BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 28] Certa noite, xa pecho un piano,    Despois d' un concerto, Empezaron as tecras caladas    Falar d' este xeito: «Aquí todas xa somos igoales,    Non hai privilexos» Dend' un lado berraban algunhas    D' agudos acentos. «Eso á paso, siñoras», dicían    Con tono severo, D'outro estremo unhas poucas: «igoales!    Igoales n-é certo.» Y-en desputa estiveron un longo    Pedazo de tempo, [p. 29] En qu' ô cabo puideron poñerse    D' acordo un momento, E conformes as partes pautaron,    Deixand' o boureo, D'o pianista o final ou senténcea,    Fiar d' aquel preito, Y-escoitade d'o fillo d' Apolo,    Notabre mayestro, A moi sábea, senténcea, que proba    D' o xuéz o talento: «Todas sodes d' a mesma matérea,    Eso eu non-o nego, Antre todas formades un piano    Y-é igoal vos' ouxeto; Sodes todas aquí nacesáreas    Y-un muebre incompreto For' aquel que de todas vosoutras    Tivera unha menos; Mais si canto vos levo xa dito    Sabedes qu' é certo, [p. 30] Eu tan soilo pregunto unha cousa:    ¿Sonádel-o mesmo?» Cal as tecras d'o conto, n-o mundo    'O igoal somos feitos, D' oso e carne, según dicen moitos,    De polvo, qu' eu penso; Todos, cal o tecrado harmoneoso    D' aquel estromento, Pra qu' esteña compreto, sen duda    Que falla facemos; ¿Mais igoales, cal queren algunhos?    Que collan o metro E verán com' os unhos son grandes    Y-os outros pequenos; Qu' ensaminen as caras de todos    E digan s' afeito, Sin qu' esista esceución, somos todos    Bunitos ou feos; [p. 31] Que nos pinchen á todos e vexan    S' é igoal noso xenio.... Si dous soilos, dous soilos siquera,    Común algo temos.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega