BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 62] CANTIGAS.

SOLO y-esquecido vivo Qu'estou pra iste mundo morto; E o d'or meu simenteiro O desengano meu lóbio.      Dinme que chorache moito 'O morrel-o teu amante; De  fixo qu'está n'o ceo Cand' eiquí o chora un ánxel.      D'un modo fatal e extrano Vése a posicion d'os homes, [p. 63] ¡Canta fartura n'os ricos! ¡E canta fame nos probes!      Canto s'engana o que xuzga Os homes pol-a presenza; ¡Hay unhos corpos tan longos C' unha yalma tan pequena!      Dícheme o dulce «te amo» Un dia n'o simenteiro; D'o amor que nace entre mortos, ¿Cal será o fin postreiro?      Ave que deixa seu niño, Baxel que se vai pr'o mar, Soldado qu'está n'a guerra ¡Sabe Dios si tornarán!      Os homes din qu'as mulleres Dan espiñas cal-as frores; Todos iles saben isto, ¿E pra qu'as buscan estonces?      Collin unha fror y-o punto Quedou muscha e desfollada; ¡Así lle pasou n'o mundo 'A fror d'a miña esperanza! [p. 64]      Fun feliz, tiven amigos, Hoxe qu'estou n'a desgracia, Os que me daban á man Agora negánm'a cara. Nena d'os oIliños negros Negros com'o meu door, A d'os cabeliños rizos Rizos que meu sono son.      A d'as miradas melosas Melosiñas cal-o amor, ¡Ay cantos sospiros costas Costas 'o meu curazon!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega