí morr'e, pois morrer non quis,
mui ben sei eu que ha ele vagar,
     ca nunca lh'eu vejo morte prender
     nen o ar vejo nunca ensandecer.

Ora vejamos o que nos dirá,
pois veer viv'e pois sandeu non for;
ar direi-lh'eu: «Non morrestes d'amor?»
mais ben se quite de meu preito ja,
     ca nunca lh'eu vejo morte prender
     nen o ar vejo nunca ensandecer.

E ja máis nunca mi fará creer
que por mí morre, ergo se morrer.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 755 / V 358]

Per boa fe, meu amigo,
mui ben sei eu que m'houvestes
grand'amor e estevestes
mui gran sazón ben comigo,
mais vede-lo que vos digo:
          ja çafou.

Os grandes nossos amores,
que mí e vós sempr'houvemos,
nunca lhi cima fezemos,
coma Brancafrol e Flores,
mais tempo de jogadores
          ja çafou.

Ja eu falei en folía
con vosqu'e en gran cordura
e en sén e en loucura
quanto durava o día,
mais est', ai don Jan García,
          ja çafou.

E dessa folía toda
          ja çafou,
ja çafad'é pan de voda,
          ja çafou!



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 777 / V 360]

Fez meu amigo gran pesar a mí
e, pero m'el fez tamanho pesar,
fezestes-me-lh', amigas, perdoar
e chegou hoj'e dixi-lh'eu assí:
     «Viínde ja, ca ja vos perdoei,
     mais pero nunca vos ja ben querrei».

Perdoei-lh'eu, mais non ja con sabor
que eu houvesse de lhi ben fazer,
e el quis hoj'os seus olhos merger,
e dixi-lh'eu: «Olhos de traedor,
     viínde ja, ca ja vos perdoei,
     mais pero nunca vos ja ben querrei».

Este perdón foi de guisa, de pran,
que ja máis nunca mig'houvess'amor,
e non ousava viír con pavor,
e dixi-lh'eu: «Ai cabeça de can,
     viínde ja, ca ja vos perdoei,
     mais pero nunca vos ja ben querrei».



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 785 / V 369]

—Foi-s'ora d'aquí sanhudo,
amiga, o voss'amigo.
—Amiga, perdud'é migo.
e, pero migu'é perdudo,
o traedor conhoçudo
          acá verrá,
          cá verrá,
          acá verrá.

—Amiga, desemparado
era de vós e morría.
—Sodes, amiga, sandía;
non foi end'el mui coitado,
mais ele, mao seu grado,
          acá verrá,
          cá verrá,
          acá verrá.

—Amiga, con lealdade,
dizen que anda morrendo.
—Vó-lo andades dizendo,
amiga, est'é verdade,
mai-lo que chufan Guilhade
          acá verrá,
          cá verrá,
          acá verrá.



JOÁN GARCÍA DE GUILHADE [B 787 / V 371]

Veestes-me, amigas, rogar
que fale con meu amigo
e que o avenha migo,
mais quero-m'eu dele quitar,
ca, se con el algüa ren falar,
     quant'eu falar con cabeça de can
     logo o todas saberán.

Cabeça de can perdudo
é, pois non ha lealdade;
con outra fala én; Guilhade
é traedor conhoçudo,
e por est', amigas, sei que tudo
     quant'eu falar con cabeça de can
     logo o todas saberán.

E, se lh'eu mias dõas desse,
amigas, como soía,
a toda-lo el diría
e al quanto lh'eu dissesse
e fala, se a con el fezesse:
     quant'eu falar con cabeça de can
     logo o todas saberán.



JOÁN LÓPEZ DE ULHOA [B 695 / V 296]

Oí ora dizer que ven
meu amigo, de que eu hei
mui gran queixum'e haverei,
se m'el mentir por üa ren:
     como pod'aquesto fazer,
     poder sen mí tanto morar,
     u mi non podesse falar?

Non cuidei que tan gran sazón
el podesse per ren guarir
sen mí e, pois que o eu vir,
se mi non disser logu'entón:
     como pod'aquesto fazer,
     poder sen mí tanto morar,
     u mi non podesse falar?

Perder-m'-á, se o non souber,
que terra foi a que achou,
u el sen min tanto morou,
se mi verdade non disser:
     como pod'aquesto fazer,
     poder sen mí tanto morar,
     u mi non podesse falar?



JOÁN LÓPEZ DE ULHOA [B 698 / V 299]

Eu fiz mal sén, qual nunca fez molher,
pero cuidei que fazía bon sén
do meu amigo, que mi quer gran ben,
e mal sén foi, pois m'el tan gran ben quer,
     que o tive sempr'en desdén e non
     pod'el saber ren do meu coraçón.

Ca nunca de mí pod'entender al
e con essa coita se foi d'aquí
e fiz mal sén, nunca tan mal sén vi,
porque o fiz, e acho-m'ende mal,
     que o tive sempr'en desdén e non
     pod'el saber ren do meu coraçón.

Por lhi dar coita, por sabé-lo seu
coraçón ben, que eu sabía ja,
m'encobrí demais; sempre ja será
mal pera mí, ca mal o per fiz eu,
     que o tive sempr'en desdén e non
     pod'el saber ren do meu coraçón.



JOÁN LÓPEZ DE ULHOA [B 700 / V 301]

Eu nunca dormio nada,
cuidand'en meu amigo;
el que tan muito tarda,
se outr'amor ha sigo,
     ergo o meu, quería
     morrer hoj'este día.

E cuid'en esto sempre;
non sei que de mí seja;
el que tan muito tarda,
se outro ben deseja,
     ergo o meu, quería
     morrer hoj'este día.

Se o faz, faz-mi torto
e, par Deus, mal me mata
el que tan muito tarda,
se rostro outro lho cata,
     ergo o meu, quería
     morrer hoj'este día.

Ca meu dano sería
de viver máis un día.



JOÁN MÉNDIZ DE BRITEIROS [B 865 / V 451]

Deus, que leda que m'esta noite vi,
amiga, en un sonho que sonhei!
Ca sonhava, en como vos direi,
que me dizía meu amig'assí:
     «Falade mig', ai meu lum'e meu ben!».

Non foi no mundo tan leda molher
en sonho, nen no podía seer,
ca sonhei que me veera dizer
aquel que me milhor que a si quer:
     «Falade mig', ai meu lum'e meu ben!».

Des que m'espertei, houvi gran pesar,
ca en tal sonho havía gran sabor,
con o rogar-me, por Nostro Senhor
o que me sabe máis que si amar:
     «Falade mig', ai meu lum'e meu ben!».

E, pois m'espertei, foi a Deus rogar
que me sacass'aqueste sonh'a ben.



JOÁN MÉNDIZ DE BRITEIROS [B 866 / V 452]

Ora vej'eu que non ha verdade
en sonh', amiga, se Deus me perdón;
e quero-vos logo mostrar razón,
e vedes como, par caridade:
     sonhei, muit'ha, que veera meu ben
     e meu amigu'e non veo, nen ven.

Ca non ha verdade nemigalha
en sonho, nen sol non é ben nen mal,
e eu nunca ende creerei al,
porque, amiga, se Deus me valha,
     sonhei, muit'ha que veera meu ben
     e meu amigu'e non veo, nen ven.

Per min, amiga, entend'eu ben que
sonho non pode verdade seer,
nen que m'er pode ben nen mal fazer,
porque, amiga, se Deus ben mi dé,
     sonhei, muit'ha, que veera meu ben
     a meu amigu'e non veo, nen ven.

E, pois se foi meu amigu'e non ven,
meu sonh', amiga, non é mal nen ben.

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega